ของที่อยู่ในรถ

เดินไปเอากับพี่ที่รถอย่างนั้นหรอ..ทำไมประโยคมันฟังแล้วถึงกับรู้สึกแปลกๆจังนะ แต่ด้วยความที่ว่าไหนๆเธอก็อยากชิ่งไปจากที่นี่จะแย่ด้วยแล้ว จึงทำให้บุรารีตัดสินใจเดินตามดรัณภพออกไปด้านนอกโดยที่ไม่มีการคิดคัดค้าน ขอแค่ให้เธอได้ออกไปให้พ้นๆจากตรงนี้ก็พอ

ดรัณภพเดินนำเธออกจากสถานที่นั้นตรงมายังรถของเขาที่จอดอยู่ด้วยความโมโหระดับร้อยล้านพันล้าน อารมณ์ความโกรธของเขาเรียกว่าแทบอยากจะจับบุรารีมันเขย่าเสียจนให้หัวสั่นหัวโยกหัวคลอนไปเลยก็ว่าได้

พอเดินมาถึงก็กดรีโมทรถยนต์ให้ส่งสัญญาณ หากแต่ว่าตัวเขากลับกลับยืนกอดอกมองเธออยู่อย่างนั้น จนบุรารีสงสัย

"ไหนล่ะคะถุงยาง เอามาค่ะแบมจะรีบกลับเข้าไปข้างใน ป่านนี้พี่อคิณรอแย่แล้ว"

กรี๊ด..อยากตบปากตัวเองว่าทำไมถึงได้พูดอะไรบ้าๆแบบนั้นออกไป พึ่งจะหลบออกมาได้แล้วแท้ๆยังจะมีหน้ามาพูดว่าจะรีบกลับเข้าไปด้านในอีก นี่เธอเอาสมองส่วนไหนคิดนะบุรารี

"ถุงยางอยู่ในเก๊ะตรงคอนโซลหน้ารถ แบมเปิดแล้วหยิบออกมาสิ พี่อยากจะขอยืนสูบบุหรี่เสียหน่อย"ดรัณภพยืนบอกน้ำเสียงเรียบ หากแต่ภายในใจกำลังเดือดปุดคิดหาทางจัดการคนเก่งเสียให้ควัก 

"แล้วแบมรู้หรอว่าเขาใส่ไซส์ไหน ใช่ใส่ไซส์เดียวกันกับพี่ได้แน่นะ ถุงยางน่ะมันมีหลายขนาด ไม่ใช่ว่าใครจะใส่ด้วยกันก็ได้"

จังหวะที่บุรารีกำลังเอื้อมมือเข้าไปเพื่อจะเปิดคอนโซลหน้ารถก็จำต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ๆดรัณภพก็ถามคำถามนี้ออกมา ใครใส่อะไรไซส์ไหนเธอจะไปรู้ได้ยังไง เคยใช้หรือเปล่าก็ยังไม่เคย แค่ที่ทำอยู่ตอนนี้ก็เพียงอยากหาทางแกล้งยั่วประสาทเพื่อประชดประชันเขาเฉยๆ

"ถ้าพี่ดิมหวง งั้นแบมไม่เอาแล้วก็ได้ค่ะ ยังไงเสียผู้ชายทุกคนก็คงมีถุงพกติดตัวไว้ ขนาดพี่ดิมเองยังมีเลยใช่ไหมคะ"

ว่าแล้วบุรารีก็ลุกออกมาจากตัวรถแล้วทำท่าราวกับว่าจะเดินกลับเข้าไปด้านในทิศทางเดิม แต่ในจังหวะเดียวกันดรัณภพก็ดูดบุหรี่อัดเข้าไปจนเต็มปอด แล้วจากนั้นก็โยนส่วนที่เหลือทิ้งโดยการใช้เท้าขยี้

"ก็ถ้าแบมอยากได้มีติดตัวไว้ งั้นขึ้นรถสิพี่จะพาไปซื้อ"

