การเดินทางของความรู้สึก

บทที่9

การเดินทางของความรู้สึก

            จากวันแรกที่ลลิลได้รับหน้าที่ดูแลกิตต์ขจร มาถึงวันนี้ก็เกือบจะครบหนึ่งเดือนแล้ว ทั้งสองคนสนิทกันมาก ความสดใส น่ารัก และเป็นเด็กที่กตัญญู ทำให้คนป่วยอยากได้ลลิลเป็นลูกอีกคน ไม่ว่าจะในฐานะลูกสะใภ้หรือลูกสาวก็ได้ทั้งสองอย่าง

            “ติณห์พ่อรักและเอ็นดูหนูลลิลมาก ถ้าลูกไม่คิดจะจริงจังกับเธอ ก็ปล่อยเธอจาสถานะที่เธอเป็นอยู่เสีย และรับเธอเข้ามาเป็นน้องสาวของลูกซะ” ผู้เป็นพ่อทั้งรักทั้งสงสาร

            “จริงจังไหม คงไม่มั้งครับ เพราะพ่อก็รู้ว่าเธอเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะอะไร ส่วนที่พ่อจะให้ผมรับเธอมาเป็นน้องสาว คงไม่ได้ ผมนอนกับเธอแล้วนะ อยุ่ดีจะให้มาเป็นพี่น้องกัน”

            “ถ้าเป็นพี่น้องมันยาก ลูกก็ให้เธอเป็นเมียเสียสิ พ่ออยากมีหลาน พ่อจะอยู่อีกสักกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ก็ยังไม่รู้ ลูกไม่คิดจะมีครอบครัวมีหลานให้พ่อสักคนเหรอ”

            ก่อนหน้านี้กิตต์ขจรไม่คิดจะพูดเรื่องการมีครอบครัวกับลูกชาย เพราะเขามองไม่เห็นทาง แต่ตอนนี้ ติณห์มีผู้หญิงข้างกาย และเธอก็แสนจะน่ารัก ผู้เป็นพ่ออยากมีหลานเต็มที่แล้ว

            “เรื่องนี้มันก็ไม่ได้อยู่ที่ผมคนเดียว เราทั้งคู่ไม่ได้รักกัน มันเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางร่างกาย อาจมีบ้างความผูกพัน เรานอนด้วยกันทุกคืน แต่การจะสร้างครอบครัวมันต้องเกิดจากความรักเท่านั้นครับ”

            มันก็จริงอย่างที่ลูกชายพูด กิตต์ขจรก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าลลิล รักลูกชายหรือกำลังรู้สึกแบบไหน จะถามตรงๆก็คงไม่ใช่หน้าที่ คงต้องให้เวลาเป็นคนพาคำตอบมาเอง

           

            “นายครับ ครอบครัวลูกหนี้ที่นายให้ผมเอาคลิปไปลงโซเชี่ยล หนึ่งในครอบครัวนั้นผูกคอตายทั้งสามีและภรรยา แต่ยังไม่รู้สาเหตุเนื่องจากตำรวจ เก็บจดหมายที่ทั้งคู่เขียนไว้ เป็นความลับครับ” ฤทธิ์รายงานผู้เป็นนาย

            “นี่ฉันทำเกินไปหรือเปล่า” ติณห์รู้สึกใจหายแบบอกไม่ถูก

            “อย่าเพิ่งคิดมากครับนาย เรื่องที่เราทำ มันก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว ถ้าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งคู่นะทำก่อนหน้านี้ รอผลการสอบสวนจากทางตำรวจก่อนดีกว่า ทางผมก็จะพยายามสืบถึงสาเหตุให้ได้ครับ”

            ความโหดเหี้ยม อยากแก็แค้น มันหายไปจากหัวใจของชายหนุ่มจนหมดสิ้น เขากำลังโทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุการตายของคนทั้งคู่

            “ดูแลบ่อนด้วยนะ ฉันคงไปต่างจังหวัดหลายวัน”

            “นี่คุณติณห์ มาถึงก็จับเสื้อผ้าลิลโยนใส่กระเป๋า คุณจะให้ลิลไปอยู่ที่ไหนอีกคะ” ลลิลตกใจเมื่อชายหนุ่มเข้าในห้องและหยิบเสื้อป้าของเธอโยนใส่กระเป่าอย่างรีบร้อน

