ตอนที่2
พระเอกของสาวบ้านนอก
“เธออยู่ห้องแบบนี้กันเหรอ”
เมื่อทั้งคู่ไปถึงราเชนถึงกับตกใจ ที่เห็นที่อยู่ของหญิงสาวเป็นเพียงแค่ห้องเล็ก ๆ เล็กกว่าห้องนอนของเขาด้วยซ้ำ ห้องเล็กนี้ยังเป็นทั้งห้องครัว ห้องซักผ้า ห้องน้ำ ชายหนุ่มเห็นแล้วยิ่งรู้สึกสงสาร
“แพทเธอเก็บเฉพาะของที่สำคัญ ของส่วนตัว ของอย่างอื่นเดี๋ยวค่อยไปซื้อใหม่เอา”
ระหว่างที่รอ ราเชนก็ช่วยหญิงสาวขนของลงไปใส่รถ เพื่ออยากให้เธอรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หญิงสาวก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย เพราะเธอเป็นคนที่ไม่ได้มีของอะไรมากมาย
“เมื่อเลือกจะเดินหน้า อย่าหันหลังไปมองข้างหลังอีก”
ราเชนจับมือลูกน้องที่กำลังทำหน้าเศร้า เพื่อต้องการให้กำลังใจ กับการไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในครั้งนี้
“ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะ”
หญิงสาวหลับตาลง เธออ่อนเพลียเหลือเกินที่ต้องมาเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ ชีวิตของเธอทำดีมาตลอด ไม่คิดว่าสุดท้าย ต้องกลายเป็นคนถูกทิ้งถูกหักหลัง และโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้
แพทเผลอหลับไป มารู้ตัวอีกทีเมื่อรถจอดสนิท เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ และหันมามองที่มืออีกข้างที่ตอนนี้ เจ้านายยังคงจับมือเธอไว้อยู่
“เห็นเธอหลับเลยไม่กล้าดึงออกกลัวจะตื่น”
ราเชนเข้าใจว่าหญิงสาวกำลังมองมือเขาที่จับมือของเธอไว้ด้วยความสงสัย จึงรีบตอบแบบไม่ทันได้คิดไว้ล่วงหน้า
“โห!...ใหญ่โตมากค่ะ”
แพทลงจากรถและยืนดูตึกสูงสง่าที่เขาจะให้เธอมาอยู่ มันช่างใหญ่โตมาก
“มีเป็นสิบๆ ชั้นเลยมั้งคะ”
“สามสิบชั้นเอง มีที่ใหญ่กว่านี้อีกนะ แต่อยู่คนเดียวแค่นี้ก็เหงาแย่แล้ว”
ราเชนไม่เคยคิดเลยว่า คอนโดที่เพื่อนของเขาขายให้เมื่อนานมาแล้ว ซึ่งถือว่าเป็นเพียงคอนโดธรรมดาในสายตาเขา จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกตื่นเต้นดีใจได้ถึงเพียงนี้
“ของไม่ต้องขนนะ เดี๋ยวผมจ้างพนักงานข้างล่างขนให้ ขึ้นไปดูห้องกันเถอะ”
ราเชนอยากพาสาวโรงงานที่เอาแต่ตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งขึ้นไปบนห้องไวๆ เธอคงจะตื่นเต้นกว่านี้แน่นอน
“ชั้นสุดท้ายเลย”
“ชั้นสุดท้าย เป็นชั้นที่ราคาห้องจะแพงที่สุดสำหรับที่นี่นะ เพราะมีความเป็นส่วนตัวสูง ทั้งชั้นมีเพียงห้าห้อง ส่วนชั้นอื่นมียี่สิบกว่าห้อง” ราเชนอธิบาย
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง แพทถึงกลับพูดอะไรไม่ออก จากที่เคยอยู่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แต่ตอนนี้เธอกำลังจะได้มาอยู่ในห้องที่ใหญ่โตมาก ภายในห้องนี้ มีห้องนอนหนึ่งห้อง มีส่วนที่เป็นครัวแยกออกมา ระเบียงสำหรับตากผ้า มีชุดเก้าอี้นั่ง
