สารภาพรัก

หลังจากตื่นเช้ามาดรัณภพก็ยังคงขอทำหลานให้บิดาเธอแข่งกับบุรินทร์ไปอีกสองรอบ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนบ่ายถึงได้ยอมขับรถพาเธอไปส่งบ้าน ระหว่างทางบุรารีจับโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็แปลกใจที่เมื่อคืนอคิณไม่ได้โทรมาตามหาเธอเลยแม้แต่สายเดียว นี่เขาไม่คิดสงสัยบ้างเลยหรือว่าเธอหายออกไปไหน 

แล้วความสงสัยทั้งหมดก็ได้รับความกระจ่างเมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน ทันทีที่เดินเข้าไปข้างใน ก็พบกับพี่ชายและพี่สะใภ้นั่งชิบชายามบ่ายอยู่กับบิดาที่ในสวน

ทันทีที่เธอและดรัณภพเข้ามาถึง สามคู่สายตาก็พากันหันมามองทางเธอและดรัณภพเป็นตาเดียว ยิ่งดรัณภพจับมือเธอเอาไว้แน่นอยู่อย่างนี้ พอคริมาเห็นก็แอบยิ้มจนเธอรู้สึกเขิน

ก็อย่างว่า เธอกับดรัณภพพึ่งจะพากันไปทำเรื่องทำราวบางอย่างมา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาตอนนี้มันเหมือนราวกับว่าเธอเองกำลังมีชนักติดหลังยังไงยังงั้น ยิ่งพอได้เห็นคริมามองมาหาเธอแล้วอมยิ้มแบบนี้ บุรารีก็ยิ่งอดสงสัยไม่ได้ว่าคริมาหมายความว่ายังไงกัน ราวกับว่าเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งพี่สะใภ้นั้นรู้อะไรอยู่ก่อนแล้วหรือเปล่า

"พี่อคิณโทรหาพี่ บอกว่าเมื่อคืนถูกแกทิ้งไว้ที่นั่น แล้วแกก็ขึ้นรถกลับไปกับเจ้าดิม"

"เอ่อ คือว่าเมื่อคืนแบมเหมือนรู้สึกว่าจะไม่ค่อยสบาย..ก็เลย.."

"เลยขอไปค้างที่คอนโดเจ้าดิมแล้วพึ่งได้กลับมา"

"พี่บาส" บุรารีเรียกพี่ชายเสียงอ่อนหน้าหงอย ถึงแม้ว่าทุกคนในบ้านจะรู้ว่าเธอมีใจให้ดรัณภพ แต่ทุกคนก็ทราบดีเช่นกันว่าดรัณภพนั้นตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธเธอมาตลอด ยิ่งเมื่อคืนสถานะระหว่างเธอและดรัณภพได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ยังไงเสียเธอก็ยังไม่อยากให้บิดาเสียใจ ถ้าหากว่าท่านต้องมารู้ว่าลูกสาวทำตัวแบบนี้

"ผมเข้ามากราบขอขมาท่านเจ้าสัวครับที่เมื่อคืนผมทำแบมเสียหาย ผมอยากขออนุญาตท่านเจ้าสัวพาผู้ใหญ่มาสู่ขอแบมให้เร็วที่สุดครับถ้าท่านเจ้าสัวอนุญาต"

ดรัณภพย่อตัวลงและพนมมือไหว้ ก่อนจะคลานเข้าไปกราบที่หน้าตักเจ้าสัวมีชัยด้วยสีหน้าจริงจัง บุรารีเองพอเห็นสิ่งที่ดรัณภพทำเข้าก็ตกใจ คิดไม่ถึงว่าดรัณภพจะใจกล้ารับสารภาพเร็วขนาดนี้ 

"ในที่สุดดิมก็หนียายแบมไม่พ้นสินะ ฉันว่าแล้วเชียวว่าวันหนึ่งดิมจะต้องพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักแล้วก็เจ้าเล่ห์ของลูกสาวฉันจนได้ เก่งมากลูกที่แบมทำให้บริษัทของเราได้มีคนดูแลที่เก่งและมีความสามารถมาบริหารแบบถาวรได้เสียที" ทันทีที่ดรัณภพเข้ามากราบขอขมา เจ้าสัวมีชัยก็ถึงกับหัวเราะและตบเข่าฉาดด้วยความชอบอกชอบใจใหญ่

"นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ" บุรารียังคงงงตาแตกที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แทนที่บิดาของเธอจะโกรธแล้วต่อว่าด่าทออะไรดรัณภพไปแต่กลับหัวเราะชอบใจที่ได้ดรัณภพมาเป็นลูกเขยปุบปับ

"นี่เจ้าดิมมันยังไม่ได้บอกแกหรอยายแบมว่ามันแหกขี้ตาโทรมากราบขอขมาคุณพ่อตั้งแต่เช้าแล้ว มันสารภาพกับคุณพ่ออย่างลูกผู้ชายแล้วว่าเมื่อคืนมันกับแกเรียบร้อยโรงเรียนดิมกันไปแล้ว" บุรินทร์อธิบายต่อให้เพื่อที่น้องสาวจะได้หายงงอย่างอารมณ์ดี

"หมายความว่าคุณพ่อไม่โกรธหรอคะที่พี่ดิมกับแบมเรา..เอ่อ..เรา"

"คุณพ่อจะไปโกรธอะไรแกได้ยังไง มีแต่จะขอบอกขอบใจแกเสียด้วยซ้ำ แกไม่รู้หรือไงว่าพ่อเราน่ะอยากได้เจ้าดิมมันมาเป็นลูกเขยขนาดไหน ถึงขนาดว่าเคยเอ่ยปากเอาไว้ตั้งแต่แกยังไม่เข้าเรียนอนุบาลแล้วด้วยซ้ำ พอวันนี้ได้รู้ว่าแกทำให้มันกลายมาเป็นลูกเขยได้สมใจคุณพ่อแบบนี้แล้ว หน้าที่ในการบริหารบริษัทมันจะหนีไปไหนได้ล่ะ ได้คนโปรดมาบริหารดูแลให้แบบนี้ ทีนี้คุณพ่อก็จะได้แอบหนีเที่ยวได้แบบสบายๆใจไม่ต้องกังวล แล้วก็ปล่อยให้ลูกเขยสุดที่รักบริหารแทนไปยังไงล่ะ จบ"

บุรินทร์อธิบายเสียจนยืดยาว และนั่นก็ทำให้บุรารีถึงกับกระจ่าง ส่วนดรัณภพเองนั้นเขารู้ความปรารถนาของผู้มีพระคุณมาตั้งนานแล้ว ติดก็แค่ตัวเขาที่คิดเอาเองมาตลอดว่ายังไงตัวเองก็ไม่คู่ควรกับบุรารี ทั้งๆที่ก็รู้หัวใจตัวเองดีว่าเขานั้นรักบุรารีมากแค่ไหน จนกระทั่งเมื่อวานนี้ที่เขาไม่สามารถหักห้ามควรรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป

"เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างงั้นจริงๆคุณพ่อก็น่าจะสนับสนุนแบมให้จับพี่ดิมเขมือบเสียตั้งนานแล้วนะคะ" บุรารีหันไปกระเง้ากระงอดใส่บิดาตอนที่เข้าใจในสิ่งที่บุรินทร์อธิบายหมดแล้ว

"ได้ที่ไหนกันล่ะลูก ปลูกเรือนน่ะต้องตามใจผู้อยู่ ถ้าเกิดว่าพี่ดิมเขาไม่ได้รักชอบลูกพ่ออย่างสมัครใจ ก็จะกลายเป็นว่าพ่อไปฝืนใจพี่เขาเสียเปล่าๆ"

"แต่ทีนี้คุณพ่อก็ทราบแล้วใช่ไหมล่ะคะ ว่าพี่ดิมลูกเขยคุณพ่อน่ะเขาสมัครใจที่จะปลูกเรือนอยู่กับแบม" 

"ว่าไงล่ะ ตกลงดิมสมัครใจที่จะปลูกบ้านปลูกเรือนอยู่กับยัยแบมแน่ใช่ไหม เปลี่ยนใจทีหลังไม่ได้แล้วนะ"

เจ้าสัวมีชัยหันกลับไปถามลูกเขยหมาดๆด้วยใบหน้าเต็มยิ้ม ก็จะไม่ให้ท่านเจ้าสัวมีชัยดีอกดีใจที่จะได้ดรัณภพมาเป็นลูกเขยได้อย่างไร ในเมื่อตัวเองเป็นคนอบรมสั่งสอน ทั้งเรื่องการใช้ชีวิต แถมยังถ่ายทอดวิชาบริหารธุรกิจที่บุรินทร์ไม่ค่อยจะสนใจเพราะไปสนใจในสาขาการแพทย์แทนให้จนหมด

