21

หญิงสาวลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว และเมื่อออกไปนอกห้องก็ยังรู้สึกว่าบ้านทั้งหลังเงียบเชียบ แดดอ่อนสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้อบอุ่นขึ้นมาบ้าง ร่างบางกำลังจะเดินลงบันไดก็ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากห้องหนึ่ง ภิณไลย์ญาเดินกลับไปกระทั่งผ่านหน้าประตูห้องที่เธอจำได้ว่านิโคลัสพาลูกของเขาเข้ามาในห้องนี้ เสียงดังข้างในทำให้หญิงสาวนึกสงสัย เธอคิดว่าเป็นห้องเด็กน้อยคงไม่เป็นไรจึงเปิดประตูเข้าไปก็เห็นโซอี้นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียง แตเมื่อหนูน้อยเห็นว่ามีใครเข้ามาในห้องก็รีบเอามือไลพ่ไว้ข้างหลังเหมือนแอบซ่อนอะไรบางอย่าง ภิณไลย์ญาเดินเข้าไปและนั่งลงตรงหน้า ยิ้มให้ก่อนทักว่า

“อรุณสวัสดิ์โซอี้”

“อรุณสวัสดิ์ เนเน่”

“หนูตื่นเช้าจังเลยนะคะ...เอ...แล้วนี่หนูอยู่คนเดียวเหรอคะ?”

โซอี้พยักหน้าแต่มือทั้งสองยังคงไพล่ไว้ข้างหลังและมีสีหน้าเหมือนเป็นกังวล ดวงตากลมโตคู่นั้นมองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนอย่างไม่ไว้วางใจ  ภิณไลย์ญายิ้มกว้างกว่าเดิม

“อืม...ใครถักเปียให้หนูคะ สวยจังเลย”

“แดดี๊...แดดี๊อาบน้ำให้ แล้วถักเปียให้”

“ว๊าว...จริงเหรอคะ แดดี๊เก่งจังเลย ท่าทางแดดี๊จะรักหนูมากเลยนะคะโซอี้”

“แดดี๊บอกว่าอย่างนั้น”

“เอ...แล้ว...แดดี๊ทาลิปสติกให้หนูด้วยเหรอคะ?”

เธอถามเพราะสังเกตเห็นปากจิ้มลิ้มของหนูน้อยเป็นรอยลิปสติกสีแดงเรื่อ แต่ที่ทำให้ภิณไลย์ญานึกเอ็นดูเพราะรอยลิปเลอะออกมาข้างมุมปากของเด็กหญิง

“มะ...ม่ายค่ะ...ม่ายๆๆๆ”

“อ้าว...แล้วใครทาลิปให้คะ หรือว่าหนูทาเอง”

“เนเน่อย่าบอกแดดี๊นะ”

แล้วเด็กหญิงก็ยอมเอาของที่แอบไว้ด้านหลังออกมาโชว์ให้หญิงสาวดู มันเป็นพาเล็ตลิปสติกอันเล็ก ๆ อยู่ในมือน้อย โซอี้รีบบอกว่า

“เนเน่อย่าบอกแดดี๊ว่าหนูเอามันมาเล่น”

“ทำไมคะ ทำไมหนูถึงไม่อยากให้แดดี๊รู้ว่าหนูเล่นลิปสติก”

“แดดี๊ไม่ชอบ...แดดี๊เคยบอกว่าไม่ชอบให้หนูทาปาก ทาแก้ม แดดี๊ไม่ชอบมากๆ”

“แล้วหนูได้พาเล็ตอันนี้จากไหนคะ”

“เลลานีแอบเอามาให้ หนูบอกเลลานีว่าอยากได้ เวลาแดดี๊ไม่อยู่เลลานีก็ทาปากให้หนูด้วย”

