ทีใครทีมัน

หลังจากวันนั้นมาบุรารีก็ทำตัวเงียบกริบอย่างที่ว่า โดยเธอไม่คิดที่จะโทรไปตามหาหรือตามมารบกวนให้เขาได้วุ่นวายใจ ตั้งแต่ที่ดรัณภพได้รู้จักเธอมาบุรารีไม่เคยเป็นแบบนี้ กระทั่งรายการการโทรเข้าโทรออกในโทรศัพท์มือถือของเขาที่เคยมีแต่ชื่อเธอ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเงียบสนิทไปอย่างน่าใจหาย มันเงียบเกินไป จนดรัณภพเองอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ยิ่งหลังจากนั้นมาอีกแค่ไม่กี่วันก็มีข่าวออกตามมาจริงๆ ว่าคุณหมอสาวลูกสาวทายาทเจ้าของโรงพยาบาลดังก่อเรื่องตบตีแย่งผู้ชายกลางห้าง เจ้ามีชัยจึงได้เรียกขอให้เขาเข้าไปหา

"ฉันต้องขอโทษดิมมากด้วยจริงๆที่คราวนี้ยัยแบมก่อเรื่องรุนแรงจนหน้าอับอาย ลูกสาวฉันอายุอานามตั้งขนาดนี้ หน้าที่การงานก็มีแต่กลับมาทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวและวงศ์ตระกลูเสียหาย"

"ไม่เป็นไรครับ"

"แล้วนี่แฟนดิมเขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า บาดเจ็บอะไรตรงไหน"

"ลินไม่ได้เป็นอะไรมากครับท่าน แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้น"

"อื้มเอาเถอะ งั้นต่อไปนี้ทั้งดิมและแฟนก็ไม่ต้องเป็นกังวลไปนะ เห็นทีว่าเรื่องยัยแบมฉันคงต้องหาทางจัดการให้เด็ดขาด ที่ผ่านมาทุกคนตามใจยัยแบมมามากเกินไป จนทำให้ยัยแบมเสียนิสัยแบบนี้"

"คุณท่านหมายความว่ายังไงหรอครับ"

"ฉันจะบังคับให้ยัยแบมแต่งงาน ยัยแบมจะได้เลิกไปก่อกวนวุ่นวายกับดิมเสียที ฉันไม่อยากให้ดิมต้องมาทนลำบากใจเพราะลูกสาวของฉันอีก แค่ลำพังตอนนี้ดิมก็ยุ่งวุ่นวายในการดูแลบริษัทแทนฉันมากพอแล้ว"

"อะไรนะครับ..คุณท่านจะบังคับให้แบมแต่งงาน" ดรัณภพที่กำลังตกใจ เผลอหลุดปากถามออกไปแผ่วเบาอย่างไม่รู้ตัว เจ้าสัวมีชัยกำลังจะบังคับให้บุรารีแต่งงาน เรื่องนี้เขาควรต้องรู้สึกอย่างไร

"ใช่ วันก่อนฉันเจออคิณที่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของเจ้าบาส ที่พึ่งย้ายกลับมาอยู่ไทย บอกว่าอยากจะมาขออนุญาตตามจีบยัยแบม รายนั้นน่ะชอบยัยแบมมาตั้งแต่สมัยไหน ทุกวันนี้ก็ยังชอบอยู่ ถ้าไม่ติดว่าเมื่อก่อนฉันตามใจลูกมากเกินไป ไม่กล้าบังคับลูกแล้วล่ะก็ ไม่แน่ว่าป่านนี้ยัยแบมอาจจะเป็นฝั่งเป็นฝาแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วก็ได้"

"เอ่อ แต่ท่านเจ้าสัวครับผมว่า..อันที่จริงแล้วสิ่งที่แบมทำ มันก็ไม่ได้ถึงกับหนักหนาสาหัสอะไรหรอกนะครับ เธอก็เป็นของเธอแบบนี้มานานแล้ว ผมว่าคุณท่าน เอ่อ อย่าไปบังคับเธอเลยครับ" ขอพูดเอาไว้ก่อน แม้ว่าจะยังคิดไม่ตกว่าตัวเองต้องรู้สึกอย่างไร แต่สมองสั่งให้พูดคำพวกนี้ออกไปเขาก็เลยต้องพูด

