81

“คุณแม่ของโซอี้ไปอยู่ต่างประเทศนานแล้วครับ และเธอก็ไม่ได้กลับมาอีกแล้ว”

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ดิฉันถามเรื่องนี้พอดีเห็นว่าหนูโซอี้น่ารักมากก็เลยสงสัยว่าคุณแม่ของหนูโซอี้จะเป็นยังไง”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ว่าตอนนี้โซอี้ดีใจมากที่ได้เจอกับเนเน่หลังจากที่เธอไม่สบายแล้วก็ขอผมกลับมาอยู่ที่บ้าน”

“ใช่แล้วล่ะค่ะคุณนิโคลัส เนเน่ไม่ค่อยสบายจริง ๆ ดิฉันยังคิดเลยว่าเป็นเพราะทำงานหนักหรือเปล่า เพราะตั้งแต่กลับมาหนนี้หน้าตาก็ซูบลงและก็ต้องกินยาบำรุง ดิฉันพยายามบอกว่าให้เขาพักผ่อนแต่เห็นบอกว่าอีก 2 อาทิตย์จะกลับไปรับงานจากเอเจนซี่ก็ไม่รู้ว่างานจะเป็นยังไงบ้างเพราะเนเน่เป็นพี่เลี้ยงให้หนูโซอี้ไม่ได้รับงานมาตั้ง 2-3 เดือน ดิฉันก็กลัวว่าเอเจนซี่ที่จ้างงานเขายังจะจ้างอยู่อีกหรือเปล่า”

“แม่คะ เดี๋ยวหนูจะเอายาไปให้พิชญ์นะคะ”

ภิณไลย์ญาตัดบทเสียก่อนหากแต่เธอยังไม่ทันได้ก้าวขานิโคลัสก็เอ่ยขึ้นว่า

“เนเน่จะเอายาไปให้ใครอย่างนั้นเหรอ”

“อ๋อ...เขาจะเอายาไปให้น้องชายของเขาค่ะ พิชญ์ ลูกชายคนเล็กของดิฉัน เมื่อ 3-4 เดือนก่อนประสบอุบัติเหตุและต้องเข้ารับการผ่าตัดใหญ่ที่โรงพยาบาล หมอเพิ่งให้เขากลับมาฟื้นฟูสภาพร่างกายที่บ้านแต่อาการของเขาก็ยังต้องอยู่ในความดูแลของดิฉัน เนเน่เองก็เพิ่งกลับมาอยู่ที่บ้านได้ประมาณ 2 สัปดาห์นี่ล่ะค่ะ”

วรรษมนเป็นฝ่ายตอบโดยไม่รู้เลยว่าภิณไลย์ญากระอ่วนใจมากขนาดไหน หญิงสาวทำสีหน้าแทบไม่ถูกก็ในเมื่อนิโคลัสทำราวกับว่าก็ไม่รู้เรื่องราวอะไรมาก่อน เขากำลังแสดงละครและดูเหมือนว่าจะตีบทแตกซะด้วย แม่ของเธอไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วพิชญ์รอดตายมาได้ก็จากน้ำเงินของนิโคลัสที่เอามันมายัดเยียดให้เธอตัดขาดความสัมพันธ์จากน้องชายของเขา เรื่องราวที่ซับซ้อนนี้เธอไม่อยากให้มารดาได้รับรู้แม้เพียงแต่น้อยเพราะล้วนเป็นสิ่งที่สร้างความสะเทือนใจ ภิณไลย์ญาได้แต่เก็บกลืนน้ำตาและความเจ็บช้ำกลับเข้าไปข้างใน ตอนนี้เธอก็ไม่ได้รู้สึกดีมากนักอยากจะอาเจียนแต่ก็ต้องเก็บกดตัวเองเอาไว้กระทั่งนิโคลัสเอ่ยขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นผมขอเข้าไปเยี่ยมน้องชายของเนเน่จะได้ไหมครับคุณแม่เพราะถึงยังไงวันนี้ผมก็พาโซอี้มาหาเธอแล้ว”

“ได้สิคะคุณนิโคลัส...เอ้อ...แต่ว่ามันจะดีเหรอคะ”

“ทำไมเหรอครับคุณแม่ทำไมจะไม่ดีล่ะครับ”

