การกลับมาของคู่แข่ง

หลันหลันเคาะประตูเพียงครั้งเดียว จางก็เปิดประตูออกมาทันที และเขาก็มีสีหน้าที่ผิดหวังที่ไม่ใช่ต้น

"มองหาแฟนหรอ"

"ต้นมาเหรอ"จางถาม

"เขาฝากกุญแจไว้"หลันหลันยื่นกุญแจรถให้จาง เขาจึงรับไว้

"ไม่จริง ผมไม่เชื่อ"จางเดินออกจากห้องรีบมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นแม้เงา

"จะมองอะไรแค่เขาไม่เข้าห้องก็น่าบอกได้แล้วนะว่า เขาเลิกกับจางแล้ว"หลันหลันยักไหล่เหล่สายตามองจาง ในท่าทีเย้ยหยัน

"ทำใจซะ คงคิดได้คบกับจางต่อไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร "หลันหลันหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ

"ไม่จริง"จางใช้ที่เสียงหนักแน่น แต่เริ่มแผ่วในช่วงท้าย

"ทำไมจะไม่จริง จางก็ลองดูซิถ้าอีกสามวันเขาไม่มาหาจาง แสดงว่าเขาคงอยากเลิกกับจาง"

เมื่อจางเจอหลันหลันย้ำ เขาถึงคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอย่างไม่ได้ตั้งใจ พลางคิดไปว่าต้นคงกลับไปคบกับปรัชญ์เหมือนเดิม เพราะทั้งคู่เคยรักใคร่ต่อกันมาก่อนเขา

"เขาคงคิดได้ล่ะมั้ง ถ้าอยู่กับจางก็แค่มีความสุขในไทย แต่ไม่สามารถไปที่อันเจียได้ จางก็รู้ดีนี่ ที่นั้นเขายังไม่ยอมรับเรื่องนี้ จางกล้าที่จะเผชิญความจริงเหรอ"หลี่่หลันหลันพยายามสังเกตสีหน้าของจาง ซึ่งก็เป็นผลดั่งที่เธอคาดไว้ หลันหลันจึงใส่ไฟต่อไม่พอแค่นี้

"ถ้าเขาอยู่กับคนไทย คงมีความสุขมากกว่าอยู่กับจาง อยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืน นอดกอดกันหอมแก้มทุกวัน ส่วนกับจางแค่คุยเมาท์แชท เห็นแต่หน้าไม่ได้สัมผัส"หลันหลันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกระซิบข้างหูของจาง

"ยอมรับความจริงซะจาง"หลันหลันพูดจบ พร้อมเชิดหน้าหันหลังกลับห้อง โดยมีประกายแห่งความหวังคบกับจางต่อ ถ้าจางเลิกคบกับหนุ่มไทยคนนี้

จางยืนนิ่งคิดสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจะทำเช่นไรต่อจากนี้ จางสุดในปัญญาที่จะคิดในเวลาอันสั้น

ต้นกลับมาถึงห้อง ก็เห็นริโอ้กับซองนั่งที่เก้าอี้ พร้อมทั้งสายตาสองคู่จ้องมาที่เขา

"ไปหาจางทำไมไม่บอกริโอ้"ริโอ้มีท่าทีไม่พอใจออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัด

"ต้นเห็นนอนหลับกันอยู่เลยไม่กล้าปลุก ต้นขอโทษริโอ้ด้วย"ต้นนั่งลงบนเตียงนอน เพราะเก้าอี้ในห้องมีเพียงสองตัว

"ไม่เป็นไร แล้วเป็นไงบ้าง"ริโอ้มองหน้าต้นอย่างใคร่รู้ เพราะสีหน้าต้นไม่ค่อยสู้ดีนัก

"ต้นเจอแฟนเก่าจางที่หน้าห้อง เขาบอกต้นจะกลับอันเจียกับเธออีกสองสามวัน"

"พูดแค่นี้่ก็เชื่อ"ริโอ้มีสีหน้าไม่พอใจในความซื่อของต้น

"เมื่อคืนจางก็บอกจะกลับอันเจียกับต้นเหมือนกัน"ต้นถอนหายใจด้วยความร้าวราน พร้อมใช้สองมือกุมขมับไว้

"เดี๋ยวต้นจะเล่าอะไรให้ฟัง"ต้นจึงพรรณาเรื่องราวของจาง ที่หลันหลันเล่าให้ฟัง มีทั้งความจริงปนเติมแต่ง แต่ต้นไม่สามารถแยกได้ จึงเหมารวมเป็นจริงไปทั้งหมด

"ต้นจะทำอย่างไรต่อไป"ริโอ้แสนปวดใจที่เพื่อนรักต้องทุกข์อีกครา

"ต้นยังไม่รู้ ตอนนี้ต้นขอทำใจสักพักก่อน"

