26

พอได้ยินอย่างนั้นแววตาของชายหนุ่มกลับเปลี่ยนไปและดูเหมือนความเงียบเข้ามาแทนที่บรรยากาศรื่นรมชั่วขณะหนึ่ง แต่แล้วเขาก็ยิ้มให้

“วันหนึ่งลูกจะเจอมามี๊...วันหนึ่งมามี๊จะกลับมาหาลูก”

“หนูอยากเห็นหน้ามามี๊ม๊ากเลย...มามี๊สวยไหมคะ?”

“ค่ะ...สวยมาก...สวยเหมือนลูกเลยล่ะ”

“แดดี๊ก็หล่อมาก...ไม่เชื่อถามเนเน่ดูซีคะ”

โซอี้ชี้นิ้วไปมาขณะร่างสูงเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ ภิณไลย์ญายิ้มให้และตอบว่า

“เอ้อ...ค่ะ...ใช่ค่ะ...แดดี๊หล่อมาก”

“และน่ารักที่สุดเล้ย”

หนูน้อยหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ก่อนหันไปให้ความสนใจเค้กแสนสวยโดยมีเลลานีช่วยตัดแบ่งเค้กให้ จากนั้นโซอี้จึงยื่นเค้กในจานเล็ก ๆ ให้ภิณไลย์ญาพร้อมทั้งบอกว่า

“หนูให้เนเน่...เป็นรางวัลที่แต่งหน้าให้หนูคืนนี้”

“ขอบคุณมากค่ะ...น่ารักที่สุดเลย”

ภิณไลย์ญาอดดีใจไม่ได้ที่เห็นท่าทีเป็นมิตรมากขึ้นกว่าวันแรกที่เจอของเด็กหญิงตัวน้อย เธอรับเค้กชิ้นเล็กไปและนึกถึงเรื่องราวของตัวเอง คืนนี้เธอไม่ได้เป่าเค้กและไม่มีคำอวยพรวันเกิดจากแม่และน้องชาย แต่ก็ได้มาร่วมงานวันเกิดของโซอี้ซึ่งเกิดในวันเดียวกับเธอก็ทำให้หญิงสาวไม่รู้สึกว่าเงียบเหงา ถือว่าเป็นการชดเชยก็แล้วกัน ร่างน้อยยืนนิ่งนึกในมือถือจานเค้กขณะโซอี้นั่งกินขนมกับเลลานี นิโคลัสเดินเข้ามา ในมือของเขามีแก้ววอดก้าที่พร่องลงไปเกือบหมด ชายหนุ่มถามขึ้น

“คิดอะไรอยู่หรือ?”

“อ้อ...เอ้อ...เปล่านี่คะ...ฉันแค่คิดว่าทะเลที่นี่สวยมาก”

“ผมคิดว่าคุณกำลังนึกถึงเรื่องอื่นที่อาจไม่ใช่ที่นี่”

“ฉันมีสิทธิ์ที่จะคิดบ้างก็ได้นี่คะ อย่างน้อยก็คิดถึงบ้าน”

“น้องคุณอาการดีขึ้นตามลำดับ และคิดว่าขาจะหายในไม่ช้า”

“ขอบคุณนะคะ”

“และถ้าคุณกำลังนึกถึงใครคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวของคุณ ตอนนี้เขากำลังมีความสุขอย่างที่สุดกับคนที่เหมาะสมกับเขา”

“ดูคุณจะเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากกว่าฉันซะอีกนะคะ ทำใจให้สบายเถอะค่ะ ถึงยังไงวันหนึ่งฉันก็จะลืมมันได้เอง”

“แสดงว่าตอนนี้คุณยังไม่ลืมว่างั้น”

นิโคลัสเผลอดึงข้อมือเล็กมากุมไว้และบีบจนแน่น ภิณไลย์ญานิ่วหน้าแต่โชคดีที่ทั้งโซอี้และเลลานีมัวแต่กินขนมไม่ได้หันมาสนใจทั้งคู่ หน้าคร้ามเข้มเปลี่ยนเป็นดุดันกว่าเก่า หญิงสาวเหลือบมองหนูน้อยและแม่บ้านก่อนหันมาขวางใส่ร่างสูง เธอกดเสียงต่ำ

