ผิดหรือที่แค้น

บทที่8

ผิดหรือที่แค้น

            คืนนี้เป็นอีกคืน ทีทั้งคู่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน โดยที่ไม่มีความสัมพันธ์แบบชู้สาวเกิดขึ้น มันมีแต่ความห่วงใย และความอบอุ่นที่มอบให้กัน

            เมื่อวานติณห์เองก็หมดเรี่ยวแรงไปกับการตามแก้แค้นแทนบิดา เขาไล่รายชื่อลูกหนี้ที่คิดว่า มีส่วนในการจ้างมือปืนมายิงพ่อของเขา

            นอกจากทัตเทพแล้ว ยังนักธุรกิจ และชาวบ้านฐานะปานกลาง อีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งวิธีการแก็แค้นก็ถูกเลือกวิธีที่ต่างกันไป

            สองคนที่โดนจัดการไปเมื่อวาน ชายหนุ่มรู้ว่าทั้งสองมีหน้ามีตาในสังคม และก็ต่างก็ภรรยามากด้วยกันทั้งคู่ เพราะอาศัยบารมีของครอบครัวฝ่ายหญิงอยู่ ติณห์ได้ทำการปล่อยคลิปวิดีโอ ที่ทั้งสองคนมาขอยืมเงินของเขา โดยชายหนุ่มไม่ลืมที่จะกันตัวเอง เขาให้คนทั้งสองพูดว่า จะยืมไปเพื่อเอาเงินไปเลี้ยงดูบรรดาเมียเด็กๆ

            ระเบิดครอบครัวก้อนใหญ่ ถูกส่งผ่านโลกโซเชี่ยลเพียงไม่ถึงชั่วโมง เรื่องราวก็ถูกแชร์ออกไป บรรดาเมียทั้งหลายต่างพากันหัวร้อน จัดการสามีของตัวเองแบบจัดหนัก

          เมื่อเรื่องราวความอื้อฉาวของประธานบริษัทถูกพูดถึง อย่างสนุกปาก ลูกค้าต่างไม่ให้การยอมรับในพฤติกรรมที่แย่ ส่งผลต่อความน่าเชื่อถือ หุ้นของทั้งสองบริษัทตกลงอย่างรวดเร็วภายในวันเดียว สร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

            แต่มันยังไม่คุ้มค่า ต่อความแค้นที่ร้อนอยู่ภายในหัวใจ ชายหนุ่มตั้งใตรอให้เรื่องนี้เงียบลง คนพวกนี้ยังต้องชดใช้ให้เขาโดยการโดนรุมยำ ให้เจ็บทั้งกายและหัวใจเหมือนที่บิดาเขาเป็น

            คืนนั้นเขากลับมาหาลลิลช้า เพราะต้องการวางแผนที่จะลงมือแก็แค้นต่อ และติดตามผลที่ได้แก็แค้นไปแล้ว ทุกครั้งที่ติณห์ได้ลงมือทำตามฝ่ายมืดของหัวใจสั่ง เขารู้สึกถึงความสำเร็จแต่กลับไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง

            คนที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดเขา ก็เป็นผลงานชิ้นหนึ่งของการแก็แค้น ที่ในคืนแรกมันสร้างความสะใจ  ให้ด้านมืดของเขาอย่างสุขล้น แต่เพียงคืนแรกผ่านไป เขากลับมีแต่ความกังวล กลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหายไป กลัวทัตเทพจะหาเงินมาใช้ได้ กลัวหญิงสาวรู้ความจริงเรื่องบิดาของเธอและจะหนีเขาไป

            “คุณบำเรอรักให้ผม เสียจนผมขาดคุณไม่ได้ คุณอย่าหนีผมไปไหนนะ” ติณห์กระซิบข้างหูของคนที่นอนคดตัวอยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขา

            “กี่โมงแล้วคะ” ลลิลรู้สึกเหมือนแสงจากข้างนอกเริ่มส่องเข้ามา

            “น่าจะสายแล้วแหละ ไปอาบน้ำแต่ตัว เดี๋ยววันนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกัน” ชายหนุ่มจูบลงบนหน้าผากหนานูนอย่างอ่อนโยน

            “ทำไมคุณใจดีจัง พาไปข้างนอกสองวันติด” หญิงสาวมองหน้าคนพูดอย่างดีใจ แต่รอยยิ้มแห่งความดีใจนั้น มันยังคงมีกลิ้นไอความเศร้าปะปนอยู่

