บทที่ : 11

11

" ท่านผู้นำ ท่านผู้นำขอรับ ข้าน้อยขอคารวะท่านผู้นำ ข้าน้อยขอคารวะท่านเสี่ยวลู่ ท่านผู้นำขอรับท่านเหยาชูให้ข้าน้อยมารายงานต่อท่านผู้นำว่าพวกข้าน้อยได้พบสตรีมนุษย์นางหนึ่งนอนสลบอยู่ในป่าห่างออกไปจากหมู่บ้านของเรามิมากนักตอนออกไปลาดตะเวนในยามเช้าตรู่ นางได้รับบาดเจ็บสาหัสคาดว่านางน่าจากออกมาหาสมุนไพรหรือไม่ก็ของป่าไปกินแล้วโดนสัตว์ป่าทำร้ายขอรับ " บุรุษหนุ่มนามหลินเยว่ เป็นทหารมากฝีมือเป็นมือขวาของแม่ทัพเหยาชู 

" ฮึ่ม...มนุษย์เช่นนั้นรึ " ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ทว่าภายในใจกลับคิดคาดคะเนต่อสตรีผู้นี้ " ไปกันเถอะ "

" เหล่ากงท่านคิดเช่นไรกับสตรีผู้นี้รึ " ลู่ปิงปิงก้าวเดินไปตามทางใบหน้าเชิดตรงมองไปด้านหน้ายามเอ่ยถาม

" คิดว่านางมิน่าไว้วางใจ เจ้าล่ะคิดเห็นเช่นไร " 

" ไม่รู้สิเจ้าค่ะ " เธอกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่น่าไว้ใจอย่างนั้นเหรอ หึ สามีของเสี่ยวลู่ช่างน่าสนใจนัก แต่เอะตอนนี้เธอเองก็อยู่ในร่างของเสี่ยวลู่นี้น่า ฉะนั้นตอนนี้เขาเองก็เป็นสามีของเธอด้วยเหมือนนกัน

" เช่นนั้นรึ " มุมปากหยักหนากระตุกยิ้มขึ้น ฟูเหรินของตนช่างน่าสนใจยิ่งขึ้นทุกวันเสียจริง

" คารวะท่านผู้นำ คารวะท่านเสี่ยวลู่ " บ่าวรับใช้ประจำประตูทั้งสองโค้งตัวทำความเคารพ

ทุกคนเดินเข้ามาภายในเรือนของท่านแม่ทัพเหยาชู หลินเยว่ผลักบานประตูให้แก่ท่านผู้นำและภรรยาของท่าน เพื่อเข้าไปภายในห้องนอนของท่านแม่ทัพเหยาชูที่บัดนี้ได้มีสตรีมนุษย์นางหนึ่งนอนอยู่ ซึ่งนางได้รับการรักษาบาดแผลภายนอกแล้ว โดยมีเจ้าของเรือนนั่งอยู่ข้างกาย

" เหยาชูคารวะท่านผู้นำ เหยาชูคารวะท่านเสี่ยวลู่ " เหยาชูลุกขึ้นโค้งตัวคารวะท่านทั้งสอง นาทีแรกที่ตนและเหล่าทหารออกลาดตะเวนแล้วเห็นนางนอนสลบแถมยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก ตนคาดว่านางน่าจะตายไปแล้ว แต่พอเข้าใกล้นางกลับสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันแผ่วเบาของนางเสียอย่างนั้น

" อาการของนางเป็นเช่นไรบ้าง " น้ำเสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยถามขึ้น ตนเป็นผู้นำฉะนั้นหน้าที่ตนคือปกป้องคนในหมู่บ้านให้ปลอดภัย

" นางอาการดีขึ้นมากแล้วขอรับ "

" เป็นอย่างที่ท่านเหยาชูกล่าวจริง ๆ ตอนนี้อาการของนางมิน่าเป็นห่วงแล้ว " เธอคิดไม่ถึงว่าท่านเหยาชูจะรู้จักรักษาอาการเหล่านี้ด้วย น่าทึ่งจริง ๆ

" เหยาชูเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าสตรีนางนี้เป็นมนุษย์ ฉะนั้นเจ้าจะต้องจับตาดูนางให้ดี หากเกิดเรื่องมิดีขึ้นข้ามิอาจจะรับรองถึงความปลอดภัยของนางได้ หวังว่าเจ้าจะไม่ลืมกฎของหมู่บ้านนะ "

" ขอรับท่านผู้นำ ท่านมิต้องเป็นห่วง ข้าจะมิทำให้หมู่บ้านของเราต้องตกอยู่ในอันตรายเด็ดขาดขอรับ "

" หากนางฟื้น " ลู่ปิงปิงเอ่ยพลางจ้องมองบุรุษหนุ่มเรียบนิ่ง สตรีนางนี้ช่างน่าสงสัยยิ่ง หากเป็นสตรีมิควรเข้าป่าลึกเช่นนี้ไม่ใช่หรือไง

" ข้าจะรีบส่งคนไปรายงานท่านทั้งสองทันทีขอรับ "

" อืม " หูหลี่ครางตอบในลำคอ

ลู่ปิงปิงเพียงพยักใบหน้าเท่านั้น ก่อนนางและสามีจะพากันเดินกลับเรือน ' ตามที่เธอเคยอ่านมาสตรีนางนี้ไม่ใช่มนุษย์และจะนำหายนะมาสู่หมู่บ้านแห่งนี้ ชาวบ้านทุกคนจะล้มตายกันหมด ทำให้สัตว์อสูรเกือบสูญเผ่าพันธ์ุ สัตว์อสูรที่รอดเพียงไม่กี่ตนต้องอยู่อย่างหลบซ่อน ต้นรักใหญ่ก็ถูกเผ่ามารครอบครองสำเร็จ ส่วนเผ่ามนุษย์ก็หนีไม่รอดตกเป็นทาสของเผ่ามารโดยสมบูรณ์ เธอจะไม่ยอมสูญเสียสัตว์อสูรที่เป็นดั่งครอบครัวของเธอเด็ดขาด แม้จะต้องเป็นคนใจร้ายก็ตาม '

ตลอดระยะทางหูหลี่เอาแต่จ้องมองภรรยา หัวคิ้วที่ขมวดเข้าด้วยกันชวนให้คิดตามนาง เรื่องที่ทำให้นางถึงกับหัวคิ้วขมวดเข้าด้วยกันได้ถึงเพียงนี้จะต้องเป็นเรื่องที่น่าอันตรายเป็นแน่ 

" เหล่าผ๋อเหตุใดถึงได้คิ้วขมวดเช่นนี้ มีเรื่องอันใดให้เจ้าคิดรึ "

" ข้าเพียงคิดถึงอันตรายที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาในไม่ช้านี้ เหล่ากงจากนี้ท่านจะต่อระวังตัวให้มากอย่าไว้ใจหรือเชื่อใจในสิ่งที่ท่านเห็นมากเกินไป เพราะมันอาจจะไม่เป็นดั่งที่ท่านคิดเสมอไปก็ได้ " เธอเตือนเพราะความเป็นห่วง ไม่อยากให้เกิดหายนะขึ้นกับชาวบ้านที่บริสุทธ์เหล่านี้

" ข้าจะระวังตัวเองให้ดี " มุมปากหนาคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู สิ่งที่นางคิดตนเองก็คิดเช่นกัน สตรีนางนี้ชวนให้น่าสงสัยยิ่ง เหตุใดนางถึงได้เข้าป่าลึกมาเพียงผู้เดียว เจตนาที่แท้จริงของนางคืออะไรกันแน่ หรืออาจจะเป็น...

