สยบรักยอดบัณฑิต

สายลมเย็นยะเยือกในฤดูใบไม้ผลิพัดต้องกระดาษหน้าต่างบางเบา ส่งเสียงกรอบแกรบไม่ขาดสาย

ภายในเรือนพักอันเงียบสงัด เผิงเหยียนเฉิงลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ดวงตาคู่คมที่เคยเปล่งประกายบัดนี้เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า มือข้างขวาของเขาขยับเพียงเล็กน้อยก็พลันรู้สึกชาดั่งไม่ใช่ร่างกายของตน

เสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล แผ่วเบาแต่ชัดเจน

ไม่นานนัก ประตูเรือนก็ถูกผลักเปิดออกอย่างไม่เบามือนัก ร่างงามในชุดแพรไหมสีแดงลายดอกโบตั๋นเยื้องย่างเข้ามา ใบหน้าเรียวที่แต่งแต้มอย่างประณีตมีเพียงความเย็นชาปรากฏอยู่ในดวงตา

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ” น้ำเสียงของโจวจิงหยูเยียบเย็นราวหยดน้ำค้างยามรุ่งสาง นางไม่ได้เอ่ยถามไถ่ ไม่ได้เอื้อมมือสัมผัสหน้าผากเขาเช่นภรรยาทั่วไป ทว่ากลับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้า

กระดาษบางเบาถูกประทับตราประจำตระกูลโจวเอาไว้อย่างชัดเจน

“หนังสือหย่า!” เผิงเหยียนเฉิงเบิกตากว้างขึ้นเพียงนิด ดวงตาที่ขุ่นมัวยิ่งหมองหม่นลง

“เพราะเหตุใดเล่าฮูหยิน” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ทั้งที่แม้แต่เปล่งเสียงยังรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน โจวจิงหยูหัวเราะเบาๆ แต่แฝงด้วยความเยาะหยัน

“เจ้าคิดว่าข้าจะยอมใช้ชีวิตอยู่กับบุรุษพิการเช่นเจ้าหรือ มือเจ้าจับพู่กันไม่ได้แล้ว จะสอบขุนนางได้อย่างไร แม้แต่เดินก็ยังต้องใช้ไม้เท้า สุนัขที่บ้านยังเห่าไล่โจรได้ แต่เจ้ามันไร้ประโยชน์”

นางไม่แม้แต่จะรอให้เขาตอบโต้ ซ้ำยังสั่งสาวใช้ข้างกายเสียงแข็ง

“เอาตำราทั้งหมดของเขา โยนทิ้งไปเสีย ข้าวของส่วนตัว เอาแต่สิ่งที่จำเป็น นอกนั้นไม่ต้อง”

เผิงเหยียนเฉิงกัดฟันแน่น แต่กำมือไม่ได้แน่นพอ ร่างกายอ่อนแรงจนแทบจะขยับมิได้ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลซึมอยู่ในใจ ไม่หลั่งออกมาข้างนอก

“ลงนามในหนังสือหย่าเสีย” โจวจิงหยูวางพู่กันไว้ข้างมือเขา ราวกับเห็นเขาเป็นเพียงเศษผ้าเก่าๆ

“หรือเจ้าจะให้ข้าต้องลากเจ้าออกไปอย่างสุนัขจนตรอก”

เผิงเหยียนเฉิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก นานหลายอึดใจจึงค่อยๆ ขยับมือที่แทบไร้เรี่ยวแรง เขียนชื่อลงไปบนกระดาษนั้นอย่างเงียบงัน

เมื่อปลายพู่กันแตะกระดาษ เสียงแตกในใจของเขาก็ราวกับดังก้องไปทั่วทั้งเรือน โจวจิงหยูหัวเราะอีกครั้ง ทว่าคราวนี้มีเพียงความสะใจ

“ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้ากับข้า สิ้นสุดกัน”

นางทิ้งหนังสือหย่าลงพื้น หมุนกายออกจากเรือน โดยไม่เหลียวกลับมามองแม้แต่น้อย ทิ้งอดีตสามีไว้เพียงลำพังในความมืดสลัวกับหัวใจที่แตกสลาย.

