รสรักบำบัดความเครียด

บทที่10

รสรักบำบัดความเครียด

            อาหารมือเย็น มื้อแรกของที่นี่ เป็นกับข้าวทางเหนือ ที่ทั้งคู่ซื้อมาจากตลาดนัดที่อยู่ใกล้ๆ ระเบียงหน้าห้องมีตะสำหรับนั่งกินอาหาร บรรยากาศยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน สวยงามมากกว่าทุกวันที่ทั้งสองเคยพบเจอ

            “อยากให้พ่อหายเป็นปกติ นานแล้วที่ท่านไม่เคยได้ออกไปไหน” ติณห์คิดถึงภาพเมื่อครั้งที่เขากับพ่อมาเที่ยวด้วยกัน

            “หมอบอกว่ามีโอกาสไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยความมารู้ถึงอาการ

            “มีโอกาสกลับมาลุก นั่งได้ แต่เดินคงยาก เพราะพ่อเอาแต่นอน เหมือนไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ร่างกายส่วนล่างก็ลีบลงเรื่อยๆ” เสียงของคนพูดหมดหวัง

            “คุณเป็นลูกย่อมเข้าใจดี ว่าทำอย่างไรพ่อของคุณถึงจะกำลังใจ ในการมีชีวิตอยู่มากขึ้น ถ้ามีอะไรให้ลิลช่วยก็บอกนะคะ อย่างน้อยมันคงช่วยลดกรรมที่พ่อลิลทำไว้กับพ่อของคุณ”

“กินข้าวกันเถอะ ผมทำเสียบรรยากาศหมด มีแต่อาหารเหนือทั้งนั้นเลย น้ำพริกหนุ่มลองกินสิลิล คุณน่าจะชอบ”

ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องพูดสำเร็จแต่เขาเปลี่ยนสีหน้าแววตาที่เก็บงำความเครียดไว้ไม่สำเร็จ ลลิลสัมผัสมันได้ตลอดเวลา เขาคุยกับเธอแค่เพียงร่างกาย แต่หัวใจของเขากำลังมีทุกข์อยู่

มืดแล้วทั้งคู่ต่างพากันเข้าห้องเพื่ออาบน้ำ หญิงสาวเก็บจานชามไปล้างในห้องครัว ปล่อยให้ชายหนุ่มอาบน้ำก่อน

“หอมเชียวนะคะ” หญิงสาวเดินมากอดจากข้างหลัง

“เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ มันยังไงกันนะ....” ชายหนุ่มในชุดที่เปลือยเปล่าท่อนบน หันตัวกลับมากอดเอวหญิงสาวที่ยืนกอดเขาจากด้านหลัง

“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ก็แค่กลัวเจ้าหนี้จะเบื่อ แล้วจะเปลี่ยนใจ ส่งตัวลิลคืน แล้วเปลี่ยนเป็นคิดดอกเบี้ยแทนก็เท่านั้น” หญิงสาวพูดเล่น

“ถ้าเก่งแบบเมื่อคืน รับรองไม่ส่งคืนแถมจะลดต้นให้ด้วย ไปอาบน้ำก่อนไป ตัวเหม็นกับข้าวเชียว” ชายหนุ่มบีบจมูกทำท่าเหม็นคนในอ้อมกอด

“ค่ะ เจ้าหนี้”

แค่หญิงสาวหันหลังและเดินเข้าห้องน้ำไป ติณห์ก็กลับมาคิดเรื่องเดิมๆ เขาแค่หวังให้พวกนั้นได้รับความอับอาย ไม่ได้หวังให้มีใครตายกับเหตุการณ์นั้นเลย

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีหลายสายที่ไม่ได้รับ หนึ่งในนั้นมีเบอร์ของฤทธิ์ลูกน้องคนสนิทของเขา แต่ติณห์ยังไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรตอนนี้ เขาเลือกที่จะโทรกลับหาป้าช่วย เพื่อถามถึงพ่อ และบอกให้ท่านรู้ว่าเขาเดินทางถึงแล้วอย่างปลอดภัย