          “ไปเก็บของใช้ส่วนตัวของเธอซะ เราจะไปต่างจังหวัดด้วยกัน” ติณห์ตอบสั้นๆเพราะไม่มีคำอธิบายที่มากกว่านี้จริงๆ

            ระหว่างที่ลลิลกำลังเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน ชายหนุ่มก็เดินไปหาบิดา เพื่อบอกเรื่องการเดินทางไปต่างจังหวัด ติณห์ให้เหตุลกับพ่อว่า เขาต้องการพาหญิงสาวไปเปลี่ยนบรรยากาศ อาจจะทำให้เกิดความรักกันขึ้นมาบ้าง

          เขาไม่กล้าบอกเรื่องที่เกิดขึ้น ให้ผู้เป็นพ่อรับรู้ เพราะบิดาของเขาไม่เคยสนับสนุนให้เขาแก็แค้น กิตต์ขจรอยากให้ลูกปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกรรมของมันเอง ถ้าขืนบอกไป อาการคงป่วยคงทรุดหนักไปกว่าเดิม

            รถหรูสีดำถูกขับออกจากบ้านชานเมืองมุ่งหน้าไปทางเหนือ แม้แต่คนขับเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหร รู้แต่อยากไปให้ไกลจากกรุงเทพ แต่ก็กลัวจะไม่ได้เจอกับหญิงสาวที่เขานอนกอดทุกคืน เขาเลยตัดสินใจพาเธอไปด้วยเลย

            “เราจะไปไหนกันคะ” ลลิลถามเมื่อเริ่มออกนอกเมือง

            “ไปหาที่สงบ อากาศดีๆอยู่สักอาทิตย์ค่อยกลับ” คนขับตอบ

            “ที่ไหน จังหวัดไหนล่ะ ที่คุณหมายถึง” หญิงสาวไม่พอใจคำตอบ เพราะเข้าใจว่ากำลังถูกยียวน

            “ผมก็ยังไม่รู้จะไปที่ไหน คุณลองหาข้อมูล ช่วยผมคิดหน่อย” ติณห์ตอบตามความเป็นจริง

            ใกล้มืดแล้ว เพิ่งออกจากกรุงเทพมาได้เพียงแค่ไม่ถึงร้อยกิโลเมตร คนขับก็ดูเหนื่อยล้า คนนั่งข้างๆก็ดูจะง่วง บรรยากาศช่วงฤดูหนาวก็พาให้น่าแวะนอนก่อน

            “เดี๋ยวเราหาอะไรกิน และแวะนอนก่อน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ” คนขับหันมาบอกหญิงสาวที่กำลังค้นหาที่เที่ยวอย่างตาปรือๆเพราะง่วงมาตลอดทาง

            โรงแรมที่สุดแสนจะดูธรรมดาสำหรับนักธุรกิจฐานะดีอย่างติณห์ แต่เวลานี้เขาไม่สนใจความหรูหราอีกแล้ว เขาต้องการไปให้ไกลจากสิ่งที่เขากำลังกลัวอยู่ เขาอยากเอาหัวใจไปพักยาวๆ แข็งแรงแล้วค่อยกลับมาเผชิญความจริง

            “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ลลิลอดห่วงไม่ได้

            “ไม่มีอะไรคุณนอนเถอะ ผมยังนอนไม่หลับ” มือก่ายหน้าผากสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ ของคนพูด

            หญิงสาวไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย เธอออยากให้เขากลับมาเป็นคนเดิม พูดจาไม่ดีกับเธอเหมือนเดิมก็ได้ การที่เขาเงียบแบบนี้ ลลิลกลัวเขาตัดสินใจทำอะไรเหมือนที่แม่ของเธอทำ

            “ทำอะไรฮึ” ติณห์มองหน้าหญิงสาวที่กำลังพาร่างบางมาคร่อมอยู่บนตัวเขา

            “เปลี่ยนที่นอน เปลี่ยนบรรยากาศ ลิลก็อยากเปลี่ยนมาเล่นบทผู้นำดูบ้าง”

