40

“แต่ผมสงสัยว่าทำไมเนเน่ถึงได้ยอมมากับพี่ได้ทั้ง ๆ ที่เธอรู้ว่าจะต้องเจอผม”

“แล้วมันจะสำคัญอะไร ไม่ว่าเธอจะได้เจอหรือไม่ได้เจอกับแกถึงยังไงตอนนี้เนเน่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะกลับมาคบกับแกได้เหมือนอย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว อย่าลืมสิคริส ตอนนี้แกมีครอบครัวแล้วนะ แกแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงที่คู่ควรกับแกแล้ว”

“แต่พี่ก็รู้ว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความต้องการของผม พี่ก็รู้ดีว่าที่ผมต้องแต่งงานกับลาริสามันด้วยเหตุผลอะไร”

“แต่แกก็แต่งงานกับเธอแล้วคริส ตอนนี้ก็ถือว่าแกเป็นผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว ไม่ได้อยู่ในสถานะของหนุ่มน้อยที่อยากจะควงใครไปไหนมาไหนหรืออยากจะไปจีบผู้หญิงที่แกพอใจเหมือนอย่างเมื่อก่อนได้อีก แกมีภาระที่จะต้องรับผิดชอบและคำว่าครอบครัวมันก็ยิ่งใหญ่มาก มันคือความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่สำหรับผู้ชายคนหนึ่งที่จะแสดงภาวะผู้นำออกมา และอย่าลืมว่าแกอยู่ในตระกูลซาเวียร์ ตระกูลของเราเป็นตระกูลที่ใครก็รู้จักในแวดวงของนักธุรกิจ แกต้องวางตัวเป็นบุคคลที่น่านับถือด้วยการแสดงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่แกจะต้องรับผิดชอบยังไงล่ะ”

“มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่ สำหรับผมแล้วสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตของผมควรจะเป็นความรัก”

“รักให้ตายยังไงแกก็ต้องรู้จักรับผิดชอบ คนเราไม่ใช่สักแต่ว่าจะรักหรือว่าจะทำอะไรตามความพอใจของตัวเองสิ่งสำคัญที่สุดที่อยู่เหนือกว่าอะไรทั้งสิ้นก็คือภาระหน้าที่ แกต้องเตือนตัวเองเอาไว้ให้ดีนะคริสต์ว่าชีวิตแกตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แกมีสิทธิ์ที่จะรักหรือชอบผู้หญิงคนไหนในโลกก็ได้ แต่แกต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในจินตนาการเพราะผู้หญิงคนเดียวในชีวิตของแกตอนนี้ก็คือ ลาริสา”

นิโคลัสกล่าวด้วยความเยือกเย็นแต่กลับยิ่งเหมือนสุมความร้อนเข้าไปในหัวใจของน้องชายที่แม้ยืนนิ่งแต่คริสก็ไม่อาจจำนนต่อความรู้สึกที่เขายังไม่อาจสลัด ผู้หญิงคนนั้น ออกจากสมองได้

โรงพยาบาลนิวยอร์คเวลา 9:00 น

“อาการน้องชายของคุณดีขึ้นแล้วนะคะคุณภิณไลย์ญาแต่ว่าตอนนี้หมอยังไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมค่ะเพราะจะต้องดูอาการของคนไข้อีกสักระยะจนกว่าจะแน่ใจว่าเขาปลอดภัยดีแล้วและไม่มีอาการข้างเคียงอย่างอื่นจริง ๆ”

นางพยาบาลสาวกล่าวกับภิณไลย์ญา วันนี้เธอรีบออกมาจะคฤหาสน์ของตระกูลซาเวียร์ตั้งแต่เช้าตั้งใจว่าจะมาเยี่ยมดูอาการของน้องชายหลังจากที่เขาเข้ารับการผ่าตัดช่วยชีวิตจากอุบัติเหตุซึ่งหลังจากการผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดีจากการที่เธอยินยอมทำตามข้อเสนอของนิโคลัสด้วยการรับเงินจากเขาในการช่วยเหลือชีวิตน้องชายให้พ้นขีดอันตรายหลังเกิดอุบัติเหตุอย่างรุนแรงก็นับเป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่เธอไม่ได้แวะเวียนมาหาพี่น้องชายคนเดียวของเธอเลยและบ่อยครั้งที่แม่ของเธอโทรมาถามก็จะต้องบอกอาการของน้องชายตามที่ได้รับรู้จากการแจ้งของทางโรงพยาบาลอีกที

แม้รู้สึกอึดอัดและคับใจต่อสถานการณ์ที่รุมเร้าอยู่ตอนนี้แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็คือการตั้งความหวังว่าพิชญ์ น้องชายคนเดียวจะกลับคืนมาใช้ชีวิตได้ตามปกติจากความช่วยเหลือทางด้านการเงินของมหาเศรษฐีหัวใจด้านชาอย่างนิโคลัส เธอจำเป็นต้องรับข้อเสนอของเขาโดยไม่มีทางเลือกและจำเป็นต้องอยู่ยังเจ็บช้ำถึงอย่างนั้นภิณไลย์ญาก็ต้องยอมรับสภาพโดยไม่มีเงื่อนไข เธอพยักหน้าและพูดกับนางพยาบาลว่า

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดูแลน้องชายของดิฉันอย่างดี ไม่ทราบว่าคุณหมอจะอนุญาตให้ญาติเข้าเยี่ยมได้เมื่อไหร่คะ”

“ถ้ายังไงเราจะแจ้งให้คุณทราบอีกทีนะคะเพราะคนไข้เคสนี้อยู่ภายใต้การดูแลของคุณหมอเป็นพิเศษและเราก็จะต้องรายงานอาการของคนไข้ให้คนของคุณซาเวียร์ได้รับทราบด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะถึงยังไงตอนนี้น้องชายของคุณก็พ้นขีดอันตราย เราเพียงรอดูอาการของเขาแล้วเฝ้าระวังอาการข้างเคียง ดิฉันคิดว่าอีกไม่นานเขาจะกลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้ค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะ...ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”

กล่าวได้แค่นั้นภิณไลย์ญาก็ต้องปลีกตัวกลับออกมาเพราะเธอรู้ดีว่าถึงอยู่ไปก็ยังไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมน้องชายได้เธอเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นมากกว่าเก่าและยังนึกถึงตอนแรกที่รับรู้ว่าน้องชายเกิดอุบัติเหตุต้องเข้ารับการผ่าตัด ในเวลานั้นหัวใจของเธอเรากับหลุดหายไปนั่นเป็นเพราะว่าพิชญ์น้องชายคนเดียวของเธอก็เป็นอีกหนึ่งเรี่ยวแรงสำคัญที่ช่วยพยุงครอบครัวและมารดา พิชญ์เป็นเด็กหนุ่มที่ขยันทำงานซึ่งก็เหมือนเธอ ต่างคนต่างช่วยกัน ก็ในเมื่อเธอกับน้องชายเหลือแค่แม่คนเดียวเท่านั้น ขณะที่เดินออกมาจากโรงพยาบาลและมัวแต่คิดถึงเรื่องที่นางพยาบาลพูดเมื่อครู่ภิณไลย์ญาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง