น้ำตาที่ไร้ค่า

บทที่7

น้ำตาที่ไร้ค่า

            เช้านี้หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าเขายังนอนหลับอยู่ข้างๆเธอ สาวตัวเล็กร่างบาง ค่อยขยับตัวออกจาก มือหนาที่โอบกอดเธอไว้ เพราะไม่อยากทำให้เขาตื่น

            “ตื่นแล้วเหรอ” คนตัวใหญ่ถามตามหลังเมื่อเห็นคนนอนข้างๆกับลุกไปเข้าห้องน้ำ

            “ลลิลขอโทษที่ทำให้คุณตื่นเลย” หญิงสาวเดินกลับมานั่งข้างเขาบนเตียง

            “ไม่หรอก ผมตื่นนานแล้ว แต่ไม่อยากลุก เพราะกลัวจะทำให้คุณตื่น เห็นกำลังนอนกรนสบายเลย”

            ลลิลเผลอตัวยกฝ่ามือขึ้นมาตีแขน คนที่หาว่าเธอนอนกรน จนคนถูกตีร้อง เพราะทั้งเจ็บและตกใจ ที่ถูกคนตัวเล็กแต่มือหนักตีเข้าเต็มแรง

          “เรื่องอะไรมาตีแบบนี้นี่ ไปเลยไปอาบน้ำแต่งตัว ทำกับข้าวให้กินด้วย” ชายหนุ่มออกคำสั่ง

            ระหว่างที่หญิงสาวกำลังอาบน้ำ เธอก็คิดถึงคำพูดของติณห์ เขาเปลี่ยนคำแทนตัวเองจากฉัน เป็นผม มันทำให้หญิงสาวรู้สึกสนิทสนมกับเขามากขึ้น

            ในเมื่อไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ บิดาของเธอจะหาเงินหลายล้านมาไถ่เธอได้ เธอก็เลือกที่จะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขที่สุดดีกว่า

            ตั้งแต่วันที่พ่อของเธอ มาส่งเธอที่บ่อน เขาก็ไม่เคยติดต่อเธอมาอีกเลย หญิงสาวบอกกับตัวเองว่า พ่อคงละอายที่ไม่สามารถหาเงินมาช่วยเธอได้ ถึงได้ไม่กล้าโทรมา

            เมื่อลลิลออกจากห้องน้ำ เธอก็รีบจัดการทำกับข้าว เท่าที่พอจะทำเป็น เมื่อติณห์อาบน้ำเสร็จจะได้กินข้าวเช้าได้เลย วันนี้เป็นอีกวัน ที่หญิงสาวไม่ต้องกินข้าวเช้าคนเดียว หลังจากเมื่อวาน มีป้าช่วยมากินเป็นเพื่อน

            “ทำกับข้าวเป็นหลายอย่างเหมือนกันนะ แบบนี้ค่อยคุ้มต้นคุ้มดอกที่เสียไปหน่อย” คนพูดไม่คิดแต่คนฟังเจ็บแปลบที่หัวใจ

            “ลองกินก่อน อาจจะไม่อร่อยก็ได้ค่ะ” จากที่สดใสน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อยลง

            “อร่อยใช้ได้เลย” ติณห์ออกปากชมหลังจากลองชิมกับข้าวครบทุกอย่าง

            “เดี๋ยววันนี้จะพาไปเดินซื้อของนะ มาอยู่ที่นี่ไม่รู้ต้องอยู่อีกนานแค่ไหน กระเป๋าใบเดียวหิ้วมา คงมีของที่จำเป็นไม่ครบ” ติณห์พูดไปกินไปอย่างอร่อย

            นี่อาจเป็นการกินข้าวที่บ้าน แบบมีกับข้าวทำเองมากมายแบบนี้ ปกติเขากับกิตต์ขจรผู้เป็นพ่อ กินแต่อาหารนอกบ้าน หรือถ้าเกิดหิวขึ้นมาจริงๆ ป้าช่วยก็ทำแค่ผัดกระเพราไข่ดาว ให้กินประทังไปก่อน

            “แต่....” หญิงสาวอ่ำอึ้งไม่กล้าพูด

            “มีอะไร ไม่อยากไปเหรอ” ติณห์ละสายตาจากอาหารตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ทำท่ากล้าๆกลัว