" เหล่ากงข้าขอตัวไปเรือนโอสถสักปะเดี๋ยว เดี๋ยวข้าตามท่านไปนะเจ้าค่ะ "

" อืม "

" เช่นนั้นซูซู่ขอตัวไปเตรียมอาหารให้ท่านทั้งสองนะเจ้าค่ะ "

ลู่ปิงปิงแยกตัวเดินออกมายังเรือนโอสถ เพื่อตรวจเช็กโอสถที่กลั่นเสร็จแล้วเหลืออยู่มากเท่าใด รวมถึงสมุนไพรที่อยู่ในตู้ตามชั้น เนื่องจากไม่สามารถทำให้สมุนไพรที่ใช้รักษาผู้คนหมดตู้ได้ จึงต้องค่อยตรวจเช็กอยู่ตลอด หากสมุนไพรใดใกล้หมดก็จะต้องรีบออกไปหามาเติมทันที 

มือเรียวเปิดตู้ตามชั้นแต่ละตู้ดู เมื่อเห็นว่าสมุนไพรใดใกล้หมดก็จะหันมาจดลงกระดาษ เช้าวันถัดไปเธอกับสาวรับใช้จะออกไปหาสมุนไพรเหล่านั้น...

หูหลี่นั่งอ่านตำรารอภรรยา ภายในใจก็คิดหาวิธีรับมือกับศัตรูที่มีพละกำลังแข็งกล้า หากคิดหาวิธีรับมือที่มิรัดกุมให้มากก็อาจจะทำให้ชาวบ้านล้มตายได้ ฉะนั้นแผนการทุกอย่างจะต้องรัดกุมอยู่เสมอ จะต้องแข็งแรงและมั่นคงจะผิดพลาดมิได้

" หวังว่าโมลู่หานจะทำหน้าที่ขอตนได้สำเร็จในเร็ววันนะ "

โมลู่หานทำหน้าที่ของตัวเองที่ได้รับมอบหมายมาเป็นอย่างดี อีกไม่กี่วันงานของตนก็จะสำเร็จลุล่วง ซึ่งเหล่าทหารและเหล่าชาวบ้านที่มาช่วยต่างมิมีผู้ใดเอาเปรียบผู้ใดแม้แต่น้อย หากมีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับคนในหมู่บ้านก็ไม่ต้องกังวลหรือกลัวว่าจะต้องสูญเสียชาวบ้านเหล่านั้นไป 

" ท่านโมลู่หานขอรับ " บุรุษหนุ่มใบหน้าคมคายเดินเข้ามาในกระโจมของรองผู้นำหมู่บ้านพร้อมน้อมกายทำความเคารพแก่อีกฝ่าย

" มีอะไรต้าชิง " บุรุษหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ความคิดแหงนใบหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องมองไปยังบุรุษหนุ่มคนสนิทที่อยู่ใต้บัญชาเรียบนิ่ง

" แท่นค่ายกลสำหรับเคลื่อนย้ายสร้างเสร็จแล้ว ท่านจะวางค่ายกลตอนนี้เลยหรือไม่ "

" ฮึ่ม " 

บุตรหนุ่มทั้งสองเดินมาหยุดอยู่หน้าแท่นขนาดใหญ่ที่บัดนี้มีบุรุษอีกสามคนกำลังยืนรอพวกเขาอยู่บนแท่นนั้น เพื่อรอวางค่ายกลสำหรับเคลื่อนย้ายไว้บนแท่นที่พึ่งสร้างเสร็จ

" เริ่มกันเถอะ " โมลู่หานเอ่ยขึ้น ตนนั่นมิอยากเสียเวลาโดยมิใช่เหตุ เพราะความปลอดภัยของเผ่าเป็นสิ่งสำคัญ หากเกิดความผิดพลาดนั่นหมายถึงความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์ของตนเช่นกัน ฉะนั้นทุกอย่างตนจะต้องทำอย่างละเอียดรอบคอบที่สุด เกิดความผิดพลาดน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

สิ้นเสียงของโมลู่หานบุรุษทั้งสี่ก็เดินมายืนอยู่ตามจุดตำแหน่งของตน จากนั้นทั้งห้าจึงเริ่มวางค่ายกลลงบนแท่นขนาดใหญ่ ซึ่งการวางค่ายกลในครั้งนี้กินพลังของทั้งห้ามากพอสมควร หากแต่สุดท้ายการวางค่ายกลบนแท่นขนาดใหญ่ก็ได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี...