LOGINShare
16
Last Updated:
2024-11-26 22:02:42มันเป็นบ้านพักตากอากาศบนเนินเขาโอบล้อมด้วยธรรมชาติของขุนเขาห่มหญ้าสีเขียวตัดกับท้องฟ้าและทะเลสีครามพลิ้วด้วยระลอกคลื่นราวภาพวาดจากปลายฝีแปรงของจิตรกรเอก ภิณไลย์ญาทั้งตื่นเต้นและแปลกประหลาดใจในเวลาเดียวกัน แต่แม้สถานที่แห่งนี้จะวิจิตรราวภาพฝันแต่มันกำลังจะกลายเป็นที่ขุมขังหัวใจของเธอไปอีกนานเท่าใดไม่รู้ได้
และเมื่อเข้าไปในบ้านเธอเห็นหญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านยืนรออยู่แล้วภายในห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยของเล่นเด็กทั้งตุ๊กตาและตัวต่อที่วางเกลื่อนบนพื้น เธอคนนั้นยิ้มให้ทั้งชายหนุ่มกับเด็กน้อยไม่เว้นแม้แต่ภิณไลย์ญาที่ยังรู้สึกแปลกตาและแปลกเปลี่ยนต่อสถานที่ซึ่งเธอไม่คุ้นเคย
นิโคลัสหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาขณะโซอี้ยังอยู่บนตักของเขาและมองมายังหญิงสาวผู้มาใหม่ด้วยสายตาที่ดูเหมือนไม่ค่อยไว้วางใจ หนูน้อยยิ้มให้บางครั้งแต่เป็นยิ้มที่พริตตี้สาวอดนึกขำในใจไม่ได้เพราะเด็กหญิงยิ้ม ๆ หุบๆ ขณะมองเธอตลอดเวลา โซอี้ตัวเล็กนิดเดียวเมื่ออยู่บนตักร่างหนาใหญ่ของคุณพ่อที่ใบหน้าหล่อเหลายังถมึงทึงเฉพาะเวลามองมาที่ภิณไลย์ญา และอีกครั้งที่เธอได้ยินเสียงของพ่อลูกคุยกัน
“โอว...โซอี้...นี่ลูกไม่ได้ตัดเล็บเลยใช่ไหม เมื่อกี๊แดดี๊แสบหน้า รู้แล้วว่ามันต้องมาจากปลายเล็บของลูกแน่ๆ”
ว่าแล้วเขาก็จับมือเล็ก ๆ ทั้งสองของเด็กหญิงในตักขึ้นดู โซอี้หน้าเบ้ทว่าหญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านที่ยืนมองอยู่แทรกขึ้น
“เธอไม่ยอมให้ฉันตัดเล็บให้ค่ะ ร้องไห้บอกว่าจะให้แดดี๊กลับมาทำให้ท่าเดียว ฉันเลยต้องยอม”
“ทำไมลูกดื้อกับเลลานีล่ะคะ แบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“เลลานีต่างหากที่ดื้อ เลลานีดื้อมาก หนูบอกว่าไม่ตัดๆ จาให้แดดี๊กลับมาตัด”
โซอี้เถียงเสียงแหลมเล็กแต่ภิณไลย์ญากลับมองว่านั่นช่างเป็นอากัปกิริยาที่น่ารักน่าชัง ลูกสาวของเขากำลังออดอ้อนพ่อเพราะนิโคลัสไม่ได้กลับมาหา เขาจะเข้าใจไหมว่ามันคือจริตของเด็กหญิงที่แค่อยากจะให้พ่อเอาใจเท่านั้น
“ผมของลูกก็...อืม...เหม็นมาก ลูกเล่นจนไม่ได้อาบน้ำใช่ไหม?”
“โซอี้ยอมอาบน้ำค่ะคุณผู้ชาย แต่...ไม่ยอมสระผม งอแงจะให้แดดี๊กลับมาสระผมให้”
“เธอก็เลยต้องยอมอีกสินะเลลานี...พระเจ้า”
นิโคลัสถอนหายใจ เขาส่ายหน้าไปมาแต่กลับมีรอยยิ้ม นั่นเป็นรอยยิ้มอ่อนหวานที่ภิณไลย์ญาเห็นมันครั้งแรก ผู้ชายเลือดเย็นอย่างเขารู้จักที่จะยิ้มอ่อนโยนอย่างนั้นหรือ แล้วชายหนุ่มก็แนบปากกับแก้มยุ้ยของโซอี้
“ไปอาบน้ำก่อนนะคะ ให้เลลานีสระผมให้ด้วยแล้วเดี๋ยวกลับมาให้แดดี๊กอด แดดี๊มีรางวัลจะให้หนูด้วย”
“จริงหราคะ...จริงหราคะแดดี๊...โอเคค่ะ”
โซอี้จีบนิ้วชี้กับนิ้วโป้งเข้าหากันก่อนกระโดดลงจากตักของนิโคลัสอย่างว่าง่ายแล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องด้านในโดยมีเลลานีเดินตามเข้าไปด้วย ภิณไลย์ญาชะเง้อมองตามก่อนหันกลับมายังเจ้าของใบหน้าคร้ามเข้ม
“โซอี้...เป็นลูกสาวของคุณ...”