“ไหนมาขอหอมหน่อยสิ ว่าตัวหอมหรือยัง” ชายหนุ่มพยายามสะบัดความเครียดออกจากความรู้สึก โดยการให้ความสนใจกับผู้หญิงตรงหน้ามากกว่า

“ปิดไฟดีกว่าจะได้ดมได้ถนัดๆ”

 ลลิลในสภาพที่ร่างบางฃองเธอถูกปกปิดไว้เพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กผืนเดียว เดินไปปิดไฟทุกดวงในห้อง เหลือแค่เพียงดวงสุดท้าย ที่ติณห์ห้ามเธอไว้ไม่ให้ปิด

“เปิดไว้ สักดวง อยากเห็นคนเก่งเมื่อคืนชัดๆ”

มือหนาสะกิดผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก หลุดลงไปกองบนพื้น แสงไฟจากหัวเตียง ยังส่องสว่าง ชายหนุ่มมองเรื่อนร่างที่ได้รูป น่าอกที่อวบอิ่ม สะโพกกลม ส่วนโหนกนูนเบื้องล่างที่สร้างความสุขให้กับเขามาหลายต่อหลายครั้ง

“หลับตาสอคะ ลิลอาย”  หญิงสาวพาร่างเปลือยเปล่าอรชร มาคร่อมคนตัวใหญ่ที่ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเล็กอยู่ ด้วยท่าทางที่แสนจะปลุกใจเสือป่ายิ่งนัก

“ลิล คุณมันร้ายจริงๆ” ชายหนุ่มยอมหลับตาตามคำสั่งของลูกหนี้อย่างว่านอนสอนง่าย

การเป็นผู้นำอีกครั้ง สำหรับกิจกรรมบนเตียง ลลิลทำมันได้ดีขึ้น ถึงแม้เธอจะรู้สึกขัดๆ เขินอายไปบ้าง แต่ถ้ามันจะช่วยให้ ชายหนุ่มที่กำลังรู้สึกผูกพันด้วยมีความสุข เธอก็พร้อมจะทำมัน

“ขย่มช้าๆ ดีมาก” ชายหนุ่มจับสะโพกหญิงสาวให้ขยับขึ้นลงตามจัวหวะ ไม่นานทั้งคู่ก็ถึงจุดสุดท้ายของอารมณ์รักที่ทะยานขึ้นสู่สวรรค์พร้อมกัน

“เหนื่อยล่ะสิ ทำเป็นเก่ง” ชายหนุ่มคว้าตัวลลิลที่นอนเหนื่อยหอบอยู่ข้างๆตัวเขามากอดไว้อย่างมีความสุข

“ก็คุณเล่นไม่ให้หยุดเลย” มือบางตีลงมาที่แผ่นอกกว้างอย่างหมั่นไส้

“ก็มันเสียว ใครจะอยากให้หยุด เดี๋ยวคืนนี้จะให้เอาคืน” ชายหนุ่มก็มหน้าลงไปทาบปากหญิงสาวอย่างอ่อนโยน

“ไม่ไหวแล้ว....” สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็หลับลงภายใต้อ้อมกอดของติณห์อย่างสนิท

หลังจากเสร็จจากกิจกรรมบนเตียง ชายหนุ่มก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยและฮอร์โมนส์แห่งความสุข ที่ถูกหลั่งออกมาในสมอง แต่ไม่นานเขาก็สะดุ้งตื่นอีกครั้ง เมื่อเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้น ตามไปหลอกหลอนเขาในรูปความฝัน เขาพยายามที่จะลืมเรื่องนี้ แต่ทำไมมันถึงยิ่งคิดถึงก็ไม่รู้

“นอนไม่หลับเหรอคะ” ลลิลลืมตาขึ้นมาเห็นชายหนุ่มที่นอนดอดเธอยังคงลืมตาอยู่

“หลับไปแล้ว ฝันร้ายก็เลยตื่น” ชายหนุ่มหันมาจูบหน้าผากคนถาม

“ไปนั่งเล่นข้างนอกกันไหมคะ อากาศดี ไว้คุณง่วงเราค่อยกลับเข้ามานอน” ทั้งสองลุกขึ้นจัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย พากันไปนั่งเล่นที่ระเบียงหน้าห้อง