            “ไปอาบน้ำเถอะ” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่พยุงตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้นจากเตียงแทน

          ร้านอาหารแบบไทยอีสาน แต่ดูดีมีราคามาก จากการจัดตกแต่งร้านอย่างดูประณีต ติณห์ชอบกินอาหารร้านนี้ แต่น้อยครั้งนักที่จะมีโอกาสมากินที่ร้าน เพราะเขาไม่มีคนมานั่งกินเป็นเพื่อนด้วย ก่อนที่กิตต์ขจรจะเดินไม่ได้ ร้านที่สองพ่อลุกเข้า ส่วนมากก็เป็นร้านอาหารต่างชาติ ที่ราคาติดเพดานบน

            ติณห์มีโอกาสได้กินอาหารอีสานของร้านนี้ ก็จากการที่ป้าช่วยซื้อไปฝาก และตั้งแต่นั้นเขาก็ติดใจ มักจะฝากป้าช่วยมาซื้อให้อยู่บ่อยๆ

            “ผมอยากกินร้านนี้มานานมาก แต่ไม่มีโอกาสสักที” ชายหนุ่มมองเมนูในมือ

            “ก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านคุณ ทำไมถึงหาโอกาสไม่ได้คะ” ลลิลไม่เข้าใจ

            “ไม่ได้เกี่ยวกับใกล้หรือไกล  แต่มันเกี่ยวกับการไม่มีเพื่อนมา นั่งกินส้มตำคนเดียวจะไปอร่อยได้อย่างไรกัน” ติณห์อธิบาย

          อาหารถูกสั่งมาเต็มโต๊ะ มองดำนวนจานที่วางไม่มีทางที่คนสองคนจะกินหมด ลลิลมองอาหารที่เรียงรายกันมาอย่างรู้สึกน้ำลายไหล

            “แค่กลิ่นก็แซ่บแล้วค่ะ”  หญิงสาวทำท่าสูดกลิ่นอาหาร

            “แต่แน่ใจนะคะ ว่าที่สั่งมาจะกินหมด เหมือนสั่งมาเลี้ยงทั้งกองทัพ” ลลิลแซว

            “ก็มันอยากกินหลายอย่าง คงไม่หมด แต่ขอให้ได้กินครบทุกเมนูที่อยากก็พอ” คนสั่งรู้สึกอยากไปหมดทุกอย่าง

            ไม่นานอาหารบนโต๊ะทุกจาน ก็ถูกกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ไม่มีจานไหนเลย ที่จะหมด เพียงพร่องไปเล็กน้อย ทำเอาหญิงสาวรู้สึกเสียดาย อาหารที่เหลือ

            “ใส่ถุงกับบ้านนะคะ ลิลจะเอาไปกินกับป้าช่วยตอนบ่ายๆ” หญิงสาวให้เหตุผล

            “ถ้าคุณจะกิน ผมว่าสั่งใหม่ดีกว่า” ติณห์หยิบเมนูยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า

            “ไม่ต้องหรอกค่ะ แต่ละจานกินไปแค่ไม่กี่คำ ดูอย่างจานนี้ ลิลเห็นคุณกินไปสองคำเอง เสียดาย ลิลรู้คุณมีเงินจ่าย แต่เสียดายของพวกนี้ค่ะ” หญิงสาววางเมนูลง

            “น้องคะเอาไปใส่ถุงกลับบ้านให้หน่อยค่ะ” หญิงสาวจัดการเรียกพนักงานเอง

            “เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาพ่อผม” ติณห์พูดขณะที่กำลังรออาหารใส่ถุงกับบ้าน

            “ดีจังค่ะ ลิลรู้มาว่าท่านอยู่ที่บ้านหลังเดียวกับที่ลิลอยู่ แต่กลับไม่เคยได้มีโอกาสไปสวัสดีท่านเลย ” หญิงสาวดีใจที่จะได้รู้จักบิดาของเขา ที่อยู่บ้านเดียวกับเธอตอนนี้

          “พ่อผมท่านชื่อกิตต์ขจร แต่คุณเรียกท่านว่า พ่อ เหมือนผมคงจะดีกว่า”