หญิงสาวตั้งคำถามทว่านิโคลัสไม่ตอบแต่เขาทำให้เธอตกใจอีกครั้งด้วยการผุดลุกจากที่นั่งและเข้ามากระชากมือเรียวบางด้วยมือหนาหนักให้ร่างเล็กลุกขึ้น
“ตามผมมา”
“คุณจะพาฉันไปไหน...แล้วโซอี้ล่ะคะ”
“เธออยู่กับพี่เลี้ยง และสำหรับคุณ...เรายังมีข้อตกลงที่ต้องคุยกัน”
“ข้อตกลง...อุ๊ย!”
หญิงสาวไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกกระชากข้อมือให้เดินตามขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เขาพาเธอมายังห้องหนึ่งและผลักร่างบางเข้าไปก่อนปิดประตูลงเสียงดัง
“นิโคลัส...”
“เรียกผมว่านิค!”
เขาลั่นเสียงและแสดงความเคียดขึ้งออกมาอีกครั้ง ช่างต่างไปตากเมื่อครู่ที่ทั้งอ่อนหวานอ่อนโยนราวเทพบุตร นิโคลัสกลายร่างเป็นจอมมารในชั่วพริบตา ชายหนุ่มจับไหล่บางของภิณไลย์ญาไว้แน่น เขาทำให้เธอทั้งตกใจและเครียดจัดอีกหน
“ที่ให้เรียกแบบนี้ไม่ใช่เพราะอยากจะแสดงความสนิทชิดเชื้ออะไรกับคุณหรอกเนเน่ แต่เพราะผมอยากให้คุณแสดงออกว่าเราเป็นมิตรกันเวลาอยู่ต่อหน้าโซอี้ก็เท่านั้น”
“คุณต้องการอะไรกันแน่! แค่อยากแสดงละครต่อหน้าลูกสาวว่าคุณเป็นผู้ชายแสนดีทั้งที่ไม่อยากญาติดีกับฉันอย่างนั้นหรือคะ”
“ผมแค่ต้องการเวลา”
ภิณไลย์ญาย่นคิ้วประหลาดใจก่อนได้คำตอบกลับมาเป็นเสียงห้าวหนักที่ยังจริงจังและดุดันอย่างทุกครั้ง
“เวลาที่คริสต์จะไม่ได้เห็นหน้าคุณ เวลาที่เขาจะได้มีความรู้สึกว่าคุณหายไปจากชีวิตและคนที่สำคัญที่สุดสำหรับคริสต์คือลาริสา”
Related chapters
หนี้สวาทอสูร 17
“เวลาของฉันกับเขาหมดไปแล้ว” หญิงสาวเสียงเครือ “มันหมดไปตั้งแต่ที่ฉันสำนึกได้ว่าฉันกับเขาไม่คู่ควรกันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรทั้งนั้น”“คิดว่าผมจะเชื่อคุณหรือไง ในเมื่อก่อนหน้านี้คุณพยายามติดต่อเขาและพยายามทำให้น้องชายของผมกลับไปหาคุณ”“อย่ามาปรักปรำกันนะคะ คริสต์เป็นคนดี เขาแค่อยากรู้เท่านั้นว่าฉันเป็นยังไง”“อ้อ...อยากให้เขารู้ใช่ไหมว่าคุณมันน่าสงสารและอ่อนแอมากแค่ไหนเวลาถูกผู้ชายทิ้ง มารยาหญิงมันก็มีเท่านี้ มีแค่อยากให้คนอื่นเห็นใจ บางทีอาจไม่จำเป็นต้องเป็นคริสต์ แต่เป็นผู้ชายคนไหนก็ได้ที่คุณพร้อมจะบากหน้าเข้าไปให้พวกมันปลอบด้วยเงิน!”“นิค! คุณพูดเกินไปแล้วนะ...อ๊ะ!”ภิณไลย์ญาร้องเสียงหลงเมื่อผลักร่างสูงออกห่างและเงื้อมือขึ้นหวังจะตวัดลงบนหน้าของนิโคลัสแต่ไม่ทันมือหนาของเขาที่คว้ามันไว้แน่นก่อนผลักร่างน้อยให้หลังชนผนังอีกครั้งและดันตัวเข้าหา คราวนี้เขาจับคางเรียวไว้และบีบเต็มแรง หญิงสาวเจ็บจนน้ำตาซึมและทำได้แค่ส่งเสียงเจ็บปวดในลำคอ ชายหนุ่มขบกรามเสียงดังและคำรามดุดันน่ากลัว“อย่าคิดท้าทายผมแบบนี้อีกเนเน่! ผมไม่ใช่คริสต์หรือไอ้ผู้ชายหน้าไหนที่คุณคิดว่าจะร้องขอความเห็นใจได้ ฟังผม...ฟังใ
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 18
ชายหนุ่มเหลือบแลเจ้าของใบหน้าสวยจัดที่หรุบเปลือกตาลงก่อนเขาจะตอบว่า“เนเน่จะอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพัก”“สักพัก? สักพักคืออะไรคะ?”“ก็ไม่นานไงล่ะจ๊ะ”“กี่วันคะ?”“ไม่แน่ใจ”“ทำไมแดดี๊บอกไม่ได้”“แดดี๊ไม่แน่ใจ...ยังไงล่ะจ๊ะ”รอยยิ้มอ่อนหวานและขี้เล่นในทีพร่าพรายบนใบหน้าหล่อเหลา ถึงเขาเป็นคนหน้าดุ เลือดเย็นแค่ไหนแต่ภิณไลย์ญาก็อดไม่ได้เลยที่จะเหลือบมองหน้าคร้ามเข้มและท่าทีของเขาต่อลูกสาวตัวน้อย อดคิดไม่ได้เลยว่าหากเขายิ้มและพูดดีกับเธอเช่นนั้นบ้างสักครั้งความรู้สึกของเธอคงไม่แย่ไปกว่านี้ หญิงสาวพยายามสงบใจตัวเอง พยายามมองในแง่ดีว่าอย่างน้อยเธอก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ เป็นเด็กหญิงตัวเล็กช่างพูดที่ยังมองเธอด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ สักครู่ก็ได้ยินนิโคลัสเอ่ยว่า“เอ...