82

“อย่าคิดอะไรมากเลย ที่ผมช่วยเหลือพี่สาวของคุณก็เพราะว่าเนเน่เป็นพี่เลี้ยงของลูกสาวผมและผมคิดว่าเธอทำงานเพื่อที่จะแลกกับสิ่งที่ผมเองก็อยากจะช่วยเหลือครอบครัวคุณ มันเป็นการตอบแทนกันและกัน”

“ผมไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยังไง คุณช่วยชีวิตของผมเอาไว้ถ้าผมหายดีแล้วผมจะรีบกลับไปทำงานและก็จะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายที่พี่สาวของผม วันหนึ่งผมคงได้ตอบแทนคุณบ้าง”

“พี่เอายามาให้แล้วนะพิชญ์ อย่าลืมกินตามเวลาด้วยล่ะ”

ภิณไลย์ญากล่าวแทรกขึ้น พิชญ์หันมาพยักหน้ารับ

“ครับพี่...ผมก็ต้องขอบคุณพี่มากพี่อุตส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อผม ช่วงนี้แม่บอกว่าพี่ยังไม่มีงานและต้องมารับภาระเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านอีก ผมจะรีบหาย จะได้รีบกลับไปทำงานแล้วมาช่วยพี่นะครับ”

ภิณไลย์ญาไม่พูดอะไร เธอได้ยินแต่ยิ้มกับน้องชายซึ่งภาพนั้นอยู่ในสายตาของนิโคลัสตลอดเวลา มีบางสิ่งบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจของเขานั่นคือความสำนึกผิด ความหยาบร้ายและสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับเธอมันกัดกินใจของเขาและกร่อนความรู้สึกของผู้ชายแสนเย็นชาอย่างนิโคลัสให้จมดิ่ง ที่ผ่านมาเขาคิดว่าเงินซื้อทุกสิ่งทุกอย่างได้ เคยคิดที่จะขจัดผู้หญิงคนหนึ่งออกจากชีวิตของน้องชายหากทว่าเขากลับต้องค้นพบว่าตัวเขาเองที่กำลังย่ำแย่เพราะความเจ้าทิฐิ ความอยากเอาชนะ ซึ่งเมื่อได้มายืนอยู่ที่ตรงนี้ทำให้เขาได้เห็นว่าภิณไลย์ญาเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ต้องพยายามต่อสู้ดิ้นรนเพื่อครอบครัวและจากคำบอกเล่าของคริสทำให้เขายิ่งสำนึกผิดต่อสิ่งที่กระทำกับเธอมาตลอด เขาหยามเหยียดและดูแคลนเธอสารพัดซึ่งเธอเองทำได้ก็แค่ยอมรับความต่ำต้อยนั้น ยอมให้เขาเอาเปรียบ ข่มเหงและย่ำยีสารพัดโดยที่เธอไม่สามารถตอบโต้อะไรเขาได้เลย และนับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าภิณไลย์ญาตั้งท้องซึ่งเขาก็แน่ใจอย่างเหลือเกินว่าเลือดเนื้อในตัวของเธอก็คือสิ่งที่มาจากเขา มันทำให้นิโคลัสตระหนักรู้ในบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งนับวันมันก็แน่ชัดแล้วว่า เขารักเธอเข้าไปแล้วเต็มหัวใจ แม้ก่อนหน้าเขาพยายามปฏิเสธตัวเองหากทว่าบัดนี้เขาไม่สามารถแสดงความเป็นปฏิปักษ์ต่อความรู้สึกที่แท้จริงซึ่งมันฝังลึกอยู่ในตัวตนของเขาได้นั่นคือ เขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้โดยปราศจากภิณไลย์ญาและลูก

บทที่ 34

หลังจากอยู่พูดคุยกับพิชญ์อีกสักครู่ใหญ่นิโคลัสและภิณไลย์ญาก็กลับออกมาที่ห้องรับแขก ทั้งสองเห็นว่าโซอี้นั่งพูดคุยอยู่กับวรรษมนซึ่งดูเหมือนว่าทั้งสองจะมีความสุขโดยเฉพาะวรรษมนที่แสดงให้เห็นว่ารักและเอ็นดูเด็กหญิงตัวเล็กที่พูดจาฉาดฉานและชวนคุยเรื่องราวต่าง ๆ อย่างกับว่าสนิทสนมกันมานานนับปี และเมื่อเห็นว่านิโคลัสกับภิณไลย์ญากลับออกมาจากห้องของลูกชายคนเล็กวรรษมนก็เอ่ยขึ้น

“เป็นยังไงบ้างล่ะคะคุณนิโคลัส พิชญ์ยังมีปัญหาเรื่องความจำกับการทรงตัว ยังต้องบำบัดและต้องกินยาอีกสักระยะใหญ่ ๆ เลยล่ะค่ะ”

“ผมคิดว่าเขาดูดีขึ้นมากเลยนะครับเพราะว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเนเน่บอกว่าเขาบาดเจ็บหนักมาก”

“ใช่ค่ะ...พิชญ์ต้องผ่าตัดสมองและที่เขาผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความช่วยเหลือจากคุณที่กรุณาฉันซาบซึ้งน้ำใจของคุณมากที่ช่วยเหลือพวกเราและไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณได้ทางไหนบ้าง”

“ไม่ต้องหรอกครับ การช่วยเหลือกันเป็นสิ่งที่มนุษย์พึงมีให้กันเพื่อมนุษยธรรมอยู่แล้ว”

ฟังดูดี...ภิณไลย์ญานึกในใจ แต่นิโคลัสไม่รู้วางแผนอะไรอีก เขาพาโซอี้มาที่นี่เพื่อบังหน้า เธอยังกังวลแต่แสดงออกไม่ได้

“คุณน้าเนเน่ขา...วันนี้คุณน้าเนเน่ว่างไหมคะ?”

โซอี้ร้องถามภิณไลย์ญาก่อนผละจากวรรษมนวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาว คนถูกถามมีสีหน้าไม่แน่ใจก่อนตอบ

“ก็คิดว่า...ว่างค่ะ โซอี้มีอะไรเหรอคะ?”

“หนูจะชวนคุณน้าเนเน่ไปกินขนมอร่อย ๆ ด้วยกันค่ะ คุณน้าเนเน่ขา...อย่าบอกหนูว่าคุณน้าเนเน่ไม่ไปนะคะ” โซอี้พยายามรบเร้าแต่ภิณไลย์ญายังมีท่าทีอึกอัก วรรษมนจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ไปกับหนูโซอี้เถอะเนเน่”

“แต่...แม่คะ...แล้วพิชญ์ล่ะคะ”