ดรัณภพคือความภาคภูมิใจของเจ้าสัวมีชัย ความฝันในวัยเด็กของเขาคือนักธุรกิจ แต่ในเมื่อตัวเองถูกครอบครัวตีกรอบให้มาทางสายด้านการแพทย์ ดรัณภพเลยเสมือนเป็นตัวแทนในความสำเร็จของเขา

เขาสอนทุกอย่างให้กับดรัณภพ คอยสนับสนุนและถ่ายทอดวิชาความสำเร็จส่งต่อให้ จนได้เห็นกับตาตัวเองแล้วว่าดรัณภพทำตามได้ดีแค่ไหน เพราะฉะนั้นการที่บุรารีจัดการทำให้ดรัณภพยอมสยบมาเป็นลูกเขยของเขาได้นั้น มันยิ่งกว่าถูกรางวัลทั้งหมด

และอีกอย่างที่ท่านเจ้าสัวคลายใจ ก็คือการที่ลูกสาวสุดที่รักจะได้สามีที่ดีและเพรียบพร้อมอย่างดรัณภพด้วย ส่วนเรื่องภูมิหลังที่ลูกเขยของเขากังวลหนักหนากลัวว่าตัวเองจะไม่คู่ควรกับลูกสาวของเขานั้น บอกเลยว่าเรื่องนี้ตัวเขาเองไม่เคยซีเรียส ถือว่าชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ปัจจุบันต่างหากที่จะเป็นตัวกำหนดชีวิตและความเป็นไปในอนาคต

"ผมรักแบมมาตั้งนานแล้วครับท่านเจ้าสัว รักมาโดยตลอดแล้วก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนใจ"

"ดี งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะได้เข้าไปหาหลวงปู่ ให้ท่านดูฤกษ์ยามที่เหมาะสมให้ จะได้แต่งกันเลย แล้วระหว่างนี้ดิมก็ไปขนข้าวขนของมาอยู่ที่บ้านนี้เลยด้วย รู้ใช่ไหมว่าพ่อไม่มีทางยอมให้ยัยแบมย้ายออกไปอยู่ข้างนอกกับดิมแน่ๆ บ้านช่องที่สร้างไว้ออกจะใหญ่โตขนาดนี้ จะมาให้พ่อเป็นตาแก่อยู่เฝ้าบ้านหลังใหญ่คนเดียว แล้วพวกเราก็พากันหนีออกไปอยู่ข้างนอกหมดแบบนั้นไม่เอานะ"

"ครับท่านเจ้าสัว"

"ยังจะมาท่านเจ้าสัวอีก เขมือบลูกสาวพ่อไปทั้งคน เรียกพ่อก็ได้แล้วมั้ง"

จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นกันทั้งบ้าน จนกระทั่งตอนนี้บุรารีเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องราวของเธอกับดรัณภพนั้นมันจะกลายเป็นเรื่องง่ายและลงตัวได้ขนาดนี้ จากที่เคยตามเฝ้ารบเร้าอยากได้เขาแทบเป็นแทบตาย จนกลายมาเป็นท้อแท้แล้วท้อท้ออีก ในที่สุดยุดยื้อเขาไม่ไหว วันที่เห็นเขาขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงาน จึงได้ยอมเป็นคนถอดใจถอยออกไปจากเขาเอง 

แต่ใครเลยจะคิด พอวันที่เธอตัดสินใจถอย อยู่ๆดรัณภพจะบ้าดีเดือนตามไปกระชากเธอคืนมา และก็ยังสารภาพมาเองเสียจนหมดเปลือกว่าตัวเขาเองก็มีใจให้เธอมานานแล้วเสียอย่างนั้น ชั่ววินาทีนี้บุรารีเชื่อได้เลยว่าเธอคือผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด

"พี่ดิมจะเเต่งงานกับแบมจริงๆหรอคะ"

"บอกแล้วว่าพี่รักแบม รักมานานมากแล้ว ถ้าไม่แต่งกับแบมแล้วจะให้พี่ไปแต่งกับใคร"

