กระวนกระวายใจ

ภายในรถยนต์คันหรูที่จอดซุ่มดูสถานการณ์อยู่ฝั่งตรงข้ามถนน กำปั้นใหญ่ถูกบีบเข้าหากันจนแน่นก่อนที่มันจะถูกทุบลงไปบนพวกมาลัยด้านหน้าอย่างแรงไปอยู่หลายที ยามเมื่อสายตามองถนนข้ามฝั่งไปเห็นภาพที่บุรารีถูกอคิณกอดเอวเดินปลิวหายเข้าไปด้านใน

"คนอะไรไม่รู้จักมีความละอาย มาเที่ยวกับผู้ชายวันแรกก็ยอมให้เขาเตะเนื้อต้องตัวละ"

ดรัณภพหายใจกระฟึดกระฟัดด้วยความโกรธที่บุรารียอมให้ผู้ชายที่พึ่งจะพากันมาเดตตั้งแต่วันแรกได้ถูกเนื้อต้องตัวมากถึงเพียงนี้ ถึงแม้ว่าการเดตครั้งนี้มันจะเป็นการเห็นดีจากบิดาของเธอเองก็เถอะ แต่อย่างไรเสียบุรารีก็ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิง

ไม่ได้แล้ว เขาคงทนนั่งรออยู่ในรถแบบนี้อีกต่อไปไม่ไหว คงต้องขอตามเข้าไปดูจนถึงข้างในเสียหน่อยว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง เพราะถ้าเผื่อว่าข้างในมันเกิดมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล เขาจะได้ถือโอกาสพาตัวบุรารีออกไปจากที่นี่ได้ทัน

จากตอนแรกที่ทำเพียงแค่แอบขับรถตามมาอย่างไกลๆ ไปๆมาๆ ดรัณภพก็พาตัวเองเข้ามายังสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนและเสียงเพลงดังสนั่นเป็นที่เรียบร้อย พอเดินเข้ามา ยังไม่ทันที่จะได้หาโต๊ะนั่งสายตาก็สอดส่องหาบุรารีอย่างว่องไว แต่มองหายังไงก็ยังไม่เจอเนื่องจากว่าคนเยอะ เลยไม่รู้ว่าป่านนี้แม่ตัวดีจะไปแอบซุกซ่อนตัวอยู่โซนไหน

ดรัณภพใช้เวลาเดินฝ่าผู้คนอยู่สักพัก จนในที่สุดเขาก็หาเธอเจอ บุรารียืนคุยกับคนกลุ่มหนึ่งตรงด้านในสุด ในกลุ่มนั้นน่าจะมีผู้ชายราวๆเกือบห้าหกคนและผู้หญิงอีกสี่รวมบุรารีด้วย เวลานี้จากที่มองเห็น ผู้ชายที่ชื่ออคิณไม่ได้เอามือโอบเอวเธอแล้ว หากแต่ทั้งสองคนก็ยังถือว่ายืนอยู่ด้วยกันเสียจนชิด ในมือถือเเก้วเครื่องดื่มกันคนละใบ ต่างฝ่ายต่างก็โยกย้ายกันไปตามจังหวะเสียงเพลง

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบสองชั่วโมงน่าจะได้ และดรัณภพเองก็ยังคงนั่งแอบอยู่ในมุมหนึ่งของร้านอย่างเงียบๆ เขาไม่เคยละสายตาจากเธอไปแม้แต่น้อย จนมีช่วงหนึ่งที่ดีเจได้ประกาศว่าจะขอเปิดเพลงช้าในจังหวะเต้นรำสักหนึ่งเพลง เนื่องด้วยจากวันนี้เป็นทั้งวันเปิดร้านและเป็นวันครบรอบแต่งงานของเจ้าของคลับด้วย และจึงได้ขอใช้โอกาสนี้ในการมอบส่วนลดให้กับทุกท่านมากถึงห้าสิบเปอร์เซ็น สิ้นสุดคำพูด ลูกค้าทุกๆคนต่างก็พากันโห่ร้องด้วยความดีอกดีใจกันใหญ่