“ลองเข้าไปดูห้องน้ำสิ” ราเชนจับมือหญิงสาวพาไปที่ห้องน้ำ
“มีทั้งห้องแต่งตัว ตู้เสื้อผ้า และห้องน้ำยังแยกเป็นสองห้องอีก เกิดมาแพทไม่เคยคิดว่าจะได้มาอยู่แบบนี้เลยค่ะ”
หญิงสาวเดินดูรอบ ๆ มือเล็กลูบไปทั่วห้อง จนมาถึงห้องนอน
“นี่ห้องนอนของเธอนะ”
ราเชนรู้ว่าหญิงสาวไม่กล้าเปิดเข้าไปดูแน่ จึงเป็นคนเปิดเอง และพาเธอเข้าไปดู
“สวยมากเลยค่ะ ใหญ่แบบนี้อยู่กันได้ทั้งแผนกเลย”
“เธอก็พูดเกินไป ที่นี่ผมซื้อมาหลายปีแล้ว ค่อนข้างเก่าหน่อยนะ ไว้ว่างๆจะหาข้าวของมาเปลี่ยนให้”
เกือบห้าปีแล้ว ที่ราเชนซื้อที่นี่ไว้ เขาซื้อต่อจากเพื่อนก่อนที่จะแต่งงาน และใช้ที่นี่ไว้คอยหลบความทุกข์ใจ
“พนักงานขนของขึ้นมาแล้ว ออกไปดูหน่อยว่าครบไหม”
ราเชนยังคงอยากตรวจตราทุกอย่างให้เรียบร้อย จึงให้หญิงสาวออกไปตรวจของที่ยกมา
เมื่อถูกทิ้งให้อยู่ในห้องนี้คนเดียว ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ก่อนแต่งงานเขาเคยอยู่ที่นี่ เคยมีความสุข เคยอิสระ เคยรู้สึกว่าตัวเองมีค่า แต่ตั้งแต่แต่งงานทุกอย่างในชีวิตก็เปลี่ยนไป
“เรียบร้อยค่ะ” แพทส่งเสียงขัดจังหวะเอกลับมารายงาน
“เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกไปหาอะไรกินและซื้อของใช้กันเถอะ ถ้าไปทั้งสภาพแบบนี้ คนคงมองเธอทั้งห้างแน่ๆ”
ตอนนี้ยังเพิ่งสองทุ่ม ในเมืองหลวงแบบนี้ ข้างนอกผู้คนยังเดินไปเดินมากันอยู่ บางคนที่เดินก็มีรอยยิ้ม บางคนก็แบกความทุกข์ไว้ เมืองที่ดูสวยงามแต่ความจริงมันเป็นแค่เพียงแหล่งทำมาหากินเท่านั้น
ราเชนมองนาฬิกาข้อมือราคาหลายแสนที่ภรรยาซื้อให้เมื่อวันเกิดปีที่แล้วอีกรอบ เวลานี้ภรรยาของเขาคงกำลังออกจากบ้านเพื่อไปสังสรรค์กับเพื่อน กว่าจะกลับก็เกือบเช้ามืดทุกวัน
ร้านอาหารญี่ปุ่นถูกเลือกให้เป็นมื้อย้อมใจคนอกหัก แพทไม่เคยกินมาก่อนจึงต้องให้ราเชนเป็นคนสั่งและสอนเธอกิน
“ชอบไหมอาหารญี่ปุ่น”
ชายหนุ่มถามเพราะเห็นคนที่เขาพามากินทำหน้าเหมือนฝืนกินแปลกๆ
“ไม่ค่อยชิน รสชาติมันแปลกๆค่ะ”
คำตอบซื่อ ๆตามแบบสาวบ้านนอกที่รู้สึกแบบไหนก็พูดแบบนั้น
“ไว้วันหลังให้เธอเป็นคนเลือกดีกว่าว่าจะกินอะไร”
คนพูด พูดโดยไม่คิดอะไร แต่คนฟังรู้สึกเหมือนเขาจะพาเธอมาหาอะไรกินอีกเหรอหลังจากวันนี้
“เธอเลือกของใช้ที่ร้านตรงนี้นะ เดี๋ยวผมจะไปร้านขายยา เลือกเลยเดี๋ยวผมมาจ่ายเงินให้ ถือว่าเป็นสวัสดิการพิเศษ”
ราเชนกลัวลูกน้องจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจึงต้องอ้างว่าเป็นสวัสดิการ
“ซื้อยาอะไรมาคะ เต็มถุงเลย” หญิงสาวถามเพราะเห็นราเชนถือของมาเต็มมือ
“ก็ยาแพทนั่นแหละ ทั้งยาทาและยากิน สภาพแบบนี้ไม่ต้องไปทำงานนะพรุ่งนี้ เดี๋ยวผมบอกฝ่ายบุคคลให้”
หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ ไม่ชินเลยกับการที่ผู้จัดการมาเรียกชื่อเธอเฉยๆ แต่เธอก็ไม่กล้าบอกเขาว่าเรียกเธอเหมือนพนักงานคนอื่นจะดีกว่า
กว่าจะถึงคอนโดก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ตอนลงรถแพทเห็นชายหนุ่มเอาเสื้อผ้าลงไปด้วยสองชุด เธออดสงสัยไม่ได้ว่าคืนนี้เขาจะนอนที่นี่เหรอ ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามเพราะมันคือคอนโดของเขา ดังนั้นเขามีสิทธิ์ที่จะนอนหรือไม่นอนก็ได้
“คืนนี้ผมนอนเป็นเพื่อนคุณนะ ดึกแล้วด้วย ที่สำคัญผมไม่อยากทิ้งให้คุณอยู่คนเดียว”
ราเชนมองตาก็รู้ ว่าหญิงสาวกำลังสงสัยกับเสื้อผ้าของเขาที่ถูกถือขึ้นไป เหตุผลที่เขาบอกเธอเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลที่สำคัญเขากลัวว่าหญิงสาวจะทนไม่ไหวแล้วกลับไปง้ออดีตแฟนหนุ่ม
“เดี๋ยวแพทนอนตรงโซฟาเองค่ะ”
“ไม่ต้องเดี๋ยวผมนอนเอง” ราชันเสียงดัง
“แต่คุณเป็นเจ้าของห้อง ถ้าต้องมานอนลำบากแบบนี้ แพทคงไม่สบายใจ”
“ถ้าอย่างนั้นเรานอนในห้อง บนเตียงเดียวกัน ตกลงนะ เพราะแบบนี้ผมจะสบายใจที่สุด ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้รีบมานอน เดี๋ยวจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ใหม่”
แพททำตามที่นายจ้างสั่งทุกอย่าง ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกสับสนไปหมด เมื่อเย็นเธอโดนแฟนบอกเลิก แถมทำร้ายทุบตี แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกและได้มาเจอกับพระเอกเหมือนในหนัง
ตอนที่3ในคืนที่เราต่างก็เหงา เมื่อความมืดเข้ามาสู่ในห้อง ทั้งสองคนต่างหันหลังให้กัน พยายามข่มตาให้หลับลง แต่ไม่มีใครสามารถทำอย่างที่สมองสั่งได้เลย แพทเธอนอนคิดถึงอ้อมกอดของดิว ที่เมื่อคืนนี้เขายังกอดเธออยู่ แต่วันนี้เขากลับมีผู้หญิงคนอื่นในอ้อมกอดแทน ความเหงามันทำให้หัวใจของหญิงสาวปั่นป่วนไปหมด ราเชนชายหนุ่มที่ภายนอกดูมีพร้อมทุกอย่าง ครอบครัวของเขากับภรรยาดูรักกันมากในสายตาของคนอื่น ยกเว้นคนใกล้ชิดบางคนเท่านั้นที่รู้ แต่ละคืนที่ภรรยาของเขาออกจากบ้านไป เขาไม่เคยเชื่อว่าเธอไปหาเพื่อน แต่หัวใจของเขามันไม่กล้ายอมรับความจริง จึงได้แต่ยอมโง่อยู่แบบนี้ นานแค่ไหนชายหนุ่มก็จำไม่ได้ที่เขากับภรรยาไม่ได้มีอะไรกัน เพราะกว่าเธอจะกลับ เขาก็หลับแล้ว หรือบางวันราเชนเองก็เลือกที่จะมานอนที่นี่คนเดียวแทนการกลับบ้าน เขารู้สึกว่าความจริงแล้ว เขาไม่ได้มีภรรยาเพราะสุดท้ายมันก็เหมือนมีเขาอยู่คนเดียวตลอด เมื่อความเหงาก่อตัวขึ้นกับคนทั้งคู่ หัวใจมันก็สั่งให้ร่างกาย มองหาที่ให้ความอบอุ่น ชายหนุ่มค่อย ๆ กอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ขัดข