            “ไม่ใช่ๆ ลิลอยากไป แต่...ลิลไม่มีเงินค่ะ” คนพูดหลบสายตาเพราะความอาย

            “ผมเป็นคนชวน ผมก็ต้องออกให้ ไม่ต้องกลัว ไม่เอาไปคิดเพิ่มกับหนี้ของพ่อเธอแน่นอน” อีกครั้งที่คนพูดไม่ทันได้ระวัง

           

            ร้านเสื้อผ้าวัยรุ่นที่ราคาไม่แพงมากนัก อยู่ใกล้ๆกับประตูทางเข้า ลลิลจึงขอแวะดูก่อน เพราะเห็นมีป้ายลดราคาอยู่ จะได้ไม่ต้องรบกวนเงินของคนที่พามามากเกินไป

            ติณห์เดินจับดูเสื้อผ้าแต่ละตัว เขาไม่ชอบเสื้อผ้าแบบนี้ มันดูเหมือนๆกันหมด เนื้อผ้าก็ไม่ดี การตัดเย้บก็ดูง่าย ใส่ครั้งสองครั้งก็คงซีด เขาจึงดึงแขนหญิงสาวออกจากร้าน

            “ทำไมล่ะคะ ร้านนี้ถูกดี ” หญิงสาวยังไม่ทันได้เลือกเลย

            “ถูกล่ะใช่ แต่ดียังไม่ใช่ ขึ้นไปดูข้างบนดีกว่า ผมเคยเดินผ่าน มีร้านเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่หลายร้าน” คนตัวใหญ่หงุดหงิดที่หญิงสาวทำท่าจะเลือกเสื้อผ้าไม่ถูกใจ

            “ข้างบนนี้มีแต่เสื้อผ้ายี่ห้อดัง ตัวนึงก็หลายพัน ซื้อข้างล่างได้ตั้งหลายตัว” เมื่อขึ้นมาชั้นบน หญิงสาวมองไปมีแต่เสื้อผ้าแบรนด์ดัง เธอไม่อยากซื้อเสื้อผ้าราคาแพงมากมายอะไร

            “เงินก็เงินคนอื่น จะต้องมาคิดอะไร เอาเป็นว่า ผมสั่งให้ซื้อร้านที่อยู่ชั้นนี้เท่านั้น” คนจ่ายเงินออกคำสั่ง

            เมื่อมารู้จะหาเหตุผลอะไรมาสู้ หญิงสาวจึงปิดปากเงียบเดินเลือกเสื้อผ้าไป แต่ด้วยราคาที่แพง กว่าจะเลือกได้แต่ละตัวก็นานแสนนาน จนคนจ่ายเงินเริ่มหิวน้ำ

          “เลือกไปก่อนนะ เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำร้านข้างๆก่อน” ติณห์เดินไปหาร้านน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด

            “แก็วตาจะเอาตัวไหนก็เลือกเอา พี่มีเงินจ่ายได้สบาย แต่งตัวดีๆกับเขาบ้าง ลำบากเพื่อพี่มามากแล้ว”

            เสียงที่แสนจะคุ้นหู ดังมาอีกฝากของราวผ้า ลลิลจำเสียงนี้ได้ดี เพราะเธอได้ยินมันมาตั้งแต่เกิด นั่นเสียงพ่อของเธอ แล้วแก้วตาคือใครกัน

            หญิงสาวค่อยเดินแอบตัวตามราวผ้า อ้อมไปข้างหลัง เพื่อต้องเห็นเจ้าของเสียงและคนที่เป้นเจ้าของชื่อแก็วตา ภาพที่เธอเห็น มันทำให้หัวใจเธอหล่นลงไปถึงพื้น พ่อของเธอเดินโอบเอวหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้น อีกมือก็เดินจูงเด็กหญิงอายุไม่เกินสิบขวบ

            ลลิลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้เป็นพ่อ ในขณะที่เขาอยู่ห่างเธอแค่ไม่กี่เมตร เสียงโทรศัพท์ดัง ทัตเทพหยิบขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง แต่เขาเพียงแค่หยิบขึ้นมาดูและตัดสายทิ้ง อย่างไม่สนใจ

