32

เธอส่งเสียงเหมือนพูดกับตัวเองทั้งไม่กล้าขยับตัวราวกลัวว่าจะทำให้นิโคลัสตื่น เธอกำลังแคร์เขามากขึ้นทุกที ไม่ได้อยากมีความรู้สึกแบบนี้ ความหวงแหนที่ไม่ควรมีให้กับผู้ชายที่มองเธอเป็นแค่ทางผ่าน จริงซีนะ...เธอเองก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสมบูรณ์แล้วด้วยการเอาตัวเข้าแลกกับเศษเงินของเขา ภิณไลย์ญาได้แต่นึกอย่างสิ้นหวังเพราะทุกอย่างที่ฝันไม่เคยเกิดขึ้นจริง ผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่งกับน้องชายของเขา นับว่าเจ็บปวดที่สุด แต่เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคริสต์ แล้วกับพี่ชายของเขาเธอจะเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าอย่างไร หรือแค่ความฉาบฉวยที่วันหนึ่งมันจะผ่านพ้นไป กลิ่นวอดก้าที่อวลอจากลมหายใจของนิโคลัสตอกย้ำว่าเขาเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความเผลอไผลของเขาหาใช่ความตั้งใจ หญิงสาวจมอยู่กับความคิดของตัวเองก่อนผล็อยหลับไป เป็นเวลาที่นิโคลัสค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เขาได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอ เขากอดร่างน้อยไว้แน่นขณะที่ไม่สามารถตกตะกอนความคิดได้เลยว่าตอนนี้เขาคิดอย่างไรกับภิณไลย์ญากันแน่

บทที่ 12 Upclosed and personnel  ผูกพันชั่วคราว

ภิณไลย์ญาตื่นแต่เช้าและเดินลงไปที่ริมหาดอันเงียบเหงา ได้ยินก็แต่เสียงคลื่นล้อเข้าหาฝั่งบางเบากับลมทะเลพัดหวีดหวิว เก้าอี้และโต๊ะซึ่งเป็นที่จัดงานปาร์ตี้เล็ก ๆ สำหรับวันเกิดของหนูน้อยเมื่อคืนยังไม่ได้ถูกเคลื่อนย้ายไปไหน หญิงสาวเดินไปหยุดใต้ต้นไม้ใหญ่และหันกลับไปมองบ้านพักตากอากาศหลังออกจากห้องของนิโคลัสมาอย่างเงียบๆ ตอนเช้าตรู่ เธอกลับไปที่ห้อง อาบน้ำและสวมชุดที่มีในตู้เสื้อผ้าด้วยความคิดหลายอย่างล่องลอยในสมองอันสับสน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังวุ่นวนในสมองของเธอตลอดเวลา เธอรู้ตัวดีว่าไม่ได้เมา เพราะไม่ได้ดื่มแต่นิโคลัสอยู่ในอาการก้ำกึ่งระหว่างความมีสติกับหลงลืมตัว แต่...เธอไม่โทษเขาสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น ควรต้องโทษตัวเองมากกว่าที่เผลอไผลและยินยอมให้อารมณ์พาไปทั้งที่มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย

เธอยอมอยู่ใต้ร่างของเขา ยอมให้นิโคลัสครอบครองตัวเธออย่างสมบูรณ์แม้เป็นครั้งแรกหากแต่มันคือทั้งหมดสำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่ง เธอได้สูญเสียสิ่งสำคัญให้เขาแล้วและไม่มีวันเรียกร้องให้ความสูญเสียนั้นกลับคืนมาได้ หญิงสาวทอดถอนใจและนึกอับอายความใจง่ายของตัวเอง เธอคบกับคริสต์มานานเท่าไหร่ก็ยังไม่เคยไว้วางใจให้เขาครอบครองร่างกายเหมือนที่ยินยอมพี่ชายของเขา