            ปากบางทาบลงบนปากหนา ลิ้นเล็กสอดส่ายเข้าไปสำรวจ อย่างที่เขาเคยทำกับเธอ เพียงไม่นานเธอก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองจนหมด อีกฝ่ายก็ทำตามอย่างไม่ขัดใจ

            หญิงสาวค่อยๆไล่จูบตั้งแต่แก็มของชายหนุ่มต่ำลงมาจนถึงสะดือ ใช้ลิ้นเลียวนอยู่อย่างกำลังรอการตัดสินใจอะไรบางอย่าง

            ความเสียวที่เหมือนยังไม่สุดทาง สร้างความกระสันให้กับร่างหนาที่นอนยิ้มด้วยใบหน้าพึงพอใจ ติณห์ใช้มือหนาลูกแกมกดหัวของหญิงสาวให้ต่ำลง พอดีกับที่ปากของหญิงสาวจะจัดการกับน้องชายของเขาได้สะดวก

            “ค่อยๆอม ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก”เสียงพูดแผ่วเบาจากคนที่กำลังรอการตอบสนองจากหญิงสาว

            เพียงชั่วอึดใจ ปากเล็กเรียวบางก็จัดการกับความเป็นชาย ของเจ้าหนี้ รูดขึ้นรูดลง ตาจังหวะของมือชายหนุ่มที่ลูบหัวเธออยู่

            “เก่งมากลิล อ๊า....” คนถูกปลุกเร้าทนไม่ไหวจนส่งเสียงครางออกมา

            เมื่อร่างกายถึงจุดที่อารมณืมาเต็มที่ ชายหนุ่มก็กลับมาทำหน้าที่ผู้นำอีกครั้ง เขาจับร่างบางให้ลงไปนอนราบกับที่นอน และจัดการแยกขาทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเอาความเป็นชายของเขา เข้าไปหาความสุขในที่ของมัน เสียงครางของคนที่นอนเกร็ง จับผ้าปูที่นอนไว้แน่น ช่วยเร่งให้สุดทางสวรรค์ยิ่งใกล้เข้ามา

            ไม่นานเจ้าหนี้ก็พาหญิงสาวที่อยู่ใต้ตัวเขาขึ้นสวรรค์ไปอย่างมีความสุข ก่อนที่ไม่นาน ตัวเขาเองก็ถึงสวรรค์ตามไปติดๆ พร้อมกับเสียงหายใจเหมือนจะขาดใจของคนทั้งคู่

            “นอนหลับแล้วนะคะคราวนี้” หญิงสาวกระซิบแผ่วเบาพร้อมเสียงลมหายใจที่เหนื่อย ข้างหูชายหนุ่มที่นอนเปลือยเปล่าอย่างหมดแรง

            “ร้ายนักนะเดี๋ยวนี้” ร่างบางถูกดึงเข้ามาจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน

          วิธีของลลิลได้ผล ชายหนุ่มหลับไปก่อนเธอเสียอีก ปล่อยให้เธอนอนมองหน้าเขาด้วยความเป็นห่วง และยากรู้ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาถึงต้องเครียดจนอยากๆปต่างจังหวัดนานๆ

            เช้าแล้วเขาตื่นก่อนเธอ และกำลังนั่งดุข้อมูลที่ลลิลจดไว้ เขาสนใจที่จะไปเที่ยวจังหวัดน่าน เพราะบรรยากาศดี มีที่พักที่เหมาะสำหรับการพักนานยาวเป็นอาทิตย์

            “ตื่นแล้วเหรอ ไปอาบน้ำ เดี่ยวเราไปเที่ยวน่านกัน” ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแต่ไม่ยอมปลุกคนข้างๆเพราะรู้ว่าเมื่อคืนหญิงสาวคงเหนื่อยมาก

            “ได้ที่พักหรือยังคะ” ร่างบางยังเปลือยเปล่า ค่อยๆพยุตัวลุกขึ้นมาหยบผ้าเช็ดตัว

            “ดูไว้หลายที่ เดี๋ยวผมจะลองโทรไปสอบถาม คุณไปอาบน้ำเถอะลลิล ขืนไม่ยอมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ถ้าผมอดใจไม่ไหว จะไปถึงน่านกันมืดนะ” ชายหนุ่มขู่ด้วยใบหน้าทะเล้น

