ตอนที่ 4 ฝันร้ายกลางราตรี

กลางดึกเงียบงัน พระจันทร์เสี้ยวลอยอยู่กลางฟ้า ทอแสงสีเงินเย็นเฉียบลงบนลานเรือนที่ไร้ผู้คน

ในห้องพักเงียบสงบ เผิงเหยียนเฉิงนอนอยู่บนเตียง ฟูกนุ่มและกลิ่นยาสมุนไพรหอมกรุ่นคล้ายจะช่วยปลอบประโลม

ทว่าในห้วงฝันของเขากลับเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บและความเจ็บปวดที่ไม่เคยเลือนหาย เป็นภาพฝันที่แสนอัปยศในชีวิตของบุรุษผู้หนึ่ง

เขาเห็นตัวเองในชุดบัณฑิตสีหม่น นั่งคุกเข่าอยู่กลางลานเรือนใหญ่ของสกุลโจว เบื้องหน้าคือโจวจิงหยูในชุดสีสด งามสง่าแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาและรังเกียจ

“เผิงเหยียนเฉิง เจ้าไร้ประโยชน์แล้ว” เสียงของนางเย้ยหยัน ดังก้องในหู

“สกุลโจวไม่ต้องการภาระอย่างเจ้า”จากนั้น หนังสือหย่าถูกโยนลงมาตรงหน้าอย่างไร้เยื่อใย

พ่อแม่ของนางยืนอยู่ข้างๆ แม้ไม่เอ่ยวาจา แต่แววตาที่มองมาก็ชัดเจน รังเกียจระคนชิงชัง และดูแคลน ราวกับเขาไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว

มือที่เคยแข็งแรงของเขาสั่นเทา ลมหายใจขาดห้วง ดวงตาแดงก่ำ แต่ทำได้เพียงประคองหนังสือหย่าขึ้นมาอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงขอร้อง มีเพียงความอัปยศปกคลุมทั่วร่าง เสียงหัวเราะเย้ยหยันของโจวจิงหยูดังก้องขึ้นในหู

“เจ้าก็แค่สุนัขที่เราไม่ต้องการแล้ว”

“ไสหัวไป”

“ไม่!” เผิงเหยียนเฉิงสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ร่างทั้งร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

เขาหอบหายใจแรงอยู่ครู่ใหญ่ จนแน่ใจว่าทุกอย่างรอบตัวเป็นความจริง ห้องพักเงียบสงบ กลิ่นยาสมุนไพรยังหอมกรุ่นอยู่ข้างกาย

ที่นี่ไม่ใช่สกุลโจว ที่นี่คือสกุลลู่ ที่ซึ่งยังมีคนเมตตาเขา

เผิงเหยียนเฉิงกัดฟันแน่น มือสั่นเล็กน้อย แต่จงใจกำหมัดซ้ายไว้แน่นจนข้อนิ้วซีดขาว ในขณะที่มือขวาสั่นเทาไร้เรี่ยวแรง

“ข้าจะไม่เป็นภาระใครอีก...” เขาพึมพำเบาๆ ในลำคอ

“ข้าจะต้องรักษาตัวให้หาย ข้าจะต้องลุกขึ้นมาให้ได้อีกครั้ง...”

แม้เส้นทางข้างหน้าจะยากลำบากเพียงใด แม้มือข้างหนึ่งอาจไม่อาจจับพู่กันได้เช่นเดิม แต่ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ เขาจะไม่มีวันยอมจำนนอีกต่อไป

ในความมืดมิด แววตาของเผิงเหยียนเฉิงส่องประกายแข็งกร้าวขึ้นช้าๆ ไม่ใช่แสงแห่งความอาฆาต

แต่เป็นแสงแห่งความมุ่งมั่นที่จะพลิกชะตาของตนเอง

************************

เช้าวันถัดมา อากาศโปร่งใส แสงแดดอ่อนสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ เสียงก้าวเท้าของบ่าวไพร่ดังแผ่วๆ ตามด้วยเสียงเรียกเบาๆ

“นายท่านลู่กับหมอหลินมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

เผิงเหยียนเฉิงซึ่งเพิ่งล้างหน้าล้างตาเสร็จ เงยหน้าขึ้นอย่างประหม่า เขายังไม่ชินกับความเอื้อเฟื้อเกินคาดที่ได้รับจากเรือนสกุลลู่

