บทที่ : 18

18

หมู่บ้านใหม่ฉิงอี้

ลู่ปิงปิงยืนอยู่บนเรือนไม้ไผ่สองมือจับราวกั้นของเรือนเอาไว้ ใบหน้ากลมสวยแหงนขึ้นมองพระจันทร์เต็มดวงสีเลือด หวนคิดถึงสามีที่อยู่ต่อสู้กลับเผ่าปีศาจ ณ หมู่บ้านฉิงอี้แต่เดิม 

หวังว่าการย้อนมาในอดีตของเธอจะทำให้เผ่าสัตว์อสูรแคล้วคลาดจากภัยพิบัติในครั้งนี้ไปได้ เพราะเธอไม่อยากสูญเสียใครไปอย่างในภพชาติของเธออีกแล้ว หูหลี่กลับมาอย่างปลอดภัยตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอด้วย ขอร้องล่ะ

" คุณหนูดึกมากแล้วเข้าไปพักผ่อนเถอะนะเจ้าค่ะ หากคุณหนูมิสบายขึ้นมาแล้วท่านหูหลี่กลับมาพบเข้า ซูซู่อาจจะโดนท่านหูหลี่ทำโทษเอาได้นะเจ้าคะ " ซูซู่พยายามหาคำกล่าวให้สมเหตุสมผล เพื่อให้คุณหนูของนางได้พักผ่อนบ้าง ตั้งแต่มาที่นี่คุณหนูของนางก็เอาแต่เป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ณ หมู่บ้านฉิงอี้แต่เดิม นางมั่นใจว่าท่านเขยจะต้องชนะศึกในครั้งนี้เป็นแน่ มิใช่เพียงแค่นางเท่านั้น แต่ทว่าสัตว์อสูรที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

" ข้าอยากอยู่ตรงนี้อีกสักประเดี๋ยว ซูซู่เจ้าคิดว่าท่านพี่จะชนะศึกในครั้งนี้ได้หรือไม่ " ลู่ปิงปิงเอ่ยถามสาวรับใช้ในขณะที่ใบหน้ายังคงแหงนมองพระจันทร์เต็มดวงสีเลือดอยู่ แม้นว่าเธอกับหูหลี่ผู้เป็นสามีได้วางแผนการกำจัดศัตรูในครั้งนี้เอาไว้อย่างแนบเนียนแล้ว แต่ทว่าเธอก็อดที่จะเป็นห่วงและเป็นกังวลไม่ได้ เฮ่ย...

" ซูซู่เชื่อว่าท่านหูหลี่จะต้องชนะศึกในครั้งนี้เจ้าค่ะ ฉะนั้นคุณหนูมิต้องเป็นห่วงหรือเป็นกังวลมากไปนะเจ้าคะ " พลางยกยิ้มให้กับคุณหนูของนาง

" อืม...ขอบคุณนะซูซู่ที่คอยอยู่เคียงข้างข้ามาเสมอ " ลู่ปิงปิงหันมายกยิ้มอ่อนให้กับซูซู่ ถึงแม้ว่าซูซู่จะเป็นสาวรับใช้ของเสี่ยวลู่ซึ่งตอนนี้ก็คือเธอ หากแต่เธอกลับมองซูซู่เป็นเหมือนน้องสาวมากกว่าสาวรับใช้

" คุณหนู...มิว่าภายภาคหน้าจะต้องลำบากเพียงใดขอแค่ซูซู่ผู้นี้ได้อยู่เคียงข้างคุณหนู ซูซู่ก็มีความสุขมากแล้วเจ้าค่ะ " ดวงตากลมโตเริ่มฉ่ำคลอ ตั้งแต่นางเข้ามาเป็นสาวรับใช้ภายในจวนรองเสนาบดีกรมกลาโหม นางถูกสาวรับใช้ภายในจวนที่อยู่มานานกลั่นแกล้งสารพัดหากแต่ได้คุณหนูคอยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและปกป้องนางอยู่เสมอ จนกระทั่งนางได้เป็นสาวรับใช้ประจำกายของคุณหนูผู้แสนใจดีและอ่อนโยน ผ่านไปมินานนางก็ได้รู้ความจริงว่าคุณหนูได้เข้าไปคุกเข่าขอร้องต่อนายท่าน เพื่อให้นางได้มาเป็นสาวรับใช้ข้างกาย นั่นยิ่งทำให้นางซาบซึ้งในน้ำใจของคุณหนูมาก จนอุทิศชีวิตที่เหลืออยู่ของนางให้เป็นของคุณหนูเสี่ยวลู่และจะปกป้องคุณหนูเสี่ยวลู่ตลอดไป แม้นภายภาคหน้าจะต้องลำบากและจะต้องเจออุปสรรคมากเพียงใดนางก็จะมิมีวันทอดทิ้งคุณหนูของนางแน่นอน

' ขอบคุณนะซูซู่ ' เพียงได้ยินคำพูดของนางก็ทำให้เธอผ่อนคลายและสบายใจมากขึ้น เสี่ยวลู่เธอช่างโชคดีจริง ๆ ที่ได้ซูซู่เป็นสาวรับใช้ข้างกาย 