ตอนที่4เร็วไปไหมกับการเริ่มต้นใหม่ อาหารเช้าที่ชายหนุ่มทำไว้ให้เธอ คือข้าวต้มหมู ถึงรสชาติจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่สำหรับสาวโรงงานอย่างแพท มันเป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดในโลก ความรู้สึกเสียใจที่ถูกอดีตแฟนหนุ่มบอกเลิกมันจางลงจากหัวใจที่มันบอบช้ำจนไม่เหลือความเจ็บแล้ว แต่สิ่งที่ยังตกตะกอนอยู่คือความหวาดระแวง แพทเองเธอคิดว่าตอนนี้เธอลืมความเจ็บปวดได้ เพราะมีราเชนเข้ามาเติมเต็ม แต่ในเมื่อเขานอกใจภรรยาได้ สักวันเขาก็คงเบื่อและทิ้งเธอไปอีกคน หญิงสาวที่เป็นเด็กดีของบุพการีมาโดยตลอด จนเธอยอมเสียตัวให้ดิวและตอนนี้เธอก็กำลังจะเป็นเมียน้อย แพทสับสนกับหัวใจตัวเอง ค่ารถที่ต้องไปหาหมอของพ่อทุกเดือนก็เป็นพัน ค่าไปโรงเรียนของน้องๆอีก ข้าวที่พ่อกับแม่ทำก็อีกเกือบสองเดือนกว่าจะได้เกี่ยว ความดีกับความชั่วมันกำลังเอาชนะกันอยู่ ในความคิดของผู้หญิงที่ชีวิตแทบจะไม่เหลือทางเลือก “ไหนๆก็เสียไปแล้ว อย่างน้อยเราก็ขอเป็นเมียน้อยที่เจียมตัว” หญิงสาวพูดกับตัวเอง เธอเสียตัวให้เขาไปแล้ว อย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นเมีย แต่เธอจะไม่แสดงตัว จะเจียมตัวให้มากที่สุด รอยช้ำที
ตอนที่5ครอบครัวที่เคยฝัน “เลือกซื้อเลยนะ ผมทำอาหารไม่เป็นแต่ชอบให้คนทำให้กิน ผมขอตัวเดินไปดูเครื่องใช้ไฟฟ้าทางด้านหลัง” ราเชนเขาเคยมีแม่ที่คอยทำกับข้าวให้เขากินทุกมื้อมาตั้งแต่เด็กๆ แม้แต่ตอนไปโรงเรียนเขายังไม่ยอมกินข้าวของโรงเรียน ต้องให้แม่ทำใส่กล่องไปให้ แม่ของเขาเสียไปได้หลายปี ก่อนที่เขาจะแต่งงานได้ไม่นาน พอหลังจากแต่งงาน ราเชนตั้งใจที่จะทำครอบครัวให้อบอุ่น อยากให้นิศาอยู่บ้านคอยเป็นแม่บ้านแม่เรือนดูแลเขา แต่สุดท้ายมันไม่ใช่ แรกๆ ภรรยาของเขาก็กลับบ้านตามปกติ ตั้งแต่เพื่อนที่กลับจากอเมริกากลับมา เธอก็เที่ยวกลางคืนตลอด ส่วนกลางวันก็เอาแต่ช่วยบิดาของเธอดูแลกิจการ บางวันแทบจะไม่ได้คุยกันสักคำ การมีแพทเข้ามาในชีวิต ขายหนุ่มหวังว่าความฝันของเขาคงจะได้เป็นจริง ถ้าเธอไม่ทิ้งเขาไปก่อน เพราะราเชนก็รู้ว่าหญิงสาวเป็นคนดี คงทนกับสภาพภรรยาน้อยได้ไม่นาน “สวัดดีจ๊ะ ไม่ไปทำงานแต่มีเวลามาเดินซื้อของ อยากให้ฝ่ายบุคคลได้มาเห็นจัง” หญิงสาวหันไปตามเสียง ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือผู้หญิงที่แย่งคนรักของเธอไปนั่นเอง “ทรายไปกลับเถอะได้ครบแล
ตอนที่6เล่นไปตามบทบาท “ข้าวผัดกระเพราไข่ดาวและต้มจืดร้อนๆ มาแล้วค่ะ ท่านผู้จัดการ” หญิงสาวเดินถือถาดอาหารมาวางที่โต๊ะ โดยที่ราเชนตามไปช่วยหยิบน้ำและแก้วจากในครัว “กลิ่นหอมมากเลย” “อาหารหรือแพทคะที่หอม” หญิงสาวแค่ต้องการพูดให้ตลก แต่มารู้ตัวว่าได้จุดไฟในตัวของชายหนุ่มเข้าแล้ว ก็เมื่อหันไปสบตาเขา “กินข้าวอิ่มแล้ว ผมขอกินแพทต่อเลยแล้วกัน” ราเชนก็ใช่เล่น พูดเหมือนตลก