“คือว่า...ดิฉันเกรงใจคุณนิโคลัสน่ะคะ เพราะว่าคุณก็สอุตส่าห์พาหนูโซอี้มาหาเนเน่แล้วก็ยังต้องมาเยี่ยมคนไข้ที่นี่อีก”

“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ ผมเต็มใจ ก็ในเมื่อเขาเป็นน้องชายของเนเน่ ผมคิดว่าการที่มีคนมาเยี่ยมคนป่วยก็จะทำให้เขารู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นนะครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายเลยนะคะ”

“โซอี้จ๊ะ ลูกอยู่กับคุณป้าก่อนนะเดี๋ยวแดดดี้จะเข้าไปเยี่ยมน้องชายของคุณน้าเนเน่ก่อน”

นิโคลัสหันไปบอกเด็กหญิง โซอี้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วขยับไปนั่งใกล้วรรษมนที่โอบไหล่เด็กหญิงเอาไว้ด้วยความรักและเอ็นดู หลังจากนั้นเข้าจึงเดินตามภิณไลย์ญาเข้าไปในห้องซึ่งเป็นห้องแคบเล็ก ขณะนั้นพิชญ์น้องชายของภิณไลย์ญานั่งอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าเขาเกือบจะหายเป็นปกติและนี่เป็นครั้งแรกที่นิโคลัสได้พบกับเด็กหนุ่มที่มีเค้าหน้าคล้ายคลึงกันกับพี่สาว พิชญ์ เด็กหนุ่มในวัย 20 ปี เขาเป็นคนหน้าตาดีและท่าทางสุภาพเรียบร้อย เมื่อเห็นนิโคลัสเข้ามาพร้อมกับพี่สาวทำให้เขามีสีหน้าประหลาดใจ ภิณไลย์ญาวางตลับยาลงที่โต๊ะข้างเตียงก่อนบอกน้องชายว่า

“พิชญ์จ๊ะ นี่คือคุณนิโคลัส ซาเวียร์ เขาเป็นคนให้ความช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดช่วยชีวิตน้องตอนที่เกิดอุบัติเหตุจ้ะ”

“สวัสดีครับคุณนิโคลัส”

พพิชญ์กล่าวทักทายเมื่อพี่สาวของเขาแนะนำชายแปลกหน้าให้รู้ว่าเป็นใครแต่ขณะที่เขากำลังพยายามจะลุกขึ้นก็ดูเหมือนว่าจะยังทรงตัวไม่ดีนักทำให้นิโคลัสต้องรีบเข้าไปจับมือกับเด็กหนุ่มที่ตั้งใจยื่นมือมาสัมผัสมือของเขา

“สวัสดีพิชญ์ ไม่ต้องลุกขึ้นหรอกนะ นั่งลงเถอะ”

“ครับ...คุณนิโคลัส”

พิชญ์ค่อย ๆ นั่งลง สีหน้าของเขาดูแช่มชื่นขึ้นแต่ก็มีร่องรอยของความแปลกประหลาดใจฉายชัดอยู่ในดวงตา เขาไม่เคยรู้เลยว่ามีคนช่วยเหลือทางด้านการเงินในการผ่าตัดช่วยชีวิตของเขาครั้งนั้น สักครู่นิโคลัสก็เอ่ยขึ้น

“หน้าตาคุณดูดีแล้วนี่นะ คงจะหายเป็นปกติแล้วสิ”

“ยังหรอกครับ ยังมีอาการข้างเคียงที่ผมต้องกลับมารักษาและบำบัด มันเป็นอาการทางสมอง ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุมันทำให้ผมสูญเสียความทรงจำไปในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ และตอนนี้หมอบอกว่าผมยังต้องใช้เวลาฟื้นความจำอีกหลาย ๆอย่าง”

“แล้วอาการอย่างอื่นล่ะมีอะไรอีกบ้างไหม”

“ก็มีอาการเกี่ยวกับกล้ามเนื้อของผมที่มันอ่อนแรงจากการที่เส้นประสาทในสมองของผมบางส่วนได้รับการกระทบกระเทือน ผมกำลังพยายามช่วยเหลือตัวเอง ตอนนี้ก็ยังเดินไม่ค่อยถนัดแต่ก็รู้สึกดีมากแล้ว ผมต้องขอบคุณคุณนิโคลัสมากนะครับที่ให้ความช่วยเหลือ ถ้าไม่ได้คุณป่านนี้ผมอาจจะไม่ได้มานั่งอยู่ที่ตรงนี้ก็ได้”