ภิณไลย์ญามองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความเอ็นดู ดวงหน้าและนัยน์ตาแป๋วแหววของโซอี้ไร้เดียงสา คำบอกเล่านั้นทำให้คิดได้ว่ามีหลายอย่างที่เธอยังไม่รู้เกี่ยวกับนิโคลัส แต่เท่าที่รู้ตอนนี้คือลูกสาวของเขาก็เหมือนเด็กหญิงทั่วไป หญิงสาวหยิบพาเล็ตในมือน้อยอย่างเบามือและเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลว่า

“หนูชอบแต่งหน้าเหรอคะ” เธอถามและเด็กหญิงพยักหน้า

“น้าเนเน่ก็แต่งหน้าเป็นนะคะ หนูอยากให้น้าเนเน่แต่งให้หนูแบบไหน”

“หนูอยากเป็นราชินีเมร่า...หนูเป็นราชินีแห่งท้องทะเล”

บทที่ 8 The secret  ความลับในความรู้สึก

            ภิณไลย์ญาจ้องใบหน้าไร้เดียงสาของหนูน้อยนิ่ง เธอมองเห็นอะไรหลายอย่างที่ทำให้เกิดแรงฉุดนึกภายใน เค้าหน้าของโซอี้ไม่เหมือนนิโคลัสเสียทีเดียว เธออาจเหมือนแม่ นัยน์ตาเป็นประกายวาวใสนั้นเต็มไปด้วยชีวิตชีวา จมูกเล็กรั้นปากเล็กเจ่อน้อยๆ เรือนผมสีน้ำตาลประกายแดงทำให้หญิงสาวยิ้มออกมา

            “ใช่ค่ะ...ราชินีเมร่ามีผมสีแดง โซอี้...หนูเป็นราชินีแห่งท้องทะเลจริงๆ ด้วย...แต่...น่าเนเน่ได้ยินแดดี๊เรียกหนูว่ากระต่ายน้อย”

            “แดดี๊อยากให้หนูเป็นกระต่ายน้อย ไม่อยากให้หนูเป็นราชินี”

            “ทำไมคะ”

            “ถ้าหนูเป็นราชินีเมร่าหนูก็ต้องไปอยู่ในปราสาทหลังใหญ่ใต้ทะเล แดดี๊ไม่อยากให้หนูไป”

            คำตอบนั้นทำเอาภิณไลย์ญาอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ นิโคลัสไม่ใช่แค่ผู้ชายเลือดเย็น แต่เขายังมีมุมอบอุ่นสำหรับลูกสาวตัวน้อย หรือไม่อาจจะเป็นมุมที่เขาเว้นไว้สำหรับโซอี้เพียงคนเดียวเท่านั้น เธอเปิดกล่องพาเล็ตในมือและใช้พู่กันปาดลิปสติกเบาๆ

            “ขยับมานี่สิเพคะ ราชินีเมร่า...เดี๋ยวหม่อมฉันจะช่วยแต่งหน้าให้ราชินีผู้งดงามแห่งท้องทะเลนะเพคะ”

            โซอี้ทำตาม ขยับเข้าหาภิณไลย์ญาโดยลืมไปว่าเธอคือคนแปลกหน้าที่เพิ่งมาถึง หญิงสาวทาปากให้หนูน้อยเป็นสีแดงอมชมพูและปาดลิปด้วยปลายนิ้วทาบนแก้มนุ่ม บนเปลือกตาของหนูน้อยก่อนเปิดกระจกในกล่องพาเล็ตให้เด็กหญิงดูฝีมือการแต่งหน้า

“ว๊าว! สวยจัง...สวยจังเลย...เนเน่เก่งจังเลย...เนเน่แต่งหน้าสวยกว่าเลลานีอีกนะ”

“ขอบพระทัยเพคะ...องค์ราชินี”

โซอี้หัวเราะคิกและทำให้หญิงสาวหัวเราะตาม ทั้งสองยิ้มและหัวเราะให้กัน แต่แล้วเสียงหัวเราะของทั้งสองกลับปลาศนาการไปในฉับพลันเมื่อมีอีกเสียงดังแทรกเข้ามา

“โซอี้...นั่นลูกทำอะไร?”