เผชิญหน้ากับปัญหา

บทที่11

เผชิญหน้ากับปัญหา

          ปัญหาชีวิตของลลิล ทำให้ติณห์ชายหนุ่มที่มีความพร้อมกว่าทุกอย่าง อย่างน้อยเขาก็ยังเหลือพ่อ เขาตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับความจริงที่เขาได้ก่อไว้

            เขาตัดสินใจโทรศัพท์กลับไปหาฤทธิ์ลูกน้องคนสนิท ที่เฝ้าโทรหาเขาไม่รู้กี่ร้อยสาย ป่านนี้คงตื่นแล้ว เพราะก็ใกล้เวลาไปจัดการเรื่องเอาเงินเข้าธนาคาร ซึ่งตอนนี้ ลูกน้องคนนี้ต้องทำหน้าที่แทนลูกพี่ทุกอย่าง

            “ฤทธิ์ มีอะไร โทษที ใจยังแย่เลยไม่อยากรับสายใคร” ชายหนุ่มออกมาคุยด้านนอก เพราะไม่อยากให้ลลิลรับรู้ด้านมืดของเขา

            “ผมจะโทรมาบอกคุณติณห์ว่า สองคนนั้นเขาฆ่าตัวตาย เพราะป่วยเป็นเอดส์ และจากที่เราเอาคลิปลงคนเป็นเมียเลยจับผัวไปตรวจเลือด และเมื่อรู้ผล ก็ตรวจของตัวเอง จนรู้ว่าทั้งคู่ติดเชื้อ” ลูกน้องรีบอธิบาย

            “แกไม่ได้โกหกใช่ไหม” ติณห์ดีใจที่ตัวเองไม่ใช่สาเหตุ

            “แต่มันยังมีบางอย่างมากกว่านั้น แต่ผมไม่รู้ ทางตำรวจและทนายความส่วนตัวของบ้านนู้น ติดต่อมาต้องการพบคุณโดยด่วน ผมจึงพยายามติดต่อคุณ” ฤทธิ์รายงานแบบคนลืมหายใจ

            “ในเมื่อฉันไม่ใช่สาเหตุแล้วทำไมต้องอยากเจอฉันวะ” ชายหนุ่มเริ่มไม่เข้าใจ

            “เท่าที่ผมสืบมา เกี่ยวกับการเปิดพินัยกรรม ทางครอบครัวนั้น ทำพินัยกรรมไว้ และเขียนไว่ว่าในการเปิดต้องมีคุณด้วย” ลูกน้องพยายามสืบให้นายอย่างถึงที่สุด

            “สงสัยจะเรื่องหนี้ เออเดี๋ยวจะรีบกลับไป ” ติณห์วางสายด้วยความโล่งใจ

            เขาเดินเข้ามาที่ห้องนอน ลลิลนอนหลับไปเพราะเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ ชายหนุ่มไม่อยากรบกวนเธอ จึงลองทำข้าวต้มเป็นอาหารมื้อเช้าด้วยตัวเอง

            “เอ้า...ผมทำเสียงดังไปหรือเปล่า ขอโทษทีนะ คุณเลยตื่นเลย” ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก ที่เดินมายืนพิงเขาอย่างหมดแรง

            “จะกินได้ไหมนะ...” หญิงสาวลากเสียงยาว

            “ไปอาบน้ำเถอะ สายแล้วเดี๋ยวออกมาจะเจอกับอาหารที่รสชาติดีที่สุดในโลกกัน” ติณห์พยายามพูดให้คนตัวเล็กยิ้มได้

          ข้าวต้มมื้อเช้า น่าตาน่ากิน ถูกจัดวางไว้ ที่โต๊ะกินข้าวระเบียงหน้าบ้าน เมื่อเช้าชายหนุ่มเดินลงไปเก็บผักลองมาผัดไว้กินกับข้าวต้มดู ทำแบบสุ่มเอา มีอะไรก็ใส่ไป

            “มีผัดผักด้วย ไปเอาผักมาจากแปลงข้างล่างเหรอคะ” ลลิลคิดว่าจะมีแค่ข้าวต้มหมูอย่างเดียว

