คนรักของผู้หญิงร้ายๆ

สปีดโบ๊ทลำใหญ่ถูกขับไปจอดเทียบท่าเรือที่หน้าอ่าวภายในเวลาเพียงแค่ไม่ถึงสิบหน้านาทีจากฝั่งเท่านั้น ท่าเรือแห่งนี้เป็นท่าเรือส่วนตัวของโรงแรมสุดหรูติดท็อปอันดับหนึ่งบนเกาะแห่งนี้ พื้นที่บริเวณใกล้เคียงก็จะมีเพียงแค่แขกที่เข้าพักโรงแรมแห่งนี้เท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาใช้บริการได้ 

ทันทีเรือจอดสนิท ดรัณภพก็เป็นฝ่ายก้าวเดินขึ้นไปยังบนสะพานเชื่อมก่อน ก่อนจะหันมาส่งมือเพื่อเอื้อมไปรับบุรารี ใบหน้าหวานที่ถูกปกปิดด้วยแว่นตากันแดดสีเข้มกับหมวกปีกสานใบใหญ่รีบส่งยื่นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มสุดเก๋มอบให้ แม้ว่าจะได้รับกลับมาเพียงแค่ใบหน้าที่เฉยชา แต่นั่นมันก็ยังทำให้บุรารีพอใจอยู่ดี

"อุ้มหน่อยสิคะพี่ดิม" 

บุรารีพูดอ้อนเสียงหวานทันทีที่ขึ้นมายืนบนสะพานไม้ ดรัณภพพอได้ยินก็ไม่ได้พูดขัดอะไร วงแขนใหญ่ก้มลงไปซ้อนร่างคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ แล้วจึงพาก้าวเดินไปอย่างมั่นคง

การได้อยู่ภายในอ้อมกอดของชายคนที่ตนรัก ทำให้ทุกอย่างรอบๆตัวเป็นสีชมพูขึ้นมาทันใจ ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เปลวแดดที่ว่าร้อนก็ยังกลายเป็นเพียงแค่ลมอุ่นได้ในบัดดล

สายตาของดรัณภพยังคงมองไปข้างหน้า ส่วนสายตาของบุรารีเงยช้อนขึ้นมองเรียวคางสากที่ถูกปกคลุมไปด้วยไรหนวดเขียวครึ้มนั้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข การได้เป็นคนรักของดรัณภพมันดีแบบนี้นี่เอง เธออยากให้ทุกอย่างเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงจังเลย ไม่อยากให้เป็นเพียงแค่เรื่องสมมุติ

เมื่อทำการเช็คอินเสร็จ พนักงานก็นำกระเป๋าทั้งของเธอและของเขามาวางเอาไว้ในห้องเดียวกัน ซึ่งแน่นอนว่าไม่ต้องมีใครได้สงสัย บุรารีบอกกับเขาว่า ''คนรักกันก็ต้องนอนห้องเดียวกันค่ะ ถูกแล้ว'' โดยเธอเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง ในขณะที่ดรัณภพเองมีหน้าที่แค่เพียงทำตามและปล่อยให้เธอจัดการทุกอย่างได้ตามแต่ใจ

"เมื่อกี้แบมเห็นตรงเคาเตอร์เช็คอินมีบริการให้เช่าเรือยอร์ชด้วย แบมอยากเอาไปจอดดูพระอาทิตย์ตกดิน พี่ดิมพาแบมไปนะคะ"

บุรารีเดินตามเข้ามากอดซบใบหน้าลงไปบนหน้าอกแกร่งทันทีที่เขาและเธอเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสร็จ พลางนิ้วเรียวเล็กชี้ตรงไปยังเกาะเล็กๆที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักเมื่อมองออกไปยังห้องกระจกตรงนี้ 

"ก็ได้ ถ้าเราขับเลยอ้อมเกาะนี้ไป แล้วไปจอดแช่ไว้ตรงหน้าเกาะฝั่งโน้นคงจะได้เห็นพระอาทิตย์ตกน้ำพอดี" 

เรือยอร์ช ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กถูกเช่าเหมาลำออกไปตั้งแต่ยังบ่าย โดยดรัณภพนั้นเป็นคนขับ ส่วนบุรารีเลือกที่จะยืนเด่นเป็นนางแบบโชว์กายอยู่ที่บริเวณด้านหน้าเรือ จนกระทั่งขับมาจนถึงจุดที่หมายที่บุรารีต้องการ เครื่องยนต์ก็ได้ถูกดับลง 