แดดี๊ว่าตอนนี้มันดึกแล้วนา ถึงเวลาที่ลูกต้องนอนแล้วรู้ไหม ลิตเติ้ลแรบบิท แม่กระต่ายน้อย”“แดดี๊เล่านิทานให้หนูฟังก่อน หนูอยากฟังนี๊ทาน”“เรื่องอะไรดีล่ะ?”โซอี้ทำท่าคิด “อลาดิน กับ ซินเดอเรลล่า”“ลูกฟังมันเป็นร้อยรอบได้แล้วกระมัง”“หนูอยากฟังอีก หนูชอบอลาดิน หนูชอบจินนี่...อ๊อ...ช่ายๆ...แดดี๊บอกว่าจาหาตะเกียงวิเศษมาให้นินา”“แดด
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 19
“ผมมีสิทธิ์ทุกอย่างในชีวิตของคุณเนเน่!”นิโคลัสชี้หน้าหญิงสาวด้วยความเดือดดาล เห็นได้ชัดว่าเขากำลังบันดาลโทสะจนเลือดขึ้นหน้า แม้เห็นว่าเขาโกรธจัดแต่เธอก็จ้องหน้าด้วยแววตาไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มเลิกมุมปากขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม“ผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ทุกอย่าง รู้ว่าคุณกำลังทำอะไรหรือแม้แต่คิดวางแผนชั่ว ๆ จะทำให้คริสต์แตกแยกกับคู่หมั้นของเขา”“ฉันไม่ได้ติดต่อกับคริสต์อีกแล้วนะคะ ในเมื่อฉันรับเงินจากคุณมาแล้ว...อ้อ...ไม่สิ...ในเมื่อคุณก็บังคับให้ฉันรับเงินจากคุณฉันก็ไม่มีวันทำผิดสัญญาเป็นอันขาด”“ผมจะเชื่อน้ำหน้าผู้หญิงหิวเงินอย่างคุณได้ไหม...บางครั้งการรับปากมันก็ไม่ได้รับประกันว่าคุณจะทำตามสัญญาเสมอไป ไม่อย่างนั้นคงไม่หาทางแอบติดต่อกับน้องชายของผมแบบนี้”“ฉันไม่ได้แอบ”“แต่คุณตั้งระบบสั่นเอาไว้ คงกลัวว่าผมจะรู้หรือได้ยิน ขอโทษนะ...ถ้าผมโง่ขนาดนั้นป่านนี้คริสต์มันคงเสียท่าผู้หญิงหน้าด้านที่ไม่รู้จักรักษาสัญญาอย่างคุณไปนานแล้ว!”“เลิกพูดจาดูถูกกันซะทีเถอะค่ะ คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าเงินสามล้านที่ฉันได้มามันต้องแลกกับอะไรบ้าง คุณเป็นคนยัดเยียดมันให้ฉัน บีบบังคับทุกทาง ฉันยอมคุณทุกอย่างนะคะนิค แต่คุณควรใ
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 20
“บอกแล้วว่าอย่าท้าทาย เพราะคุณอาจจะตายเพราะถูกจูบจนหายใจไม่ทันแบบนี้ไง!”หน้าสวยสะบัดจนหลุดจากปลายนิ้วแกร่ง ภิณไลย์ญาอยากกรีดร้องด้วยความเจ็บความอายจนแทบแทรกแผ่นดิน คนตัวโตไม่ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ เขาอยู่เหนือเธอ ร่างกายหนักอึ้งนั้นทำให้หญิงสาวร้อนผ่าวจนเนื้อตัวเป็นสีชมพูเข้ม อุ้งมือแกร่งอีกข้างยังกดข้อมือทั้งสองของเธอไว้เหนือศีรษะ หน้าคร้ามเข้มก้มลงไปหา อีกนิดเดียวที่ปลายจมูกโด่งเกือบชนแก้มเนียนสีกุหลาบ นิโคลัสยกยิ้มอย่างผู้ชนะเหมือนเคยแต่ในส่วนลึกเขากลับไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงหายใจหอบหนักของเธอ ได้ยินเสียงกระแอมออกมาเล็กน้อย เมื่อครู่ถ้าเขาเผลอออกแรงกดลำคอระหง ภิณไลย์ญาอาจตายคามือเขาเพราะอารมณ์ชั่ววูบก็เป็นได้เขาเกลียดชังเธอได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ...มันยังเป็นคำถามที่วนเวียนในใจ เขาคลายข้อมือบางในที่สุด แต่ก่อนจะขยับตัวลงจากร่างเล็กชายหนุ่มเผลอมองความผุดผาดบนเรือนร่างอ้อนแอ้น ภิณไลย์ญาตัวเล็กกว่าเขามากก็จริงแต่กลับเต็มไปด้วยสัดส่วนเย้ายวน นิโคลัสไม่ได้ตั้งใจหากทว่าทุกตารางความเป็นหญิงอวดเนื้อนวลเปล่งปลั่งราวกลีบดอกไม้กลางสายฝน“คริสต์โทรมาหาคุณกี่ครั้งแล้ว”
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 21
หญิงสาวลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว และเมื่อออกไปนอกห้องก็ยังรู้สึกว่าบ้านทั้งหลังเงียบเชียบ แดดอ่อนสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้อบอุ่นขึ้นมาบ้าง ร่างบางกำลังจะเดินลงบันไดก็ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากห้องหนึ่ง ภิณไลย์ญาเดินกลับไปกระทั่งผ่านหน้าประตูห้องที่เธอจำได้ว่านิโคลัสพาลูกของเขาเข้ามาในห้องนี้ เสียงดังข้างในทำให้หญิงสาวนึกสงสัย เธอคิดว่าเป็นห้องเด็กน้อยคงไม่เป็นไรจึงเปิดประตูเข้าไปก็เห็นโซอี้นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง แตเมื่อหนูน้อยเห็นว่ามีใครเข้ามาในห้องก็รีบเอามือไลพ่ไว้ข้างหลังเหมือนแอบซ่อนอะไรบางอย่าง ภิณไลย์ญาเดินเข้าไปและนั่งลงตรงหน้า ยิ้มให้ก่อนทักว่า“อรุณสวัสดิ์โซอี้”“อรุณสวัสดิ์ เนเน่”“หนูตื่นเช้าจังเลยนะคะ...เอ...แล้วนี่หนูอยู่คนเดียวเหรอคะ?”โซอี้พยักหน้าแต่มือทั้งสองยังคงไพล่ไว้ข้างหลังและมีสีหน้าเหมือนเป็นกังวล ดวงตากลมโตคู่นั้นมองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนอย่างไม่ไว้วางใจ ภิณไลย์ญายิ้มกว้างกว่าเดิม“อืม...ใครถักเปียให้หนูคะ สวยจังเลย”“แดดี๊...แดดี๊อาบน้ำให้ แล้วถักเปียให้”“ว๊าว...จริงเหรอคะ แดดี๊เก่งจังเลย ท่าทางแดดี๊จะรักหนูมากเลยนะคะโซอี้”“แดดี๊บอกว่าอย่างนั้น”“เอ...แล้ว..
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 22
นิโคลัสยืนอยู่ที่ประตูห้อง เขาจ้องมาที่ภิณไลย์ญาซึ่งต้องหยุดชะงักและโซอี้ซึ่งมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงสืบเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าทั้งสอง ปื้นคิ้วหนาเหนือดวงตาสีบรูเน็ตเข้มขมวดเข้าหากัน“เนเน่...คุณทำอะไร”“อ้อ...เอ้อ...ฉันแต่งหน้าให้โซอี้...ฉันแค่...อ๊ะ!”หญิงสาวร้องตกใจเมื่อจู่ ๆ นิโคลัสก็ฉวยพาเล็ตลิปสติกในมือของเธอเขวี้ยงไปอีกทางก่อนหันไปทางเด็กหญิง ร่างสูงย่อตัวลงและจับไหล่บอบบางของหนูน้อย“โซอี้...แดดี๊เตือนลูกแล้วใช่ไหม แดดี๊บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ลูกแต่งหน้าแต่งตาแบบนี้”“แดดี๊...”โซอี้เม้มปากเข้าหากันแน่น เห็นได้ชัดว่าหนูน้อยหน้าตื่น ออกอาการตกใจและตัวสั่น ภิณไลย์ญาเองก็ตระหนกต่อท่าทีของนิโคลัสไม่แพ้กัน“นิค...อย่าว่าอะไรโซอี้เลยนะคะ เรื่องนี้ฉันผิดเอง ฉันเองที่...”“นี่แหละคือสิ่งที่ผมไม่ชอบ!”เขาลั่นเสียง นั่นเองทำให้เด็กหญิงถึงกับน้ำตาไหลแต่กลับไม่มีเสียงร้องลอดออกมาจากปากหนูน้อย ภิณไลย์ญานั่งนิ่ง เธอเองเริ่มชินแล้วกับอารมณ์ร้อนร้ายของนิโคลัสแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเดือดดาลนัก ตอนนี้คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือโซอี้เพราะเธอเห็นเด็กหญิงหน้าซีดหากก็น่าแปลกใจที่ไม่ยอมส่
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 23
นิโคลัสพาร่างบอบบางของภิณไลย์ญาเข้าไปด้านในและวางเธอลงบนเก้าอี้รับแขก ชายหนุ่มก้มลงดูขาเรียวที่เลือดยังไหล เขาจับขาของเธอแผ่วเบา รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาชั่ววูบก่อนเลลานีจะกลับเข้ามาพร้อมวางสำลีและยาใส่แผลบนโต๊ะ“นิค...เดี๋ยวฉันจะโทรไปตามคุณหมอนะคะ”“ให้เร็วเลยนะ...เอ้อ...แล้วโซอี้ล่ะ...โซอี้อยู่ที่ไหน?”“เธอกลับไปที่ห้องแล้วค่ะ...นิค...วันนี้ไม่รู้ว่าทำไมโซอี้ไม่ยอมทานอาหาร นั่งเงียบ พอฉันถามเธอก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องเลยค่ะ”เลลานีรายงานตามจริง ภิณไลย์ญาเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เหลือบมองใบหน้าของนิโคลัสที่เริ่มเคร่งเครียด เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดสั้นๆ “โทรเรียกหมอก่อนเถอะเลลานี”“นิค”ภิณไลย์ญาเรียกเขาเสียงแผ่วเมื่อแม่บ้านวิ่งไปโทรศัพท์เรียกหมอ ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพูจัด เขาขบกรามเบาๆ“มีอะไร”“คุณไปดูลูกก่อนก็ได้นะคะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก”“คุณร้องว่าเจ็บนี่ไม่ใช่หรือ แผลก็...