ทางที่ต้องเลือก

จางนั่งมองโทรศััพท์มือถือ เพื่อดูข้อความที่ส่งมาซึ่งเขายังอุ่นใจขึ้นมาบ้าง ที่หลันหลันยังไม่ได้บอกเรื่องราวของเขาให้กับคนรอบข้างฟัง จางคิดอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะไปข้อร้อง หลันหลันอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร ซึ่งกว่าจะไปจางก็ใช้เวลาพอสมควรเพื่อทำใจ มันเป็นอะไรที่ยากเย็นมากที่จะเอ่ยปากขอร้องหลันหลัน แต่เขาต้องรีบไปไม่งั้นชีวิตของเขาคงวุ่นวายแน่ จางจึงเดินออกจากห้องไปหาหลันหลัน

จางเคาะประตูสักพักหลันหลันก็เปิดประตูออกมา หลันหลันมีสีหน้าตกใจนิดหน่อย หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มที่มุมปาก

"มีอะไรจาง"หลันหลันใช้สายตาเย็นชามองจาง

"เข้าไปคุยข้างในได้ไหม"

"ทีคุยกับผู้หญิงหน้าห้องอายเหรอ ทำไมเมื่อวานกอดกับผู้ชายไม่อาย"

"ผมอยากคุยธุระกับคุณ"จางมีสายตาที่เศร้าจนหลันหลันใจอ่อนขึ้นมาบ้าง ในฐานะคนเคยรักกันแต่เธอก็ยังไม่หายโกรธจางอยู่ดี

จางเดินเข้ามาในห้องของหลันหลันแล้วนั่งลง ส่วนหลันหลันก็นั่งลงช้างๆ

"มีอะไรว่ามา"หลันหลันถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว การมาของจางนั้นมาเพื่ออะไร

"คือ ผมอยากให้หลันหลันอย่าบอกเรื่่องนี้กับใคร"พูดจบจางก้มหน้าพร้อมถอนหายใจ

"รู้ตัวมานานหรือยังว่าชอบ เอ่อ แบบนั้น"หลันหลันเริ่มอ่อนลง

"ผมรู้ตัวที่นี่แหล่ะ"จากก้มหน้าจางเงยหน้าขึ้น

"หลันหลันก็เสียใจนิดหน่อยที่เห็นภาพแบบนั้น มันยากที่จะทำใจได้"ความจริงหลันหลันแท่บจะหมดรักจางไปนานแล้ว หลังจากติดพันลูกนักธุรกิจกำมะลอ แต่ที่กลับมาหาจางเพราะเธอไม่มีใครแล้วต่างหาก

"ผมขอโทษครับ"

"อย่างที่บอกหลันหลันไม่ได้โกรธแค่เสียใจ"

"รับปากผมได้ไหมอย่าพึ่งบอกใคร ผมยังไม่พร้อมที่จะให้คนอื่นรับรู้"

"จางจะปิดบังต่อไป ทั้งทีใจของจางไม่ได้รักผู้หญิงนี่เหรอ"

"จางกลัวพ่อแม่รับไม่ได้ ส่วนเพื่อนๆผมไม่สนใจอะไรหรอกครับ"จางงหันหน้ามามองหลันหลัน

"ก็ได้แต่"หลันหลันกำลังวางแผนการณ์ร้ายในใจ

"อะไร"สายตาไคร่รู้ของจางเป็นประกาย

"อยากแรกจางห้ามลาออกจากงานที่บริษัท"สาเหตุที่หลันหลันไม่อยากให้จางลาออก เพราะส่วนหนึ่งที่บริษัทของหลี่หรงเติบโต จางมีส่วนช่วยอย่างมาก จนพ่อแม่ของเธอเริ่มยอมรับหลังจากลูกนักธุรกิจกำมะลอ มาเป็นข้อมเปรียบเทียบและข้อสำคัญ หลังจากที่จางมาที่ไทย บริษัทของเธอทำอะไรติดขัดไปหมด

จางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ถ้าเขายังทำงานอยู่ที่อันเจียโอกาสที่จะเจอต้นก็จะน้อยลง

