พระเอกของสาวบ้านนอก

ตอนที่2

พระเอกของสาวบ้านนอก

          “เธออยู่ห้องแบบนี้กันเหรอ”

         เมื่อทั้งคู่ไปถึงราเชนถึงกับตกใจ ที่เห็นที่อยู่ของหญิงสาวเป็นเพียงแค่ห้องเล็ก ๆ เล็กกว่าห้องนอนของเขาด้วยซ้ำ ห้องเล็กนี้ยังเป็นทั้งห้องครัว ห้องซักผ้า ห้องน้ำ ชายหนุ่มเห็นแล้วยิ่งรู้สึกสงสาร

          “แพทเธอเก็บเฉพาะของที่สำคัญ ของส่วนตัว ของอย่างอื่นเดี๋ยวค่อยไปซื้อใหม่เอา”

          ระหว่างที่รอ ราเชนก็ช่วยหญิงสาวขนของลงไปใส่รถ เพื่ออยากให้เธอรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

          ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หญิงสาวก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย เพราะเธอเป็นคนที่ไม่ได้มีของอะไรมากมาย

          “เมื่อเลือกจะเดินหน้า อย่าหันหลังไปมองข้างหลังอีก”

          ราเชนจับมือลูกน้องที่กำลังทำหน้าเศร้า เพื่อต้องการให้กำลังใจ กับการไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในครั้งนี้

          “ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะ”

         หญิงสาวหลับตาลง เธออ่อนเพลียเหลือเกินที่ต้องมาเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ ชีวิตของเธอทำดีมาตลอด ไม่คิดว่าสุดท้าย ต้องกลายเป็นคนถูกทิ้งถูกหักหลัง และโดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้

          แพทเผลอหลับไป มารู้ตัวอีกทีเมื่อรถจอดสนิท เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ และหันมามองที่มืออีกข้างที่ตอนนี้ เจ้านายยังคงจับมือเธอไว้อยู่

          “เห็นเธอหลับเลยไม่กล้าดึงออกกลัวจะตื่น”

          ราเชนเข้าใจว่าหญิงสาวกำลังมองมือเขาที่จับมือของเธอไว้ด้วยความสงสัย จึงรีบตอบแบบไม่ทันได้คิดไว้ล่วงหน้า

          “โห!...ใหญ่โตมากค่ะ”

          แพทลงจากรถและยืนดูตึกสูงสง่าที่เขาจะให้เธอมาอยู่ มันช่างใหญ่โตมาก

          “มีเป็นสิบๆ ชั้นเลยมั้งคะ”

          “สามสิบชั้นเอง มีที่ใหญ่กว่านี้อีกนะ แต่อยู่คนเดียวแค่นี้ก็เหงาแย่แล้ว”

         ราเชนไม่เคยคิดเลยว่า คอนโดที่เพื่อนของเขาขายให้เมื่อนานมาแล้ว ซึ่งถือว่าเป็นเพียงคอนโดธรรมดาในสายตาเขา จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกตื่นเต้นดีใจได้ถึงเพียงนี้

          “ของไม่ต้องขนนะ เดี๋ยวผมจ้างพนักงานข้างล่างขนให้ ขึ้นไปดูห้องกันเถอะ”

          ราเชนอยากพาสาวโรงงานที่เอาแต่ตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งขึ้นไปบนห้องไวๆ เธอคงจะตื่นเต้นกว่านี้แน่นอน

          “ชั้นสุดท้ายเลย”

          “ชั้นสุดท้าย เป็นชั้นที่ราคาห้องจะแพงที่สุดสำหรับที่นี่นะ เพราะมีความเป็นส่วนตัวสูง ทั้งชั้นมีเพียงห้าห้อง ส่วนชั้นอื่นมียี่สิบกว่าห้อง” ราเชนอธิบาย

          เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง แพทถึงกลับพูดอะไรไม่ออก จากที่เคยอยู่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แต่ตอนนี้เธอกำลังจะได้มาอยู่ในห้องที่ใหญ่โตมาก ภายในห้องนี้ มีห้องนอนหนึ่งห้อง มีส่วนที่เป็นครัวแยกออกมา ระเบียงสำหรับตากผ้า มีชุดเก้าอี้นั่ง

          “ลองเข้าไปดูห้องน้ำสิ” ราเชนจับมือหญิงสาวพาไปที่ห้องน้ำ

          “มีทั้งห้องแต่งตัว ตู้เสื้อผ้า และห้องน้ำยังแยกเป็นสองห้องอีก เกิดมาแพทไม่เคยคิดว่าจะได้มาอยู่แบบนี้เลยค่ะ”

          หญิงสาวเดินดูรอบ ๆ  มือเล็กลูบไปทั่วห้อง จนมาถึงห้องนอน

          “นี่ห้องนอนของเธอนะ”

          ราเชนรู้ว่าหญิงสาวไม่กล้าเปิดเข้าไปดูแน่ จึงเป็นคนเปิดเอง และพาเธอเข้าไปดู

          “สวยมากเลยค่ะ ใหญ่แบบนี้อยู่กันได้ทั้งแผนกเลย”

          “เธอก็พูดเกินไป ที่นี่ผมซื้อมาหลายปีแล้ว ค่อนข้างเก่าหน่อยนะ ไว้ว่างๆจะหาข้าวของมาเปลี่ยนให้”

          เกือบห้าปีแล้ว ที่ราเชนซื้อที่นี่ไว้ เขาซื้อต่อจากเพื่อนก่อนที่จะแต่งงาน และใช้ที่นี่ไว้คอยหลบความทุกข์ใจ

