42

คริสพาเธอมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ชายทะเลมันไม่ใช่ร้านที่หรูหราอะไรแต่บรรยากาศทำให้ภิณไลย์ญารู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่เธอเริ่มมีความกดดันที่ได้พบกับเขาเป็นครั้งแรกตามลำพังอีกครั้งหลังจากที่คริสแต่งงานกับลาริสา เมื่อไปถึงเขาก็เลือกนั่งโต๊ะในพื้นที่ซึ่งมีความเป็นส่วนตัว คริสสั่งเครื่องดื่ม สำหรับเขาเป็นเอสเพรสโซ่และสั่งน้ำส้มคั้นมาให้ภิณไลย์ญา มันทำให้เธอฉุกใจคิดได้ว่าคริสยังคงจดจำได้ว่าเธอชอบดื่มอะไร มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาหากก็เพียงชั่ววาบใต้สำนึก เธอต้องเตือนตัวเองไว้เสมอว่าตอนนี้แม้ว่าเธอจะรู้สึกดีกับเขาเหมือนอย่างเมื่อก่อนหรือไม่ก็ตามหากแต่ภิณไลย์ญาก็ต้องกลืนเก็บความคิดเหล่านั้นเอาไว้ในส่วนลึก เธอจะแสดงออกให้เขาเห็นไม่ได้ว่าความรู้สึกเก่า ๆ ที่ยังมีต่อคริสก็ยังคงติดค้างอยู่ในความทรงจำอันล้ำลึก เธอไม่ได้ลืมเขาเสียทีเดียวซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่งในเมื่อครั้งหนึ่งเธอกับเขาเคยรักกันแม้ว่าตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปแล้วจนเกือบหมดก็ตาม

“ว่ายังไงล่ะคะคริส คุณมีอะไรที่เกี่ยวกับโซอี้อยากจะบอกกับฉัน”

ภิณไลย์ญาตั้งคำถามขณะคริสต์ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย ท่าทีของเขาผ่อนคลายลงมากกว่าเมื่อครู่หากแต่ภิณไลย์ญากลับรู้สึกว่าเธอเริ่มอึดอัดกับอะไรบางอย่างมันอาจเป็นเพราะเรื่องของเวลาที่ตอนแรกเธอคิดว่าจะออกมาจากคฤหาสน์ซาเวียร์เพียงแค่ไม่นาน ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องพยายามสงบใจตัวเองและคิดว่าเธอจะต้องรับฟังในสิ่งที่คริสกำลังจะพูดตอนนี้เขาวางแก้วกาแฟลงและเหลือบมองเธอ สีหน้าของคริสดูเป็นปกติแต่แววตาของเขาไม่อาจปิดซ่อนอะไรบางอย่างที่มันฉายออกมา

“เนเน่...ผมแค่อยากรู้ว่านิคบอกกับคุณว่ายังไง”

“เรื่องอะไรเหรอคะ?”

“เรื่องของโซอี้...นิคพูดกับคุณแบบไหน”

“ที่ฉันรู้ก็คือโซอี้เป็นลูกสาวของเขาค่ะ”

“คุณไม่ถามอะไรเขามากกว่านี้เลยเหรอ...เอ้อ...เกี่ยวกับเรื่องของโซอี้”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรเขาให้มากไปกว่านี้ในเมื่อคุณก็รู้ดีว่าจริง ๆ แล้วนิกไม่ได้ชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่ ฉันรู้แค่อย่างเดียวเท่านั้นว่าเขามีลูกสาวและฉันก็คิดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องถามอะไรเขามากกว่านั้นค่ะ”

“แล้วคุณไม่สงสัยบ้างเลยเหรอว่าใครเป็นแม่ของโซอี้”

“มันเป็นเรื่องส่วนตัวและละเอียดอ่อนมากเกินไปค่ะ บางทีฉันก็อาจไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามอะไรให้มากมายเพราะบางคนเขาก็ต้องการความเป็นส่วนตัวและไม่ชอบให้ใครวุ่นวายกับครอบครัวของเขา”

“ก็ถ้าคุณบอกว่านิคไม่ชอบหน้าคุณซึ่งอันนี้ผมก็รู้นะว่าเขาไม่ได้พอใจตั้งแต่แรกกับเรื่องของเรา...OK ที่ผมพูดนี่ไม่ได้อยากจะรื้อฟื้นอะไรระหว่างเราหรอกนะแต่ผมแค่อยากจะรู้ว่าทำไมนิคถึงได้เลือกคุณมาเป็นพี่เลี้ยงของโซอี้”

ก็เพื่อแลกกับสัญญาทาสที่นิโคลัสเป็นคนยัดเยียดให้เธอนั่นอย่างไร ภิณไลย์ญาได้แต่นึกในใจซึ่งเธอไม่สามารถพูดมันออกมาได้นอกเสียจากบอกคริสต์ไปว่า

“เขาเห็นฉันเข้ากับโซอี้ได้ค่ะ เขาคงคิดว่าฉันรักเด็ก”

คราวนี้คริสประสานมือของเขาบนตักและจ้องหน้าคู่สนทนาแน่วนิ่ง

“ปกติพี่ชายของผมไม่ค่อยไว้วางใจอะไรใครง่าย ๆ รู้ไหมว่าคุณทำให้ผมแปลกใจตั้งแต่ที่เห็นคุณมากับเขา”

คริสยังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายและทำให้เธอเกิดความรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขาคงกำลังสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของนิโคลัส แววตาของคริสที่จ้องมองมาทำให้ภิณไลย์ญารู้สึกเหมือนตัวเองถูกกดดันและตกเป็นจำเลยที่กำลังถูกคาดคั้น มันอาจไม่ใช่ความตั้งใจของคริสแต่เธอก็อดที่จะรู้สึกอย่างนั้นไม่ได้ เธอเผลอจิกปลายเล็บในอุ้งมือของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ

“ว่าไงล่ะเนเน่...พอจะบอกผมได้ไหมว่าเหตุผลที่แท้จริงมันคืออะไร ผมไม่อยากเชื่อว่าจู่ ๆ นิคเขาให้คุณมาดูแลโซอี้เพียงเพราะว่าเห็นคุณเข้ากับเด็กคนนั้นได้ สำหรับผมแล้วมันดูง่ายดายมากเกินไป ต้องขอโทษด้วยผมอาจสงสัยอะไรมากเกินไปหน่อย”

“จริง ๆ แล้วฉันเป็นหนี้เขาค่ะ”

เธอตอบและกล้าหาญที่จะจ้องหน้าคริสตรง ๆ ทว่านั่นทำให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไปแต่แล้วเธอก็ยิ้มออกมาแม้จะเป็นรอยยิ้มขื่น ๆก็ตาม

“ฉันกู้เงินจากนิโคลัสค่ะ เพื่อที่จะเอาไปรักษาน้องชายของฉัน คุณก็รู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุร้ายแรงต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วนและในเวลานั้นฉันก็มีเงินไม่มากพอและคุณก็น่าจะรู้ว่าการผ่าตัดมันต้องใช้เงินมากขนาดไหน หนทางสุดท้ายที่ฉันนึกได้ก็ตอนที่ฉันได้รับเงินค่าจ้างจากเอเจนซี่ พอดีว่าวันนั้นฉันได้พบกับนิโคลัส เข้ามาพูดคุยกับผู้จัดการเอเจนซี่ของฉัน...ฉันก็เลย...ตัดสินใจที่จะขอยืมเงินของเขาเพราะฉันเองไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ”

“คุณยืมเงินจากนิคเท่าไหร่?”