45

“แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากทำหน้าที่ของผม คุณอาจจะไม่เข้าใจหรอกเนเน่ว่าความรู้สึกของคนที่เป็นพ่อแต่ไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างจริงจังน่ะมันก็เป็นความทุกข์ทรมานมากเหมือนกัน”

“ฉันสัญญานะคะคริสว่าฉันจะดูแลโซอี้อย่างดีที่สุดถึงแม้ว่าฉันจะมีเวลาได้อยู่กับลูกสาวของคุณในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก่อนที่โซอี้จะเข้าโรงเรียน”

“ขอบคุณมากนะเนเน่ ผมรู้สึกโล่งยังไงก็ไม่รู้ที่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณ อย่างน้อยคุณก็จะได้ไม่ต้องสงสัยยังไงล่ะเวลาที่เห็นผมกอดและแสดงความรักกับลูกสาวของผม รู้ไหมว่าผมกลัวจะมีใครเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“เอาเป็นว่าฉันเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นและเข้าใจความรู้สึกของคุณก็แล้วกัน แต่ว่าตอนนี้ฉันว่ามันควรจะถึงเวลาที่ฉันต้องกลับไปดูแลโซอี้ได้แล้วล่ะค่ะ”

“ผมจะไปส่งคุณนะ”

“ไม่เหมาะกระมังคะ ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองได้ค่ะ”

“ที่ผมอยากจะไปส่งคุณน่ะก็เพราะว่าผมอยากจะขอคำปรึกษาจากคุณอีกนิดนึง”

“เรื่องอะไรเหรอคะ”

“ผมอยากซื้อของไปฝากโซอี้แต่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้เธอดีผมไม่รู้ว่าโซอี้อยากจะกินอะไรหรือเปล่า พวกขนมอย่างเช่นโดนัท ขนมเค้กคัพเค้กสีสวย ๆ หรืออาจจะเป็นของเล่น”

ภิณไลย์ญาเงียบไปชั่วอึดใจก่อนตอบเขาว่า

“โซอี้ไม่ค่อยกินขนมหวานหรอกค่ะ แต่มีของอย่างนึงที่ฉันคิดว่าถ้าคุณซื้อไปแล้วเธอต้องชอบมาก ๆ”

คริสแสดงสีหน้าประหลาดใจเพียงเล็กน้อยหากแต่เขาก็ปรายยิ้มออกมา มันเป็นรอยยิ้มอบอุ่นที่ภิณไลย์ญาเห็นแล้วก็รู้สึกว่าเธอคลายความอึดอัดลงไปมาก

ทันทีที่รถของคริสต์จอดลงหน้าคฤหาสน์ซาเวียร์ทั้งเขาและภิณไลย์ญาก็เห็นว่าโซอี้ยืนรออยู่ก่อนแล้วโดยมีป้าเจนนี่แม่บ้านยืนอยู่ข้าง ๆ พอประตูรถเปิดออกเท่านั้นโซอี้ก็วิ่งเข้ามาหาภิณไลย์ญา เด็กหญิงตัวน้อยเข้ามาจับมือหญิงสาวแล้วพูดว่า

“น้าเนเน่ไปไหนมา หนูตามหาทั่วบ้านเลย ไปไหนทำไมไม่บอกหนู”

“น้าเนเน่ออกไปธุระข้างนอกค่ะแล้วนี่โซอี้กินอะไรหรือยังคะ”

“หนูรอน้าเนเน่อยู่”

“วันนี้คุณหนูโซอี้ลองทำแซนวิชเป็นอาหารมื้อเช้านะคะคุณเนเน่บอกว่าจะให้คุณเนเน่น่ะลองชิมเป็นคนแรก”

ป้าเจนนี่พูดขณะเดินเข้ามาแม่บ้านวัยกลางคนปรายยิ้มอ่อนโยนซึ่งในเวลานั้นคริสก็เดินเข้ามาและพูดว่า

“แซนด์วิชอย่างนั้นเหรอ? แล้วโซอี้ทำไว้ให้นะเนเน่คนเดียวอย่างนั้นเหรอคะ”

“หนูทำไว้เยอะเลยค่ะอาคริส แต่ว่าหนูอยากให้น้าเนเน่ได้ลองชิมก่อนแล้วหลังจากนั้นก็จะให้แดดี๊ชิม”

คริสเดินเข้ามาเขาย่อตัวลงและจับไหล่บอบบางของเด็กหญิงพร้อมทั้งพูดว่า

“แดดี๊ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน เอาอย่างนี้ไหมเดี๋ยวอาคริสจะลองชิมแซนด์วิชฝีมือของโซอี้ ก่อนมันต้องอร่อยแน่ ๆ เลย”

“อาคริสรู้ได้ไงคะ อาคริสยังไม่ได้ลองชิมเลย”

“รู้สิ...อารู้ว่ามันจะต้องอร่อยและจะต้องเป็นแซนด์วิชที่อร่อยมากที่สุดในโลกเลยด้วย”

คำตอบนั้นทำให้ประกายตาของโซอี้วาวใสขึ้นมา เด็กน้อยพยักหน้า

“ก็ได้ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูจะเอาแซนด์วิชมาให้น้าเนเน่กับอาคริสลองชิม”

“โอเค...และถ้ามันอร่อยอย่างที่อาคริสว่าก็จะมีของรางวัลสำหรับเชฟระดับมิชลินสตาร์ด้วยนะจ๊ะ”

“อารายเหรอคะ?”

คริสไม่ตอบแต่จูงมือโซอี้กลับเข้าไปในบ้าน ป้าเจนนี่หันมาทางภิณไลย์ญาและพูดว่า

“คุณหนูโซอี้น่ารักมากเลยนะคะ ถ้าสนิทด้วยแล้วจะรู้ว่าเธอเป็นเด็กช่างพูดและมีไหวพริบดีมาก”

“ใช่ค่ะ...โซอี้น่ารักมาก”

“และคุณคริสก็ต้องรักเธอมาก ๆ ค่ะ” ป้าเจนนี่พูดและสบตากับภิณไลย์ญาซึ่งหญิงสาวเพิ่งฉุกนึกในใจว่าบางทีเรื่องสายสัมพันธ์ระหว่างคริสและโซอี้อาจไม่ได้มีแค่เธออีกคนก็ได้ที่รับรู้ ภิณไลย์ญาเดินตามแม่บ้านเข้าไปในห้องอาหาร ภายในนั้นเป็นห้องใหญ่โอ่โถง มีโต๊ะและเก้าอี้ทำจากหินอ่อน นอกจากนี้ก็ยังมีของประดับตกแต่งเต็มไปด้วยรายละเอียดอันงดงามและไม่ต้องสงสัยเลยว่ามูลค่าการตกแต่งของบ้านมหาเศรษฐีตระกูลซาเวียจะสูงลิ่วขนาดไหน ขณะนั้นโซอี้หยิบแซนด์วิชส่งให้คริสที่รับไป แค่เขากัดมันเพียงหนึ่งคำก็ทำตาโต