เผิงเหยียนเฉิงยืนอยู่ใต้ชายคาเรือนเก่า ร่างบางโอนเอนอยู่ท่ามกลางสายลมเย็นเฉียบของฤดูใบไม้ผลิ

แผ่นกระดาษหย่าในมือเขาสั่นไหวตามแรงลม ใบหน้าอันซีดเซียวของเขาเงยขึ้นทอดตามองท้องฟ้าที่ไร้แสงอาทิตย์ ดวงตาคู่นั้นไร้ประกายดั่งคนตายทั้งเป็น

ภาพหนึ่งผุดวาบขึ้นในห้วงคำนึง

วันนั้น วันที่ประกาศผลสอบครั้งใหญ่ เสียงฆ้องกลองดังก้องไปทั่วถนนคนเดินกลางเมืองหลวง ใบประกาศแขวนหราอยู่บนกระดานสูงสุด

ชื่อ “เผิงเหยียนเฉิง” สลักไว้อย่างสง่างามเป็นบัณฑิตอันดับหนึ่ง ผู้มีสิทธิ์เข้าสอบเคอจวี่เบื้องหน้าพระที่นั่ง เป็นเกียรติที่ชนชั้นใดก็ต้องมองด้วยความเคารพ

เขาสวมชุดบัณฑิตใหม่ สีหน้าทะมัดทะแมง ขณะที่เดินผ่านตลาด ผู้คนพากันชี้ชวน ส่งเสียงชื่นชม และในยามนั้นเองโจวเสวี่ย ขุนนางใหญ่ผู้ทรงอำนาจแห่งแคว้นสือ เห็นเขาเข้าโดยบังเอิญ

หลังจากนั้น เขาแต่งเข้าจวนสกุลโจวด้วยเกียรติสูงส่งที่ตนเองไม่เคยแม้แต่ฝันถึง ถูกกล่าวขานว่าคือ บุตรเขยแห่งโชคชะตา

โจวจิงหยู ในยามนั้นงดงามราวเทพธิดา นางยิ้มให้เขาด้วยแววตาอ่อนหวาน ประคองถ้วยน้ำชาให้เขาอย่างอ่อนโยน เอ่ยถ้อยคำปลอบประโลม

“สามี ท่านเหนื่อยมามากแล้ว ข้ามิปล่อยให้ท่านโดดเดี่ยวอีกต่อไป”

เขายังจำได้แม่น คืนนั้นนางสวมชุดแต่งงานสีแดงสด ร่างกายหอมกรุ่นด้วยกลิ่นบุปผา ราวกับสิ่งมีชีวิตที่งดงามที่สุดในโลกใบนี้

เขาคิดว่าตนเองโชคดี คิดว่าตนเองพบรักแท้หากแต่ความสุขนั้นกลับสั้นนัก ราวภาพมายา

มืออ่อนแรงจากปกป้องภรรยาไว้โดยมิไตร่ตรองชีวิตตน เมื่อเรือล่มแล้วนางตกลงไปในแม่น้ำ เขาลงไปช่วยชีวิตนางแล้วศีรษะกระแทกเข้ากับกาบเรือจนล้มป่วย

ร่างกายเขาซีกขวาอ่อนแรงโดยไม่ทราบสาเหตุ โจวจิงหยูที่เคยยิ้มให้ กลับหันหลังอย่างไร้เยื่อใย

สุดท้าย เหลือเพียงหนังสือหย่าในมือ

เผิงเหยียนเฉิงก้มลงมองมือที่สั่นระริกของตน

เขาหันหลังให้เรือนสกุลโจว ด้วยไม้เท้าที่ค้ำอยู่ใต้แขนทั้งสองข้าง เดินฝ่าความว่างเปล่าและสายลมหนาวเหน็บ ไปยังหนทางที่ไร้ผู้คนเหลียวมอง

มีเพียงเสื้อผ้าเก่าและตำราไม่กี่เล่มที่หลงเหลืออยู่ติดตัวไป แต่ในใจกลับไม่สิ้นหวัง

“แม้อยู่ในสภาพนี้ ข้าก็จะต้องสอบเคอจวี่ ชิงตำแหน่งจอหงวนมาให้ได้” เขากล่าวให้กำลังใจตนเอง แม้หนทางจะริบหรี่จนแทบมองไม่เห็นอนาคตที่วาดฝัน

************************