10

ภิณไลย์ญาถึงกับผงะดวงตาเบิกกว้างเมื่อเสื้อเชิ้ตแขนสั้นถูกมือหนาหนักกระชากมันจนสาบเสื้อฉีกขาดออกจากกันขณะร่างนั้นหันเข้าหากระจก ภาพเงานั้นสะท้อนคนตัวใหญ่ที่เบียดเข้าหาทางด้านหลัง นัยน์ตาสีทองแดงเข้มจัดข้นคลั่กก่อนที่เขาจะฉีกเสื้อของเธออีกครั้งจนมันหลุดออกจากร่างสวย หญิงสาวตัวแข็งราวถูกสาปเมื่อเรือนร่างท่อนบนที่เหลือเพียงบราเซียลูกไม้อวดเนินอกอิ่มท้าทายสายตาแข็งกร้าวของจอมซาตาน เธอได้ยินนิโคลัสขบกรามเสียงดัง

“จำไว้เนเน่...อย่าอวดดีกับผม ยิ่งอวดดีมากเท่าไหร่คุณก็จะยิ่งเจ็บ และยิ่งคุณท้าทายผมมากเท่าไหร่ก็จะต้องได้รับบทเรียนหนักกว่านี้อีกหลายเท่า!”

เขาปล่อยเธอเป็นอิสระและถอยห่างไปหนึ่งก้าว นัยน์ตาเข้มจ้องเขม็งไปยังเรือนร่างบอบบางท่อนบนเกือบเปลือยผ่านกระจก ภิณไลย์ญากำหมัดแน่นและกัดปากจนห้อเลือด ไม่นึกว่าเขาจะใช้วิธีการกดขี่ข่มเหงได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้ นิโคลัสไม่ใส่ใจ สำหรับเขาแล้วมันก็แค่เศษเงินที่เขาซื้อชีวิตน้องชายของเธอเพื่อแลกกับการได้น้องชายตัวเองกลับไปเท่านั้น แล้วเธอเล่า...ก็เป็นเพียงสินค้าที่ถูกซื้อขายในเกมการเดิมพันชีวิตที่น่าอับอาย ถ้าทำได้เขาคงติดป้ายราคาบนตัวของเธอไปแล้ว ภิณไลย์ญาร้องไม่ออก มันจุกที่อกจนแม้แต่จะหายใจก็ยังหนัก

“นั่นคุณจะไปไหน”

ชายหนุ่มถามเสียงดุดันเมื่อเห็นร่างแน่งน้อยหมุนตัวกลับมาและเดินผ่านเขาไป

“ฉันก็จะทำอย่างที่คุณต้องการยังไงล่ะ”

ภิณไลย์ญาตอบทั้งที่ไม่ยอมมองหน้าเขาแม้แต่น้อย เธอเดินตรงไปยังราวแขวนผ้าและคว้าชุดแสกสีดำที่เธอไม่อยากสวมใส่มันแต่แรกเห็น หญิงสาวรวบรวมกำลังใจและคิดว่าความเข้มแข็งเท่านั้นที่จะพาเธอผ่านพ้นช่วงเวลายากเย็นนี้ไปได้ หากแต่เมื่อเธอดึงชุดนั้นออกจากไม้แขวนนิโคลัสกลับก้าวเข้ามาพร้อมทั้งดึงมันไปไว้ในมือ ร่างเล็กหันขวับไปมอง

“เอ๊ะ!”

“ผมจะใส่มันให้คุณเอง”

“ฉันทำเองได้” เธอแย้งเสียงแข็ง “ฉันจะทำตามความต้องการของคุณ คุณสั่งให้ฉันทำอะไรฉันจะทำ!”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอสั่งให้คุณยืนเฉยๆ”

“นิค...”

กลีบปากชมพูวาวบนใบหน้าสวยจัดอ้าค้างเมื่อนิโคลัสทำในสิ่งที่เธอยิ่งอับอายมากกว่าเก่า เขาดึงทึ้งกางเกงรัดรูปของเธอลงไปกองที่ปลายเท้า ทั้งตัวภิณไลย์ญาเหลือเพียงบราเซียและแพนตี้ตัวน้อย หญิงสาวทำหน้าไม่ถูก

หน้างามแดงก่ำ น้ำเอ่อรื้นรอบดวงตากลมโตเป็นประกายขณะร่างสูงใหญ่ทำตามอำเภอใจด้วยการสวมชุดแสกให้และเขาก็ทำมันอย่างแคล่วคล่องเสียด้วย หญิงสาวเบือนหน้าไปทางอื่น เธอไม่อยากสบตาแข็งกร้าวของเขา นิโคลัสคงทำแบบนี้มาแล้วกับผู้หญิงหลายคนและเธอก็จะต้องกลายเป็นหนึ่งในคอลเล็คชั่นผู้หญิงของเขาต่อไปอย่างไม่อาจเลี่ยง

และเมื่อชุดแส็กสั้นถูกสวมลงบนเรือนกายของภิณไลย์ญาได้อย่างพอดี มันรัดรึงเรือนร่างบอบบางทว่างดงามด้วยสัดส่วนโค้งเว้า ดูเหมือนเธอตัวเล็กแต่หน้าอกใหญ่เกินตัว เอวคอดเว้าสะโพกผาย ขาเรียวงามและผิวขาวผ่องผาดหมดจดสะท้อนในดวงตาสีทองแดงจัดของนิโคลัสที่พยายามสะกดความรู้สึกบางอย่างซึ่งมันแล่นพล่านขึ้นมา

ผู้หญิงพวกนี้ก็เหมือนกันทั้งนั้น ไม่ต่างกับตุ๊กตาบาร์บี้ มีความสวยไว้แค่ล่อหลอกผู้ชาย!

เขาเตือนสติตัวเองในใจขณะเลิกมุมปากขึ้นอย่างเหยียดหยัน

“จะไม่ขอบคุณผมสักคำหรือที่อุตส่าห์ช่วยแต่งตัวให้”

“ฉันเกลียดคุณ”

เสียงนั้นเค้นออกมาจากลำคอระหง นิโคลัสเลิกคิ้วสูงหากทว่าเขากลับหัวเราะออกมาและทำให้หญิงสาวหน้าชาด้วยความรู้สึกที่ยิ่งเจ็บแค้น ชายหนุ่มล้วงมือทั้งสองในกระเป๋ากางเกง เขาก้มหน้าลงมาหาภิณไลย์ญาที่ยืนนิ่งเหมือนตุ๊กตาหิน ใบหน้าคร้ามคมเปลี่ยนเป็นสีเข้ม สันกรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น

“หึ!...นี่ล่ะที่ผมต้องการ ยิ่งเกลียดผมมากเท่าไหร่คุณก็ยิ่งต้องฝืนใจและทุกข์ทรมานมากเท่านั้น เพราะคุณต้องอยู่กับสิ่งที่เกลียดชังและไม่มีวันสลัดมันได้พ้น!”