"ถ้าจะมาหาแฟนปีละครั้งก็ได้แค่ช่วงพักร้อน มีเวลาเป็นเดือนหรือถ้ากล้าก็พาไปที่อันเจียก็ได้"หลันหลันรู้จักจางดีว่าไม่กล้าหรอก เพราะที่อันเจียยังไม่เปิดยอมรับเรื่องนี้มากนัก แต่สำหรับเธอไม่มีปัญหาอะไร

"ก็ได้ มีอย่างอื่นอีกหรือเปล่า"

"มีี จางต้องกลับอันเจียพร้อมหลันหลัน"หลันหลันมองจางทันใดที่พูดจบ

"หลันหลันจะกลับวันไหน"

"สองสามวันยังไม่แน่ แต่หลันหลันไม่รีบเอาคำตอบหรอก"

"จะให้ผมกลับไปด้วยทำไม ในเมื่อหลันหลันก็รู้ความจริงแล้วนี่"

"หลันหลันมาที่ไทยเพราะมาง้อจาง ถ้าให้หลันหลันกลับคนเดียวคนอื่นเขาจะคิดอย่างไร หรือจะให้หลันหลันบอกว่าจางมีแฟนใหม่เป็นผู้ชายเหรอ"หลันหลันยิ้มเยาะในท่าที แผนการณ์ของเธอเมื่อพาจางกลับไปได้ หลังจากนั้นอาจจะแค่คบกันหลอกๆแล้วค่อยแกล้งเลิก เมื่อเธอมีใครคนใหม่ที่คิดว่าคู่ควร เธอกลัวการเสียหน้ามากที่สุด

"ผมขอคิดดูก่อนนะ ผมขอกลับห้อง"จางลุกขึ้นทั้งๆที่คาใจหลายเรื่อง แต่เขาก็ไม่อยากคุยต่อแล้ว เพราะยิ่งคุยเขายิ่งพบปัญหาใหญ่มากขึ้นเป็นทวีคูณ จางจึงเดินออกจากห้องหลันหลันโดยที่ไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย

เมื่อจางมาถึงที่ห้องเขา ก็เกิดความคิดที่จะไปอยู่ที่ห้องต้นซักคืน เพราะไม่อยากเจอหลันหลัน และจะสะดวกถ้าไปปรึกษากับต้นเรื่องที่หลี่หงหรงเสนอมา จางจึงโทรหาต้นแต่เขาก็ไม่รับโทรศัพท์ โทรไปที่ทำงานกันเจ้าของร้านก็บอกว่าออกไปตั้งนานแล้ว จางรู้สึกเป็นห่วงเพราะที่ร้านนวดมาถึงโรงแรมใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที

จางจึงตัดสินไปดูต้นที่ห้อง ถ้าเจอจะได้อยู่ที่นั่นด้วย ถ้าไม่เจอจะได้ตามหาต่อไป เขาจึงรีบออกจากโรงแรมในทันที และเหมาตุ๊กตุ๊กไปยังห้องเช่าของต้น

ต้นหลังเลิกงานเขาก็รีบกลับห้อง ช่วงเวลาที่จางโทรมาหาเขาไม่ได้ยิน เพราะอยู่ในระหว่างขับรถซึ่งเสียงจะดังมาก

เมื่อต้นมาถึงห้องก็รีบเข้าไปในทันที โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครตามมาตลอดทาง พอต้นกำลังจะก้าวเข้าห้อง ก็มีร่างชายหนุ่มวิ่งมาผลักร่างต้นเข้าห้อง และชายหนุ่มนั้นก็เข้าตามไปด้วย

ต้นเซพอตั้งหลักได้จึงหันหน้ามอมอง

"ปรัชญ์ ต้นอุทานด้วยความตกใจ

ปรัชญ์ยืนยิ้มเขาต้องใช้ความพยายามมาก กว่าจะเข้ามาที่ห้องพักต้นได้ เนื่องจากต้องใช้วิธีตีเนียนกับ รปภ ว่าเป็นเพื่อนต้น และด้วยความเร่งรีบของต้นจึงไม่ทันระวังตัว นึกว่าเป็นคนเช่าห้องอื่นเดินตามมา

"เจอแฟนเก่าถึงกับตกใจเลยหรอ"ปรัชญ์ใช้มือลูบปลายคางของต้น

"มาที่นี่มีอะไร"ต้นปัดมือของปรัชญ์ออก

"คิดถึงมาหาไม่ได้เหรอ"ปรัชญ์เดินเข้ามาใกล้ๆ

"อย่ามายุ่ง เราเลิกกันแล้ว"

"แต่ปรัชญ์ไม่เลิกจะทำไม มีปัญหาอะไร ปรัชญ์จะมาอยู่นี่"

"หน้าด้าน"ต้นด่าด้วยความโมโหสุดที่จะยับยั้ง

"ต้นก็รู้นี่ปรัชญ์หน้าด้าน"ปรัชญ์หัวเราะชอบใจ

"มานี่ต้องการอะไรพูดมาตรงๆเลย"

"เปล่า ไม่ต้องการอะไรแค่อยากกับมาอยู่กับต้น คนมันเคยรักกัน อดคิดถึงไม่ได้หรอกใช่ไหม"ปรัชญ์เดินวนไปทั่วห้องก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอน

"ออกจากห้องต้นเดี่๋ยวนี้ ถ้าไม่ออกต้นจะแจ้ง รปภ ให้มาลากตัวปรัชญ์ไป"เสียงของต้นเข้มขึ้น

"เดี๋ยวปรัชญ์ก็กลับแค่มาหาต้นเฉยๆคิดถึงน่ะ"

"ไม่ต้องมาคิดถึงต้นหรอกปรัชญ์ พี่นนท์รออยู่ไปหาพี่เขาโน้น"

"ปรัชญ์ไม่สนหรอกนนท์น่ะ ปรัชญ์ชอบต้นมาากว่า"

ต้นแสยะยิ้มด้วยความชังอย่างที่สุด แล้วพลันคิดไปได้ว่าเมื่อวานเจอพี่นนท์ที่ร้าน หรือจะเป็นแผนการณ์อะไรสักอย่างที่ทั้งสองต้องการ ต้นคิดได้เพียงอย่างเดียวที่ปรัชญ์กลับมาเพราะเรื่องเงินมากกว่า

"เอาน่าไม่ต้องคิดมากปรัชญ์กลับแล้ว พรุ่งนี้ปรัชญ์จะมาหาใหม่"ปรัชญ์ลุกขี้นจากเตียงนอนและเดินไปหาต้น ยื่นหน้าจะไปหอมแก้มต้น แต่ต้นหลบหลีกไม่อยากให้มาถูกเนื้อต้องตัวแม้แต่น้อย

"หวงตัวซะด้วย "ปรัชญ์หัวเราะยิ้มร่าเดินออกไปที่ประตู เพราะเขาคิดว่าต้องค่อยๆซึมซับความหลังไปทีละน้อย พร้อมกับขู่ไปในตัว

พอปรัชญ์เปิดประตูออกไปเขาตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นจางในสภาพผมยุ่งเหยิง

"หวัดดี"ปรัชญ์ทักในทันที

"มาทำไมที่นี่"จางจ้องมองปรัชญ์

"มาหาแฟนไม่ได้เหรอ แล้วคุณมาทำไม ผมก็มาอย่างนั้นแหล่ะ"ปรัชญ์ยิ้มใส่จาง

ก่อนออกไปจากห้องของต้น ปรัชญ์กระซิบข้างหูของจาง

"ก่อนที่ต้นจะเป็นของคุณเขาเป็นของผมมาก่อน"ต้นหัวเราะแล้วเดินจากไป

พอปรัชญ์ออกไป ต้นรีบเดินมาหาจางในทันที พร้อมจับแขนของจางไว้

"ไม่จริงนะอย่าไปเชื่อที่ปรัชญ์"ต้นมีสีหน้าตื่นตระหนกตกใจกลัวใจจางหวาดระแวงในตัวเอง