“อยากเอาอากาศแบบนี้กลับไปจังเลยค่ะ” หญิงสาวชอบอากาศที่นี่

แสงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญ ส่องแสงสว่าง มองเห็นแปลงผักของชาวบ้าน ที่ยามนี้ไร้ผู้คน ลมหนาวพัดมาเอื่อยๆ ถึงไม่มีผ้าห่ม แต่อกอุ่นของชายหนุ่มที่กอดเธอไว้ก็สุขยิ่งกว่าสิ่งใด

“ง่วงก็หลับเลยนะ” ติณห์บอกคนในอ้อมกอด ทั้งคู่นอนซ้อนกันอยู่บนเก็าอี้หวายแบบที่ใช่นอน

ไม่นานทั้งคู่ก็ต่างหลับ ไม่มีใครลุกขึ้นมาปลุกใคร รู้สึกตัวกันอีกที ก็เพราะได้ยินเสียง ชาวบ้านมาเก็บผักที่อยู่ห่างไปจากห้องไม่เท่าไหร่ กำลังพุดคุยกัน

“ไปนอนต่อข้างในกันเถอะ” ติณห์ปลุกลลิลให้เข้าไปนอนข้างใน เพราะตอนนี้ก็ยังเช้ามากอยู่ ทั้งคู่จึงเลือกที่จะนอนต่อ

เสียงดังจากโทรศัพท์ปลุกคนทั้งคู่ให้ตื่น ทัตเทพ เขาโทรหาลูกสาวหลังจากที่หายเงียบไปตั้งแต่ลลิลถูกพามาอยู่ในการดูแลของติณห์

“ใครโทรมาแต่เช้า” ชายหนุ่มถาม เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของหญิงสาว

“พ่อค่ะ” ลลิลยังไม่กล้ากดรับ

ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์จากมือของหญิงมากดรับและกดลำโพง เพื่อที่เขาจะได้ยิน ในสิ่งที่ทัตเทพพูดกับลูกสาว เพราะเขารู้สึกว่าการโทรมาครั้งนี้คงไม่ใช่เพราะคิดถึงลูกแน่นอน

“สวัสดีค่ะพ่อ”

“ลิลพ่อคิดถึงและเป็นห่วงลูกมาก แต่พ่อก็ไม่กล้าจะติดต่อมา พ่อระอายใจ” คนปลายสายทำเสียงเศร้า

“ลิลสบายดีค่ะ แล้วพ่อล่ะคะ เป็นอย่างไรบ้าง” หญิงสาวถามทั้งที่รู้คำตอบว่าพ่อของเธอสบายดี

“จะให้พ่อสบายใจได้อย่างไรล่ะ แม่ก็มาทิ้งพ่อไป ลุกก็ต้องมายอมเอาตัวเข้าแรกเพื่อพ่อ นอนกินน้ำตาทุกวัน อยากหาทางช่วยลูก ตอนนี้สินค้าเรากำลังไปได้ดี ขาดก็แต่ทุนที่จะต้องไปซื้อวัตถุดิบ ”

“ก็ดีแล้วค่ะ ลิลเห็นพ่อมีรายได้ลิลก็ดีใจ ม่นานพ่อคงหาเงินมาใช้เขาได้” หญิงสาวพุดตัดบทไม่อยากฟังคำดกหกจากบิดา

“พ่ออยากจะรบกวน เผื่อลูกพอมีเงินที่ได้จากแม่หลงเหลือให้พ่อยืมสักแสนสองแสนไหม พ่อจะได้เอาไปทำทุน จะได้มีเงินมาไถ่ตัวลูกคืน”

น้ำตาของลูกที่รู้สึกว่าพ่อไม่เคยรักตัวเธอเลย เก็บกลั้นไว้ไม่อยู่ ลลิลไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้แล้ว นอกจากพ่อจะไม่เคยเป็นห่วงเธอ กลับยังโทรมาเพื่อขอเงินจากเธออีก