ถ้ำลับของหมู่บ้านฉิงอี้

" หึ ในที่สุดต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นของเผ่าปีศาจ หลังจากท่านซีจ้าวเหว่ยฟื้นคืนชีพเผ่าปีศาจก็จะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง ฮูหยินของข้าเจ้าจงทำลายค่ายกลที่ปกป้องต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์นั่นซะ ส่วนเจ้าชิงหรางจงไปฆ่าสัตว์อสูรพวกนั้นอย่าให้เหลือรอดไปได้แม้แต่ตนเดียว "

" เจ้าค่ะท่านจ้าว " หยี่หมิงพยักหน้าให้กับสวามีและรอจังหวะที่จะเข้าไปทำลายค่ายกลปกคลุมต้นรักใหญ่ศักดิ์สิทธิ์ทิ้ง นางรู้ดีหากนางมิยอมทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายจะเป็นตัวนางเองที่จะต้องตาย 

" เจ้าค่ะท่านจ้าว " ชิงหรางรับคำแล้วเข้าไปต่อสู้กับสัตว์อสูรที่หูหลี่สร้างเอาไว้เพื่อตบตาของเผ่าปีศาจ

" เผ่าสัตว์อสูรข้าจะทำลายให้สิ้น " เสียงเข้มเอ่ยขึ้น มุมปากคล้ำกระตุกยิ้มยามนึกถึงเผ่าศัตรูที่จะถูกทำลายให้สิ้นซากด้วยน้ำมือของเผ่าตนในมิช้า

​​​​​​ภายในหมู่บ้านฉิงอี้แต่เดิม

ตรอกเล็กภายในหมู่บ้าน

บุรุษเผ่ามนุษย์หกคนที่ซุ่มหวังรอจู่โจมเผ่าปีศาจที่เหลืออยู่น้อยนิด เพื่อช่วยเผ่าสัตว์อสูรไถ่โทษความผิดของตนที่เคยกระทำไว้ในอดีต 

" ตอนนี้แหละ...พวกเราโจมตี " เสียงของเซียวหลี่ดังขึ้นสั่งการลูกสมุน 

" โจมตี หย๊า!... " เสี่ยวหูจู่โจมปีศาจตบะต่ำทันทีที่สิ้นเสียงของเซียวหลี่

" ตายซะพวกปีศาจ! " ลูกสมุนของเซียวหลี่

" ในที่สุดก็ได้ชดใช้คืนให้กับเผ่าสัตว์อสูรแล้ว " ผู้อาวุโสเว่ยกล่าวจบก็เข้าไปต่อสู้ร่วมกับบุตรชายและลูกสมุนหวังกำจัดปีศาจ เพื่อช่วยเผ่าสัตว์อสูรตามเจตนารมณ์ที่ตนได้ปณิธานเอาไว้ หากตายในการต่อสู้ครั้งนี้ก็มิคิดเสียดายชีวิต

กลางอากาศ

การต่อสู้ระหว่างหูหลี่กับจ้าวซินเหว่ย แม่ทัพเหยาชูกับโม่เฉิน มือขวาแม่ทัพเหยาชูหลินเยว่กับหลงซู ยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บ หูหลี่ใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดโจมตีจ้าวซินเหว่ย ซึ่งอีกฝ่ายก็ใช้พลังที่มีทั้งหมดป้องกันการโจมตีของหูหลี่ หากแต่ก็มิอาจป้องกันการโจมตีในครั้งนี้ได้ทำให้จ้าวซินเหว่ยได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นอย่างมาก

" ฮึก! พวกเจ้าเผ่าสัตว์อสูรทุกตนมิมีทางรอดไปได้ เจ้าอาจจะเอาชนะข้าได้ แต่เจ้ามิมีทางเอาชนะท่านพี่ของข้าได้แน่ ท่านพี่จะต้องล้างแค้นให้ข้าและเผ่าปีศาจที่ถูกพวกเจ้าฆ่าอย่างแน่นอน ฮ่า ฮ่า ฮ่า... " ร่างของจ้าวซินเหว่ยค่อย ๆ สลายไปในอากาศจนมิเหลือ

ส่วนปีศาจวัวแดงและปีศาจจิ้งจอกเห็นเช่นนั้นก็แค้นใจเป็นอย่างมากและอยากจะฆ่าพวกหูหลี่ให้สิ้นซากเดี๋ยวนั้น หากแต่มินานทั้งสองตนก็ถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของแม่ทัพเหยาชูและมือขวาของแม่ทัพเหยาชูหลินเยว่ 

" พวกปีศาจมีแต่พวกไร้ประโยชน์สินะ " หลินเยว่เอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน ทั้งที่ตนก็ถูกฝ่ายนั้นอัดจนได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

" ปากดีหลินเยว่ " แม่ทัพเหยาชูหันมาต่อว่ามือขวาของตนอย่างไม่จริงจังนัก

" นั่นมันพวกมนุษย์นี่ " หลินเยว่ชี้นิ้วไปบริเวณตรอกเล็กให้ผู้นำทั้งสองตนดู

" จริงด้วยแถมมนุษย์พวกนั้นยังต่อสู้กับเผ่าปีศาจอีก " แม่ทัพเหยาชูขมวดคิ้วหนาขึ้นอย่างสงสัย เหตุใดพวกมนุษย์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้