"จะให้ผมเชื่ออย่างนั้นเหรอ"จางนิ่งสับสน ใจหนึ่งอยากเชื่อ แต่ด้วยความที่มีความหลังที่โดนหักอกมาก่อน จางจึงไม่ค่อยแน่ใจนัก และไม่มั่นใจว่าต้นจะลืมปรัชญ์ได้ รวมทั้งมีเรื่องของหลันหลันเข้ามา จางยิ่งเอนเอียงไปทางเชื่อปรัชญ์มากกว่า

ในระหว่างนั้นริโอ้และซองรีบเข้ามาในทันที เพราะทราบจากกันว่าจางตามหาต้นไม่เจอ และก่อนขึ้นมาริโอ้ได้เจอกับปรัชญ์ด้วย แล้วยิ่งมาเจอจางในสภาพหน้าบอกบุญไม่รับ ริโอ้จึงพอจะคาดเดาเรื่องที่เกิดขึ้นได้

"ต้น ปรัชญ์มันทำอะไรต้นหรือเปล่า"ริโอ้เดินเข้ามาหาต้นแล้วมองไปที่จาง

"เปล่า"

"ก็ดีแล้ว"ริโอ้จึงหันไปมองจาง

"ไม่มีอะไรหรอก เชื่อใจต้นได้ ต้นไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน"ริโอ้พยายามสร้างความมั่นใจให้จาง

แต่ไม่ค่อยจะได้ผลด้วยความหวาดระแวง เขาจึงยืนนิ่งๆด้วยสภาพจิตใจที่ย่ำแย่

"ผมกลับก่อนนะ บางทีสองสามวันผมจะกลับอันเจีย"จางหันหลังกลับพร้อมเดินออกไปจากห้อง

"จางอย่าไป"ต้นวิ่งเข้าไปกอดเอวของจางไว้

"ผมยังทำใจไม่ได้ ให้เวลากับผมบ้างได้ไหม"จางแกะมือของต้นออก แล้วเดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมา

"จาง"ต้นตะโกนอย่างดัง

ริโอ้จึงต้องเข้ามาดึงมือของต้นไว้ ในขณะที่เขากำลังจะตามจางไป

"รอให้จางใจเย็นก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยไปหาแต่เช้า"

ต้นสะอึกสะอื้นอยากไปวันนี้ใจจะขาด แต่ก็เห็นด้วยกับริโอ้รอให้จางใจเย็นกว่านี้ก่อน เขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า

"เอาน่า อย่าคิดมากพรุ่งนี้ริโอ้จะไปเป็นเพื่อน คืนนี้ริโอ้กับซองก็จะนอนที่นี่ด้วย"

"อ่ะ"ซองไม่คาดคิดว่าจะได้นอนที่นี่ แต่เขาก็ยินดีที่จะอยู่เป็นเพื่อนต้น ในขณะเดียวกันก็ส่งข้อความถึงคิม

"กลับด่วน ต้นกับจางทะเลาะกัน"

ตอนนี้ซองเริ่มทำใจเรื่องคิมได้แล้ว เขาจึงอยากให้กลับมาสานสัมพันธ์ต่อกับต้นมากกว่าจาง ที่ใจไม่หนักแน่เหมือนคิม ที่เคยเจอเหตุการณ์เดียวกัน แต่คิมเชื่อใจต้น

ถึงริโอ้จะเห็นใจจางแต่ก็รับไม่ได้ เมื่อเทียบกับคิมโยอันที่ไม่เคยมีท่าทีแบบนี้ต่อต้น เขาจึงมีความคิดขึ้นมาแว่บหนึ่งอย่างให้ต้นเลิกกับจาง แต่เขาก็ต้องเลิกคิดเพราะริโอ้คิดว่าต้องแล้วแต่ต้น

จางไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะคิดวนแต่เรื่องของต้น ข้อสำคัญต้นไม่โทรมาหาเขาเลย ทุกครั้งที่ผิดใจกันต้นจะโทรมาหาตลอด เขาจึงจะรอต้นถึงตอนเย็น ถ้าต้นไม่มาหาหรือโทรมาเขาจะกลับอันเจียพร้อมหลันหลัน ส่วนภาพที่เห็นจางจะพยายามทำใจให้ได้ ขอเพียงต้นมาหาเขาภายในสองสามวันนี้

