บทที่ : 7

07

ทั้งสองฝั่งต่างแสดงวรยุทธใส่กันดังสะท้านไปทั่วผืนป่า การต่อสู้ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง หูหลี่ใช้พลังปราณที่ตนฝึกฝนและบำเพ็ญตบะถึงขั้นราชันยุทธ์ขั้นเจ็ด สาดใส่สตรีรูปลักษณ์งดงาม ดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากแดงฉาน ผิวพรรณขาวซีด แต่งชุดระบำจีนสีแดงสด สตรีงดงามเหล่านี้เป็นปีศาจเผ่าแมงมุมที่ออกล่าเหยื่อในยามซวี ซึ่งปีศาจแมงมุมจะใช้หน้าตาของตนล่อลวงเหล่าบุรุษทั้งหลายให้ลุ่มหลง ก่อนจะลงมือดูดวิญญาณบุรุษเหล่านั้น เพื่อล่อเลี้ยงพลังชีวิตและตบะของตน

" ย๊ะ "

ลู่ปิงปิงกับซูซู่หลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ดูการต่อสู้ของเหล่าปีศาจกับเหล่าหูหลี่ ฝั่งเหล่าปีศาจเริ่มสลายเป็นผุยผง จนเหลือเพียง 4 ตน ต่อสู้กันตัวต่อตัว ต่างฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บกันอยู่ไม่น้อย สุดท้ายฝั่งปีศาจก็พ่ายแพ้ไป 

ลู่ปิงปิงเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่เดินตรงดิ่งมาหาสามีกับเหล่าทหาร ซึ่งทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บอยู่พอสมควร เธอจึงหยิบขวดยาที่นำติดตัวออกมาเปิดฝาเทยาลูกกลอนให้ทุกคนคนละเม็ด เพื่อบรรเทาอาการบาดเจ็บและเสริมพลังปราณภายในร่างกายให้แต่ละคน 

" ข้าว่าพวกเรารีบเดินทางกันต่อดีกว่า มิรู้ว่าจะมีเหตุอันใดเกิดขึ้นอีกหรือไม่ " ลู่ปิงปิงเอ่ยขึ้น เธอไม่คิดว่าเธอกับเหล่าผู้มาเก็บสมุนไพรด้วยจะมาเจอกับเหล่าปีศาจแบบนี้ นี่คือครั้งแรกที่เธอได้เห็นปีศาจตัวเป็น ๆ 

" สตรีเหล่านั้นคือสิ่งใดเจ้าคะ " ซูซู่เอ่ยถามอย่างใคร่รู้ เหตุใดสตรีเหล่านั้นจึงมีพลังมากถึงเพียงนี้ 

" สตรีเหล่านั้นมิใช่มนุษย์ แต่เป็นปีศาจแมงมุม ชอบใช่ความงดงามล่อลวงเหล่าบุรุษมาสูบวิญญาณ เพื่อล่อเลี้ยงชีวิตและเพิ่มตบะของตน " จินจื่อเอ่ยตอบคำถามของซูซู่ให้ไขกระจ่าง 

" ออกเดินทางกันต่อเถิด ยิ่งยามห้ายมันยิ่งอันตราย " 

" ขอรับท่านผู้นำ/ขอรับท่านผู้นำ "

" ไปเจ้าค่ะคุณหนู " 

ทั้งหกคนเริ่มออกเดินทางกันต่อ ตลอดระยะทางทุกคนต่างระแวกระวังกันมากขึ้น เดินมาประมาณ 1 ชั่วยามก็เจอกับทางเข้าหมู่บ้าน ทั้งหกคนเดินเข้ามาภายในหมู่บ้านได้ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยร่ำลาต่อกัน จากนั่นจึงแยกย้ายกันไปพัก 

" ซูซู่เจ้าไปพักเถิด " 

" เจ้าค่ะคุณหนู "

" คราวหน้าข้ามิให้เจ้าเข้าไปหาสมุนไพรในป่าลึกอีกแล้ว "

" ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของข้า แต่สมุนไพรที่ข้าต้องการมันอยู่ในป่าลึกแทบนั้นนิเจ้าค่ะ " 

" แต่ป่าลึกแทบนั่นมันอันตรายเกินไป เจ้าก็ได้เห็นแล้วมิใช่หรือ "

" ข้าจะพยายามก็แล้วกันนะเจ้าค่ะ " ลู่ปิงปิงตัดบทแล้วเดินเข้าห้องนอน เพื่อจะได้ชำระร่างกาย 