"ริโอ้ว่าต้นต้องไปเจอจางและคุยกันให้รู้เรื่อง อยู่แบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกต้น"

"แต่ที่แฟนเก่าต้นบอกก็น่าคิด จะให้ต้นรอความหวัง รอจางเป็นปีๆเพื่อเจอหน้ากันนี่นะ "ต้นคิดว่ามันคงทรมานจิตใจน่าดู และอีกอย่างหนึ่งเขาก็ไม่แน่ใจในตัวจาง อาจเผลอหลงใหลได้ปลื้มชายคนใหม่ ก็อาจเป็นไปได้เหมือนกัน

"ถ้าอย่างงั้นแล้วแต่ต้น ริโอ้พร้อมอยู่เคียงข้างต้นเสมอนะ"ริโอ้ก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี แต่ไม่อยากขัดใจเพื่อนในช่วงเวลานี้ ถึงแม้เขาจะไม่ชอบจางอยู่พอสมควร แต่ในเมื่อต้นยังรักเขาอยู่ก็ควรจะคุยกัน เพื่อหาทางออกไม่ใช่หนีหลบหน้ากันทั้งสองฝ่าย

"ขอบใจมากนะริโอ้ ไปทำงานเถอะเดี่๋ยวสายฝากบอกพี่กันด้วย ต้นลาหยุดซักสามวัน"

"ได้ เดี๋ยวเราบอกพี่กันให้ อย่าคิดมากนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาริโอ้ได้ทุกเมื่อ"

ริโอ้กับซองได้ออกไปจากห้องของต้น ซึ่งเวลานี้เองที่ต้นเริ่มรู้สึกวูบวาบทั่วร่าง ใจร้อนรนดั่งไฟในภูเขา

ต้นจึงล้มลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้าโรยแรง มือข้างหนึ่งก่ายหน้าผากครุ่นคิดทุกเรื่องราว ส่วนอีกมือวางไว้บนหน้าอกที่ใจเต้นระรัว ลมหายใจเข้าออกสูดลึกจนสุดกำลัง จิตใจของต้นหวั่นกลัวสิ่งรอบข้าง แม้กระทั่งความคิดของตัวเองก็แสนจะหลอนในจิตใจ ช่วงเวลาพียงระยะหนึ่งต้นจึงเผลอไผลหลับสู่ภวังค์ ด้วยความเครียดในสมองและพักผ่อนทางกายไม่เพียงพอ จนเทำให้ต้นหลับไปอย่างง่ายดายเหมือนทารกน้อยที่แรกเกิด

คิมนั้นแค่อยู่ภูเก็ตคืนเดียว เขาก็ต้องรีบพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง เมื่อได้รับข้อความจากซองเพื่อนรัก ที่บอกมาในไลน์ว่า ต้นทะเลาะกับจาง เขาจึงไม่รีรอที่จะกลับไปที่เชีบงใหม่ในทันที

เมื่อคิมก็มาถึงที่เชียงใหม่ เขามุ่งพุ่งตรงไปที่ห้องของต้นในทันที เนื่องจาก รปภ จำหน้าของเขาได้จึงผ่านเข้าไปในตึกได้อย่างง่ายดาย คิมรีบขึ้นไปยังห้องของต้น ด้วยหัวใจที่หนักแน่นดั่งภูผา

คิมโยอันได้มาถึงหน้าห้องของต้น เขาเคาะประตูสองถึงสามครั้งแต่ไร้การตอบกลับ คิมเริ่มใจวิตกกังวลกลัวต้นตัดรอนชีวิต เขาจึงจับลูกบิดประตู ซึ่งเป็นโชคช่วยที่ประตูไม่ได้ล็อค คิมโยอันจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปด้วยความหวังดี

เพียงประตูเปิดเข้าไปข้างใน สายตาของคิมสอดส่ายมองไปยังเตียงนอนทันที ซึ่งก็เป็นดั่งที่เขาคิด ร่างของต้นนอนราบอยู่บนเตียง เขาจึงรีบวิ่งไปดูแม้ระยะทางจะแสนสั้น เมื่อเขาไปถึงยังร่างของต้น

"ต้น ต้น ต้น "คิมเรียกชื่อต้นอยู่หลายครั้ง พร้อมเขย่าร่างของต้นด้วยความกลัว ต้นจะทำลายชีวิตตัวเองให้ดับดิ้น

"ต้น ตื่นซิ"ใจคิมนั้นหวั่นสั่นกลัว

เนื่องจากคิมออกแรง เขย่าร่างของต้นอย่างหนักหน่วง จึงเป็นเหตุให้ต้นกลับสู่ความจริงที่ต้องเผชิญ ต้นค่อยๆลืมตาขึ้นแต่ยังฟ่ามัวจึงลายตา คิดว่าคิมเป็นจาง