ต้นมาหาจางที่โรงแรมแต่เช้า เขามาเพียงคนเดียวเพราะเห็นริโอ้กับซองหลับอยู่ ต้นเลยไม่อยากรบกวน เมื่อต้นเดินมาถึงหน้าห้องของจาง หลันหลันก็ออกมาจากห้องพอดีและเห็นต้น เธอจึงเดินเข้าไปหาต้นเพื่อคุยอะไรบางอย่าง

"หยุดก่อน"ต้นกำลังจะเคาะประตูเรียกจางแต่ต้องหยุดชะงัก เพราะเสียงเรียกจากหลันหลัน

"มีอะไร"ต้นหันหน้ามามองหลันหลันด้วยความสงสัยในท่าทีที่ดูไม่เป็นมิตร

"มีเรื่องจะคุยด้วย"

"เรื่องอะไร"

"ก็เรื่องของจาง"หลันหลันยืนกอดอกมองหน้าต้นพร้อมยิ้มน้อยๆ

"ว่ามาเลยเรื่องอะไร"ต้นหันมาประจันหน้ากับหลันหลัน"

"ถ้ารักจางก็เลิกกับจางซะ"

"ทำไมต้องเลิก คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง"ต้นมีน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ ในคำพูดและท่าทีของหลันหลัน และรู้สึกเสียเวลาที่มายืนคุยกับเธอ

"ความรักของเธอกับจางไม่มีวันเป็นไปได้ เธอก็อาจจะรู้มาบ้างนี่ ที่อันเจียยังไม่ค่อยยอมรับเรื่องนี้ เธอก็คิดดูซิ ถึงจะยังคบกันอยู่ จางก็มาหารเธอได้แค่ปีละครั้งแค่เดือนกว่าๆ ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จางจะพาเธอไปอันเจียด้วย ถึงพาไปก็อยู่แบบหลบๆซ่อนๆ"หลันหลันเบิกตาขึ้นบนแล้วหันมามองต้น

"จางรับปากแล้ว จางจะมาทำงานที่ไทย"ต้นตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ

"เหรอ แต่จางรับปากฉันไว้แล้ว จะกลับไปกับฉันภายในสองสามวันนี้"หลันหลันใช้สองมือประสานกันแล้วเอียงคอมามองต้นด้วยสายตาผู้ชนะ

เมื่อต้นได้ยินสองสามวันจางจะกลับอันเจีย ใจของเขาหายวับไปในทันที กว่าจะเรียกคืนมาได้ก็เพราะเสียงหลันหลัน

"เงียบไปเลยเหรอ เมื่อรู้ความจริง เมื่อคืนจางมาปรับความเข้าใจกับฉันแล้ว ทั้งคืน"หลันหลันย้ำคำว่าทั้งคืน

"เธอมันก็แค่ชั่วคราวส่วนฉันนั้นของจริง และอีกอย่างฉันจะบอกความจริง กับครอบครัวของจางทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ถ้าเธอรักจางก็ไปซะ"หลันหลันถลนตาใส่ต้น

หลันหลันวัดใจกับต้น ด้วยสีหน้าเธอดูมั่นใจแต่ก็ลุ้นหนักมาก

"ถ้าเธอไม่เชื่อก็ลองดูภายในสามวัน ถ้าจางไม่ติดต่อเธอไป ก็แสดงว่าเขาเลือกฉันไม่ใช่เธอ"

"เอ้า คืนจางด้วย"ต้นยื่นกุญแจรถให้หลันหลัน

ต้นหลับตาหยุดคิดชั่วครู่ เขาก็เดินจากไปปล่อยให้หลันหลันยิ้มอย่างผู้ได้รับชััยชนะ หลันหลันยิ้มที่มุมปาก พร้อมยกมือที่ถือกุญแจควงไปมา แล้วเคาะประตูห้องของจาง