แต่..แน่นอนว่ามันคงจะไม่ใช่สำหรับดรัณภพ เมื่อระดับระยะสายตาคมที่พุ่งมองออกไปได้นั้น ทะลุเข้าไปเห็นภาพเบื้องหน้าตอนที่บุรารีกำลังยื่นมือของเธอออกไป

เธอวางมันลงไปบนฝ่ามือของอคิณ ซึ่งเขาก็เห็นว่าฝ่ายนั้นเองก็ยื่นมือออกมารอรับอยู่ ทีแรกเธอทำเหมือนกับว่าอยากจะขัดขืน แต่ทำไมอยู่ๆบุรารีถึงได้ยอมที่จะส่งมือออกไปอย่างนั้น

ด้วยภาพตรงหน้าที่เห็นบุรารียอมให้อคิณได้โอบกอดและพากันโยกเต้นรำ ถ้าหากว่าจะนับ แน่นอนว่าหางคิ้วของดรัณภพกำลังกระตุกจนเกือบใกล้จะถึงครั้งที่หนึ่งร้อยแล้วก็ได้ 

แก้ววิสกี้ถูกกระดกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า ทำไมช่วงเวลาในการเล่นเพลงนี้มันถึงได้ยาวนานไม่จบไม่สิ้นสักที เขาชักเริ่มที่จะไม่อยากทนเห็นภาพบุรารีกับผู้ชายคนนั้นเสียแล้ว และแน่นอนว่าอาการที่เขากำลังป่วนปั่นมวนท้องจนอยากคลื่นไส้แบบนี้ ก็มาจากการที่เห็นว่าบุรารีโน้มศรีษะทุยงามของเธอลงไปซบที่ตรงไหล่กว้างของคู่เต้นอีก

"หึ อย่าบอกนะว่ากำลังเมา"

กำปั้นแกร่งถูกบีบเข้าหากันอีกครั้งจนแน่น รวมไปถึงสันกรามแกร่งนั้นบดเขี้ยวเข้าหากันจนดังกรอดๆ เขาจะทำอย่างไรกับเธอดี จะมีวิธีไหนบ้างที่จะแยกบุรารีให้ออกจากผู้ชายคนนั้นได้ ในเมื่อตัวเขาเองไม่มีสิทธิ์...

ส่วนทางด้านบุรารีเองก็ชักเริ่มที่จะทนไม่ไหว แม้ว่าตัวเองจะเป็นคนที่เป็นฝ่ายเริ่มในการพาเอาตัวให้เข้ามาตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันชักจะชิดใกล้กับอคิณมากเกินไป แต่ใจก็ยังไม่อยากจะหยุด 

ดวงตากลมโตคอยแต่จะชำเรืองมองไปทางด้านนั้น ตรงโต๊ะมุมมืดที่มีใครบางคนเข้ามาจับจองเพื่อใช้มันในการตามมาแอบมองและสอดแนมเธอนั่งอยู่

พี่ดิมของเธอนั่งอยู่ตรงนั้น บุรารีเห็นแล้วตั้งแต่ตอนที่เขานั้นเดินเข้ามา ไม่สิ..จริงๆแล้วเธอแอบเห็นว่ารถของเขาขับตามรถของอคิณมาตั้งแต่หน้าบ้านแล้วต่างหาก นี่จึงเป็นเหตุผลที่เธอยอมให้อคิณกอดเอวเดินเข้าผับมา แต่ก็ไม่คิดเลยว่าดรัณภพจะยังคงตามเข้ามาถึงในนี้ รวมทั้งยังเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเมื่ออคิณเองนั้นเริ่มที่จะกอดเธอตอบ

ทุกวินาทีที่ถูกอคิณลูบไล้ความรู้สึกที่ว่าตนเองกำลังถูกลวนลามนั้นก็เพิ่มมากขึ้นไปทุกที ความรู้สึกมันช่างแตกต่างจากตอนที่ถูกสัมผัสด้วยร่างกายของดรัณภพ เธอไม่อยากถูกอคิณสัมผัส เขาควรจะพอได้แล้ว