' นั่นมันพวกมนุษย์ที่เคยเข้ามาเข่นฆ่าสัตว์อสูรในหมู่บ้านเมื่อ 16 ปีก่อนนี่ เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่สิหากกล่าวให้ถูกมนุษย์พวกนี้เป็นคนของเผ่าปีศาจ แล้วเหตุใดมนุษย์พวกนี้จึงต้องต่อสู้กับเผ่าปีศาจที่ตนร่วมมืออยู่ด้วยล่ะ ' หูหลี่ขมวดคิ้วพลางนึกคิดด้วยความสับสน

" เราจะเข้าไปช่วยมนุษย์พวกนั้นหรือไม่ " แม่ทัพเหยาชูหันมาถามความคิดเห็นของหูหลี่

" อืม...หากมีศัตรูเช่นกันก็ต้องช่วยมิใช่หรือ " ช่วยไปก่อนแล้วค่อยเข็ญเอาความจริงจากมนุษย์เหล่านี้ก็มิสาย

" ตามบัญชาขอรับ " หลินเยว่กล่าวจบก็ลอยตัวลงไปช่วยมนุษย์เข่นฆ่าปีศาจที่เป็นลูกสมุนตบะต่ำและกลาง แม่ทัพเหยาชูและหูหลี่เองก็ลงมาช่วยเช่นเดียวกัน มินานก็เข่นฆ่าลูกสมุนของปีศาจหมด

" พวกเจ้ามิมีผู้ใดได้รับบาดเจ็บมากใช่หรือไม่ " แม่ทัพเหยาชูเอ่ยถามเหล่ามนุษย์

" มิมีผู้ใดได้รับบาดเจ็บหนักขอรับ " เซียวหลี่เป็นผู้เอ่ยตอบคำถามของแม่ทัพเหยาชู 

" เช่นนั้นก็ดีแล้วรีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ " หูหลี่เอ่ยตัดบทแล้วนำทุกคนมายังค่ายกลเคลื่อนย้ายเพื่อนำส่งไปยังหมู่บ้านใหม่

" ค่ายกลเคลื่อนย้ายพวกท่านจะให้พวกข้าไปด้วยจริงหรือ " ผู้อาวุโสเว่ยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล ทั้งที่พวกตนทำเรื่องมิควรให้อภัยต่อเผ่าสัตว์อสูร หากแต่สัตว์อสูรเหล่านี้กลับช่วยเหลือพวกตนอย่างมิคิดอันใดเลย

" อืม...แต่มีข้อแม้หากพวกเจ้ายอมรับข้อแม้เหล่านี้ได้ ข้าก็จะพาพวกเจ้าไปด้วย ข้าอยากให้พวกเจ้าสัญญาด้วยเลือดของพวกเจ้าว่าจากนี้ไปจะมิเข่นฆ่าผู้ใดในเผ่าสัตว์อสูรและมิทรยศต่อเผ่าสัตว์อสูรเช่นในอดีตอีก หากพวกเจ้าผิดสัจจะที่กล่าวไว้ขอให้พวกเจ้าชีวิตดับสิ้นในทันที พวกเจ้าจะทำหรือมิทำก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า เพราะข้าเองก็มิอยากสูญเสียคนในเผ่าด้วยความละโมบโลภมากของคนนอกเผ่าเช่นกัน " ถึงแม้นว่ามนุษย์พวกนี้จะเคยทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้กับเผ่าสัตว์อสูรของตนในอดีต ใช่ว่าตนจะให้อภัยกับสิ่งที่มนุษย์เหล่านี้ทำลงไปได้ ความโกรธเคืองความแค้นยังคงอยู่ภายในใจมิมีวันจางหาย หากแต่ว่าเห็นอีกฝ่ายเป็นเผ่าเดียวกันกับภรรยาและยังต่อสู้กับเผ่าปีศาจ เพื่อช่วยเผ่าสัตว์อสูรจึงอยากให้โอกาสกับอีกฝ่ายดูสักครั้ง แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายจะต้องสาบานด้วยเลือด เพื่อความมั่นใจและความปลอดภัยของเผ่าสัตว์อสูรกันอีกฝ่ายทรยศหักหลัง ถ้าเมื่อใดที่อีกฝ่ายทรยศหักหลังโทษเพียงอย่างเดียวที่อีกฝ่ายจะได้รับจากสวรรค์คือวิญญาณดับสูญ

​​​​" พวกข้ายอม/พวกเรายอม " บุรุษมนุษย์ทั้งหกคนกล่าวขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน หากทำให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าพวกตนจะไม่ทรยศหักหลัง พวกตนก็เต็มใจที่จะทำและจะประพฤติดีต่อเผ่าสัตว์อสูร เพื่อชดใช้ความผิดที่เคยกระทำเอาไว้ในอดีตถึงแม้นว่ามันจะลบล้างกันมิได้ก็ตาม...