 ประตูบานใหญ่ลลิลสังเกตเห็นตั้งวันแรกที่มา ถูกเปิดออก ข้างในถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย มีของตกแต่งเพียงไม่กี่ชิ้น ถ้าเทียบกับเรือนหลังเล็กที่เธออยู่ ที่นี่ดูโล่งเหมือนไม่ค่อยได้ถูกใช้งาน

“ติณห์ มากับใครล่ะลูก” ชายรูปร่างผอม ใบหน้าซีดขาว เอ่ยปากถามลูกชาย เมื่อมองเห็นหญิงสาวข้างๆเขา

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อลลิลค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้พร้อมแนะนำตัว

“ลลิลเป็นลูกสาวของทัตเทพ ผมพาเธอเข้ามาอยู่ที่เรือนหลังเล็กได้หลายวันแล้ว วันนี้สะดวกเลยพาเธอมาสวัสดีพ่อครับ” ติณห์แนะนำเสริม

“หน้าตาดี เหมือนแม่ของหนูเลย” คนป่วยชม

“คุณท่านรู้จักแม่ของลิลด้วยเหรอคะ”

“บอกให้เรียกคุณพ่อ” ชายหนุ่มหันมาหญิงสาวที่ไม่ทำตามที่เขาบอก

“อ่อ..เจ้าติณห์มันให้หนูเรียกว่าพ่อ หนูก็ทำตามใจมันหน่อย”คนป่วยอมยิ้มในความเจ้าชู้ของลูกชาย

“พ่อกับแม่ของหนูเคยเจอกัน ตอนที่พ่อยังเดินเหินได้ปกติ เราเจอกันในงานสังคมอยู่บ่อยๆ แม่ของหนูเป็นคนสวยมาก” สวยขนาดที่กิตต์ขจรเองยังเคยแอบชอบ แต่ก็เป็นแค่ความรู้สึกเพราะเกสรามีครอบครัวแล้ว

“พ่อครับช่วงบ่าย ผมจะให้ลลิลเขามาช่วยดูแลพ่อ ป้าช่วยอายุมากแล้ว ไหนจะงานบ้านอีก มีคนมาช่วยแกจะได้พักผ่อนบ้าง ” ชายหนุ่มมองหน้าส่งยิ้มให้หญิงสาวที่ทำหน้างงๆอยู่ข้างๆ

“พ่อของผมเขาขยับได้เพียงแค่ส่วนบน ส่วนล่างเป็นอัมพฤกษ์ เพราะถูกลูกหนี้ลงขันจ้างมือปืนมายิงท่าน” ชายหนุ่มจ้องตาคนที่กำลังตั้งใจฟังเขา

“ติณห์ พ่อว่าลูกพูดมากไปแล้วนะ” กิตต์ขจรไม่พอใจ

“ลูกหนี้รวมถึงพ่อของลิลด้วยใช่ไหมคะ” ตาโตกลม มองหน้าชายหนุ่มอย่างหนักแน่น

“ใช่ พ่อของเธอคือหนึ่งในนั้น” ติณห์ยิ้มมุมปากอย่างดูเลือดเย็น

หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงของคนป่วย เธอกราบลงที่เท้าเหี่ยวย่นคู่นั้นที่ไม่สามารถขยับได้ ก่อนเงยหน้าพร้อมน้ำใสที่ไหลคลอตา

“ลิลขอโทษแทนพ่อของลิลด้วย อะไรที่ลิลพอจะทำเพื่อไถ่โทษให้พ่อได้บ้าง บอกลิลนะคะ ลิลพร้อมจะทำทุกอย่าง”

“ก็การที่ผมให้ลิลมาดูแลพ่อ ก็เพื่อต้องการให้บาปกรรมที่พ่อของลิลสร้างไว้ มันเบาบางลงบ้าง” ชายหนุ่มตอบแทน

“พ่อกับลูกมันคนละคนกัน ติณห์ลูกมาไกลกว่าที่พ่อคิด พ่อไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้” กิตต์ขจรไม่ชอบเลยที่เห็นลูกชายคนเดียวของเขาเป็นคนจิตใจหยาบกระด้างแบบนี้

“ลิลเต็มใจทำค่ะ ต่อให้คุณติณห์ไม่บอก ถ้าลิลรู้ว่าคุณพ่อป่วยอยู่แบบนี้ ลิลก็ยินดีและเต็มใจที่จะดูแลค่ะ” คนพูดส่งยิ้มให้คนป่วย