แต่..ดรัณภพที่นั่งมองเธอจากตรงนั้นยังคงนิ่งเฉย นี่น่ะหรือคนที่บอกว่าถ้าเกิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอแล้วเขาจะรีบมาช่วย ขนาดเธอถูกอคิณกอดจนแทบจะจูบขนาดนี้ดรัณภพก็ยังทำเป็นนิ่งเฉยได้ คนไร้หัวใจ นี่เขาจะใจร้ายใจดำกับเธอไปถึงไหนกัน ขนาดว่าเห็นผู้ชายคนอื่นกอดเธอจนเเทบจะสิงร่างขนาดนี้แล้วเขาไม่คิดจะรู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง

"เอ่อพี่อคิณคะ แบมว่าเเบมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวแบมกลับมานะคะ" บุรารีรีบดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของอคิณทันทีที่เพลงจบ

"ให้พี่ไปด้วยนะครับ ปล่อยแบมไปคนเดียวแบบนี้พี่เป็นห่วง แบมน่าจะเมาแล้วด้วยเห็นดื่มไปตั้งหลายแก้ว ให้พี่พาไปเป็นเพื่อนเถอะนะครับจะได้ปลอดภัยดี"

ปลอดภัยกับผีน่ะสิ..ถ้าไปกับพี่มีหวังคงไม่ได้ออกมาจากห้องน้ำ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่อคิณ ห้องน้ำอยู่แค่ตรงโน้นเอง เดี๋ยวแบมรีบไปรีบกลับ พี่อคิณอยู่คุยกับเพื่อนๆต่อเถอะนะคะ อยู่รอแบมที่นี่แหละ"

บุรารีพูดตัดบทแล้วจึงรีบผละเดินออกมา เป้าหมายคือโต๊ะในมุมมืดด้านหน้า เธออยากจะเดินเข้าไปซัดดรัณภพสักป๊าบใหญ่ๆ โทษฐานที่บิดาเธออุตส่าห์ไว้วางใจให้คอยดูแลคุ้มครองเธอ แต่เขากลับปล่อยให้เธอถูกคนอื่นกอดเสียตั้งนาน

ราวกับว่านาฬิกากำลังหนุดหมุน ยามช่วงจังหวะที่บุรารีนั้นก้าวเข้าใกล้มาเรื่อยๆและดูเหมือนว่าเธอกำลังเดินตรงมาทางนี้ เขามองไม่ผิดแน่ บุรารีเห็นเขาเข้าแล้ว

แต่..ก็แล้วมันจะเป็นอะไรไป ในเมื่อบิดาของเธอแต่งตั้งให้เขาเป็นบอดี้การ์ดระดับวีวีไอพีของเธอ ก็เท่ากับว่า เขามีหน้าที่ตามมาสอดส่องดูความปลอดภัยของเธอได้อย่างไม่มีปัญหา 

บุรารีเดินตรงเข้ามา ก่อนที่จะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าและมองมาที่เขาด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ เธอยังคงยืนกอดอกเฉยอยู่อย่างนั้นและยังไม่ยอมที่จะพูดอะไรออกมา จนเป็นเขาเองเป็นฝ่ายอดที่จะถามเธอออกไปไม่ได้

"แบมมีอะไรกับพี่หรือเปล่า"

"มีถุงยางไหม แบมอยากได้เอาไปติดตัวไว้ เผื่อได้ใช้คืนนี้"

เพล้ง! ไม่ใช่แก้วที่ไหนหรอกแตก หากแต่เป็นสติและอารมณ์ความอดทนของเขานี่แหละที่มันแตกจนละเอียดยิบ บุรารีเดินเข้ามาขอถุงยางอนามัยกับเขา เพื่อเอาไปติดตัวไว้เผื่อใช้ในคืนนี้

ร้ายมาก..บุรารีชักจะร้ายกาจมากเกินไปแล้ว กล้าเดินมาขอถุงยางอนามัยกับเขา เพราะเผื่อว่าจะได้ใช้กับคนอื่น ได้สิ..แน่นอนว่าเขามีให้ แต่คงต้องขออภัยคุณหนูบุรารีเป็นอย่างสูงในเมื่อ..

"มีสิ พี่มี แต่ว่าแบมคงต้องเดินไปเอากับพี่ที่รถ"