            “ป้าเจ้าของบ้าน เขาเดินเก็บอยู่ ผมเลยขอแบ่งมา แต่ไม่รู้รสชาติจะเป็นยังไงนะ คนทำก็ยังไม่กล้าชิมเลย กลัวจะทิ้งทั้งจาน” พ่อครัวมือใหม่ไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือตัวเอง

            “จืดไปนิดแต่ก็ดีกับสุขภาพค่ะ” ลลิลชิมผัดผักอย่างตั้งใจ

            “ข้าวต้มล่ะ” พ่อครัวรอฟังผล

            “ใช้ได้เลยค่ะ หอมน้ำซุบ ไม่เค็มจนเกินไป ” ลลิลชมจากใจจริง

            ไม่นานอาหารบนโต๊ะก็ถูกจัดการจนหมดเกลี้ยง พ่อครัวมือใหม่ยิ้มเป็นปลื้ม ที่เห็นข้าวต้ม กับผัดผักฝีมือเขา ถูกกินจนหมด

            “พรุ่งนี้เช้า เรากลับบ้านกันนะ” ติณห์เริ่มพูด

            “ทำไมล่ะคะ เพิ่งมาถึงได้ไม่กี่วันเอง ค่าห้องก็จ่ายไปแล้ว” หญิงสาวแปลกใจ

            “ผมต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ที่ผมพาคุณมาที่นี่ เพราะผมคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ ครอบครัวของลูกหนี้ผมฆ่าตัวตาย ผมหนีความผิดของตัวเอง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ทั้งคู่ทำแบบนั้น เพราะต้องการหนีโรคร้าย และในการเปิดพินัยกรรม เขาระบุว่าต้องมีผมไปอยู่ร่วมด้วย ถึงจะเปิดได้”

            “ตกลงค่ะ พรุ่งนี้เรากลับบ้านกัน” หญิงสาวรู้สบายใจที่เห็นคนตรงหน้า ไม่นั่งอมทุกข์อีกแล้ว แต่หัวใจของเธอตอนนี้ มันกำลังมีทุกข์แทน เรื่องพ่อของเธอ

            “ทุกคนมีปัญหา และในทุกปัญหามีข้อดี ข้อเสียของมัน อย่างน้อยเรื่องพ่อของเธอ ก็ทำให้เราได้มาเจอกัน” ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับมือเล็กที่วงไว้บนโต๊ะ อย่างเข้าใจ

            “การที่เรามาเจอกัน มันเป็นเรื่องที่ดีใช่ไหม” ลลิลย้อนถามเพื่อความแน่ใจ

          “หรือเธอคิดว่าไม่ดี” ติณห์ถามกลับ

            “เราเจอกันเพื่อจาก สักวันคุณก็ต้องมีครอบครัว ลลิลก็จะกลายเป็นแค่คนอื่น นี่ใช่ไหมข้อดีของคุณ ” หญิงสาวชักมือกลับ

            “อนาคตมันยังไม่มา อย่าเพิ่งคิดอะไรร้ายไว้ล่วงหน้าเลย เอาเป็นว่าผมจะไม่มีวันทิ้งให้คุณต้องอยู่คนเดียว ทุกปัญหาผมพร้อมจะช่วยคุณทุกๆเรื่อง” ติณห์ไม่รู้จะพูดให้คนข้างหน้าเข้าใจความรู้สึกของเขาได้อย่างไร

          “ขอบคุณค่ะ” ลลิลไม่รู้จะมีคำไหนดีไปกว่าการขอบคุณ อย่างน้อยวันนี้เขาก็ยอมจ่ายเงอนให้พ่อเธอถึงสองแสน บางคนแต่งงานยังได้สินสอดไม่เท่าค่าตัวเธอเลย

          “วันนี้ไปไหว้พระกันนะ แถวนี้มีวัดสวยๆหลายวัดเลย” ตั้งแต่มาถึงเขายังไม่เตยพาหญิงสาวออกไปเที่ยวไหนเลย นอกจากตลาดนัดใกล้ที่พัก