วันนี้คลื่นลมทะเลทั้งเรียบและสงบ ดรัณภพก้าวจากที่นั่งคนขับลงบันไดมาช้าๆ เขายังคงปล่อยให้บุรารียืนเฉิดฉาย มองดูเหล่าพวกต้นไม้น้อยใหญ่ที่พากันขึ้นแทรกอยู่ตามภูเขาหินปูนกลางทะเลไปเพลินๆ ก่อนที่ตัวเขาเองจะเดินลงไปหยิบตะกร้าปิกนิกที่ทางโรงแรมเตรียมไว้รวมกับบริการการเช่าเรือขึ้นมาให้

ดรัณภพหิ้วตะกร้าเดินกลับขึ้นไปหาบุรารีที่ยังคงยืนอยู่ที่บริเวณด้านหน้าเรือ ผ้าปูฝืนบางถูกกางออก ตามด้วยชุดเซ็ตผลไม้และแซนวิชกับพวกเครื่องดื่มจำนวนหนึ่งได้ถูกนำเรียงออกมา

"แบมครับ มานั่งกินแซนวิชนี่ก่อนสิ วันนี้ทั้งวันแบมยังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวจะปวดท้อง"

บุรารีหันมามองทางที่ดรัณภพเรียก สีหน้าเขายังคงเรียบเฉยในขณะที่มองมา หากแต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย เห็นเพียงแค่นี้บุรารีก็ยิ้มหวาน ก่อนจะขยับกายละจากตรงนั้นมา ตามด้วยผ้าคลุมบิกินีที่เธอผูกมัดไว้บนสะโพกได้ถูกถอดออกจนเหลือแต่เพียงบิกินีตัวจิ๋วสีชมพูพาสเทลสดใสเอาไว้ จากนั้นจึงได้เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้วมาก้มหยุดลง

''พี่ดิมแน่ใจหรอคะว่าวันนี้แบมยังไม่ได้กินอะไรไปจริงๆ"

ใบหน้าสวยหวานยื่นแนบเข้ามาชิดใกล้ พร้อมกับฉายความแววระยิบระยับเด่นหราอยู่ในดวงตากลมโตเป็นประกาย ดรัณภพได้ยินก็ถึงกับหยุดชะงัก สมองนึกย้อนกลับไปทันทีถึงสิ่งที่บุรารีพูดว่าเมื่อเช้าที่ผ่านมาเธอมีอะไรบ้างตกลงท้องไป จึงได้รู้ว่ากำลังถูกคนตรงหน้าแกล้ง

"แล้วที่กินไปน่ะอิ่มหรอ"ดรัณภพเลิกคิ้วเข้มขึ้น เพราะใจก็นึกอยากจะแกล้งถามย้อนคนเจ้าเล่ห์กลับ

"ก็ยังไม่อิ่มหรอกค่ะ แต่ถ้าได้กินอีกที..ก็คงไม่แน่" ว่าแล้วลิ้นเล็กของเธอก็กวาดเลียไปรอบๆกลีบปากอมชมพูอย่างเย้ายวน จนดรัณภพเองก็อดที่จะละสายตามองตามไม่ได้

'เอาซี้..พี่ดิมอยากแกล้งเธอมา เธอก็พร้อมจะแกล้งกลับ' ยิ่งเห็นเขาทำแบบนี้ บุรารีก็ยิ่งชอบใจ

"แต่พี่ว่าแบมมากินแซนวิชนี่ดีกว่ามา อย่างอื่น..ถ้าอยากกินอีก..เอาไว้พี่จะลองคิดดู"

กรี๊ด พี่ดิมคนบ้า กล้าทำหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์เท่ๆแบบนี้ใส่เธอได้ยังไงกัน ไม่รู้หรือไงว่าใจเธอละลายหมดแล้ว

บุรารีพอได้ยินก็รีบทำตาเป็นประกายกลมโต จังหวะนี้ดรุณภพเองก็ยังไม่ค่อยที่จะแน่ใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้พูดแบบนั้นออกไป เขาเพียงแค่อยากแกล้งเธอหรือว่าจริงๆแล้วนั้นเขาแอบ..ติดใจ

"นี่พี่ดิมพูดจริงหรอคะ"