"นี่ดิมยังจะบอกว่าสิ่งที่ยัยแบมทำมันยังไม่หนักหนาอีกอย่างงั้นเหรอ บุกเข้าไปตบตีคนอื่นในที่สาธารณะ ไม่รู้จักหักห้ามอารมณ์ตัวเอง ทั้งๆที่ก็รู้ว่าตัวเองเป็นใคร โดนทั้งฉันและดิมตามใจให้ท้ายเสียจนเคยตัว เห็นทีว่าฉันคงจะปล่อยให้ยัยแบมเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้"

"คือ..คุณท่านครับ ผมว่าเรื่องนี้เราน่าจะลองค่อยๆคุยกันดูดีๆก่อนดีกว่านะครับ"

"ไม่ล่ะ เย็นนี้ฉันนัดให้อคิณเข้ามาทานข้าวด้วยที่บ้านแล้ว ถึงเวลาที่ยัยแบมควรต้องหัดที่จะต้องมองผู้ชายคนอื่นบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ยึดติดอยู่กับดิม ทั้งๆที่ยัยแบมเองก็รู้ว่าดิมน่ะมีคนรักอยู่แล้ว เอาแต่สร้างความรำคาญอกรำคาญใจให้ดิมไม่ได้หยุดได้หย่อน แค่งานที่บริษัทก็วุ่นวายมากพอ นี่ดิมยังจะต้องมาคอยรับมือความเอาแต่ใจของยัยแบมอีก เรื่องนี้ฉันคงยอมให้ยัยแบมทำอย่างนั้นต่อไปไม่ได้หรอก ดิมอย่าได้คิดที่จะหาช่วยยัยแบบเลย"

"เอ่อ คุณท่านครับ คือว่าอันที่จริง ผมก็ไม่ได้.."

ในจังหวะที่ดรัณภพเองก็กำลังอึกอักและพยายามอยากจะอธิบายบอกกับเจ้าสัวมีชัยว่าตัวเขาเองไม่ได้อยากให้ท่านทำแบบนั้นกับบุรารีเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วจู่ๆคนที่กำลังตกอยู่ในหัวข้อสนทนาก็โผล่เข้ามาเผชิญหน้าอย่างเงียบเชียบและไม่บอกกล่าว

"คุณพ่ออยากจะให้แบมคบหาและก็แต่งงานกับพี่อคิณจริงๆใช่ไหมคะ ก็ได้ค่ะ แบมจะตามที่คุณพ่อบอก"

ใบหน้าสวยยืนเชิดนิ่งอยู่ด้านหลังโซฟาที่ดรัณภพและเจ้าสัวมีชัยใช้นั่งคุยกัน พอได้ยินว่าเป็นเสียงตอบรับที่ตนคุ้นเคย ดรัณภพก็รีบหันกลับไปมองด้วยความตกใจเมื่อได้ยินว่าเธอไม่ได้คิดที่จะคัดค้าน

บุรารีเดินอ้อมเข้ามาด้านหน้า ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงไปบนโซฟาตัวเดียวกับเขา หากแต่ดวงตากลมโตคู่สวยคู่นั้นที่เคยมองมาที่เขาด้วยความสดใสกลับว่างเปล่า เธอไม่ได้มองมาที่เขาเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้กระทั่งชำเลืองมองหรือกล่าวทักทายอย่างที่เคยทำ จนคนมองนั้นได้แต่ใจหาย 

ดูท่าแล้วคราวนี้บุรารีคงจะเอาจริง เรื่องที่เธอบอกว่าต่อไปนี้จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เธอมีท่าทีห่างเหินกับเขาแบบนี้ มันคงจะถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วใช่ไหม หากบุรารีได้คบหาและแต่งงานกับคนที่เจ้าสัวมีชัยพึ่งบอกไป เพราะว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่คู่ควรกับเธอดีมากกว่า..เขา