          “วัดสวยจังเลยค่ะ มองเห็นออกไปทั่วเลย ข้างล่างเป็นตลาดใช่ไหมคะ” ลลิลรู้สึกตื่นตากับสิ่งที่ได้พบเจอ

            “เข้าไปไหว้พระในโบสถ์ก่อน เดี๋ยวพาไปเดินตลาดข้างล่าง วัดนี้เขามีชื่อเสียวเรื่องความสวยงาม เราอยู่ตรงนี้ มองเห็นภูเขา ที่อยู่ข้างหน้าไปหลายกิโลเมตร ” คนพาเที่ยวอธิบาย

            “ขออะไรเห็นอธิษฐานนานจัง” ติณห์ถามเมื่อเขาเห็นหญิงสาวข้างๆหลับตาขอพรอย่างจริงจัง

            “ถ้าบอกคำอธิษฐานจะไม่เป็นจริงค่ะ” ลลิลลุกขึ้นเดินนำหน้าชายหนุ่มโดยไม่ยอมตอบคำถาม

            บริเวณด้านล่างเป็นตลาด มีสินค้าพื้นเมืองขายเต็มไปหมด ทั้งอาหารเสื้อผ้า ลลิลซื้อของไปฝากทุกคนอย่างเต็มไม้เต็มมือ ส่วนจนจ่ายเงินและเดินหิ้ว คือเจ้าหนี้ผู้แสนจะน่ารัก คอยเดินตามไม่บ่นสักคำ

            “ไปวัดที่สองต่อกันเลยค่ะ” เมื่อซื้อของจนหนำใจ หญิงสาวก็ชวนไปต่อ

            ใช้เวลาทั้งวัน ทั้งคู่ก็พากันไหว้พระจนครบเก็าวัด ของฝากเต็มหลังรถไปหมด ป้าช่วยเป็นคนที่ได้มากที่สุด ส่วนฤทธิ์ ติณห์ให้ลลิลช่วยเลือก หญิงสาวซื้อเสื้อมัดย้อมให้หลายตัวหลายแบบเพราะกลัวไม่ถูกใจ

            “วันนี้กินข้าวซอยร้านนี้กัน เย็นแล้ว กลับไปจะได้พักผ่อน ไม่ต้องทำกับข้าวให้ยุ่งยาก” ติณห์เลี้ยวรถเข้าร้านดัง ที่เขาแอบหาข้อมูลมา

            “รถเต็มเลยค่ะ” ร้านดูใหญ่กว้างขวางลานจอดรถแทบไม่มีที่ว่าง ลลิลเห็นแล้ว คิดว่าอาหารที่นี่ต้องอร่อยมากๆแน่ๆ

            “ข้าวซอยสองที่ครับ ไส้อั่วสองชิ้น” ติณห์สั่งเมนูเด็ดของที่นี่

            “เหมือนเป็นคนที่นี่เลยนะคะ เข้ามาถึงก็ไม่ต้องดุเมนู สามารถสั่งอาหารได้เลย” ลลิลแซวเพราะชายหนุ่มไม่ถามเธอสักคำว่าจะกินอะไร

            “ผมก็หาข้อมูลมาแล้ว ว่าร้านไหนอร่อย เมนูไหนเด็ด เผื่อคืนนี้ จะมีคนให้รางวัล” ชายหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ่ม

            “ทะลึ่ง ยังจะมองหน้าอีก” คนตัวเล็กหน้าแดงด้วยความอาย

          ลลิลติดใจใส่อั่วถึงขั้นสั่งเอาไปไว้อุ่นกินระหว่างทางตอนเช้า เธอเคยกินที่กรุงเทะครั้งหนึ่ง แต่รสชาติไม่เหมือนมากินที่นี่ หญิงสาวคิดถึงแม่มาก เพราะแม่ของเธอชอบกินอาหารปะเภทนี้

          “เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ทำหน้าเศร้า” ติณห์ถามเมื่อขับรถมาถึงที่พัก

            “คิดถึงแม่ค่ะ แม่ชอบกินไส้อั่ว ไส้กรอกอีสานมาก คิดแล้วมันก็รู้สึกเหงาๆ เหมือนชีวิตตัวคนเดียว” หญิงสาวก็มมองมือตัวเองอยากใจหาย