            เวลาตามนาฬิกาบอกเวลาว่ายังแค่บ่ายสาม แต่บรรยากาศข้างนอกเหมือนสักห้าโมงเย็น ทั้งคู่มาถึงบ้านพักที่ติณห์โทรมาจองไว้

            ภายในบ้านมีห้องครัวห้องนั่งเล่น ระเบียงบ้านยื่นไปในแปลงผักที่เจ้าห้องรีสอร์ทปลูกไว้ เพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ใกล้ชิดธรรมชาติเมื่อมาพักที่นี่

            “เราจะอยู่กันนานไหมคะ” ลลิลถาม เพราะเธอกำลังว่งาแผนเรื่องอาหารและของเครื่องใช้

            “ผมจองไว้หนึ่งอาทิตย์” ชายหนุ่มตอบพร้อมเปิดม่านของทั้งสามฝั่งของห้องนอน ทั้งสามด้านเป็นกระจกใส คนข้างในมองเห็นคนข้างนอกชัด แต่คนข้างนอกจะเห็นคนข้างในแบลางๆตา ทุกฝั่งมีวิวธรรมชาติเป็นเหมือนผนังห้อง

            ด้านหัวนอนมีสวนดอกไม้เมืองหนาวอีกด้านเป็นแปลงปัก ส่วนข้างที่สามารถมองเห็นที่จอดรถได้ มีบ่อปลาสวยงามอยู่ติดกับผนังห้องด้านนอก

            “เราไปตลาดกันนะตอนเย็น อุปกรณ์ทำครัวพร้อมเลย” ลลิลเดินสำรวจทุกซอกทุกมุม

            “ผักที่อยู่ในแปลง เก็บมาทำกับข้าวได้หมด และทุกเช้าป้าเขาจะเอาผักจากแปลง ที่บ้าน มาใส่ตะกร้าวางไว้ เป็นผักปลอดสารพาปลูกกันแบบชาวบ้าน” ติณห์อธิบาย

            “ดีจังเลยค่ะ อากาศก็เย็นสบาย เสียดายไม่ได้เอาเสื้อหนาวติดมาเลยสักตัว” หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน เลยเตรียมของไม่ถูก

            “หยุดเดินได้แล้ว มาให้นอนกอดหน่อยสิ หนาวจะแย่แล้ว” ชายหนุ่มนอนมองหญิงสาวรออยู่บนที่นอนหกฟุตที่แสนจะนิ่ม

            “ชอบไหมพามาเที่ยว มาอยู่แบบนี้” ติณห์ถามคนในอ้อมกอด

            “ชอบค่ะ” ลลิลตอบแบบแปลกใจ

            “ผมเลวมาไหม ในสายตาของลิล” เสียงที่ถามมันมีความเศร้าปนอยู่

            “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถามแบบนี้” ลลิลหันมาจ้องตาคนถาม

          “ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดไปหลายอย่าง เกินกว่าจะแก็ไขได้” คนพูดสายตาเหม่อลอย

            “เรากลับไปแก้ไข การกระทำในอดีตไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะทำหรือไม่ทำอะไรในอนาคตได้นะคะ” อีกครั้งที่หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอภายใต้ใบหน้าที่ดูเข้มแข็งของติณห์

          “ผมกลับไปแก็ไข อดีตที่ทำกับคุณไว้ไม่ได้ แล้วลิลจะให้โอกาสผม ได้แก็ไขการกระทำในอนาคตไหม” สองตามองจ้องกันต่างค้นหาคำตอบในหัวใจของกันและกัน

            “ตราบใดที่ลิลยังอยู่กับคุณ ตราบใดที่คุณยังมานอนกับลิลทุกคืน ตราบใดที่คุณยังไม่มีภรรยา นั่นแหละคือโอกาสที่คุณมี อยู่ที่คุณจะเห็นค่าของโอกาสนั้นไหม อย่าคิดมากในสิ่งที่มันผ่านไปแล้ว บางครั้งครั้งหลายอย่างไม่ได้เกิดจากคุณ แต่มันเกิดจากรรมของแต่ละคน”

            ถึงแม้ลลิลจะอายุน้อยกว่าชายหนุ่มหลายปี แต่คำพูดของเธอช่วยให้คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าอย่างติณห์ได้เก็บมาคิดทบทวน