แม้อีกคนเพียงแค่อยากจะแกล้งเย้าเล่น แต่อีกคนก็เหมือนว่าจะไม่อยากที่จะปล่อยให้คำพูดของอีกฝ่ายผ่านไปได้ง่ายๆ บุรารีได้ฟังคำพูดตอนเผลอของดรัณภพเข้า สมองก็เริ่มวางแผนสรรหาของอร่อยมาลงท้องสำหรับมื้อถัดไปต่อทันที ดูท่าแล้วเธอคงจะได้กินเขาอีกแน่ๆ ก็ในเมื่อเขาเล่นพูดมาเสียขนาดนี้

"ตราบใดที่เรายังไม่กลับกรุงเทพ พี่ก็ยังเป็นคนรักของแบมอยู่..ไม่ใช่หรือไง" ดรัณภพถามกลับเสียงเรียบ ใบหน้าออกแนวเข้มขรึมและจริงจัง จนทำให้ฉัตรตะวันถึงกับหยุดมองและหยุดขยับไปด้วย

"แล้วในฐานะคนรักของพี่ดิม แบมทำอะไรกับพี่ดิมได้บ้างล่ะคะ ในฐานะคนรักของพี่ พี่ดิมอยากจะทำอะไรกับคนรัก"

บุรารีขยับชิดเข้าไปหา พร้อมทั้งหย่อนกายนั่งพับลงไปบนเข่าที่บนผืนผ้าซึ่งดรัณภพปูรอเอาไว้ เธอเบียดขยับแนบชิดตัวเองเข้าไปหากายแกร่งอีกครา ก่อนจะใช้สองแขนยกขึ้นพาดโอบไปบนลำคอและกอดโน้มลำตัวเขาให้โน้มเข้ามาหาใกล้ๆ สายตาทั้งสองสอดประสานกันแน่นต่างฝ่ายต่างจ้องลึกเข้าไปในดวงตา

"พี่ให้สิทธิ์แบมเต็มที่ตามที่แบมร้องขอ แบมอยากจะทำอะไรกับคนรักปลอมๆแบบพี่ก็ทำไป แต่ส่วนพี่จะตอบสนองแบมได้แค่ไหนก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง" ดรัณภพตอบเธอกลับหน้าตาย มิวายเขายังยักคิ้วเข้มร้ายๆท้าทายเธออีกต่างหาก ดูสิดูเขาทำ ดูแล้วมันช่างน่า..หมั่นไส้

"งั้นแบมขอจูบหวานๆจากพี่ดิมหน่อยได้ไหมคะ พี่ดิมช่วยเป็นฝ่ายจูบแบมก่อนบ้าง แบมอยากจะรู้ว่าความรู้สึกที่ถูกพี่ดิมเป็นฝ่ายจูบก่อนมันเป็นยังไง" บุรารีร้องขอเสียงเบา พลางดวงตาก็เว้าวอนร้องขอเอาจูบจากเขา

จากนั้น 'จูบ' หวานๆของดรัณภพที่บุรารีร้องหาก็ถูกส่งมา ริมฝีปากเล็กเผยอรับมันอย่างตื่นเต้นเมื่อเวลานี้ดรัณภพกำลังเริ่มที่จะดูดเล็มส่งมอบจูบหวานๆมาให้อย่างเอาอกเอาใจ

เธอกับเขาจูบกันไปกันมา อยู่ๆก็กลายเป็นไม่รู้ว่าบุรารีขยับขึ้นไปนั่งอยู่บนตักของดรัณภพตอนไหน สองร่างประกบใบหน้าเข้าหากันเพื่อแลกจูบ ในขณะที่สัดส่วนด้านล่างนั้นก็เริ่มจะถูไถ

"ไหนบอกว่าขอแค่จูบไง"

"ก็ในเมื่อพี่ดิมให้สิทธิ์แบมเต็มที่แล้ว ก็อย่าขัดสิคะ"

จากนั้นมือเล็กก็รีบฉวยโอกาสล้วงเข้าไปในกางเกงของคนตัวใหญ่และดึงสิ่งที่เธอกำลังนั่งทับไว้ให้พ้นออกมา บุรารีจัดการยัดมันสอดเข้ามาตรงด้านข้างหว่างขาและปล่อยให้บิกินีตัวจิ๋วของเธอรัดมันให้แนบชิดกับตัวตนของเธอเอาไว้ จากนั้นสะโพกกลมกลึงจึงได้เริ่มขยับ เธอขยับโยกมันเข้าๆออกๆเพื่อให้สองส่วนนั้นได้สัมผัสกันและถูไถ

"ดื้ออีกแล้วนะแบม"

"อ๊า พี่ดิมขาอย่าดื้อสิคะ"