บทที่ : 19 ( จบบริบูรณ์ )

19

จ้าวจื่อเหนียงนั่งอยู่บนโขดหินจ้องมองการต่อสู้ของลูกสมุนอยู่เงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าภรรยากำลังจะทำลายค่ายกลที่ปกป้องต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์จึงกระโดดลงจากโขดหินมุ่งตรงไปหาภรรยาทันที 

หยี่หมิงใช้พลังของนางที่มีทั้งหมดไปยังค่ายกลหวังทำลาย นางใช้เวลาอยู่สักพักแผงค่ายกลก็เริ่มร้าวและแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ ก่อนที่ร่างของนางจะลงไปนั่งฟุบกับพื้นดินด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่ใช้พลังไปมาก 

จ้าวจื่อเหนียงและหลิวถาเอ๋อร์มิรอช้ารีบเข้ามายืนอยู่ข้างต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากที่ผนึกค่ายกลถูกทำลาย ทั้งสองหวังนำเอาแก่นกลางต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ เพื่อนำไปปลดผนึกหวังคืนชีพให้กับจอมราชาปีศาจอย่างซีจ้าวเหว่ยและนำส่วนที่เหลือของต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ไปทำเป็นโอสถขายให้กับปีศาจในเผ่า

ชิงหรางที่ปราบร่างโคลนมายาที่หูหลี่สร้างขึ้นได้ทั้งหมดแล้วก็ลอยตัวมายืนอยู่ข้างกายของหลิวถาเอ๋อร์ โดยมีปีศาจลูกสมุนที่บำเพ็ญตบะถึงขั้นกลางสิบกว่าตนยืนอยู่ข้างหลัง

จ้าวจื่อเหนียงและหลิวถาเอ๋อร์รวมพลังกันเพื่อดึงเอาแก่นกลางต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ โดยมิสนใจหยี่หมิงที่เป็นภรรยาแถมยังสูญเสียพลังไปมากเลยแม้แต่น้อย นางนั่งหอบดวงตากลมโตจ้องมองดูสวามีกับสตรีที่สวามีชอบไปหาอยู่บ่อยครั้งด้วยความเจ็บปวด ตั้งแต่นางแต่งงานกับบุรุษปีศาจผู้นี้นางมิเคยได้รับความรักความเอาใจใส่จากเขาเลยแม้แต่คราเดียว เหตุใดนางต้องมาเจอกับเรื่องอัปยศอดสูเช่นนี้ด้วย ได้เกิดมาเป็นถึงองค์หญิงแต่กลับมีชะตาชีวิตต้อยต่ำกว่าชาวบ้านธรรมดาเสียนี่ 

แต่มิเป็นไรในอีกมิกี่ลมหายใจนางก็จะได้เป็นอิสระแล้ว หากมีภพชาติหน้านางขอเกิดมาเป็นคนธรรมดาที่มีชีวิตอิสระ มิขอเกิดมาเป็นคนมีฐานะที่ไร้อิสระอีกเด็ดขาด เหตุใดนางถึงรู้ว่าอีกมิกี่ลมหายใจนางก็จะได้เป็นอิสระ เพราะตอนที่นางปลดผลึกค่ายกล ค่ายกลแห่งนี้ถูกวางกับดักเอาไว้ซ้อนกับค่ายกลป้องกัน หากค่ายกลป้องกันถูกทำลายลง ค่ายกลทำลายที่ถูกวางซ้อนเอาไว้ก็จะทำงานทันทีมิช้าที่นี่ก็จะถูกทำลายล้างทั้งหมด มิมีผู้ใดหนีรอดไปได้อย่างแน่นอน ผู้ที่วางค่ายกลแห่งนี้ช่างเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมและวางแผนได้ละเอียดรอบคอบเป็นอย่างมาก ค่ายกลที่ถูกร่ายเป็นค่ายกลขั้นสูง หากเป็นผู้บำเพ็ญตบะมิถึงขั้นสูงสุดหรือมิถึงขั้นราชายุทธ์ก็มิอาจรู้ได้เลยว่ามีกับดักวางซ้อนเอาไว้ 

" นะ...นี่มันอะไรกัน! " หลิวถาเอ๋อร์เอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เหตุใดถึงมิมีแก่นกลางของต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ แถมตอนนี้ยังถูกค่ายกลดูดกลืนทำให้ขยับตัวหนีออกจากที่นี่มิได้อีกด้วย ตกหลุมพรางของพวกเผ่าสัตว์อสูรจนได้ มิได้นางจะมาตายที่นี่มิได้เด็ดขาด ชิ! ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก

" นี่มันกับดักนี่ ท่านจ้าวหรางเอ๋อร์ยังมิอยากตาย ท่านจ้าวทำอันใดสักอย่างสิเจ้าคะ มิเช่นนั้นพวกเราได้ตายกันที่นี่จริง ๆ แน่เจ้าค่ะ " นางน่าจะเอะใจตั้งแต่แรกเห็นที่เห็นคนในเผ่าสัตว์อสูรน้อยลงแถมยังปล่อยให้เผ่าปีศาจเข้ามาในเขตของตนได้ง่ายดายเช่นนี้อีก ถึงว่าสัตว์อสูรทั้งสามตนนั้นดูมิได้สะทกสะท้านกับการมาเยือนของเผ่าปีศาจเลยแม้แต่น้อย ที่แท้ก็ได้เตรียมการเอาไว้กำจัดพวกตนเรียบร้อยแล้วนี่เอง 

" โธ่เว้ย!...ตกหลุมพรางขอพวกสัตว์อสูรจนได้ หากข้าหนีออกไปจากที่นี่ได้ ข้าสัญญาว่าข้าจะฆ่าพวกมันทั้งหมดมิให้เหลือซากเลยแม้แต่ตนเดียว " จ้าวจื่อเหนียงเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ความโกรธแค้นปะทุอยู่เต็มอก แผนการทั้งหมดที่วางเอาไว้ล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะพวกมัน! พวกมันจะต้องถูกกำจัดทิ้งโดยเร็ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นจ้าวจื่อเหนียงก็เริ่มร่ายค่ายกลเพื่อทำลายค่ายกลที่เผ่าสัตว์อสูรได้วางเอาไว้ ตนจะมิยอมตายที่นี่เป็นแน่ ตนจะต้องปลดผนึกฟื้นคืนชีพท่านซีจ้าวเหว่ยให้ได้ " ทำลาย! "

" ทำลายมันซะ! " หลิวถาเอ๋อร์

" หย๊า!... " จ้าวจื่อเหนียง

" ไม่!... " หลิวถาเอ๋อร์

" ไม่!...ข้ายังมิอยากตาย " ชิงหราง

" ฮึ ในที่สุดข้าก็ได้รับอิสระภาพเสียที ลาก่อนท่านพ่อ ท่านแม่ หมิงเอ๋อร์รักท่านนะเจ้าค่ะ " หยี่หมิง

พลังที่จ้าวจื่อเหนียงกับหลิวถาเอ๋อร์และชิงหรางสาดใส่ค่ายกลที่หูหลี่วางเอาไว้มิเพียงพอที่จะทำลายมันลงได้ ทำให้ปีศาจทุกตนที่เข้ามายังถ้ำแห่งนี้ต่างต้องรับชะตากรรมอย่างมิอาจหนีรอดไปได้กลายเป็นเถ้าธุลีล่องลอยหายไปตามอากาศ 

หมู่บ้านฉิงอี้ใหม่

หูหลี่ แม่ทัพเหยาชู หลินเยว่เดินนำบุรุษมนุษย์ทั้งหกคนมายังเรือนของโมลู่หานรองผู้นำหรือรองหัวหน้าเผ่า ตลอดทางเดินเหล่าสัตว์อสูรที่เห็นต่างพากันจ้องมองบุรุษมนุษย์ทั้งหกคนอย่างสงสัย หากแต่ก็มิได้คิดร้ายต่อมนุษย์ที่หัวหน้าเผ่าพากลับมายังหมู่บ้านด้วยแต่อย่างใด

" นั่นมันท่านหูหลี่ ท่านแม่ทัพเหยาชู ท่านหลินเยว่นี่ ทุกคน! ทุกคนท่านหูหลี่ ท่านแม่ทัพเหยาชู ท่านหลินเยว่กลับมาแล้ว! " เฉินอันเฉินร้องขึ้นพลางชี้นิ้วให้กับเหล่าเพื่อน ๆ ดูด้วยความดีใจ

" ไหน ๆ จริงด้วยพวกเราไปหาท่านกันเถอะ " อันหมิงเพื่อนของเฉินอันเฉินเดินแหวกเพื่อน ๆ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังทิศทางที่เพื่อนชี้ ก่อนจะเอ่ยชักชวนเพื่อนทั้งสี่ตน

" ไปสิ...ไปสิ " ต้าหลัวเพื่อนของเฉินอันเฉินเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย

" รอข้าด้วย! " โม่เฟิงวิ่งตามเหล่าเพื่อน ๆ ไปติด ๆ

เรือนไม้ไผ่บนเนิน

ซูซู่รีบวิ่งมาหาคุณหนูของนางที่กำลังนั่งบดสมุนไพรทำเป็นโอสถอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ผลิใบออกมาเป็นสีชมพูอ่อน

" คุณหนู คุณหนูท่านหูหลี่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้อยู่ที่เรือนของท่านโมลู่หานแถมยังพาบุรุษเผ่ามนุษย์มาด้วย "

" ดีจัง...ปลอดภัยดีสินะ " มือเรียวสวยวางทุกอย่างลง ริมฝีปากอวบอิ่มชมพูระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจและโล่งใจที่สามีกลับมาอย่างปลอดภัย ความกังวลก่อนหน้านี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง

" ท่านหูหลี่กลับมาอย่างปลอดภัยมิมีบาดแผลใด ๆ เลยแม้แต่นิดเดียวเจ้าค่ะ คุณหนูจะไปพบท่านหูหลี่ตอนนี้เลยหรือไม่เจ้าคะ "

" ไม่ล่ะ...อีกประเดี๋ยวเหล่ากงก็คงกลับมา อีกอย่างการที่เหล่ากงไปเรือนของท่านโมลู่หานก่อนคงมีเรื่องสำคัญต้องหารือกันเป็นแน่ หากข้าไปมิเป็นการรบกวนพวกเขาหรือ "

" อาจจะจริงอย่างที่คุณหนูกล่าวมาก็ได้เจ้าค่ะ "

" เช่นนั้นเจ้าก็มาช่วยข้าบดสมุนไพรเหล่านี้เถอะ "

" เจ้าค่ะคุณหนู "

เรือนของโมลู่หาน

ห้องโถงเล็ก

" ข้าให้คนจัดเตรียมเรือนให้กับมนุษย์เหล่านั้นเรียบร้อยแล้ว " โมลู่หานเอ่ยขึ้นพลางหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม

" ขอบคุณ " หูหลี่กล่าวขอบคุณสหายพลางพยักหน้าให้เบา ๆ

" ทางฝั่งหมู่บ้านเก่าเป็นเช่นไรบ้างเรียบร้อยดีใช่หรือไม่ " โมลู่หาน

" เรียบร้อยดีขอรับท่านโมลู่หาน เผ่าปีศาจถูกเรากำจัดหมดสิ้น มิมีผู้ใดหนีรอดไปได้แม้แต่ตนเดียว ยิ่งไอ้ลูกกลม ๆ สีดำ ๆ ที่ท่านหูหลี่ได้มาจากท่านเสี่ยวลู่ สิ่งนั้นมีประสิทธิภาพทำลายล้างสูงมากสามารถกำจัดปีศาจได้มากมายในคราวเดียวช่วยประหยัดพลังของพวกข้าไปได้เยอะเลยขอรับ " หลินเยว่เอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดี ดี ศึกครานี้ต้องยกความดีความชอบให้กับแม่นางเสี่ยวลู่แล้วล่ะ " โมลู่หานหัวเราะออกมาอย่างสะใจในที่สุดพวกตนก็สามารถเอาชนะเผ่าปีศาจได้เสียที " หูหลี่เจ้ารีบกลับไปหาภรรยาของเจ้าเถอะ นางเป็นห่วงเจ้ามาก ปานนี้คงได้รับข่าวสารการกลับมาของเจ้าแล้วและคงกำลังรอเจ้ากลับไปหาอยู่เป็นแน่ "

" อืม เช่นนั้นข้าขอลา "

" อืม "

" น้อมส่งขอรับท่านผู้นำ " แม่ทัพเหยาชู

" น้อมส่งขอรับท่านผู้นำ " หลินเยว่

เรือนไม้ไผ่บนเนิน

สายลมอ่อนโบกพัดไปตามอากาศ ท้องฟ้ามืดค่ำบ่งบอกถึงเวลาเป็นอย่างดี พระจันทร์เต็มดวงที่ล่องลอยอยู่เหนือเหล่าก้อนเมฆ ทำให้ลู่ปิงปิงจ้องมองอย่างมิวางสายตา 

" เหตุใดจึงมายืนอยู่ตรงนี้ผู้เดียว " เสียงทุ้มดังขึ้นอยู่ด้านหลังของลู่ปิงปิง ก่อนท่อนแข็งแกร่งจะโอบกอดนางจากทางด้านหลังพลางวางคางเอาไว้บนไหล่มน พร้อมสูดดมกลิ่นหอมที่ออกมาจากกายของนางเข้าเต็มปอด

" ข้าออกมารอท่านเช่นไร " ใบหน้ากลมสวยเบี่ยงมาจ้องมองเสี้ยวหน้าของสามีพลางยกยิ้มบางเบาออกมาอย่างเอ็นดู

" เหล่าผ๋อข้ามีความสุขมากที่ได้อยู่กับเจ้าเช่นนี้ "

" ข้าเองก็มีความสุขที่ได้อยู่กับท่านเช่นกันเหล่ากงของข้า " แขนเรียวยกขึ้นมาลูบใบหน้าของหูหลี่แผ่วเบา ' ขอบคุณมากน่ะเสี่ยวลู่ที่มอบความสุขให้แก่ฉันคนนี้ '

รอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่

ซูซู่ที่แอบดูคุณหนูและท่านเขยก็ได้แต่ยิ้มอย่างเขินอายอยู่ที่มุมของเรือน ' ได้เห็นคุณหนูมีความสุขเช่นนี้ นางเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย '

จบบริบูรณ์