“ฝากคุณพยาบาลช่วยอธิบายวิธีการดูแลท่านให้ลลิลด้วยนะครับ” ติณห์หันไปสั่งพยาบาลที่นั่งอยู่ริมห้อง

“ผมจะไปทำงาน คงกลับมืดๆ”

พูดจบผู้ชายที่ชอบออกคำสั่ง ก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งหญิงสาวให้ทำตามหน้าที่ ที่เข้าสั่งไว้ โดยมีพยาบาลคอยสอนวิธีการดูแลในช่วงบ่ายให้ เพราะช่วงเช้ามืดจนถึงเที่ยงจะมีพยาบาลพิเศษผัดเปลี่ยนเวรกันมาดูแล

“เหนื่อยหน่อยนะ ดูแลคนแก่ที่มาป่วยแบบนี้” กิตต์ขจรลูบหัวลลิลอย่างเอ็นดู

ได้เวลาที่พยาบาลต้องกลับแล้ว ป้าช่วยก็ขอตัวไปถูบ้าน วันนี้มีคนมาช่วยดุแลคุรท่านแล้ว ป้าช่วยตั้งใจจะถูให้หมดทั้งบ้านเลย นานหลายวันแล้ว ที่บ้านหลังนี้ไม่ได้ถูกทำความสะอาดอย่างจริงจัง

“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ ลิลอยู่แต่ในเรือนหลังเล็ก ไม่มีอะไรทำ เหงาจะแย่ค่ะ ได้รับอนุญาตให้มาดูแลท่านแบบนี้ อย่างน้อยก็มีคนคุยเป็นเพื่อนกัน สนุกกว่าคุนคนเดียวเยอะเลยค่ะ” หญิงสาวเจรจาจากใจ

“เรียกท่านอีกแล้ว เดี๋ยวก็โดนเจ้าติณห์มันดุเอา มันให้เรียกว่า หนูก็ฝึกเรียกจะได้ชินปาก” คนเป็นพ่อหัวเราะที่กำลังจะมีลูกสาวเพิ่มอีกหนึ่งคน

“เมื่อคืน ติณห์นอนกับหนูไหม หรือมันเพิ่งมาตอนเช้า” คนเป็นพ่อไม่กล้าถามบางอย่างตรงๆ

“คุณพ่ออยากจะถามลิลว่า ลิลกับคุณติณห์มีอะไรกันหรือยังใช่ไหมคะ ไม่ต้องกลัวลิลอายหรอกค่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เจ้าหนี้ต้องการ” หญิงสาวก็มหน้าหลบสายตาเพราะกลัวจะเผลอร้องไห้ออกมา

“ถ้าหนูไม่เต็มใจ พ่อจะช่วยนะ เอาเงินพ่อไปใช้หนี้เจ้าติณห์ซะ” คนป่วยสงสารหญิงสาวตรงหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ ลิลผ่านช่วยนั้นมาแล้ว ต่อจากนี้คือความเต็มใจ ลิลไม่อยากกลับไปอยู่บ้านแล้ว อยู่ที่นี่ถึงลิลจะเป็นเหมือนนางบำเรอในกรงทอง แต่ลิลก็รู้สึกปลอดภัยกว่าการต้องกลับ ไปอยู่กับพ่อ ที่กำลังมีครอบครัวใหม่ และไม่รักลิลอีกแล้ว”

“ไม่มีพ่อที่ไหน ไม่รักลูกหรอก เขาคงมีเหตุผลของเขา แต่ไหนฐานะที่เป็นพ่อคนเหมือนกัน พ่อทุกคนรักลูก” กิตต์ขจรตอบจากหัวใจของพ่อคนหนึ่ง

“เดี๋ยวพ่อนอนแล้ว อ่านหนังสือให้พ่อฟังหน่อย” คนป่วยชี้ไปที่หนังสือที่อยู่บนชั้นด้านบน

ลลิลอ่านหนังสือไปได้แค่เพียงไม่กี่หน้า คนป่วยก็หลับสนิมเพราะฤทธิ์ยา วันนี้เธอรู้สึกมีค่า ที่ได้ทำหน้าที่ชดเชยความผิดให้ผู้เป็นพ่อ ถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อของเธอจะเปลี่ยนไปแล้วก็ตาม