ไม่ใช่น้อยๆ”“แต่โซอี้สำคัญกว่าฉันนะคะ”ภิณไลย์ญาแตะแขนหนาขณะเขาก้มหน้าอยู่ใกล้ ๆ มีบางอย่างทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดแม้รู้ว่าคนเลือดเย็นอย่างนิโคลัสไม่เคยแยแสต่ออะไรทั้งสิ้น หากท่าท
Last Updated : 2024-11-26หนี้สวาทอสูร 24
เสียงแหลมเล็กดังออกมา นิโคลัสหมอบลงและเรียกลูกสาวของเขา“ออกมาเถอะ...โซอี้”“ไม่ๆๆ...หนูไม่อยากเห็นหน้าแดดี๊...แดดี๊ใจร้ายมาก...มากๆๆๆๆ...อือๆๆๆๆ”“ราชินีเมร่า”เสียงที่ดังแทรกเข้ามาทำให้นิโคลัสชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นภิณไลย์ญาเดินกะเผลกเข้ามาและทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ร่างเล็กค่อย ๆ เอนร่างตะแคงตัวและเห็นภาพที่ทำให้หัวใจของเธอดิ่งวูบ โซอี้น้อยนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กนอนคว่ำร้องไห้อยู่ใต้เตียง หญิงสาวยื่นมือออกไปและพูดด้วยเสียงนุ่มนวล“ราชินีเมร่า...น้าเนเน่มาแล้วนะคะ...ออกมาหาน้าเนเน่นะคะ...รู้ไหมคะว่าเมื่อกี๊น้าเนเน่เห็นแดดี๊ร้องไห้ด้วย”“จริงหราเนเน่...แดดี๊ร้องไห้จริงๆ หรา”บทที่ 9 Enclosing in the passion หัวใจที่ใกล้ชิด โซอี้ถามและดูเหมือนว่าลดเสียงสะอื้นลงเล็กน้อย ภิณไลย์ญาพยักหน้าและยังพยายามเอื้อมมือออกไปแต่เด็กหญิงยังอิดออด “แดดี๊ใจร้าย แดดี๊จาร้องได้ไง” “แดดี๊เสียใจไงคะ...ออกมาเถอะนะคะ แดดี๊บอกว่า...สำนึกผิดแล้วและจะไม่ดุโซอี้แล้วนะคะ...โอ...แย่ละค่ะ แดดี๊ร้องไห้อีกแล้ว” “แดดี๊...” โซอี้ร้องเสียงแหลมเล็กก่อนค่อย ๆ เล
Last Updated : 2024-11-26
Latest chapter
หนี้สวาทอสูร 91
นิโคลัสหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง มันเป็นกล่องกำมะหยี่สีชมพูเล็ก ๆ และเมื่อเขาเปิดมันออกก็ทำให้เป็นภิณไลย์ญาดวงตาเบิกกว้างเพราะภายในนั้นเป็นแหวนแพลตตินัมประดับเพชรแม้เม็ดไม่ใหญ่แต่ประกายของมันก็ล้อเล่นกับแสงแดดอุ่นที่สาดส่องลงมาอาบไล้ เขาบรรจงหยิบมันและสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของภิณไลย์ญาก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากของเขาบนเรือนแหวนที่อยู่บนนิ้วของเธอหญิงสาวมองดูราวกับไม่อยากเชื่อสายตา นิโคลัสเงยหน้าขึ้นและเอ่ยว่า“คริสเคยบอกผมเหมือนกันว่าคนอย่างผมคิดถึงแต่ตัวเองและเห็นค่าของเงินเป็นใหญ่ ผมไม่เคยคิดถึงใคร แต่ตอนนี้ผมอยากพิสูจน์ให้น้องชายของผมได้เห็นว่าผมได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เขาเคยว่าเอาไว้ ผมอาจจะเลวร้ายกับคุณมาก่อนแต่คนเราก็สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้นี่ไม่ใช่เหรอ คุณอาจไม่ต้องอภัยให้ผมวันนี้ มันอาจต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือเป็นปี ว่าแต่คุณจะยินยอมให้โอกาสนั้นกับผมไหม”“บอกแล้วไงคะว่าฉันต่ำต้อยมากเกินไป คนที่ต้องขอร้องโอกาสคุณเป็นฉันมากกว่าที่จะร้องขอจากคุณ”“ผมจะไม่ให้คุณร้องขออะไร แต่เป็นผมที่จะต้องขอร้องคุณ”นิโคลัสทรุดตัวลงนั่
หนี้สวาทอสูร 90