          “พนักงานขนของขึ้นมาแล้ว ออกไปดูหน่อยว่าครบไหม”

          ราเชนยังคงอยากตรวจตราทุกอย่างให้เรียบร้อย จึงให้หญิงสาวออกไปตรวจของที่ยกมา

          เมื่อถูกทิ้งให้อยู่ในห้องนี้คนเดียว ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ก่อนแต่งงานเขาเคยอยู่ที่นี่ เคยมีความสุข เคยอิสระ เคยรู้สึกว่าตัวเองมีค่า แต่ตั้งแต่แต่งงานทุกอย่างในชีวิตก็เปลี่ยนไป

          “เรียบร้อยค่ะ” แพทส่งเสียงขัดจังหวะเอกลับมารายงาน

          “เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกไปหาอะไรกินและซื้อของใช้กันเถอะ ถ้าไปทั้งสภาพแบบนี้ คนคงมองเธอทั้งห้างแน่ๆ”

          ตอนนี้ยังเพิ่งสองทุ่ม ในเมืองหลวงแบบนี้ ข้างนอกผู้คนยังเดินไปเดินมากันอยู่ บางคนที่เดินก็มีรอยยิ้ม บางคนก็แบกความทุกข์ไว้ เมืองที่ดูสวยงามแต่ความจริงมันเป็นแค่เพียงแหล่งทำมาหากินเท่านั้น

          ราเชนมองนาฬิกาข้อมือราคาหลายแสนที่ภรรยาซื้อให้เมื่อวันเกิดปีที่แล้วอีกรอบ เวลานี้ภรรยาของเขาคงกำลังออกจากบ้านเพื่อไปสังสรรค์กับเพื่อน กว่าจะกลับก็เกือบเช้ามืดทุกวัน

          ร้านอาหารญี่ปุ่นถูกเลือกให้เป็นมื้อย้อมใจคนอกหัก แพทไม่เคยกินมาก่อนจึงต้องให้ราเชนเป็นคนสั่งและสอนเธอกิน

          “ชอบไหมอาหารญี่ปุ่น”

 ชายหนุ่มถามเพราะเห็นคนที่เขาพามากินทำหน้าเหมือนฝืนกินแปลกๆ

“ไม่ค่อยชิน รสชาติมันแปลกๆค่ะ”

คำตอบซื่อ ๆตามแบบสาวบ้านนอกที่รู้สึกแบบไหนก็พูดแบบนั้น

“ไว้วันหลังให้เธอเป็นคนเลือกดีกว่าว่าจะกินอะไร”

คนพูด พูดโดยไม่คิดอะไร แต่คนฟังรู้สึกเหมือนเขาจะพาเธอมาหาอะไรกินอีกเหรอหลังจากวันนี้

“เธอเลือกของใช้ที่ร้านตรงนี้นะ เดี๋ยวผมจะไปร้านขายยา เลือกเลยเดี๋ยวผมมาจ่ายเงินให้ ถือว่าเป็นสวัสดิการพิเศษ”

ราเชนกลัวลูกน้องจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจึงต้องอ้างว่าเป็นสวัสดิการ

“ซื้อยาอะไรมาคะ เต็มถุงเลย” หญิงสาวถามเพราะเห็นราเชนถือของมาเต็มมือ

“ก็ยาแพทนั่นแหละ ทั้งยาทาและยากิน สภาพแบบนี้ไม่ต้องไปทำงานนะพรุ่งนี้ เดี๋ยวผมบอกฝ่ายบุคคลให้”

หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ ไม่ชินเลยกับการที่ผู้จัดการมาเรียกชื่อเธอเฉยๆ แต่เธอก็ไม่กล้าบอกเขาว่าเรียกเธอเหมือนพนักงานคนอื่นจะดีกว่า

กว่าจะถึงคอนโดก็เกือบห้าทุ่มแล้ว ตอนลงรถแพทเห็นชายหนุ่มเอาเสื้อผ้าลงไปด้วยสองชุด เธออดสงสัยไม่ได้ว่าคืนนี้เขาจะนอนที่นี่เหรอ ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถามเพราะมันคือคอนโดของเขา ดังนั้นเขามีสิทธิ์ที่จะนอนหรือไม่นอนก็ได้

“คืนนี้ผมนอนเป็นเพื่อนคุณนะ ดึกแล้วด้วย ที่สำคัญผมไม่อยากทิ้งให้คุณอยู่คนเดียว”

ราเชนมองตาก็รู้ ว่าหญิงสาวกำลังสงสัยกับเสื้อผ้าของเขาที่ถูกถือขึ้นไป เหตุผลที่เขาบอกเธอเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลที่สำคัญเขากลัวว่าหญิงสาวจะทนไม่ไหวแล้วกลับไปง้ออดีตแฟนหนุ่ม

“เดี๋ยวแพทนอนตรงโซฟาเองค่ะ”

“ไม่ต้องเดี๋ยวผมนอนเอง” ราชันเสียงดัง

“แต่คุณเป็นเจ้าของห้อง ถ้าต้องมานอนลำบากแบบนี้ แพทคงไม่สบายใจ”

“ถ้าอย่างนั้นเรานอนในห้อง บนเตียงเดียวกัน ตกลงนะ เพราะแบบนี้ผมจะสบายใจที่สุด ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้รีบมานอน เดี๋ยวจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ใหม่”

แพททำตามที่นายจ้างสั่งทุกอย่าง ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกสับสนไปหมด เมื่อเย็นเธอโดนแฟนบอกเลิก แถมทำร้ายทุบตี แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกและได้มาเจอกับพระเอกเหมือนในหนัง