"จางมาหาต้นจริงๆด้วย มันไม่ใช่ความฝัน"ต้นรีบลุกขึ้นนั่งกอดคิมทันที

การกอดครั้งนี้ของต้นทำให้คิมปวดร้าวใจยิ่งนัก เพราะเป็นเหตุการณ์ที่ซ้ำ ทำให้คิมซอกซ้ำฝืนกลืนอีกครา แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็พร้อมยอมรับสวมกอดต่อไม่หวั่นไหว

"จางหายโกรธต้นแล้วใช่ไหม"ต้นสะอื้นไห้ด้วยใจระรื่น

"ต้น ผมโยฮัน" คิมโยอันฝืนใจเปล่งคำพูดออกมา

ต้นนั้นได้ยินเสียงที่คุ้นเคย และชื่อที่ยังไม่จางหาย เขาจึงรีบผละร่างกายออกในทันที พร้อมมองคนตรงหน้าให้ชัดเจน

"โยฮัน มาได้อย่างไงพึ่งไปภูเก็ตนี่"ต้นปาดน้ำตาที่นองหน้าให้เหือดแห้ง

"ผมได้ข่าวจากซองที่ส่งไป ผมร้อนใจจึงรีบมาหาต้น"คิมหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเอง มาเช็ดน้ำตาให้ต้นที่หลงเหลือเพียงน้อยนิด

"ไม่มีอะไรหรอก ซองคงเข้าใจผิดไปเอง"ต้นพยามแก้ข่าวที่คิมโยอันได้รับ ให้เป็นเรื่องที่ไร้ปัญหา

"แน่ใจเหรอต้น คำพูดของต้นโยฮันได้ยินหมดทุกคำพูด

"คือ"ต้นไร้คำแก้ตัว จีงอ่ำอึ้งนึกสรรหาคำโต้แย้ง

"ต้นไม่ต้องพูดอะไร โยฮันเข้าใจต้นดี และรู้ทุกเรื่องหมดแล้ว"ก่อนมาห้องต้น คิมโยอันได้รับเรื่องราวจากซองไม่ตกหล่นสักเรื่อง

"ก็ตามนั้น ต้นไม่รู้จะทำอย่างไรดี"ต้นหันหน้าไปทิศทางอื่น เพื่อกลั้นน้ำตาที่เริ่มจะไหล

"ปล่อยน้ำตาออกมาให้หมดอย่าให้เหลือ"คิมโอบกอดต้นเพื่อมอบความอุ่นกาย ปลอบโยนให้คลายเศร้า

ต้นถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาอย่างกับสายน้ำ ที่ไหลรินตกจากที่สูง ความซ้ำใจในครั้งนี้เวลาใกล้เคียงกับครั้งเก่า จึงทำให้ต้นเจ็บปวดใจหลายเท่าจนสุดทน

คิมโยอันนั่งปลอบใจต้นให้คลายเศร้าได้บ้าง เขาครุ่นคิดจะทำสิ่งใดดี ระหว่างแทรกกลางใจของต้นกับจาง หรือช่วยแก้เหตุปัญหาที่สองคนนี้ผิดใจกัน ความรู้สึกระหว่างสองการกระทำที่ต่างขั้ว คิมกำลังชั่งใจกับความรู้สึกในครั้งนี้ แต่เขายังรู้สึกโกรธจางที่ไม่หนัักแน่น เพียงเหตุการณ์ที่คาดเดาไม่ได้ เขากับเชื่อสิ่งที่ตาเห็นซึ่งมันอาจไม่ใช้อย่างที่เห็นและคิด ถ้าปล่อยให้ต้นคบกับจางต่อไปอีก ต้นอาจจซ้ำใจมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า ในความอ่อนไหวทางอารมณ์ของจาง คิมจึงยังไม่สามารถจัดการปัญหานี้ให้จบสิ้นได้

ต้นนั้นเมื่อได้รับการปลอบโยนจากคิม ซึ่งได้ผลประมาณนึง จึงทำให้ต้นหลับไปในที่สุด คิมนั่งมองต้นช่วงเวลาหลับใหล เขาอยากสัมผัสเรือนร่างของต้น แต่ก็หักห้ามใจไม่ให้ทำ เพราะเขาไม่มีสิทธิ์นี้นอกจากจาง ยิ่งมองหน้าต้นมากเท่าไร เขารู้สงสารต้นทวีคูณ จึงเป็นเหตุให้คิมคิดได้ในทันใด ว่าต้องทำในสิ่งที่ต้นต้องการและมีความสุข คิมลุกขึ้นยืนมองหน้าต้นชั่วครู่ และหันหลังเดินจากไปเพื่อความสุขของต้นต่อจากนี้