            ลลิลตัดสินใจ จะเดินเข้าไปถามบิดาให้รู้เรื่องกันไปเลย แต่เธอถูกมือหนาดึงแขนเธอไว้ และทำท่าให้เธอรู้ว่า ไม่ใช่เวลาที่เธอจะเข้าไปถามความจริง

            “อย่าทำอะไร ที่ตัวเองจะต้องเสียใจ กลับบ้านไป ผมจะเล่าให้คุณฟังเอง”

            ติณห์จัดการจ่ายเงิน คว้าถุงเสื้อแล้วรีบพาหญิงสาวออกจากร้าน ก่อนที่ทัตเทพจะมาเจอคนทั้งคู่เข้า ความจริงติณห์เองรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่เขายังไม่รู้ว่าควรต้องบอกเรื่องทั้งหมดกับหญิงสาวไหม แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ เขาคงต้องเล่าทุกเรื่องที่รู้มา

            “อย่าเพิ่งถามอะไรผมตอนนี้ ถึงบ้าน เราค่อยคุยกัน” ติณห์หันมาบอกทันที่ ที่ประตูทั้งสองฝั่งถุกปิดลง

            “ทำไมถึงบอกตอนนี้ไม่ได้คะ” ลลิลหันไปมองคนข้างๆด้วยใบหน้าที่อาบน้ำตา

            “เชื่อผม อย่างไรเดี๋ยวคุณก็ได้รู้ความจริง” ชายหนุ่มไม่กล้าบอกเหตุผลที่แท้จริง

            ติณห์กลัวว่าถ้าเขาบอกความจริงทั้งหมดกับลลิลตอนนี้ หญิงสาวอาจจะไม่ยอมกลับบ้านไปกับเขา เพราะเธอคงไม่ยอมไปเป็นนางบำเรอให้ใคร เพื่อพ่อที่ไม่เคยคิดถึงเธอเลย

            “เล่าได้หรือยังคะ” ลลิลวางถุงเสื้อผ้าลงบนพื้น นั่งลงที่โซฟาอย่างใจร้อน

            “ได้แล้ว แต่ต้องสัญญานะ ว่าจะค่อยๆคิด ไม่ทำอะไรตามอารมณ์” ชายหนุ่มนั่งข้างๆอย่างเอาใจ

            “ค่ะ ลิลสัญญา”

            “ผู้หญิงคนที่เธอเห็นชื่อแก้วตา เป็นภรรยาใหม่ของพ่อเธอ ที่อยู่กันมาเป็นสิบปีแล้ว ส่วนเด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือน้องสาวของเธอ” ชายหนุ่มรีบคว้ามือลลิลมาจับไว้แน่น

            “คุณรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่” หญิงสาวกำมือแน่น

            “ผมเพิ่งรู้เมื่อวาน เพราะพ่อของคุณมายืมเงินที่บ่อนของผมเพิ่มไป และหายหน้าไปหลายวัน ผมเลยส่งคนไปตาม ก็เลยรู้ว่าน้องสาวของคุณป่วยเป็นโรคหัวใจ ส่วนพ่อของคุณก็ไปเฝ้า”

            “และลิลล่ะ พ่อเคยห่วงลิลบ้างไหม คุณรู้ไหมฉันแกล้งโทรไปหาพ่อ เพื่อดูว่าพ่อจะรับไหม แต่กลับถูกตัดสายทิ้ง และจนป่านนี้พ่อก็ยังไม่โทรกลับมา”

            สองมือขาวทาบลงใบหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง เธอไม่มีอะไรต้องอายแล้ว วันนี้น้ำตาของเธอมันไร้ค่าสิ้นดี แม่ก็มาจากไป พ่อคนเดียวที่เธอรักที่สุดในชีวิต กลับแอบไปมีครอบครัวใหม่ ไม่สนใจว่าเธอจะทุกข์หรือสุขอย่างไร เหมือนหลอกใช้เธอเพื่อมาขัดดอก แล้วตัวเองก็ไปมีความสุขพร้อมหน้าครอบครัวกัน

            “ลิลจะกลับบ้าน คุณก็ไปตามเอาเงินคืนจากพ่อเองแล้วกัน” หญิงสาวทำท่าจะลุกจากที่นั่งแต่ถูกมือหนาคว้าเอวมากอดไว้แน่น