แต่ก็ทำเอาหญิงสาวรู้สึกเสียวท้องน้อยขึ้นมาทันทีดึกมาแล้วทั้งคู่รีบเข้านอน แพทกลัวว่าราเชนจะนอนดึกและตื่นไปทำงานไม่ไหว ส่วนชายหนุ่มเองรีบนอนเพราะอยากใช้เวลาทำกิจกรรมก่อนนอนมากกว่า“ผู้จัดการคะ ดึกแล้ว”แพททำท่าดันตัวชาหนุ่มให้ออกห่างตัว ทั้งที่หัวใจมันร้องเรียกหาเขาแทบจะขาดใจ“เรียกผู้จัดการอีกแล้วแบบนี้ต้องทำโทษ”พูดจบเจ้านายสายหื่น ก็เริ่มซุกซนไปตามเรือนร่างของลูกน้องสาวทันทีหญิงสาวถึงปากจะปฏิเสธแต่ร่างกายส่วนอื่นมันกลับทำตรงข้ามปากหนาประกบเข้ากับร่องปากบาง ทั้งแลกลิ้นกันอย่างดุเดือน มีบางช่วยที่ราเชนรู้สึกหมั่นเคี่ยวก็แอบใช้ฟันขบเบาๆที่ลิ้นเล็กของหญิงส
ตอนที่7คำสั่งของบิดา ราเชนขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับไปเพื่ออะไร และก็ไม่คิดว่ากลับไปจะเจอใครด้วยซ้ำ “เอ้า! วันนี้ไม่ไปสังสรรค์กับเพื่อนเหรอ” ราเชนแปลกใจที่เห็นนิศานอนกดโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียงนอน ในชุดนอนแทนชุดเที่ยวกลางคืน “ก็พ่อเชนเพิ่งจะกลับไปบ้านไม่ถึงชั่วโมง ท่านมาขอให้นิศาอยู่บ้านบ้าง ไม่รู้ว่าใครไปฟ้องอะไร” ปากก็เล่า แต่มือก็ยังพิมพ์โทรศัพท์อยู่ไม่เลิก แสดงถึงความไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่กำลังพูด “ท่านคงอยากให้เราได้มีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง” ราเชนเข้าใจในสิ่งที่บิดาเขาทำ ชีวิตของเขากับนิศาหลังแต่งงาน ไม่มีอะไรที่ดูเหมือนคนรักกันเลย เพราะความจริงแล้ว การแต่งงานก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักแต่มันเกิดขึ้นจากผลประโยชน์ของผู้ใหญ่มากกว่า พ่อของนิศาเป็นผู้มีอิทธิพลในวงการค้า จึงสามารถช่วยหาตลาดให้โรงงานของราเชนได้ตลอด ส่วนพ่อของราเชน ก็เป็นตระกูลเก่านักการเมืองท้องถิ่น ช่วยคุ้มครองการทำธุรกิจที่ไม่ค่อยจะถูกต้องของครอบครัวนิศาได้ ทั้งสองครอบครัวจึงมองเห็นประโยชน์ร่วมกัน นิศาและราเชนก
ตอนที่8เมื่อไม่มีเธอมันเหงา ค่ำคืนแห่งการเยียวยาหัวใจ ของชายหนุ่มที่ทั้งโมโหเสียใจ เสียความรู้สึก และเมามาทำให้คืนนี้หญิงสาวต้องรับบทหนักหลายรอบกว่าเขาจะหายต้องการ เมื่อความทุกข์ใจได้ถูกปลดปล่อยออกทางกาย ราเชนก็หลับสนิท แต่สำหรับแพทแล้ว เธอเริ่มรู้สึกรักเขา และไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้ เพราะโลกแห่งความจริง เธอเป็นแค่นางบำเรอ สนองราคะเป็นที่ระบายความทุกข์ให้เขาเท่านั้น เมื่อถึงเวลา สักวันเจ้าของตัวจริงก็ต้องมาเอาคืน วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันนี้ก็ครบสองเดือนแล้วที่ทั้งคู่พัฒนาจากเจ้านายกับลูกน้องมาเป็นอย่างอื่นกัน เกือบทุกคืนที่ราเชนมานอนที่คอนโดน้อยครั้งที่เขากลับไปนอนบ้าน