ดั่งกับว่ามีจังหวะเดดแอร์อยู่ชั่วขณะหนึ่ง ภายในหัวบุรารีก็กำลังคิดว่าจะยอมนั่งรถออกไปกับเขาหรือจะยอมทนอยู่ที่นี่ต่อ ถ้าตัดสินใจไปกับดรัณภพยังไงเสียเธอก็จะต้องปลอดภัย แม้ว่าจะยอมเสียหน้าเพราะว่าเธอได้ประกาศลั่นเอาไว้ว่าจะไม่ยอมเรียกใช้บริการเขาอีกเป็นอันขาด แต่ถ้าหากไม่ยอมไปแล้วจำต้องกลับเข้าไปเจออคิณข้างในนั้น นั่นแหละที่ทั้งหน้ากลัวและน่าอึดอัดกว่า เอาวะ..ไปก็ไป

จากนั้นดรัณภพก็ขับพาเธอออกมาจากสถานที่แห่งนั้นอย่างเร็ว เขาไม่ได้บอกหรอกว่าจะพาเธอไปซื้อถึงที่ใด แต่ใจเธอก็รู้สึกอบอุ่นมากกว่าตอนที่อยู่กับอคิณเป็นไหนๆ 

ในขณะที่บุรารีเองเริ่มรู้สึกผ่อนปรน หากแต่เธอไม่ได้รู้เลยว่าคนข้างๆยังคงเดือดดาลจนระงับอารมณ์แทบจะไม่อยู่ คำพูดของบุรารีที่ดังก้องอยู่ในหัวตอนเดินออกมาบอกเขาถึงสิ่งที่เธอต้องการ ตอกย้ำเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปจนปวดเจ็บ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเฝ้าทะนุถนอม ยอมที่จะไม่แตะต้องเธอมาตลอด นั่นก็เป็นเพราะระลึกได้ว่าสถานะภาพระหว่างเขาและเธอเป็นได้แค่ไหน เขาไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนเนรคุณ จึงคิดมาตลอดว่าถ้าบุรารีได้เจอกับคนที่คู่ควรกว่าเขามันต้องดีกว่าแน่ๆ

แต่..ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยมองใครเลย ใจเธอปักแน่นและหมกมุ่นอยู่แค่กับเขาตั้งแต่วันที่เธอเปิดเผยความรู้สึกออกมา แม้ว่าลึกๆเขาจะดีใจกับความรู้สึกที่มันตรงกันมากเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถแตะต้องมันได้อยู่ดี เขาจำเป็นต้องผลักไสแม้ว่ามันจะเจ็บปวด จากความรู้สึกส่วนลึกที่ตัวเขาเองก็ต้องการเธอมากเช่นกัน

ทางเดียวที่จะทำให้บุรารียอมตัดใจจากเขาได้ ก็คือการที่เขาบอกกับเธอมาตลอดว่าเขานั้นมีคนรักอยู่แล้ว ทั้งๆที่ความจริงแล้วภายในหัวใจของเขามันไม่เคยยอมปล่อยให้ใครได้มีโอกาสแทรกเข้ามาแทนที่เธอแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่อรลลิน คนที่บุรารีคิดมาตลอดว่าเป็นคนรักของเขา

คงไม่ผิดที่เธอจะคิดแบบนั้น แม้ว่าเขาจะไม่เคยเอ่ยปากบอกว่าอรลลินคือคนรัก แต่ก็มีหลายเหตุการณ์ที่บุรารีเห็นและคิดว่าอรลลินนั้นใช่ ทั้งๆที่ระหว่างเขาและอรลลินนั้นมันก็แค่ความสัมพันธ์แบบชั่วครั้งชั่วคราว ต่างคนก็ต่างไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกันอยู่แล้ว จะว่าไปเขาใช้อรลลินเพื่อเป็นไม้กันหมาไม่ให้บุรารีทำอะไรบุ่มบ่ามก็ว่าได้ ซึ่งเรื่องนี้บุรินทร์พี่ชายของเธอรู้ดี

ดรัณภพยอมรับกับตัวเองว่า เมื่อก่อนที่เขาอดทนอดกลั้นมาได้ตลอด นั่นเป็นเพราะว่าบุรารีไม่ได้มีท่าทีแบบนี้ เธอมีแต่แสดงออกมาว่าต้องการเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น นั่นจึงทำให้เขาชะล่าใจและไม่คิดที่จะทำอะไรให้เธอเสื่อมเสีย แต่สถานการณ์ตอนนี้ตรงกันข้าม บุรารีที่เขาเคยรู้จักไม่ใช่แบบนี้ ดูสิที่เธอยอมกล้าได้กล้าเสีย กล้าเดินมาขอถุงยางอนามัยกับเขาเพื่อจะเอาไปใช้กับคนอื่น แบบนี้..มันน่านัก