จางได้รับโทรศัพท์จากพนักงานในโรงแรมว่าคิมมาหา เขาจึงให้คิมขึ้นมาที่ห้องแทนลงไป เพราะเขายังไม่พร้อมที่จะพบเจอผู้คนแปลกหน้า และทำใจเรื่องต้นย้งไม่ได้ และอีกอย่างหนึ่งคือจางกำลังดื่มเบียร์แก้ความกลัดกลุ้ม

ไม่นานเท่าไรคิมก็มาเคาะประตูห้อง จางจึงเดินไปเปิดประตู เพื่อให้คิมเข้ามาภายในห้อง

"เข้ามาข้างในก่อน"จางเอ่ยขึ้น และเดินนำหน้าคิมมานั่งที่เก้าอี้

"มีอะไร"จางพูดจบพร้อมกระดกเบียร์ทั้งขวด

คิมมองสภาพของจาง ที่ดูโทรมลงอย่างมาก เขาแท่บไม่เชื่อสายตาตัวเองจากหนุ่มหล่อ จะกลายสภาพเป็นหนุ่มขึ้เหล้าแฟนทิ้ง ปล่อยตัวจนใครพบเห็นต้องแปลกใจ

"จะมาพูดเรื่องของต้น"คิมพยายามใช้เสียงที่นุ่มนวล เพื่อให้จางไม่กังวลใจไปมากกว่านี้ แต่ดูแล้วน่าจะไร้ผลกลับกันจางอารมณ์ขึ้นทันที

"มายุ่งอะไรด้วยไม่เกี่ยวกับคุณ ถ้ามาพูดเรื่องนี้ก็ออกไปได้เลย ไม่ส่งนะ เชิญ" จางชี้นิ้วไปที่ประตูห้อง

คิมพยายามอดกลั้นอารมณ์โกรธ เพราะจะเสียเวลาที่มาช่วยให้ทั้งคู่คืนดีกัน

"ผมต้องยุ่ง เพราะผมเป็นเพื่อนต้น"คิมเสียงเข้มขึ้นมาอีกหน่อย

"ไม่เชื่อหรอกคิดแค่เพื่อน คุณคิดมากกว่านั้นอย่าหาว่าผมไม่รู้ ถ้าผมผิดใจกับต้นนิดหน่อยรีบกลับมาเชียว"จางหัวเราะเสียงแผ่วเบา

"คุณจะคิดอย่างไรก็เรื่องของคุณ ผมเข้าเรื่องเลยจะได้ไม่เสียเวลา"

"อ่อ จะมาขอต้นจากผมเหรอ ไม่มีทางหรอกผมไม่ให้"จางวางขวดกระแทกจนเสียงดัง

"ต้นรักคนอย่างคุณได้อย่างไง ปัญญาอ่อนสิ้นดี ไร้สติ ไม่มีความคิด"คิมโมโหใส่จางแบบไม่ยั้ง

"คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดผมแบบนี้"จางเริ่มโมโหเช่นกัน

"อุตส่าห์หวังดีจะให้คืนดีกัน เสียดายที่ต้นรักคุณมากแต่คุณมัน" คิมหยุดพูดทันที ขืนพูดต่ออาจมีเรื่องกับจางได้

"มันอะไร"จางยื่นหน้าเข้าหาคิม

"ช่างมันเถอะ เรื่องของต้นกับปรัชญ์ ผมไมเชื่อ ต้นไม่ใช่คนอย่างนั้น คุณก็น่าจะรู้ดีกว่าผม"

"เหรอ" จางหัวเราะ

"ฝากให้คิดดีดีนะ ถ้าคุณปล่อยต้นไป ผมจะไม่มีวันคืนให้คุณ"

"มีปัญญาหรือเปล่า ต้นเลือกผมไม่ใช่คุณ"

"แต่ถ้าเมาแบบนี้ก็ไม่แน่นะ ต้นอาจเลือกผมมากว่าคุณ ที่ดูไร้อนาคต"

"กล้าดีอย่างไงมาพูดจาแบบนี้กับผม"จางลุกขึ้นยืน

"ไม่ได้กล้าอย่างเดียวผมจะทำจริงด้วย"คิมลุกขึ้นยืนทันที

"กลัวตายเลย ทั้งผมและคุณ หวังไปเถอะ ต้นเขาจะกลับไปหาปรัชญ์แฟนเก่าของเขาโน้น"จางพูุดเสียงดัง

"คุณนี่มันแย่มาก เจอคนดีดีแล้วยังไม่รั้งไว้กับปล่อยให้หลุดมือ"คิมสุดกลั้นอารมณ์โกรธ

จางฉุกคิดได้ประมาณนึง แต่ด้วยความอคติจึงมองข้ามความจริงข้อนี้ไป