แต่ไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่มาหาหญิงสาวเพราะหัวใจมันเรียกร้องอยากกอดทุกวัน แพทไปถอนเงินทุกครั้ง เธอก็ไม่เคยเห็นเงินเธอลดลง มีแต่เพิ่มขึ้น หญิงสาวรู้อยู่แก่ใจว่าราเชน คงเอาข้อมูลเลขบัญชีจากฝ่ายบุคคคลและโอนเงินให้เธออยู่เรื่อยๆ เงินที่ได้มาหญิงสาวส่งไปบ้านเพื่อเป็นค่ารักษาพ่อและซ่อมแซมบ้าน น้องสาวส่งภาพมาให้ดูตอนนี้บ้านของเธอดูดีและน่าอยู่มาก น้องคนกลางก็
ตอนที่9กอดที่แน่นที่สุด “คิดถึงจังเลย มาหอมแก้มให้หายคิดถึงหน่อยสิ” ราเชนโผเข้ากอดสาวโรงงานที่เขาสุดแสนจะคิดถึง เพราะไม่ได้เจอกันนาน “แพทก็คิดถึงคุณค่ะ ” หญิงสาวใช้มือข้างขวาลูบท้องของเธอไว้ เพื่อหวังว่าความอบอุ่นของอ้อมกอดราเชนจะส่งไปถึงลูกที่อยู่ในท้อง อาหารมื้อเย็นวันนี้หญิงสาวจัดเต็ม เพราะเธอรู้ตัว ว่าคงมีโอกาสทำให้เขากินได้อีกไม่นาน เธอกับลูกก็ต้องไปจากที่นี่แล้ว คืนนี้หญิงสาวแทบจะไม่ได้นอน เพราะถูกอีกฝ่ายแสดงความคิดถึงทั้งคืน แพทก็พยายามระวังเพราะกลัวจะส่งผลถึงลูกของเธอ วันนี้เป็นวันหยุดราเชนพาหญิงสาวไปเที่ยวจังหวัดที่อยู่ใกล้ๆ ไปไหว้พระ หาของกินอร่อยๆกิน รวมทั้งตอนกลับเขาพาเธอไปซื้อสร้อยคอที่เป็นทองหนักห้าบาท ถ้าเป็นปกติหญิงสาวคงไม่ยอมรับไหว แต่เพราะเธอรู้ ว่าการเลี้ยงเด็กหนึ่งคนต้องใช้เงิน ถ้ากลับไปอยู่บ้านเธอคงไม่ค่อยมีรายได้อะไร ทองนี้คงช่วยเธอกับลูกได้ในตอนนั้น ก่อนจะกลับคอนโด ชายหนุ่มพาหญิงสาวแวะไปที่ร้านเพชรที่อยู่ในห้างใหญ่ ตอนแรกแพทคิดว่าราเชนคงมาซื้อให้กับนิศา เพราะเขาซื้อทองให้เธอแล้ว แต่เม
ตอนที่10สูญเสีย วันนี้ทั้งวันราเชนทำงานอย่างไม่มีความสุขเลย เพราะเขาติดต่อแพทไม่ได้ ไม่ว่าแชทหรือการโทรศัพท์ ติดต่อไปที่ฝ่ายบุคคลเขาก็แจ้งว่าหญิงสาวไม่ได้มาทำงาน สิ่งแรกที่ทำหลังจากงานที่ทำเสร็จ คือการรีบกลับมาที่คอนโด “แพทคุณอยู่ไหน แพท คุณได้ยินผมไหม” ราเชนเหมือนคนเสียสติวิ่งไปทั่วห้องพยายามหาภรรยาของเขา ในมือเขาถือทะเบียนหย่าที่วันนี้เขากับนิศาได้ไปทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามกฎหมาย แต่คนที่ชายหนุ่มต้องการเอามาอวดกับไม่อยู่แล้ว ข้าวของเครื่องใช้ที่สำคัญหายไป ราเชนมั่นใจว่าเขาได้เสียเธอไปแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างถูกขว้างปาทั่วห้องไปหมด ราเชนกำลังเสียสติ เขาคิดว่าแพทต้องกลับไปคืนดีกับคนรักเก่าแน่ๆ เมื่อไม่มีทางออกเขาจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปที่โรงงานเพื่อขอที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของดิว ราเชนตั้งใจจะไปบุกให้ถึงที่ “เปิด เปิดประตูเดี๋ยวนี้” ราเชนบุกไปที่ห้องของดิวแล้วทุบประตูห้องเช่าขนาดเล็กด้วยความโมโห “อะไรกัน คุณราเชน” คนที่มาเปิดประตูคือทราย เพราะตัวดิวเองกำลังอาบน้ำอยู่