“นิค...ปล่อยนะคะ ไหนคุณเคยบอกว่าจะไม่ทำอะไรให้โซอี้ไม่สบายใจยังไงล่ะคะ”

“มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโซอี้ แต่เรื่องนี้ไม่ควรอยู่ในหัวของคุณอีก อย่าหวังลม ๆ แล้ง ๆ ต่อไปเลยเนเน่ ถึงยังไงคริสต์ก็มีผู้หญิงคนใหม่ที่เหมาะสมกว่า”

“เพราะคุณไม่เคยมีความรัก”

หญิงสาวสลัดข้อมือจากการเกาะกุมนั้น นิโคลัสผงะ เธอจ้องหน้าเขาอย่าไม่เกรงกลัวและยกมุมปากอย่างขมขื่น

“ถ้าคุณเคยมีความรักคุณก็จะรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งของที่ไม่อยากได้เมื่อไหร่ก็สามารถทุบทำลายได้ หรือเอาไปเก็บไว้เพื่อที่เราจะได้มองไม่เห็นและลืมมันในที่สุด มันไม่ใช่สิ่งที่เราเขียนลงบนกระดาษแล้วลบมันทิ้ง คุณไม่มีวันเข้าใจ เพราะคุณไม่เคยรักใครถึงไม่เคยรู้ว่าอิสรภาพกับความรักเป็นสิ่งที่เรา...ไม่สามารถที่จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งได้เลย”

“ผมจะไม่เลือกทั้งอิสรภาพและความรัก เพราะผมไม่เคย...รักใคร”

 นิโคลัสเสียงแข็ง แววตาดุกร้าวจับจ้องใบหน้าสวยหวาน รอยหยัดยิ้มของเขาราวกับจะเหยียดหยันหัวใจของเธอ ภิณไลย์ญาได้แต่เก็บกลั้นความรู้สึกไว้และเดินไปหาโซอี้กับเลลานีอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มขบกรามเบาๆ รู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนแก้ม ทำไมเขาต้องโกรธมากขนาดนี้ทั้งที่พริตตี้สาวก็ไม่มีหนทางกลับไปหาน้องชายของเขาได้อีก เธอตกเป็นทาสของเขา เป็นลูกไก่ในกำมืออยากบีบเมื่อไหร่ก็ตาย

เพราะคุณไม่เคยรักใครถึงไม่เคยรู้ว่าอิสรภาพกับความรักเป็นสิ่งที่เรา...ไม่สามารถที่จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งได้เลย

มันช่างเป็นคำพูดที่รบกวนจิตใจ ร่างสูงกระดกแก้ววอดก้าดื่มมันจนเกลี้ยงแล้วเลี่ยงไปนั่งมองใกล้ เสียงหัวเราะของโซอี้ทำให้เขาผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยแต่ในส่วนลึกกลับยิ่งเขม็งเกลียว

หลังงานเลี้ยงวันเกิดเล็ก ๆ เลลานีก็พาโซอี้เข้านอน ส่วนแม่บ้านก็กลับไปหลังจากนั้นไม่นาน ยังเหลือภิณไลย์ญาที่นั่งทอดอารมณ์หน้าระเบียงห้องนอนจนดึกกระทั่งรู้สึกว่าเริ่มง่วง แต่ขณะจะกลับเข้าห้องก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นดวงไฟริมหาดยังสว่างอยู่ เธอเพิ่งนึกอะไรได้ว่ายังไม่เห็นนิโคลัสกลับเข้ามาในบ้าน จำได้ว่าเขานั่งดื่มวอดก้าหมดไปหลายแก้ว แล้วเธอก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา ถ้าเขาดื่มมากแล้วเมาหลับริมชายหาดล่ะ ภิณไลย์ญาตัดสินใจเดินลงไปที่ชายหาดอีกครั้ง และเห็น นิโคลัสอยู่ที่นั่น เขานั่งบนเก้าอี้ชายหาดแต่ไม่ได้หลับอย่างที่คิด ร่างบอบบางในชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมยืนมองเขาชั่วครู่ก่อนตัดสินใจเข้าไปถาม

“นิค...คุณยังไม่ง่วงหรือคะ?”