บทที่ : 14

14

เรือนแม่ทัพเหยาชู

ร่างสูงกำยำของผู้เป็นเจ้าเรือนกำลังนั่งจิบชาอยู่ที่ศาลาไม่ไกลจากห้องของตัวเองและห้องของสตรีที่พามารักษามากนัก สายตาคมเฉี่ยวทำการกวาดมองไปทั่วบริเวณของเรือน หวังหาผู้ร้ายที่แอบรุกรานเข้ามาในยามวิกาล แต่แท้จริงแล้วกลับกำลังมองหาสตรีที่เจ้าตัวได้นำออกมาจากป่า เพื่อพามารักษาอาการบาดเจ็บเมื่อไม่นานมานี้ต่างหาก ซึ่งนางมีนามว่าชิงหราง นางอ้างว่าตัวของนางเป็นชาวบ้านมนุษย์ธรรมดาที่ออกมาเก็บสมุนไพรไปขายเพื่อประทังชีวิต

ก่อนยามโหย่วสตรีนางนี้ได้มาขอตนออกไปซื้อของกับสาวรับใช้ที่อยู่ในเรือนมานาน กระทั่งบัดนี้เข้ายามซวีแล้วทั้งสองยังมิกลับมากันเลย หรือไม่ทั้งสองก็อาจจะเกิดเหตุมิคาดฝันขึ้นกลางทาง มิได้ตนจะต้องออกไปตามหาทั้งสอง คืนปล่อยไว้แบบนี้มิดีแน่ 

เหยาชูวางแก้วชาลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นจากเกาอี้กำลังจะเดินออกจากศาลา แต่ทว่าเจ้าตัวยังไม่ได้ก้าวเท้าออกจากศาลาเลยแม้แต่ก้าวเดียว ชิงหรางกับสาวรับใช้ก็เดินเข้ามาภายในเรือนเสียก่อน 

ชิงหรางเข้ามาภายในเรือนของแม่ทัพได้ก็สั่งให้สาวรับใช้นำของที่ซื้อมาไปเก็บภายในห้องนาง ก่อนจะก้าวเดินเข้ามาหาท่านแม่ทัพที่ยืนอยู่บนศาลาพร้อมกำลังจ้องมองนางอย่างมิวางตา

" ท่านเหยาชู หรางเอ๋อร์ขอโทษที่กลับเข้าเรือนช้าเจ้าค่ะ " ใบหน้าสวยเศร้าสลดลงทันทียามกล่าวจบ บุรุษทุกคนยามได้เห็นใบหน้าอันสวยงามของสตรีเศร้าสลดก็จะต้องใจอ่อนทุกราย มิว่าจะเป็นเผ่ามนุษย์ เผ่าปีศาจหรือแม้แต่เผ่าสัตว์อสูรเองก็ตาม

" ข้ามิได้จะว่าอันใดเจ้านี่ หากการเดินเที่ยวในครั้งนี้ทำให้เจ้ามีความสุขข้าจะว่าอันใดเจ้าได้เล่า " เหยาชูตอบเพื่อเอาใจนาง เพราะมิอยากทำให้แผนการที่วางไว้ทั้งหมดพังลงเพราะความใจร้อนของตนเป็นเหตุ

" ท่านเหยาชูเหตุใดท่านจึงใจดีกับหรางเอ๋อร์เยี่ยงนี้ หรางเอ๋อร์มิเคยได้รับการปฏิบัติที่ดีเช่นนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะ ท่านเหยาชูเป็นคนดีมีจิตใจอันงดงามหรางเอ๋อร์ขอนับถือจากใจจริงของหรางเอ๋อร์ " นางนำแขนทั้งสองข้างมาไว้ที่หน้าตักแล้วย่อตัวลงเล็กน้อยคำนับต่ออีกฝ่าย ทั้งหมดที่นางทำลงไปล้วนเป็นการแสดงของนางทั้งนั้น เสียดายที่การออกไปนอกเรือนนี้ในครั้งนี้ นางมิได้ข้อมูลเกี่ยวกับต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์นั่นเลย หากจะถามเหล่าชาวบ้านที่เป็นสัตว์อสูรพวกนี้นางก็คงมิพ้นถูกจับได้ ถึงแม้นตบะของนางจะสูงแต่ก็มิอาจหนีรอดจากสัตว์อสูรพวกนี้ไปได้อย่างแน่นอน