            “ไหนสัญญาแล้วว่าจะตั้งสติ แบบนี้เขาเรียกใช้อารมณ์” คนตัวใหญ่เสียงดังใส่

            “แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ให้ฉันโง่เป็นตัวขัดดอกให้พ่ออยู่เหรอ” น้ำตาไหลอาบแก็มคนพูด

            “คุณจะกลับไปอยู่ตรงไหน คุณจะทนได้ไหม ที่ต้องเห็นพ่อคุณมีครอบครัวใหม่ กับการที่คุณอยู่ตรงนี้ แกล้งโง่ต่อไป แล้วเอาทุกอย่างที่เป็นของคุณคืน”ชายหนุ่มเตือนสติ

            “อยู่ในฐานะนางบำเรอขัดดอกของคุณน่ะเหรอ” ลลิลมองหน้าชายหนุ่มที่กอดตัวเธอไว้

            “ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไร คุณก็เป็นของผมแล้ว และผมก็ดูแลปกป้องคุณได้ แต่ถ้าคุณก็ก้าวออกไปจากที่นี่ บ้านของคุณจะถูกยึด และพ่อของคุณก็ต้องเลือกที่จะไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของเขาแน่นอน”

            “ชีวิตผู้หญิงที่ชื่อลลิลมันดูไร้ค่า ไร้ราคา จริงๆ แม้แต่พ่อแท้ๆ ยังเห็นเป็นแค่เครื่องมือเลย”

 จากที่เป็นฝ่ายถูกกอด ความอ่อนแอในหัวใจ ทำให้หญิงสาวหันมาสวมกอดชายหนุ่มไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆเลื่อนศีรษะลงมานอนแนบตักที่อบอุ่นที่สุดในเวลานี้

“คุณไม่ใช่คนโง่ ลลิลคุณเป็นคนกตัญญู ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี คนดีทุกคนมีค่า พ่อของคุณต่างหากที่ไม่มีค่า ผมขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ แต่คุณต้องมีสติ อย่าใช้อารมณ์ อย่างน้อย ตอนนี้น้องสาวของคุณก็ป่วยอยู่ โรคที่เป็นก็รักษาไม่หาย ต้องดูแลกันไปทั้งชีวิต เขาเป็นเด็กเขาไม่เกี่ยว ค่อยๆคิด”

มือหนาลูบผมยาวดำขลับ ที่นอนร้องไห้หนุนตักเขาอยู่ อย่างสงสาร เขารู้สึกผิดที่ตัวเองก็เป็นส่วนหนึ่ง ที่ทำให้ทุกเรื่องเป็นแบบนี้ แต่พ่อของเธอทำกับพ่อของเขาก่อน แต่ในความเป็นจริง ลลิลไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

“หลับตา ปล่อยให้เวลาช่วยหาคำตอบ วันนี้คุณอยู่ที่นี่ คุณมีผม ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไร คุณก็อยู่ตรงนี้แล้ว”

ติณห์ไม่สามารถให้ฐานะของลลิลมากไปกว่านี้ได้ ถึงแม้ว่าหัวใจของเขา มันกลัวจะสูญเสียเธอไปแค่ไหน แต่ความแค้นในตัวทัตเทพ มันเป็นเส้นบางๆที่มาขวางกั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ เขาได้แต่หวัง ว่าวันหนึ่งจะมีอะไรมาทำลายเส้นบางๆเส้นนั้นไปจากหัวใจเขาได้

“ชีวิตคนทุกคนมีปัญหากันทั้งนั้น ใครอ่อนแอก็แพ้ไป แม่คุณจะเสียใจแค่ไหน ถ้าเห็นคุณไม่มีความสุขแบบนี้ ถึงคุณจะเป็นนางบำเรอผม แต่คุณก็ได้บำเรอทั้งตัวและหัวใจเลยนะ อย่าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ทำตัวเองให้มีค่าจะดีกว่า ผมเตือนสติคุณถึงแม้บางเรื่องผมก็ทำไม่ได้เสียเอง”

กว่าจะรู้ตัว ว่าเหมือนตัวเองกำลังสารภาพรักออกไปอย่างไม่รู้ตัว ก็พูดไปจนหมดแล้ว แต่โชคดีที่หญิงสาวที่นอนอยู่บนตักเขา หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“เฮ้อ...เกือบไป” ติณห์โล่งใจ ที่คำพูดของเขาไม่มีใครได้ยิน