คืนแรกของการเสียสาว

บทที่5

คืนแรกของการเสียสาว

           

            “อย่าเอาความเป็นตัวคุณ มาวัดว่าคนอื่นจะเป็นแบบคุณนะ” หญิงสาวจ้องตา

            “อะไรนะ! เธอพูดว่าอะไร” ชายหนุ่มถามกลับด้วยแววตาคล้ายเสือที่จเองจะกินเหยื่อ

            ลลิลนึกอยากจะพูดอีกสักหนึ่งรอบ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะติณห์อาศัยจังหวะที่เธอเผลอ จู่โจมจนกายสาว สั่นสะท้านและอ่อนระทวย สมองพร่าเบลอว่างเปล่า มีเสียงครางกระเส่าเล็ดลอดออกมาจากปากอิ่ม

            “คุณติณห์” ลลิลเผลอเรียกชื่อเขาเสียงหลง

            ขณะที่มือน้อยก็เริ่มลูบไล้ตามแผ่นหลังแกร่งใต้เสื้อกร้ามสีขาว ดวงหน้าหวานเชิดสูง ยามใบหน้าคมซุกไซ้ต่ำลงมาดูดเม้มที่ไหปลาร้า จนเป้นรอยแดงช้ำ จากนั้นมือหนาก็จัดการถอดชุดนอนของเธอออกอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสื้อในตัวสวย จนกายสาวหวาบหวิวสะท้าน ชายหนุ่มไม่รอให้เธอมีสติกลับคืน เขาเร่งรุกเร้าฝ่ามือร้อน เคล้นคลึงความอวบใหญ่ของเนินอกหญิงสาวที่เปลือยเปล่านั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

            “อยากร้อง ก็ร้อง ฉันชอบให้เธอส่งเสียง” ติณห์กระซิบชิดทรวงอกงาม

            ปลายลิ้นสัมผัสแผ่วๆบนยอดอกที่ชูช่อ เพื่อให้คนตัวเล็กสะดุ้งเสียว ก่อนจะพลิ้วสะบัดรัวเร็วจนกายบางแอ่นอกรับกระแสรัญจวนนั้น สองมือเล็กจิกลงบนหลังกว้างเพื่อระบายความกระสัน

            “อ๊า...ฉัน”

            แม้ใจอยากจะร้องห้าม การกระทำทั้งหมดให้หยุดลง ทว่าในส่วนลึกก็นบึ้งของจิตใจ บวกกับร่างกายที่แสนจะไม่รักดี กับทำให้เธอตอบรับทุกการกระทำของเขา ลลิลยอมรับกับตัวเองว่า เธอชอบในทุกสัมผัสที่เขามอบให้

            “เธอจะต้องเสียวมากกว่านี้ ลลิล” ครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อของเธอ

            เสียงห้าวต่ำกล่าวพลางจูบไล้ริฝีปากมาตามหน้าท้องแบนราบ เลียลิ้นไล้ลงไปรอบสะดือสวยจนสาวเจ้าแขม่วเกร็ง ร่างกายร้อนรุ่มดั่งไฟ จากนั้นฝ่ามือใหญ่ ก็เกี่ยวกางเกงพร้อมกางเกงในตัวจิ๋วให้ไปพ้นทาง

            สองมือใหญ่จับขาเรียวแยกออกจากกัน ค่อยบรรจงจูบไล่ลงมาถึงต้นขา นิ้วกลางใหญ่ทำหน้าที่ซอกแซกไปตามช่องแคบระหว่างขา

          “อ๊า....คุณติณห์ อย่า...” ลลิลกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่ สะโพกเธอยกสูงขึ้น ร่างกายบิดเพราะความเสียวซ่านจากนิ้วที่กำลังเล่นอยู่ในถ้ำน้อยของหญิงสาว

            ชายหนุ่มจัดการใส่เครื่องป้องกัน ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาคนตัวเล็ก จับขาสวยเรียวแยกออกจากกัน ก่อนพาความร้อนแรงเข้าสู่ร่างกายของคนที่นอนครางด้วยความเสียวอยู่ในลำคอ

            ทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่ชายหนุ่มคิด เส้นทางของความสุขเขา มันทั้งแคบ ทั้งแน่น เหมือนมีบางอย่างมาขวางกั้นไว้ เขาพาสิ่งรุกรานออกมาอีกรอบ ก่อนที่จะใช้นิ้วเพื่อกระตุ้นเส้นทางแห่งความสุข

            ความรู้สึกชุ่มช่ำบนปลายนิ้ว แสดงว่าเส้นทางนี้พร้อมรับความเป็นชายของเขาแล้ว ถึงแม้จะคับจะแคบแค่ไหน ติณห์ขยับสะโพกดันเข้าอย่างมีชั้นเชิง จนหญิงสาวบิดกลายสะท้ายด้วยความเสียวซ่าน จนเก็บอาการไม่อยู่

            “ลิลเจ็บ  อ๊า...คุณติณห์” หญิงสาวครวญคราง

            เมื่อท่อนแห่งความเป็นชาย ผ่านด้านที่แสนคับแคบไปได้ ติณห์ก็ยิ่งขับเคลื่อนการรัวเร็วมากขึ้น บางครั้งเขาก็จับดวงหน้ามนให้แหงนขึ้นและบดจูบกับเธออย่างเร่าร้อน

            “คุณติณห์ ...อ๊ะ ..ลิล...โอ...” เสียงครวญที่ถี่รัวบ่งบอกให้เขารับรู้ว่า เธอใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาเร่งจังหวะให้ถี่กระชั้นขึ้น

            อุณหภูมิในห้องถึงแม้จะเย็นจากอากาศหนาวภายนอกและเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ก็ไม่สามารถทำอะไรสองกายที่กำลังบำเรอปรนเปรอแรงสวาทให้กันอย่างเร่าร้อนได้ เม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั่วเรือนกาย ลลิลจิกลงบนหลังหนาแน่น แล้วเชิดหน้าสูงส่งเสียงร้องครางก็องกังวานยามเมื่อบรรลุความปรารถนา พร้อมกับที่ชายหนุ่มไล่ตามเธอไปติดๆ

            เมื่อพายุสงบลง หญิงสาวนอนนิ่งหายใจแรก อยู่ภายใต้อ้อมแขนชายหนุ่ม น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาคมโต ความบริสุทธิ์ที่เธอรักษามันมาทั้งชีวิต วันนี้เธอใช้มันเพื่อตอบแทนพระคุณของพ่อกับแม่

            “ร้องไห้ทำไม ไม่ชอบเหรอที่ฉันทำ” เมื่อหยดน้ำตาไหลลงมาโดนแขนชายหนุ่ม ที่เธอนอนหนุนอยู่ ชายหนุ่มเชยคางของสาวน้อยในอ้อมแขนขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้

            “ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เธอทำหน้าที่ของเธอ แต่เธอต้องทำไปจนกว่าพ่อของเธอจะหาเงินมาใช้ฉันได้” ชายหนุ่มพูดเพื่อเตือนตัวเองเสียมากกว่า เพราะกลัวใจ จะเผลอไปชอบหญิงสาวในอ้อมกอด

            “ค่ะ คุณไม่ต้องกังวล ฉันไม่ลืมว่ามาที่นี่เพื่ออะไร” หญิงสาวทำท่าจะพลิกตัวหันหน้าไปอีกทางแต่ถูกมือหนาดึงกลับเข้ามากอดไว้

            “เมื่อกี้ตอนเสียวยังเรียกฉันว่าคุณติณห์ และแทนตัวเองว่าลิลเลย ฉันชอบให้เธอพูดแบบตอนนั้น” เสียงคนพูดดูอ่อนลง

            “ค่ะ คุณชอบแบบไหน ลิลก็คงต้องทำแบบนั้น”

            “ขอบคุณนะ ที่ให้ฉันได้เป็นคนแรกของเธอ” อ้อมกอดที่กอดคนตัวเล็กอยู่แน่น ถูกดึงให้แน่นกว่าเดิม สองกายที่ต่างเหนื่อยจากพายุอารมณ์พากันหลับอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

            ลลิลรู้สึกตัว เธอมองไปรอบๆ ไม่มีเขาอยู่แล้ว เหลือแต่เธอในร่างเปลือยเปล่า นอนอยู่บนเตียงนุ่ม หญิงสาวค่อยมองดูรอบๆห้อง ทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

            จากที่รู้สึกเสียใจ ที่เธอต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับชายที่ไม่ได้รักเธอ แต่ลึกเธอกลับรู้สึกมีความสุข แต่สิ่งที่เธอกังวล ลลิลกลัวว่าวันหนึ่ง ถ้าเธอเกิดรักเขาขึ้นมา จะทำอย่างไร เพราะเธอมาอยู่ที่นี่ในตำแหน่งนางบำเรอขัดดอก

            หญิงสาวลุกขึ้นจัดแจงกับตัวเองจนเรียบร้อย เปิดตู้เย็นเพื่อดูว่ามีอะไรที่เธอพอจะใช้ทำกับข้าวในเช้านี้ได้บ้าง โชคดีที่มารดาของเธอ สอนวิชาแม่บ้านแม่เรื่อนเอาไว้บ้าง

            ก๊อกๆ “ป้าช่วย แม่บ้านของที่เองค่ะ ”

            เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงหญิงวัยน่าจะพอๆกับแม่ของเธอ รายงานตัวดังมาจากด้านนอกของตัวเรือนหลังเล็ก

          “สวัดดีค่ะ” หญิงสาวพนมมือไหว้เมื่อเห็นว่า แม่บ้านที่มาเรียกเธอมีอายุมากกว่า

            “ป้าชื่อ ป้าช่วย คุณติณห์สั่งให้ป้ามาคอยดูว่ามีอะไรขาดเหลือบ้างไหม บ่ายนี้ป้าจะไปซื้อของ” แม่บ้านอธิบาย

            “หนูชื่อลลิลนะคะ เท่าที่ดูในตู้เย็น ลิลอยากฝากซื้อผักหน่อยค่ะ ถ้าลำบากไม่เป็นไรนะคะ ลิลกลัวป้าต้องหิ้วหนัก ลิลอยากไปช่วยแต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหน” หญิงสาวพูดเสียงเสร้า

            “ป้าไปกับคนขับรถ มีคนช่วยหิ้วค่ะ ของใช้ป้าเพิ่งเอามาใส่ให้ คงยังไม่ต้องซื้อใช่ไหม ส่วนเสื้อผ้า เครื่องวักผ้าอยู่ด้านข้างตัวบ้านใช้ได้เลยนะ ถ้าอย่างนั้นป้าไปก่อนนะ”

          ลลิลรู้สึกกลัวน้อยลง อย่างน้อยบ้านหลังนี้ ก็ไม่ได้มีเธอกับเขาอยู่กันแค่สองคน และยิ่งเวลาที่เขาไม่อยู่ หญิงสาวก็เริ่มรู้สึกกลัวคิดว่าอยู่คนเดียว

          ตลอดทั้งวัน หญิงสาวนั่งมองโทรศัพท์ หวังว่าบิดา จะโทรมาหาเธอบ้าง อย่างน้อยก็ถามเธอว่าอยู่ดีมีสุขอย่างไร แต่เธอรอมาเกือบทั้งวัน ก็ไร้วี่แวว

            “พ่อไม่ห่วงลลิลเลยเหรอคะ” หญิงสาวเปิดรูปบิดาในโทรศัพท์มานั่งคุยอยู่คนเดียว

            ‘เย็นนี้ทำกับข้าวเผื่อด้วยนะ’

          เสียงไลน์ดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหน ติณห์ส่งข้อความมาหาหญิงสาว ลลิลแปลกใจว่าเขามีไลน์เธอได้อย่างไรกัน เพราะเขายังไม่เคยขอเบอร์โทรศัพท์เธอด้วยซ้ำไป

            ‘จะมากี่โมงคะ จะได้ทำตอนใกล้เวลา เดี๋ยวจะเย็นหมด’

          ‘ไม่เกินหนึ่งทุ่ม’ ชายหนุ่มตอบกลับมา

            ยังมีเวลาเกือบสองชั่วโมง ลลิลนั่งหาขอมูลในอินเทอร์เน็ต ว่ามีเมนูอะไรบ้างที่เธอจะทำได้และติณห์น่าจะชอบ ถึงเธอจะทำกับข้าวเป็นแต่ก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก

            “เสร็จหรือยัง หิวมาเลยนะรู้ไหม” ชายหนุ่มส่งเสียงมาก่อนตัว

            “ทำไม ไม่เคาะประตูก่อน ” ลลิลหันไปดุคนที่เดินเปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะประตูให้เจ้าของห้องรู้ตัวก่อน

            “ตกใจเหรอ แหมใจอ่อนจริงๆ คืนนี้ตัองดูใจอีกสักรอบ” คนพูดทำหน้าตาเจ้าชู้ใส่

            “กินข้าวกันเถอะค่ะ กับข้าวพร้อมแล้ว” ลลิลเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะความอาย

            อาหารบนโต๊ะ เป็นอาหารธรรมดา สำหรับชาวบ้านทั่วไป แต่สำหรับติณห์ ชายหนุ่มที่เสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก ส่วนมากเขากับบิดา ก็จะกินอาหารนอกบ้าน นานๆที ที่จะกลับมากินฝีมือป้าช่วย

            “ต้มจืด ผัดพริกแกงหมู ไข่เจียวผักรวม” กินได้ไหมคะ

            ทั้งสามอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ ติณห์รู้จัก แต่ยังไม่เคยกินเลยสักเมนู วันนี้คงเป็นวันแรกที่เขาจะได้กินอาหารแบบนี้ที่บ้าน

            “หน้าตาดี แต่รสชาติจะดีเหมือนหน้าตาไหมต้องลอง” ติณห์ชิมทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ

            ทั้งสองนั่งกินอาหาร บนโต๊ะกลางห้องรับแขก มันยิ่งทำให้ลลิลคิดถึงแม่มากขึ้น ตั้งแต่แม่เสียไป เธอก็ไม่เคยได้นั่งกินข้าวพร้อมใครอีกเลย พ่อไม่เคยอยู่บ้านกินข้าวกับเธอสักวัน

            “เป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้าเศร้า” ติณห์สังเกตสีหน้า หญิงสาวที่นั่งตตรงข้าม

            “คิดถึงแม่ค่ะ ตั้งแต่แม่ไม่อยู่ก็ไม่เคยมีใครนั่งกินข้าวแบบนี้ด้วยเลย” ลลิลตอบอย่างที่ใจคิด

            “ฉันก็คงมากินกับเธอได้ไม่บ่อย จะมาคิดถึงเหมือนคิดถึงแม่ไม่ได้นะ” ชายหนุ่มพยายามหาเรื่องมาทำให้คนหน้าเศร้ายิ้มได้

            อาหารหมดเกลี้ยง ทำเอาคนทำรู้สึกภูมิใจ ในฝีมือของตัวเอง เพราะเธอไม่ได้ทำกับข้าวบ่อย แค่พอเดาๆวิธีการทำดู

            “คุณติณห์ ลิลถามคุณจริงๆ อร่อยหรือหิวคะ” หญิงสาวถามตามความสงสัย

            “ทั้งสองอย่าง” ชายหนุ่มยกไหล่สองข้างแบบไม่สนใจ

            ติณห์เหนื่อยจากการทำงาน เขาจึงแยกตัวไปอาบน้ำ ส่วนลลิลก็เก็บถ้วยชามไปล้าง ทำความสะอาดครัวและโต๊ะกินข้าว

            “อาบน้ำ ถูสบู่ให้หอมๆด้วยนะ กลิ่นกับข้าวเต็มตัวไปหมด” ชายหนุ่มในชุดนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว เดินมาบอกลลิลที่กำลังล้างจานใบสุดท้ายอยู่

            “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวลิลนอนที่โซฟาก็ได้ค่ะ คุณติณห์จะได้นอนถนัดๆ ไม่ต้องเหม็นกลิ่นกับข้าวที่ติดตัว ” หญิงสาวพยายามหาเหตุผลที่คืนนี้เธอจะไม่ต้องโดนเขากระทำเหมือนเมื่อคืน

            “อยากจะเปลี่ยนจากทำบนที่นอน เป็นโซฟาเหรอ เธอไม่ธรรมดาจริงๆลลิล” ติณห์ทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด กลับพาเข้าเรื่องบนเตียง

            “คุณติณห์” หญิงสาวคว้างผ้าเช็ดมือใส่คนหน้าทะเล้นก่อนเดินเข้าห้องนอนเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