"แต่วันนั้นพี่ดิมขอยัยอรลลินแต่งงาน อย่าคิดว่าแบมลืมนะ" บุรารีหันกลับมาเผชิญหน้าคนที่พยายามตามเข้ามาซุกไซ้ต้นคอเธอจากทางด้านหลังตาเขียวปั๊ด หลังจากที่พากันขึ้นมาดูห้องนอนของบุรารีเพื่อเตรียมที่เขาจะได้ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยได้

"ถ้าพี่บอกว่า ที่วันนั้นพี่จำใจขอลินแต่งงาน ก็เพราะว่าพี่อยากตัดใจจากแบมล่ะ"

"แล้วทำไมถึงต้องตัดใจ ในเมื่อพี่ดิมรักแบมมากขนาดนั้น ทำไมถึงไม่คิดสู้"

"แบมจะให้พี่สู้ได้ไง คู่แข่งของพี่น่ะลูกชายเจ้าสัวเกรียงไกรเลยนะ วันนั้นตอนที่พี่เห็นแบมให้คอนแทคเขาไปตอนกลับจากเกาะ พี่ก็เลยคิดว่าถึงเวลาที่ต้องตัดใจจริงๆเสียที ก็เลย..เลยคิดสั้นไปหน่อย ก็อย่างที่แบมเห็นว่าพี่ลองขอลินแต่งงาน"

"ไม่คิดเลยนะคะว่าคนหล่อๆฉลาดๆอย่างพี่ดิม ถึงตอนจะสิ้นคิดก็ทำอะไรบ้าๆลงไปได้"

"แล้วแบมไม่เคยได้ยินหรือไง เวลาที่เรามีความรักมักจะตาบอด แบมคิดดูนะว่าพี่รักแบม แต่จำเป็นต้องตัดใจจากแบม คิดูสิครับว่าพี่จะเจ็บปวดแค่ไหน"

"พี่คิดของพี่ไปเองทั้งนั้นว่าตัวพี่ไม่คู่ควร ทั้งๆที่ทั้งคุณพ่อแล้วก็พี่บาสสนับสนุนพี่ออกขนาดนี้ ยอมถึงขนาดว่าย้ายไปอยู่ทีมพี่ดิมกันหมด ไม่มีใครยอมบอกอะไรแบมเลย ปล่อยให้แบมรักพี่จนบ้าบอ เสียใจร้องไห้ที่พี่ไม่ยอมตอบรับรักแบมกลับ ดูทุกคนทำกับแบมสิคะ"

บุรารีได้ทีก็ระบายความอัดอั้นตันใจออกมาใหญ่ จนดรัณภพเห็นก็อดขำคนตรงหน้าไม่ได้ เลยหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจด้วยการผลักให้เธอนอนหงานลงไปบนเตียงแทน

"เรื่องอื่นมันผ่านมาแล้ว แบมลืมมันไปเถอะนะครับ พี่ว่าตอนนี้เรามาชดเชยช่วงเวลาที่เราเสียไป ทำอะไรที่ควรทำมาตั้งนานแล้วดีกว่า"

"อื้อ พี่ดิม เมื่อเช้าก็สองน้ำไปแล้วนะคะ"

เจอทีเด็ดดรัณภพเข้าไปบุรารีก็ถึงกับอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ชายกระโปรงลูกไม้ของเธอถูกเปิดสะบัดขึ้นทันทีที่ดรัณภพลูบไล้ไปตามต้นขาขาว

"ถ้าจะบอกแบมว่าวันหนึ่งพี่เสร็จได้เป็นสิบน้ำ แบมจะยอมให้พี่ทำไหมละครับ"

"อ๊าพี่ดิม ยอมสิคะ ขอแค่พี่ดิมเป็นคนทำ กี่น้ำแบมก็ไหว"

"งั้นอาข้าออกเลยนะครับ เลียเสร็จพี่จะได้ใส่เลย"

แล้วท่วงทำนองเพลงรักระหว่างเธอและเขาก็บรรเลงขึ้นโดยมีดรัณภพเป็นคนกำลังท่วงทำนอง บุรารียินดีที่จะเป็นผู้ตามอย่างว่าง่าย ตราบใดที่เขายังลุ่มหลงใหลในตัวเธออย่างนี้...

----------จบ---------