“แต่ฉันยังเป็นหนี้คุณนะคะนิค ฉันเป็นหนี้คุณตั้ง 3 ล้านดอลลาร์ ฉันจะพยายามหามันมาใช้คุณ”“ลืมเรื่องนั้นไปเถอะนะ รู้หรือเปล่าว่าจริง ๆ ผมลืมมันไปตั้งนานแล้ว”“ฉันรู้ค่ะนิคว่าเงินสำคัญสำหรับคุณเสมอและไม่ใช่สิ่งที่คุณจะลืมมันได้ง่าย ๆ”“อยากรู้ไหมว่าผมลืมมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมลืมมันไปตั้งแต่ที่คุณเป็นของผมครั้งแรก”เธอเม้มปากแน่นน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว“คุณคงอยากให้ฉันดีใจ คุณคงแค่อยากจะปลอบใจฉัน”“เปล่าเลย...นี่เป็นคำสารภาพแบบโง่ ๆ ของคนที่ไม่เคยมีและไม่เคยเห็นค่าในความรักอย่างผม แม้แต่จะพูดคำนี้ก็ยังไม่เคย ผมได้แต่ภาวนาขอให้คุณเข้าใจ”“ฉันเข้าใจว่าคุณไม่เคยรักใครไม่เคยจริงจัง”“ผมอาจจะไม่เคยรักใครอย่างที่คุณว่าแต่ผมไม่เคยหลอกผู้หญิงเล่น ๆ และคุณก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมได้เห็นคุณค่าของความรักจากที่ผมรู้จักแต่งการใช้เงิน รู้ไหมว่าตอนที่คริสต์อยากจะใช้หนี้แทนคุณมันทำให้ผมโกรธมาก ผมรู้ว่าผมกำลังหึงคุณและคิดบ้าๆ ว่าคริสมันคงอยากได้คุณกลับคืนไป ผมลืมไปว่าสัมพันธภาพอันยิ่งใหญ่ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงมันไม่ได้มีแค่เรื่องนั้น แต่มันหมายถึงความรักและความหวังดี คริสหวังดีกับคุณมากกว่าที่จะรู้สึกรั
หนี้สวาทอสูร 89
“ผมยอมรับนะว่าตอนแรกตกใจมากที่รู้เรื่องระหว่างคุณกับนิคแต่มันก็ทำให้ผมมาคิดได้ในหลาย ๆ เรื่องว่าที่ผ่านมาหลาย ๆ เหตุการณ์และเรื่องแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตของผมมันก็ล้วนเกิดขึ้นมาจากตัวผมเองและคนที่เข้ามาคอยจัดการให้ผมทุกสิ่งทุกอย่างก็คือพี่ชายของผม บางทีถ้าเราสองคนยังรักกันมันก็อาจจะทำให้ผมไม่ได้คิดถึงสิ่งสวยงามที่สุดที่ผมทอดทิ้งไปนานนั่นก็คือโซอี้ ถึงแม้ว่าผมจะต้องเลิกกับลาลิสาแต่มันก็ทำให้ผมคิดได้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือความรับผิดชอบและมันทำให้ได้มองเห็นตัวเอง มองเห็นความจริงว่าถ้าหากผมยังไม่กล้าคิดและตัดสินใจคงจะไม่มีวันค้นพบว่าต้องจัดการชีวิตตัวเองยังไงบ้างการไปอยู่ฝรั่งเศสมันเกิดจากการเลือกของผมเองและนิคก็ไม่ปฏิเสธที่จะให้โซอี้ไปอยู่กับผมเพราะอย่างน้อยที่สุดเขาก็ยังมีคุณกับชีวิตเล็ก ๆ”“ฉันกับเขาไม่คู่ควรกัน เหมือนที่เขามองฉันกับคุณว่าไม่คู่ควร ฉันต่ำต้อยเหลือเกินค่ะคริส ฉันคิดว่า...”“ว่าไงล่ะคริส...จะไปกันแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มห้าวที่ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของคริสและภิณไลย์ญาแต่โซอี้กลับกระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งเข้าไปหาเจ้าของเสียงทรงอำนาจนั้น นิโคลัสช้อนร่างเด็กน้อยขึ้นอุ้มและจูบแ
หนี้สวาทอสูร 88
“คุณอาคริสจะพาหนูไปฝรั่งเศสค่ะ”โซอี้เป็นฝ่ายตอบขณะที่นั่งอยู่บนตักของคริส เขาโอบกอดหนูน้อยเอาไว้และจูบแก้มยุ้ยเบาๆแสดงความรักความห่วงใยพร้อมกันนั้นก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา“ผมจะมารับโซอี้ไปฝรั่งเศสวันนี้ นี่ก็ให้คนของผมจัดกระเป๋ากับของใช้เรียบร้อยแล้ว พวกเขารอผมอยู่ที่สนามบิน”กล่าวจบเขาก็จับเด็กหญิงให้เลื่อนลงจากตักและนั่งบนโซฟา เขาลุกขึ้นและก้าวเข้าไปหาภิณไลย์ญาซึ่งตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าไหมสีละมุนตา คริสหยุดยืนตรงหน้าเธอ รอยยิ้มจางผุดขึ้นบนมุมปากได้รูป“เป็นยังไงบ้าง คุณสบายดีแล้วใช่ไหม?”“ฉันสบายดีค่ะ ว่าแต่คุณเถอะค่ะ คุณจะไปฝรั่งเศสแล้วจะพาโซอี้ไปด้วยเหรอคะ”“ใช่...ผมจะไปอยู่ที่ฝรั่งเศสและรับตำแหน่ง CEO ของบริษัทในเครือของซาเวียร์กรุ๊ปที่นั่น”“คุณลาริสาไปด้วยใช่ไหมคะ พวกคุณเข้าใจกันแล้วใช่ไหมคะ”เขาส่ายหน้าและตอบว่า “ผมหย่ากับลาลิสาแล้ว เราเพิ่งหย่ากันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง”“ว่ายังไงนะคะ! คุณหย่ากับลาริสา...คุณพระ...เธอคงโกรธเรื่องของฉันอย่างนั้นสินะคะ ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะคริส ฉันไม่ตั้งใจที่จะทำให้ครอบครัวของคุณต้องแตกหักกันอย่างนี้เลย”เขาส่ายหน้าอีก