" นี่ก็มืดค่ำมากแล้วเจ้าไปพักผ่อนเถอะ " เหยาชูตัดบทหวังปลีกตัวออกมาส่งสารให้กับหูหลี่ นางออกไปนานเช่นนี้คงมิพ้นออกไปสืบเรื่องของต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์เป็นแน่

" เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ "

" อืม "

เหยาชูเมื่อเห็นว่าชิงหรางเดินเข้าไปในห้องของนางแล้ว ตนจึงเดินเข้ามาในห้องของตัวเอง จากนั้นก็ส่งสารไปให้กับหูหลี่ทันที 

เรือนผู้นำหูหลี่

" มีเรื่องอันใดรือเหล่ากง " ลู่ปิงปิงเดินเข้ามายืนข้างกายสามี

" เหยาชูส่งสารมาให้น่ะ บอกว่าชิงหรางออกจากเรือนไปนานคาดว่าน่าจะออกไปตามหาต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ "

" เช่นนั้นก็เป็นดั่งที่ซูซู่กล่าวมาเลยสิเจ้าคะ แล้วท่านจะปล่อยไปเช่นนี้หรือ "

" อืม...ข้าอยากรู้ว่านางและเผ่าของนางจะมาไม้ไหนอีก "

ลู่ปิงปิงถอนหายใจให้สามีแผ่วเบา ก่อนจะกล่าวต่อสามี " เช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านเลยเจ้าค่ะ "

" เหล่าผ๋อวันพรุ่งเราจะออกเดินทางไปหาโมลู่หานกัน เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ "

" รับทราบเจ้าค่ะ " พร้อมกับเผยรอยยิ้มอันสดใส

ลู่ปิงปิงและซูซู่เตรียมสัมภาระเสร็จในยามเฉิน จากนั้นจึงพากันมายังจุดนัดพบที่หูหลี่บอกเอาไว้

ห้องลับใต้ดิน

" เหล่ากงข้ามาแล้ว "

" เหตุใดจึงมาช้าเยี่ยงนี้เหล่าผ๋อ " หูหลี่เดินเข้ามาหาภรรยาพร้อมกับเอ่ยถามในสิ่งที่ตนสงสัยใคร่รู้

" ท่านจะมิให้ข้าช้าได้เยี่ยงไร ข้าต้องจัดเตรียมทั้งสมุนไพรและโอสถไหนจะชุดของท่านและของข้าอีก ท่านนี่จริง ๆ เลยต่อไปข้าจะมิจัดเตรียมให้ท่านแล้ว ของ ๆ ท่าน ท่านก็จัดเตรียมเองเถอะ " ลู่ปิงปิงใบหน้ามุ่ยขึ้นมาทันทียามที่ได้ยินสามีกล่าวมาเช่นนั้น

" ท่านหูหลี่เหตุใดเด็กถึงได้เยอะเพียงนี้ล่ะเจ้าคะ " ซูซู่เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

" นั่นสิเหล่ากงเหตุใดเด็กน้อยถึงได้เยอะเพียงนี้ " เมื่อกี้เธอไม่ทันได้สังเกตเลยแฮะ

" เด็กน้อยเหล่านี้จะออกเดินทางไปกับพวกเราด้วย เนื่องจากที่แห่งนี้มิปลอดภัยสำหรับพวกเขาอีกต่อไปแล้ว "

" ท่านกล่าวมาเช่นนี้หมายถึงการต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วสินะเจ้าคะ "

" เป็นอย่างที่เจ้ากล่าวมาเหล่าผ๋อ ก่อนหน้านี้ข้าก็ได้นำส่งคนชราและสตรีบางส่วนไปก่อนแล้ว "

" เช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ยามเกิดเหตุมิคาดฝันขึ้นมาจริง ๆ จะได้มิวุ่นวายมาก "

" อันเฉินคารวะท่านเสี่ยวลู่ ท่านพี่ซูซู่ขอรับ " เด็กชายวัย 7 ขวบเดินเข้ามาคารวะผู้มีพระคุณของตน

