34

“ทุกอย่างไม่ได้จบเพียงแค่ที่ผมพาตัวคุณมาเก็บไว้ที่นี่เพื่อที่คริสต์มันจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านมากกว่าที่เป็นอยู่ ผมยังใช้งานคุณได้ไม่คุ้มกับที่เสียไปสามล้านดอลล่าห์เลยนะเนเน่”

“แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไร”

“ผมจะพาคุณกลับนิวยอร์ค คุณต้องไปอยู่คอยดูแลโซอี้ในระยะเวลาที่ผมคิดว่าน่าพอใจ”

“มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงของเรานี่...ใช่ไหมคะ?”

“ถ้าคุณไม่ใช่คนที่เห็นเงินเป็นเรื่องใหญ่มากจนเกินไป ผมคิดว่าหน้าที่พี่เลี้ยงของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่กับแม่ ไม่รู้จักอ้อมกอดแม่มานานเท่าไหร่ก็น่าจะเป็นเหตุผลให้คุณรู้สึกเต็มใจอยากทำหน้าที่นี้ หรือถ้าหากคุณคิดว่าโซอี้น่ารำคาญ...”

“ฉันต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณอยู่แล้วนี่ไม่ใช่หรือคะ”

“ก็ดีที่คุณรู้จักหน้าที่ของตัวเอง” คำพูดของเขาไม่ได้ดุเดือดร้อนแรงอย่างวันก่อนแต่ก็แฝงไว้ด้วยอำนาจสั่งการที่ทำให้คนฟังรู้สึกได้ถึงความห่างเหินต่อกันอยู่ดี ทั้งที่เธอยังสลัดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่พ้นจากสมอง แก้มเนียนร้อนผะผ่าวยามเขาจ้องมองมา เธอยังจดจำแววตาที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและปรารถนานั้นได้ บ้าเถอะ! เขาเป็นคนยัดเยียดหนี้ให้เธอและก่อนหน้านี้นิโคลัสชิงชังเธอขนาดไหน เตือนตัวเองไว้ว่าไม่อาจไว้วางใจคนที่มองผู้หญิงเป็นของเล่นอย่างเขาได้อย่างเด็ดขาด

ตกกลางคืน คืนนั้น ภิณไลย์ญานั่งมองโซอี้เลือกชุดสวยหลากหลายแบบและหลายชุดใส่กระเป๋าหลากสีฟ้ามีรูปราชินีเมร่า ราชินีผมแดงแห่งห้วงมหาสมุทร ตัวละครโปรดที่ทำให้เด็กหญิงเต็มไปด้วยชีวิตชีวา วันนี้เธอติดตามนิโคลัสไปยังห้างสรรพสินค้าในเมือง ออกจากเกาะไปด้วยเรือส่วนตัวและเขาเป็นคนขับเอง งานนี้คนที่มีความสุขมากที่สุดคงเป็นโซอี้ เพราะหนูน้อยยิ้มร่าเริงและชวน แดดี๊ พูดคุยไม่ขาดปาก ภิณไลย์ญาได้เห็นมุมอ่อนหวานของเขาที่มีต่อโซอี้ ไม่ว่าหนูน้อยอยากได้อะไรเขาไม่เคยขัด และดูเหมือนเขาจะยังทำให้ ลูกสาว มีความสุขด้วยการซื้อพาเล็ตลิปสติก อายชาโดว์และบรัชออนชุดใหญ่ให้โซอี้ราวกับว่าเขาอยากไถ่โทษที่ทำให้ลูกสาวเสียใจเมื่อวันนั้น

“ชุดนี้ก็สวย...ชุดนี้...ก็สวย...”

“สวยทุกชุดเลยค่ะโซอี้”

ภิณไลย์ญาสนับสนุนหนูน้อยที่อยู่ท่ามกลางกองชุดหลากสีสันบนพื้นห้อง โซอี้หันมายิ้มกว้าง

“แต่กระเป๋าเล็กนี๊ดเดียว”

“เพิ่มกระเป๋าไหมคะราชินี”

“ได้หรา?”

“ได้ซีคะ เวลาราชินีเมร่าไปไหนต้องมีกระเป๋าไม่ต่ำกว่าสองใบอยู่แล้ว”

“เนเน่น่ารักที่สุดเลย” โซอี้ทำให้หญิงสาวประหลาดใจด้วยการเข้ามานั่งบนตักและโอบประคองแก้มของเธอไว้ด้วยมือน้อยทั้งสอง “ฉะนั้นแล้ว...ราชินีเมร่าขอแต่งตั้งให้เนเน่เป็นผู้ช่วยมือขวา เวลาราชินีไปไหน เนเน่ต้องตามไปด้วย”

“ค่ะ”

“จุ๊บหนึ่งที”

ภิณไลย์ญานิ่งอึ้งเมื่อเด็กหญิงจูบบนหน้าผากของเธอ ท่าทีรักและไว้วางใจของโซอี้ทำให้เธอตีบตันขึ้นมา ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอะไร แต่...ไม่อยากเชื่อว่าหนูน้อยจะไว้วางใจเธอได้ถึงขนาดนี้ ทุกครั้งที่เห็นแววตาของโซอี้ หนูน้อยมองเธอเหมือนไม่ไว้ใจ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นจนหญิงสาวต้องกอดหนูน้อยไว้ด้วยอ้อมแขนทั้งสอง เธอหอมแก้มยุ้ยนั้นตอบ ขณะนั้นเองนิโคลัสเดินเข้ามา เขาหยุดที่ประตูห้อง ผงะนิ่งและจ้องมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกมากมาย ภาพที่ภิณไลย์ญานั่งกอด ลูกสาว ตัวน้อยราชินีแห่งท้องทะเลของเขาสะท้อนในดวงตาเข้ม ชายหนุ่มระบายลมหายใจเบาๆ

“คริสต์...ถ้าแกได้เห็นภาพนี้...แกจะรู้สึกยังไง”

หลังส่งโซอี้เข้านอน ภิณไลย์ญากลับมาที่ห้องของเธอ ตั้งใจว่าจะเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ดูๆ ไปถึงมันใหญ่กว่ากระเป๋าของหนูน้อยแต่เธอก็มีแค่ไม่กี่ชุด ทว่ายังไม่ทันหยิบกระเป๋าใต้เตียงก็ต้องชะงักเมื่อประตูห้องถูกผลักเข้ามา

“นิค...”

“ทำอะไรอยู่” ร่างสูงก้าวเข้ามาขณะล้วงมือในกระเป๋ากางเกง ท่าทีของนิโคลัสดูเหมือนเรียบเฉยแต่ทำให้หญิงสาวประหม่าขึ้นมาเหมือนอย่างทุกครั้งที่อยู่กับเขาตามลำพัง บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมยิ่งนับวันเขาถึงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเธอมากขึ้นทุกที แม้แต่เสียงลมหายใจของเขาก็ยังทำให้เธอไหวหวั่นได้ขนาดนี้ หญิงสาวยืดลำตัวขึ้นยืนเผชิญหน้ากับร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาหา

“ฉันจะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าค่ะ”