หนี้สวาทอสูร 87
“คุณน้าเนเน่นอนพักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจะเช็ดตัวให้คุณน้านะคะ”โซอี้กระวีกระวาดทำเหมือนผู้ใหญ่ไม่มีผิด เด็กหญิงวิ่งออกไปจากห้องนั้นนิโคลัสจึงหันมาทางภิณไลย์ญาที่นอนบนเตียงโดยมีเขานั่งอยู่ข้าง ๆ“ผมรู้ว่าคุณไม่สบายและต้องการพักผ่อน”“ใช่...ฉันต้องการพักผ่อนแต่เป็นบ้านของฉันไม่ใช่ที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน ถ้าคุณไม่ว่างไปส่งฉันก็เรียกคนขับรถของคุณให้พาฉันไปส่งก็ได้ค่ะนิค”“วันนี้คนของผมไม่มีใครว่างหรอกนะ”“ฉันไม่เชื่อ คุณโกหก คุณอยากจะกักตัวฉันไว้ที่นี่ หรือว่าถ้าคุณอยากจะให้ฉันอยู่ที่นี่ก็ให้ฉันกลับไปที่บ้านก่อนแล้วฉันจะบอกแม่ฉันว่าฉันต้องออกมาทำงานท่านจะได้เข้าใจจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน”“ท่านไม่เป็นห่วงคุณหรอกนะ ท่านรู้ว่าคุณอยู่กับโซอี้และผมก็อยากจะขอร้องให้คุณอยู่กับแกที่นี่คืนนี้”“ด้วยเหตุผลอะไรกันคะ ได้โปรดเถอะค่ะ คุณไม่ควรจะใช้คำว่าขอร้องกับฉันเพราะนี่เป็นการบังคับ”“OK… ถ้าคุณอยากจะกลับก็ได้แต่โซอี้จะรู้สึกยังไงในเมื่อแกคิดว่าคุณไม่สบายและแกก็ตั้งใจที่จะดูแลคุณ ถ้าคุณกลับไปมันก็เหมือนเป็นการทำร้ายจิตใจแก”“คุณกำลังสร้างเงื่อนไขและกำลังกดดันฉันอยู่นะคะ”“ผมพูดความจริงต่างหากและมันก
หนี้สวาทอสูร 86
“ คุณคิดแบบนั้นเหรอเนเน่”“ ใช่ค่ะ...และฉันก็คิดถูกใช่ไหมคะ ฉันพูดถูกทุกอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ คุณจะไม่สูญเสียผลประโยชน์ใด ๆ ทั้งสิ้นเพราะฉันจะไม่ผิดสัญญาเรื่องที่จะหาเงินมาชดใช้ให้คุณ”“ผมรู้ว่าคุณจะไม่ผิดสัญญาแต่คุณก็ผิดคำพูดกับผม ““แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง จะให้ฉันทำยังไงคะนิค ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปแล้ว”ภิณไลย์ญาเผลอร้องไห้ออกมาและทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำ เธอกอดเข่าแล้วร้องไห้อย่างคนสิ้นหวัง ตอนนี้หัวใจของเธอแหลกสลายทั้งจากความผิดหวังและร่างกายที่ยิ่งนับวันยิ่งอ่อนแอ เธอดูเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอกและถึงทางตันของชีวิต นิโคลัสทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอ จ้องมองร่างเล็กที่ก้มหน้าร้องไห้เหมือนแทบขาดใจแต่ภิณไลย์ญาก็ไม่ส่งเสียงออกมาดัง ๆ เธอกดเก็บตัวเองไว้เพราะกลัวโซอี้จะได้ยินแต่ในเวลานี้เธอช่างดูอ่อนแอและเป็นภาพที่ฉุดรั้งความรู้สึกของนิโคลัสให้ยิ่งดำดิ่ง เขารู้ตัวดีว่าทำให้เธอเจ็บช้ำอย่างสาหัสหากทว่าคนที่เจ็บปวดยิ่งกว่ากลับเป็นเขาเสียเอง ขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือเพื่อลูบเรือนผมของภิณไลย์ญาที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้นั้นก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นข้างหลั
หนี้สวาทอสูร 85