" เจ้าก็ไปพร้อมกับพวกข้าด้วยสินะอันเฉิน "

" ขอรับท่านเสี่ยวลู่ มิใช่เพียงแค่ข้าน้อยนะขอรับยังมีท่านพ่อของข้าน้อยด้วยขอรับ "

" เฉินเซียวคารวะท่านเสี่ยวลู่ " เฉินเซียวเดินเข้ามาคารวะผู้มีพระคุณด้วยความเคารพ หากมิได้ท่านเสี่ยวลู่ช่วยรักษาป่านนี้ตนคงได้จากโลกใบนี้ไปนานแล้ว บุญคุณนี้ใหญ่หลวงนัก ตนจะมิมีวันลืมโดยเด็ดขาด

" อืม ท่านเป็นเช่นไรบ้างท่านเฉินเซียว "

" ข้าน้อยกลับมาแข็งแรงแล้วขอรับ "

" เช่นนั้นก็ดีแล้ว " เธอส่งยิ้มให้กับสองพ่อลูก

" ถึงเวลาเคลื่อนย้ายแล้ว ข้าขอให้ทุกคนขึ้นไปอยู่บนแท่นด้วย " หูหลี่เมื่อเห็นว่าทุกคนมาครบแล้วจึงเอ่ยขึ้น หากเคลื่อนย้ายช้าอาจจะทำให้ปีศาจที่แฝงตัวเข้ามารู้ถึงสถานที่หลบภัยของเผ่าสัตว์อสูรเอาได้

" ไปกันซูซู่ "

" เจ้าค่ะคุณหนู "

หูหลี่ยามเห็นว่าทุกคนอยู่บนแท่นนำส่งเรียบร้อยแล้วจึงเริ่มเปิดค่ายกลนำส่งไปยังสถานที่หลบภัย

" เปิดค่ายกลนำส่ง " สิ้นเสียงของหูหลี่ค่ายกลนำส่งก็เริ่มทำงาน นำส่งสัตว์อสูรที่อยู่บนแท่นมายังค่ายกลของหมู่บ้านหลบภัยได้สำเร็จ 

ฝั่งโมลู่หานที่เห็นแสงของค่ายกลทำงานสำเร็จก็ต่างพากันยกยิ้มอย่างดีอกดีใจกับผลงานของตน ก่อนจะพาทุกคนไปยังเรือนพักที่ได้จัดเตรียมเอาไว้

" แผนการของเจ้าดีมิใช่น้อยเลยสหายรักของข้า "

" นี่ก็เป็นแผนการของเจ้าเหมือนกันมิใช่หรือ "

" ท่านหูหลี่กับท่านโมลู่หานสุดยอดมากเลยเจ้าค่ะ " ซูซู่ยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างให้กับบุรุษทั้งสองตนอย่างชื่นชม

" ท่านโมลู่หานนี่คือโอสถสำหรับผู้ฝึกบำเพ็ญและรักษาอาการบาดเจ็บ ฝากท่านนำไปแจกจ่ายให้กับเหล่าทหารและผู้ฝึกบําเพ็ญที ส่วนอีกครึ่งหนึ่งให้ท่านเก็บเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน ท่านมิต้องเป็นกังวลข้าจะส่งโอสถมาให้ท่านบ่อย ๆ เพื่อให้ท่านและเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญสามารถสำเร็จการฝึกฝนได้เร็วขึ้น "

" ขอบคุณในน้ำใจของเจ้ามากแม่นางเสี่ยวลู่ "

" ท่านมิต้องขอบคุณข้าหรอก หากท่านฝึกฝนได้สำเร็จข้าเองก็ปลอดภัยมากขึ้นเช่นกัน ฉะนั้นเราต่างก็พึ่งพาซึ่งกันและกันทั้งนั้น "

" หูหลี่ข้าว่าเจ้าได้ภรรยาที่ดีเลยทีเดียว ฮ่า ฮ่า ฮ่า " โมลู่หานหัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจในความจริงใจของภรรยาสหายรัก

" ข้าก็คิดเช่นนั้น "