ดรัณภพตัดสินใจกับตัวเองแล้วว่าสิ่งที่บุรารีทำในวันนี้ ทำให้เขาไม่สามารถทนเก็บความรู้สึกได้อีกต่อไป ถ้าเธออยากดื้อนัก วันนี้ก็คงต้องโดนเขาปราบพยศ เอาให้แบบหนักๆ...

"แวะที่คอนโดพี่ก่อนก็แล้วกัน พึ่งนึกออกว่าครั้งที่แล้วเพื่อนพี่มีซื้อมาทิ้งเอาไว้หลายขนาด ยังไงแบมลองไปเลือกดู ชอบรสไหนกลิ่นแบบไหน จะได้ไม่ต้องไปซื้อ" 

ดรัณภพแกล้งพูดหน้าตาเฉยเพราะอยากแกล้งเล่นกับความรู้สึกของคนข้างๆ บ้าง แต่ไม่รู้เลยว่าปุ่มความหึงของบุรารีเองก็ถูกสะกิดเช่นกัน ใบหน้างามงองุ้มก่อนจะหันขวับมองมาพร้อมกับใช้ฟันคมกัดเข้าที่บนริมฝีบางของตัวเองไว้แน่น 

"แล้วทำไมเพื่อนพี่ดิมถึงต้องซื้อมาหลายขนาดด้วย ไหนบอกว่าพวกผู้ชายใช้ขนาดไหนก็ต้องซื้อขนาดนั้นไม่ใช่หรือไง" 

"ก็..มันกะว่าจะเอาไว้ใช้ปาร์ตี้"

"ปาร์ตี้อะไรถึงต้องใช้ถุงยาง"

"แล้วแบมคิดว่าปาร์ตี้อะไรล่ะ"

"พี่ดิม! นี่อย่าบอกนะว่าพี่ก็ไปปาร์ตี้อุบาทๆแบบนั้นด้วย" คราวนี้เป็นบุรารีที่โมโหจนควันออกหู ดรัณภพพูดออกมาแบบนี้มันหยามกันชัดๆ ทั้งๆที่ผ่านมาเธออ่อยเขามาแทบตายจนอายแล้วอายอีก แต่เขาก็ไม่เคยแตะ พึ่งจะมามีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาจริงๆก็เมื่อตอนอยู่ที่เกาะด้วยกันเท่านั้น เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆว่าดรัณภพชอบอะไรแบบนี้ด้วย

ดรัณภพเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะต้องการแกล้งให้เธอเข้าใจผิด พอจอดรถได้เขาก็เดินนำหน้าบุรารีไปขึ้นลิฟท์ ภายในใจดั่งมีไฟสุมทรวงจนร้อนรุ่ม เฝ้าอยากให้ถึงชั้นที่ห้องของตัวเองอยู่แทบจะไม่ไหว เขาตัดสินใจแล้วว่ายังไงเสียคืนนี้บุรารีจะได้รับรู้ว่าสิ่งที่เธอพยายามร้องขอจากเขามาตลอดนั้นมันรสชาติเป็นยังไง

พอลิฟท์จอดดรัณภพก็ฉวยข้อมือเล็กให้เดินตามไป ความโมโหหึงทำให้มันแรงจนเกือบจะเป็นกระชาก จนพอประตูห้องเปิดออกบุรารีกลับขืนตัวเอาไว้และจะไม่ยอมตามเข้าไป

"ขอรอข้างนอกนะคะ ไม่อยากให้พี่ดิมคิดว่าแบมอยากตามพี่เข้าไปทำอะไร"

"หึ" 

ดรัณภพทำเพียงแค่ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ก่อนจะใช้เเรงที่มีมากกว่าฉุดแขนของคนที่ยังพยายามจะขืนตัวเอาไว้ให้เข้าไปในห้องตัวเองจนได้และกดปิดล็อกประตูลง

"ว้ายพี่ดิม นี่พี่จะทำอะไร"