ตอนนี้นิโคลัสคงยิ่งสมน้ำหน้าและสะใจยิ่งกว่าที่กำราบเธอได้ด้วยอำนาจของเขา อำนาจครอบงำความรู้สึกและจิตวิญญาณของเธอที่มันสูญสิ้นไปจนหมดจากความพลั้งเผลอเพียงชั่วข้ามคืน เธอเคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันเป็นของเล่นพวกเศรษฐี ทว่าตอนนี้เธอกลายเป็นดอกไม้ที่แค่ถูกเด็ดไปชื่นชมก่อนถูกขว้างทิ้งจากแจกัน หญิงสาวคิดอย่างเศร้าใจ มีบางอย่างวาบลึกอยู่ใต้บึ้งของความรู้สึก มันเป็นบางสิ่งที่กำลังหยั่งรากฝังลึกอยู่ในหัวใจดวงนั้น เธอยังนึกถึงคำพูดเมื่อคืนนี้

“ถ้าคุณหลับแล้วฉันจะรอฟังคำตอบของคุณพรุ่งนี้นะคะ”

ใช่...เธออยากรู้ว่าเขาจะปล่อยเธอกลับเมื่อไหร่ ทั้งที่อยากรู้ในเวลาเดียวกันหัวใจบอบบางก็เริ่มรวดร้าวโดยไม่มีเหตุผล แต่แล้วหญิงสาวกลับถูกดึงออกจากความคิดที่ล่องลอยเมื่อรู้สึกว่ามือของเธอถูกกระตุกเบาๆ ภิณไลย์ญาหันกลับไปมองก็ต้องประหลาดใจที่เห็นโซอี้จับมือเธอไว้และยิ้มกว้าง

“โอ...ราชินีเมร่า วันนี้ตื่นเช้ามากเลยนะคะ”

“หนูตื่นเช้าทุกวันค่ะ...เนเน่มาทำอะไรตรงนี้”

“น้ามายืนมองทะเลค่ะ ทะเลตอนเช้าสวยมาก...แล้วเลลานีไปไหนล่ะคะ”

“เลลานีก็เตรียมซีเรียลกับนมไว้ให้หนูไงล่ะ เนเน่หิวหรือยัง?”

ภิณไลย์ญายิ้มละไมและย่อตัวลงนั่งคุกเข่าคุยกับหนูน้อยในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ จ้องมองเข้าไปในประกายวาวใสของดวงตากลมโตที่จ้องมองหญิงสาวผิดไปจากวันแรกที่เจอ โซอี้ดูไว้วางใจมากขึ้นแต่เธอก็ยังสังเกตเห็นความหม่นเศร้าในแววตาน่ารักน่าเอ็นดูคู่นั้น หญิงสาวยิ้มและตอบเสียงแผ่ว

“ยังไม่หิวเลยค่ะ”

“สงสัยเนเน่จะอิ่มตั้งแต่เมื่อคืน...ใช่มะคะ”

“ค่ะ”

“เมื่อคืนสนุกม๊าก มากค่ะ เนเน่กลับไปนอนตอนไหน” เด็กน้อยถามโดยไม่รู้เลยว่าจี้เข้าที่ความรู้สึกของคนฟังให้ปวดแปลบขึ้นมา หากแต่ภิณไลย์ญาก็ไม่สามารถคิดกับหนูน้อยเป็นอย่างอื่นได้มากกว่าความไม่เดียงสา บางครั้งเธอก็โทษตัวเองว่าถ้าหากไม่...พานิโคลัสกลับไปที่ห้องก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างคงเป็นเหมือนเดิมและเธอคงมองหน้าเขาได้สนิทใจมากกว่านี้ แต่แล้วเธอก็ได้ยินหนูน้อยเอ่ยขึ้นว่า

“เนเน่รู้ม๊ายว่า วันเป่าเค้กแดดี๊ไม่ได้อยู่กับหนูแบบนี้เลย”