หูหลี่ถอนหายใจแผ่วเบาแล้วย่างกายเข้าไปภายในห้องตามนาง พลางคิดหาวิธีที่จะมิทำให้นางเข้าไปที่ป่าลึกแถบนั้นอีก ปกตินางมักจะเชื่อฟังตนอยู่เสมอ แต่ยามนี้นางกลับแข็งข้อขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ซะอย่างนั้น ป่าลึกแถบนั้นล้วนแต่มีภัยอันตราย มีแต่เหล่าปีศาจพลุ่งพลาน มนุษย์ธรรมดามิมีทางเอาชนะปีศาจเหล่านั้นได้ วันพรุ่งตนจะต้องพาสหายรักและเหล่าทหารไปตรวจตราดูร่องรอยของปีศาจที่เริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้หมู่บ้านอย่างจริงจังเสียแล้ว ปล่อยนานกว่านี้อาจมีภัยรุกรานเข้ามาในหมู่บ้านเป็นท่องแท้ 

ลู่ปิงปิงอาบน้ำแต่งกายเสร็จก็ย่างกายออกมา หวังนอนพักผ่อนเก็บแรงเอาไว้เพื่อปรุงโอสถในวันรุ่งสาง 

" เหล่ากงท่านไปอาบน้ำเถอะ "

 " อืม " หูหลี่หยันกายลุกขึ้นเดินตรงไปที่อ่างไม้ที่ถูกจัดเตรียมด้วยฝีมือของภรรยาผู้งดงาม มุมปากหนาระบายยิ้มอ่อนออกมาให้กับความเอาใจใส่ของนางที่มีให้แก่ตนไม่เคยเปลี่ยน

ลู่ปิงปิงส่ายหน้า ตัวเธอจะต้องไม่ตาย เพื่อกั้นไม่ให้สามีของเสี่ยวลู่ต้องกลายเป็นจอมปีศาจในวันข้างหน้า เธอจะต้องรีบเร่งหาวิธีที่จะทำให้ร่างกายต้านทานต่อพลังปีศาจให้ได้โดยเร็ว เธอ ซูซู่และโมลู่หานจะตายไม่ได้เด็ดขาด เพราะถ้าแผนของเธอพัง แล้วหูหลี่ถูกพลังปีศาจครอบงำและกลายเป็นราชาปีศาจจิ้งจองโดยสมบูรณ์ จะมีแค่ตัวของเธอที่อยู่ในร่างเสี่ยวลู่ ซูซู่ที่เป็นสาวรับใช้ โมลู่หานที่เป็นรองผู้นำและเป็นสายเลือดหมาป่าสีเงินเท่านั้นที่จะสามารถปกปักรักษาต้นรักใหญ่ได้แล้วยังสามารถยับยั้งและช่วยให้หูหลี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

ยามเช้าตรู่ลู่ปิงปิงจัดเตรียมสมุนไพรที่หามาเมื่อวาน ซึ่งมีสาวรับใช้อย่างซูซู่จัดเตรียมอุปกรณ์ปรุงโอสถให้ ลู่ปิงปิงทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล้ว เมื่อจัดเตรียมสมุนไพรทุกอย่างเสร็จจึงเริ่มลงมือปรุงโอสถ

" ซูซู่เจ้ารู้หรือไม่ว่าสมุนไพรที่ข้าหามาในครั้งนี้มีสรรพคุณเช่นไร " ลู่ปิงปิงหันมาเอ่ยถามสาวรับใช้ เธอเองก็อยากรู้ว่านางจะเก่งเรื่องสมุนไพรอย่างนายของนางไหม

" ซูซู่ผู้นี้ช่างด้อยปัญญายิ่งนักเจ้าค่ะคุณหนู " นางเอ่ยตอบคุณหนูตามจริง นางเองก็รู้จักสมุนไพรเพียงบ้างชนิดเท่านั้น 

 ลู่ปิงปิงลูบคางของเธอก่อนจะเอ่ยกับสาวรับใช้ " อืม...เช่นนั้นข้าจะให้ความรู้แก่เจ้าก็แล้วกันซูซู่ "

" ซูซู่น้อมรับวิชาความรู้จากคุณหนูเจ้าค่ะ " ซูซู่น้อมตัวเคารพให้แก่คุณหนู นางดีใจที่คุณหนูจะมอบวิชาความรู้ให้แก่คนต่ำต้อยเช่นนางแบบนี้ ถือเป็นโอกาสที่นางจะได้เก็บสะสมความรู้เหล่านี้ไปใช้ในภายภาคหน้าได้

" ก่อนที่ข้าจะสอนข้ามีคำถามที่จะถามเจ้าหนึ่งข้อ "

" เจ้าค่ะคุณหนู "

" เจ้าเคยได้ยินคำกล่าวนี้หรือไม่ กลางอากาศ พาดหง่าไม้ ไหง้ธรณี หนีสงสาร ไปนิพพานมิกลับ ”

" ซูซู่มิเคยได้ยินคำกล่าวเช่นนี้มาก่อนเลยเจ้าค่ะคุณหนู " 