“ต้องการเท่าไหร่” ติณห์แย่งโทรศัพท์กดปิดลำโพงและเดินออกไปคุยข้างนอก

“เอ่อ...คุณติณห์เหรอครับ” ทัตเทพตกใจ

“ใช่ คุณต้องการเงินเท่าไหร่ เพื่อแลกกับการที่คุณไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับลลิลอีก ไหนๆก็ขายลูกกินแล้ว ขายแบบครั้งเดียวจบเลยนะ”

“ผมไม่ได้จะขายลูก ผมแค่โทรมาขอความช่วยเหลือ” ทัตเทพพยายามอธิบาย

“อย่าทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย ต้องการเท่าไหร่ สองแสนกับหนี้ทั้งหมดยกให้พอไหม” เจ้าหนี้เสนอ

“พอครับๆ ” ปลายสายตอบรับด้วยความดีใจ

“แล้วอย่ามายุ่งกับ ลลิลอีก ไม่ว่าคุณจะเดือดร้อนแค่ไหน จำไว้ ว่าคุณรับเงินจากผมไปแล้ว อย่าให้ต้องถึงขั้นเอาชีวิตกัน คุณก็รู้ว่าผมทำจริง” ติณห์ยิ่งได้รับรู้ยิ่งสงสารหญิงสาวจับใจ

“ครับๆๆ ไม่ต้องกลัว ผมจะเดินออกไปจากชีวิตลูกสาวผมไปแบบไม่กลับมาเลย ผมสบายใจหายห่วง เพราะรู้ว่าคุณติณห์ต้องดูแลลูกสาวผมอย่างดี” ทัตเทพพยายามพูดให้ตัวเองดุยังมีความเป็นพ่อ

“แล้วถ้าผมบอก ผมทั้งตบ ทั้งตีเธอ คนเป็นพ่ออย่างคุณจะเปลี่ยนใจไหม” เจ้าหนี้เริ่มขึ้นเสียง

“ผมไม่เชื่อหรอกครับ เอาเป็นว่าสองแสน พร้อมสัญญาจำนองบ้านรับคืนที่บ่อนเลยใช่ไหมครับ ” ทัตเทพพยายามตัดบท

“ใช่” ชายหนุ่มวางหูทันที

“คุณคุยอะไรกับพ่อ” ลลิลถามเมื่อติณห์เปิดประตูเข้ามาในห้อง

“ผมจะให้เงินพ่อคุณสองแสน ”

“เพื่ออะไรคะ” หญิงสาวลุกจากที่นอนเดินมายังชายหนุ่ม

“เพื่อให้เขา เลิกมาสร้างความเดือดร้อนให้คุณ” ชายหนุ่มคว้ามือหญิงสาวมากุมไว้

“แต่เขาเป็นพ่อของลิล” หญิงสาวน้ำตาคลอ

“ผมให้เขาเลิกมาสร้างความเดือดร้อน ผมไม่ได้ให้เขาเลิกเป็นพ่อคุณ มองหน้าผม คนที่คุณควรรักที่สุดตอนนี้คือตัวเอง พ่อของคุณเขามีคนรักเขารออยู่ที่บ้านแล้ว ลลิลแล้วเธอล่ะ เธอเหลืออะไรบ้าง”

ถึงแม้สิ่งที่เขาพูดจะเจ็บเข้าไปถึงหัวใจ แต่มันก็คือความจริง บ้านที่เคยเป็นของครอบครัว ตอนนี้พ่อก็คงพาครอบครัวใหม่เข้ามาอยู่ ธุรกิจที่ทำอยู่เธอก็โอนให้เป็นชื่อของพ่อไปแล้ว

“ใช่ ลิลไม่เหลืออะไร แล้วก็ไม่เหลือใคร” หญิงสาวทรุดตัวลงนั่ง ค่อยปล่อยมือตัวเองจากชายหนุ่มที่จับเธอไว้อย่างหลวมๆ

ได้แต่ยืนมองทั้งที่หัวใจ มันอยากเดินเข้าไปกอด และบอกว่าคุณยังเหลือผม แต่ทำไมร่างกายมันกับยืนอยู่ตรงนี้ ติณห์ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ว่าเขากำลังหลงหรือกำลังรักกันแน