“เข้าไปในบ้านกันเถอะเนเน่ โซอี้หิวขนมแล้ว”“ค่ะ” เธอรับปากสั้น ๆ และเดินตามเขากับเด็กหญิงตัวเล็กเข้าไปโดยที่นิโคลัสก็ยังจูงมือไม่ยอมปล่อยมือของเธอจากมือของเขา มันไม่ได้ทำให้ภิณไลย์ญาอบอุ่นแม้แต่น้อยยิ่งใกล้ชิดเขามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งหนาวยะเยือกในหัวใจมากขึ้นเท่านั้น นิโคลัสเหมือนซาตานเขาอาจกลายร่างเป็นเทพบุตรก่อนที่จะกลายเป็นปีศาจร้ายภายในเสี้ยววินาที เธอรู้ดีและไม่เคยลืมสิ่งที่เขากระทำกับเธอเมื่อประตูบ้านเปิดออกทั้งสามก็ก้าวเข้าไปในห้องรับแขกภายในได้รับการตกแต่งอย่างเรียบหรู มันดูกว้างขวาง หลังคาทรงสูงทำให้บ้านดูโอ่อ่าหากทว่าสำหรับภิณไลย์ญาแล้วเธอยิ่งรู้สึกอึดอัด ไม่ได้คิดว่าบรรยากาศโล่งหรือโปร่งสบายเลย เมื่อเข้าไปในห้องรับแขกนิโคลัสก็วางถุงใส่ขนมลงบนโต๊ะ โซอี้เปิดถุงขนมดูและล้วงหยิบเค้กกับคุกกี้ออกมาก่อนหันมาทางภิณไลย์ญาและพูดด้วยประกายตาใสแจ๋วว่า“คุณน้าเนเน่ขา คุณน้าเนเน่ชอบขนมนี้หรือเปล่าคะ”“ว่าแล้วเด็กหญิงก็หยิบคุกกี้ในห่อสีสวยอยู่ในภิณไลย์ญาที่รับไปเธอยิ้มตอบและบอกว่า”“ชอบค่ะ...เอ้อ...”“ชอบก็กินเลยสิคะ แดดี๊ขา มากินขนมด้วยกันเถอะค่ะหนูหิวแล้ว”“ได้สิจ๊ะทูนหัวของ daddy มาเราม
หนี้สวาทอสูร 84
“แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ฉันไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว “คุณจะมาทำอะไรแบบนี้ไม่ได้นะคะนิค”“ลืมไปแล้วหรอเนเน่ว่าคุณยังติดค้างอะไรผมอยู่ คุณเป็นคนผิดกฎและทำผิดสัญญากับผมหรือว่าคุณไม่ยอมรับว่าการที่คุณหนีมานี่มันเป็นการไม่รักษาสัญญาที่คุณเคยให้ไว้”“แล้วคุณต้องการอะไรกันล่ะคะ ถ้าคุณต้องการเงินฉันจะพยายามหามาคืนคุณ คุณจะไม่สูญเสียผลประโยชน์ของคุณแม้แต่เซ็นเดียว”“เรื่องนี้คนที่ได้รับผลประโยชน์ไปเต็ม ๆ ก็คือคุณนะเนเน่ผมจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้น้องชายของคุณและพอเขาหายดีคุณก็คิดจะหนีผมไปดื้อ ๆ แบบนี้น่ะหรือ มันไม่ยุติธรรมสำหรับผมรู้ไหม”เขาพูดจบก็บัยดตัวเข้าหาเธอโดยไม่สนใจใครในที่นั้น แต่แล้วนิโคลัสต้องชะงักเมื่อภิณไลย์ญาเงยหน้ามองเขาดวงตาของเธอแดงก่ำ ปากของเธอระริกสั่นและร่างนั้นสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนทรงพลัง“ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะค่ะนิค คุณจะให้ฉันทำยังไงก็ได้ ฉันขอร้องเถอะนะคะ”“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้หรอกและจะไม่มีวันยอมปล่อยคุณไปไหนด้วย”เขากดน้ำเสียงต่ำแต่คำพูดนั้นหนักแน่นและมีพลังสั่นไหวความรู้สึกของภิณไลย์ญา เธอแทบทรงตัวไว้ไม่อยู่แต่แล้วเสียงของโซอี้ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“แดดี๊ขา...หนูเลือกข
หนี้สวาทอสูร 83
“ไม่เป็นไรหรอกนะ ตอนนี้พิชญ์ดีขึ้นมากแล้ว แม่ก็แค่คอยดูแลให้เขากินอาหาร กินยาให้ตรงเวลาก็เท่านั้นเอง นอกเหนือจากนี้ก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าเป็นกังวลเลย ลูกไปกับหนูโซอี้เถอะนะ เขาอุตส่าห์มาหาถึงที่นี่แสดงว่าคิดถึงลูกจริง ๆ”“นั่นน่ะสิครับ...เหมือนอย่างที่คุณแม่ว่า เนเน่อย่าขัดใจโซอี้เลยนะ แกคิดถึง อยากอยู่กับคุณน่ะ”นิโคลัสกล่าวเสริมแต่ภิณไลย์ญารู้สึกราวกับว่าเขากำลังบีบบังคับเธอทางอ้อมอีกแล้ว มันทำให้เธออึดอัดและเครียดขึ้นมาแต่แล้วหัวใจดวงนั้นก็อ่อนยวบลงเมื่อโซอี้เข้ามาสวมกอดและพูดว่า“ไปกินขนมกับหนูเถอะนะคะ คุณน้าเนเน่ขา หนูอยากชวนคุณน้าเนเน่ไปซื้อพาเล็ทสวย ๆ ด้วยค่ะ คุณน้าเนเน่แต่งหน้าให้หนูสวยที่สุดเลย หนูอยากให้คุณน้าเนเน่แต่งหน้าให้หนูอีกค่ะ แดดี๊ก็ไม่ว่าอะไรแล้วนะคะ”“ค่ะ...ก็ได้ค่ะ”ภิญญารับปากทั้งที่ใจจริงเธออยากปฏิเสธและขณะที่พูดกับโซอี้เธอก็พยายามไม่สบนัยน์ตาเข้มของนิโคลัสที่จ้องมองหญิงสาวตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดหรือวางแผนอะไรอยู่การที่เขามาที่นี่คงไม่ได้อยากรู้จักครอบครัวของเธอซึ่งอยู่ในย่านของคนที่มีฐานะการเงินต่ำกว่าเขามากนัก เขาอาจรังเกียจด้วยซ้ำ คนอย่างนิโคลัสซาเวีย