ประตูห้องถูกเปิดออก ลู่หยวนฉีเดินนำเข้ามาพร้อมบุรุษสูงวัยผู้หนึ่งในชุดแพทย์

“เหยียนเฉิง ข้าพาหมอหลิน หมอมือดีที่สุดของเมืองเจียงเฉินมาแล้ว” ลู่หยวนฉียิ้มบางๆ

หมอหลินมีหนวดเคราสีขาวดกหนา ดวงตาเปี่ยมด้วยความเฉียบแหลมและเมตตา เขาขยับเข้ามาตรวจชีพจรเผิงเหยียนเฉิงอย่างละเอียด บ้างใช้นิ้วกดที่ข้อมือ บ้างให้งอเหยียดปลายนิ้วตามคำสั่ง

การตรวจกินเวลานานพอสมควร กระทั่งในที่สุด หมอหลินก็เก็บมือกลับ แล้วยิ้มอ่อนโยน

“ไม่ต้องกังวลไป โรคมืออ่อนแรงของท่านมิใช่เรื่องที่ไร้ทางรักษา เพียงได้รับยาสมุนไพรและทำการบำบัดอย่างสม่ำเสมอ อีกไม่เกินครึ่งปีก็สามารถฟื้นตัวได้มากถึงเจ็ดแปดส่วน”

สิ้นคำหมอหลินก็เขียนใบสั่งยาละเอียด ก่อนมอบให้บ่าวไพร่ไปเตรียมตามบัญชา

ลู่หยวนฉีฟังจบ ใบหน้าแสดงความยินดี แต่เมื่อเห็นเผิงเหยียนเฉิงนั่งนิ่ง สีหน้าซับซ้อน เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เจ้าอายุยังน้อย สุขภาพเดิมก็มิได้อ่อนแอ เหตุใดจึงปล่อยตัวเองจนเป็นถึงเพียงนี้” เขากล่าวอย่างใจเย็น น้ำเสียงแม้สุภาพ แต่ก็หนักแน่นในที

เผิงเหยียนเฉิงนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ปลายนิ้วมือทั้งสองข้างสั่นน้อยๆ  เงียบไปอึดใจใหญ่ จึงเอ่ยเสียงแผ่ว

“ข้าเคยได้อันดับหนึ่งในการสอบเข้าเมืองหลวง”

“ที่แท้ท่านก็คือบัณฑิตเผิง เผิงเหยียนเฉิงผู้นั้นที่ทำคะแนนสอบสูงสุดในรอบสิบห้าปี” หมอหลินกล่าวอย่างชื่นชม ไม่คิดเลยว่าบัณฑิตที่ได้รับคำชื่นชมคือคนป่วยอ่อนแรงครึ่งซีกที่นอนอยู่ตรงหน้า

“ขอรับ ข้าเอง แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว” เขากล่าวเสียงเศร้า

ลู่หยวนฉีขมวดคิ้ว แต่ยังคงนิ่งฟังอย่างตั้งใจ ปล่อยให้เขาได้เล่าเรื่องราวออกมา

“ข้าได้รับเกียรติให้แต่งงานกับคุณหนูแห่งสกุลโจว โจวจิงหยู” น้ำเสียงเผิงเหยียนเฉิงขมุกขมัวเหมือนมีหมอกปกคลุม

“ในตอนแรก ทุกอย่างงดงาม พวกเขาถนอมข้าอย่างดี เพราะคิดว่าจะพาข้าขึ้นสู่ตำแหน่งสูงได้ในวันหน้า” เขาแค่นหัวเราะเบาๆ แต่ไร้ซึ่งความขบขัน

“แต่แล้ว ข้าเกิดป่วยจากการที่ช่วยชีวิตภรรยาของตนเอง ศีรษะกระแทกกับเรือ มือเริ่มอ่อนแรง ไม่อาจอ่านตำรา ไม่อาจเขียนอักษร สกุลโจวเห็นว่าข้าไร้ประโยชน์ จึงผลักไสข้าออกจากเรือน แม้แต่ตำราที่ข้าอ่านเขียนก็นำไปเผาทิ้ง เหลือรอดเพียงไม่กี่เล่ม” ดวงตาของเผิงเหยียนเฉิงขุ่นมัวขึ้น เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวเสียงต่ำแทบเป็นกระซิบ

“ข้าเคยคิดว่าข้าคือคนสำคัญของพวกเขา แต่แท้จริงแล้ว ข้าเป็นเพียงเครื่องมือที่ถูกทิ้งขว้างยามหมดค่า”

ในห้องเงียบกริบ แม้แต่หมอหลินที่ยืนอยู่เงียบๆ ก็เผยสีหน้าหนักใจ

************************