"ถ้าแบมตกลงง่ายๆตามที่พูดมาจริงๆก็ดี อย่างน้อยพ่อก็จะได้เบาใจว่าต่อไปนี้ลูกจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายสร้างความลำบากใจให้กับพี่ดิมเขาอีก แล้วก็เรื่องหนูไปอาละวาดใส่แฟนพี่เขา ถึงแม้ว่าพี่ดิมและแฟนเขาจะไม่ติดใจเอาความอะไร แต่ลูกก็ทำให้มันเสื่อมเสียชื่อเสียมาถึงตระกูลเราอยู่ดี แบมทำตัวแบบนี้เคยคิดบ้างไหมว่าคนอื่นเขาจะมองลูกยังไง" เจ้าสัวมีชัยได้ทีก็ถือโอกาสตักเตือนลูกสาวเอาเสียยกใหญ่ เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะนิ่ง นานๆทีที่บุรารีจะยอมนั่งเฉยรับฟังโดยที่ไม่ตอบกลับอะไร

"คุณพ่อไม่ต้องห่วงหรอกค่ะว่าต่อไปนี้แบมจะไปสร้างความลำบากวุ่นวายใจให้ใครเขาอีก แบมพอแล้ว"

บุารารียังคงพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตามองหลุบต่ำลงไปยังพื้นกระเบื้องขัดเงาด้านหน้าของบิดา ไม่แม้แต่ว่าจะเงยขึ้นมามองใคร

"งั้นก็ดี เย็นนี้พ่อนัดอคิณเอาไว้แล้ว พี่เขาเองก็ชอบพอในตัวลูกมาตั้งนาน ต่อไปก็ให้เริ่มที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกันไป"

"ค่ะ" 

บุรารีเอ่ยตอบรับบิดาออกมาเสียงเบา หลายวันมานี้ที่เขาไม่ได้มาเจอ ไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรให้ไม่สบายใจอะไรตรงไหนหรือเปล่าเขาเองก็ไม่กล้าที่จะถาม แต่ถ้าจะให้เดาแล้ว ดรัณภพคิดว่าบุรารีคงจะยังไม่หายโกรธเขาเรื่องนั้น เพราะไม่เช่นนั้นเธอคงจะโทรตามไปยอแยเขาแล้ว ไม่ใช่นิ่งเฉยขนาดนี้

หลังจากที่คุยกันจบ ท่านเจ้าสัวมีชัยก็ได้ขอตัวขึ้นไปพักผ่อน ปล่อยให้เขากับบุรารีนั่งเผชิญหน้าอยู่ด้วยกันเพียงลำพังอย่างนั้น และเป็นตัวเขาเองที่อดทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหว จำเป็นและจำใจที่จะต้องเอ่ยปากถามคนตรงหน้าออกไปด้วยความเป็นห่วง

"แบมยังโกรธพี่อยู่หรอ"

คงใช่..เพราะบุรารีนิ่งเงียบและไม่ตอบ แล้วต่อจากนั้นเธอก็ลุกเดินออกไปจากตรงนั้นไปเฉยๆ จนดรัณภพเห็นท่าทีนั้นแล้วก็อดจะหมั่นเขี้ยวบวกกับกระวนกระวายใจไม่ได้ จึงรีบลุกตามออกไปอย่างไว เพื่อที่จะได้เข้าไปดึงแขนเรียวนั่นเอาไว้ได้ทัน

"ตกลงจะไม่คุยกันอีกแล้วใช่ไหม"

"ปล่อย มีสิทธิ์อะไรมาถูกเนื้อต้องตัวแบมแบบนี้ ลืมไปแล้วหรือไงว่าสถานะของพี่คือใคร" บุรารีแหวกลับมาทันทีที่ถูกดึงด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ส่วนคนที่ตามไปดึงก็ได้แต่ขมวดคิ้วเข้มอย่างเหลืออด

"อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆหน่อยเลยได้ไหม"

"ต่อให้แบมจะทำตัวเป็นเด็กหรือว่าเป็นผู้ใหญ่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่ดิมอยู่ดี หลบไป"