            “อยู่กับปัจจุบันนะลิล วันนี้ตอนนี้คุณนั่งอยู่ข้างๆผม คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว อนาคตไม่มีใครกำหนดได้ อย่าไปคิดถึงมันเลย” คนขับคว้ามือคนตัวเล็กมาแนบอก

            “วันนี้เราไปทำบุญ แม่คุณคงกำลังยิ้มและมีความสุข กับผลบุญที่คุณส่งไปให้ วันนี้เป็นวันดี อย่าทำหน้าแบบนี้ ไม่น่ารักเลย” มือหนาจับแก็มชมพูอย่างหมั่นเขี้ยว

            “คุณอาบน้ำก่อนเลย ผมจะขอคุยกับป้าช่วยก่อน วันนี้ยังไม่โทรคุยกันเลย”

            ลลิลหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำตามคำสั่งของคนตัวใหญ่ น้ำจากฝักบัวถูกเปิดออก เพื่อกลบเสียงร้องไห้ ของคนที่เหลือตัวคนเดียว ยิ่งนานวันเธอยิ่งรู้สึกผูกพันกับเขา แต่เขากลับมองเธอเป็นแค่เพื่อนแค่น้อง ความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นทุกคืน เมือนมันเป็นแค่กิจวัตรประจำวัน ที่ไม่ได้มีผลต่อหัวใจเขาเลย

            “ทำไมอาบนานจัง ผมว่าจะพังประตูเข้าไปอาบให้อยู่แล้ว” ชายหนุ่มยังพูดหยอกโดยที่มารู้ความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

            “รีบไปอาบเถอะค่ะ จะได้รีบนอนพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า” ลลิลฝืนยิ้ม เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มสงสัย

            ค่ำคืนนี้หญิงสาวปล่อยตัวเองให้เป็นผู้ตาม เอไม่มีหัวใจจะเป็นผู้นำ อย่างเช่นหลายคืนที่ผ่านมา หัวใจของเธอมันเหงา มันว่างเปล่า ไม่รู้ชีวิตจะเดินไปทางไหนดี

            ภารกิจยามค่ำคืนนี้ผ่านไปด้วยดี ติณห์นอนหายหอบใจเหนื่อยอยู่บนเรือนร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว ที่นอนหลับตาเพื่อปกปิดน้ำใสที่ไหลหลดลงอาบแก็ม

            “คุณไม่เสร็จใช่ไหม”  ชายหนุ่มสัมผัสได้

            “ลิลอาจจะเหนื่อยจากที่เราไปเที่ยวกัน ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” หญิงสาวโกหกเพราะไม่อยากให้ติณห์รู้สึกว่าความเป็นชายของเขาให้ความสุขเธอไม่ได้

            “พรุ่งนี้คุณต้องขับรถทั้งวัน พักผ่อนเถอะค่ะ” หญิงสาวหันหลังให้กับคนที่เธอเคยนอนกอดทุกคืน

            ชายหนุ่มรับรู้ถึงสิ่งที่เปลี่ยนไป แต่เขาไม่กล้าเซ้าซี้ถามหญิงสาว เพราะรู้ว่าตัวเองก็ยังไม่มีคำตอบให้กับความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น จากที่เคยคิดต้องการจะแก็แค้น ตอนนี้ความรู้สึกมันมาไกลกว่านั้น แต่มันยังไม่รู้จะจบที่แบบไหนดี ถึงจะดีกับทุกฝ่าย

            “นอนหลับฝันดีนะ วันนี้ตอนนี้ผมนอนอยู่ข้างหลังคุณ ถ้าอยากกอดใครสักคน คุณแค่หันมาก็จะเจอผมทุกเวลา” คนพูดหมายความมากกว่าที่พูด เพราะเขาจะอยู่กับเธอในทุกเวลาไม่หนีไปไหน

            ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไหร่ ลลิลยิ่งอยากจะหนีออกไปให้พ้น เธอไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากโดนทิ้ง ไม่อยากเป็นคนไร้ค่า กลับไปคราวนี้เธอคงต้องหาโอกาสคุยกับเขาแบบจริงจังเสียที