" เช่นนั้นเจ้าจงฟังข้าให้ดี ๆ ข้าจะบอกความหมายของคำกล่าวนี้ให้เจ้าฟัง คำกล่าวที่ว่ากลางอากาศหรือบางตำรากล่าวเรียกว่าบินกลางอากาศคือ น้ำผึ้งเดือนห้า เจ้าคงจะสงสัยว่าเหตุใดจึงต้องเป็นน้ำผึ้งเดือน 5 ใช้น้ำผึ้งเดือนอื่น ๆ ได้หรือไม่ ในความเป็นจริงจะใช้น้ำผึ้งเดือนไหนก็เป็นน้ำผึ้งเช่นกัน แต่การสะสมน้ำผึ้งจำเป็นต้องใช้น้ำหวานจากเกสรดอกไม้ เมื่อผึ้งไปดูดน้ำหวานจากดอกไม้ ทำให้มีเกสรดอกไม้ติดเข้ามาปนอยู่ในน้ำผึ้งด้วย ในช่วงเดือน 5 เป็นเดือนที่ดอกไม้มากมายออกดอก ดังนั้นน้ำผึ้งเดือน 5 จึงเป็นน้ำผึ้งที่ประกอบด้วยเกสรดอกไม้นานาชนิด ซึ่งเท่ากับมีพืชพรรณดอกไม้หรือสมุนไพรมากมายช่วยในการบำรุงร่างกาย จึงเชื่อกันว่าน้ำผึ้งเดือน 5 เป็นน้ำผึ้งที่มีคุณภาพดีที่สุดในการปรุงยา

ต่อมา พาดหง่าไม้ หมายถึง บอระเพ็ดหรือเครือเขาฮอ บอระเพ็ดเป็นเถาเลื้อยตามคาคบหรือกิ่งไม้จึงเรียกว่พาดหง่าไม้ เถาบอระเพ็ดมีรสขมจัด เย็น ใช้แก้ไข้ทุกชนิด แก้พิษฝีดาษ เป็นยาขมเจริญอาหาร

ต่อมา ไหง้ธรณี คำว่า ไหง้ หมายถึงแยกหรือแหวก สมุนไพรชนิดนี้คือ หัวแห้วหมู เพราะหัวจะดันดินแยกออกจึงเรียกว่า ไหง้ธรณี หญ้าแห้วหมูเป็นพืชจำพวกหญ้ามีความทนทานใครคิดฆ่าก็มิตายง่าย ๆ

ต่อมา หนี้สงสารหมายถึงเครือง้วนหมู คำว่า ง้วน หมายถึงพิษ ชื่อ ง้วนหมู จึงหมายถึงหมูที่เป็นพิษ ง้วนหมูเป็นไม้เถาชนิดหนึ่งมีรสขม ใบและดอกกินได้ อาจถือว่าเป็นผักที่มีรสขมอมหวานมัน มีสรรพคุณช่วยบรรเทาความร้อนในร่างกายและช่วยเจริญอาหาร ในทางยาสมุนไพร รากและเถามีสรรพคุณช่วยทำให้นอนหลับ เป็นยาขับเสมหะ แต่ถ้าใช้มากเกินไปจะทำให้อาเจียน ลำต้นอ่อนก็มีสรรพคุณทำให้อาเจียนเช่นกัน เถายังใช้เป็นยาแก้พิษงูกัดได้ด้วย ในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้หลายประเทศจะใช้เป็นยาลดไข้ ทำให้อาเจียนแถมยังใช้แก้เจ็บคอ แก้กลาก แก้โรคหอบหืดและเป็นยาแก้พิษเมื่อถูกยาพิษด้วย

ต่อมา ไปนิพพานมิกลับ หมายถึง ขมิ้นขึ้นหรือขมิ้นอ้อย เหง้าขมิ้นอ้อยมีรสเผ็ดขม เป็นยาสุขุม ออกฤทธิ์ต่อตับและม้าม ช่วยกระจายโลหิต รักษาอาการเลือดคั่งหรือเลือดไหลเวียนมิสะดวก เส้นเลือดในท้องอุดตัน คำว่าขมิ้นขึ้นนั้นจะมีลักษณะพิเศษจะมีแง่งหรือหัวขึ้นมาเรียงรายอยู่บนพื้นดินเป็นส่วนใหญ่เหมือนกับว่ามิกลับลงไปอยู่ดินอีก เอาล่ะที่นี้ข้าจะกล่าวถึงการปรุงโอสถแล้วเจ้าจงจำให้ดีล่ะ "

" เจ้าค่ะคุณหนู "

" การปรุงโอสถ มีขั้นตอนดังนี้ให้นำเอาตัวยาทั้ง 5 ชนิด เถาบอระเพ็ด เครือง้วนหมู หัวแห้วหมูและขมิ้นขึ้นหรือขมิ้นอ้อยมาล้างให้สะอาด หั่นแล้วผึ่งแดดให้แห้ง บดให้ละเอียดผสมกันแล้วใช้น้ำผึ้งเดือน 5 ผสมให้เหนียว ปั้นเป็นลูกกลอน ผึ่งแดดให้พอแห้ง เก็บไว้กินก่อนนอนจะทำให้อายุยืนนาน "

" ยืนนานหรือเจ้าค่ะ เช่นนั้นโอสถนี้ก็... "

" ยาอายุวัฒนะ "

​

​​​​​