นายหัวอัสลานจอมแสบ

มาหยาที่สามารถปรับตัวได้กับงานรีสอร์ทเป็นอย่างดีในฐานะผู้ช่วยงานของอัสลาน พร้อมกับบริหารจัดการงานที่ร้านขนมไปพร้อมกันอีกไม่นานเธอก็ต้องได้กลับไปเรียนมหาวิทยาลัยในแบบที่ตั้งใจไว้

แต่ถ้าตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีเธออาจจะต้องเปลี่ยนแผนเรียนออนไลน์เอาเก็บวิชาต่าง ๆ เพราะงานเริ่มล้นมือ เธอที่เห็นแก่รายได้และมีลูกน้องหลายชีวิตต้องดูแล เธอมีความสุขมากที่ได้เจอผู้มีพระคุณอย่างอัสลานที่ให้เธอได้เพรียบพร้อมไปทุกสิ่งไม่ต่างจากลูกที่มีพ่อมีแม่ อัสลานเป็นทุกอย่างในชีวิตของเธอ แม้อัสลานจะไม่เคยบอกว่ารักเธอแบบไหน เธอไม่เคยหวังสูงเลย

           “มาหยา เหม่อคิดอะไรอยู่ ฮึ ?” อัสลานที่เห็นร่างเล็กนั่งเหม่อที่โต๊ะทำงานอยู่

           “เปล่าหรอกจ้ะ นายหัวอัสลานนี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปหาอะไรทานกันไหมจ้ะ”มาหยาเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

           “ไป ซิ ฉันกำลังอยากดื่มกาแฟพอดีเลย”

ยังไม่ทันที่อัสลานจะก้าวขาออกจากห้อง เลขาออยก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาแบบไร้มารยาททันที พร้อมกับจ้องหน้าสำออยมาหาอัสลานทันที

           “นายหัวอัสลานค่ะ พอดีออยรถเสียเลยไม่ได้เอารถมาจะขอติดรถไปกับนายหัวออกไปทานข้าวด้วยได้ไหมค่ะ”เธอรีบสร้างเรื่องโกหกทันที

    อัสลานที่นับวันเริ่มเอือมระอากับการกระทำของเลขาออยที่ทุกวันยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวัน เริ่มแสดงออกหึงหวงออกหน้าออกตากับพนักงานผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา หรือเอางานมาอ้างเพื่อให้ได้ใกล้จนเกินพอดี บางครั้งก็มีเรื่องที่แอบไปพูดจาไม่ดีใส่ มาหยาจริง ๆ ไม่ใช่เขาจะใจดีไปตลอด

แต่มาหยาของเขาก็หลีกเลี่ยงปัญหาได้ดีเขาอยากเห็นมาหยาของเขาโตขึ้น เพราะอีกไม่นานเขาอาจจะต้องเดินทางไปเคลียร์คลังสินค้าที่อิตาลี่เกือบเป็นเดือน กลัวจะมีคนรังแกเธอแล้วเธอจะไม่สู้คน แต่พอรู้จักมาหยามากขึ้นเธอดื้อเงียบและเป็นนักสู้ที่ชาญฉลาดไม่เบา นี่แหละว่าที่นายหญิงของเขา

           “ได้ไหมค่ะ นายหัวอัสลานขอออยติดรถไปลงตรงปากซอยหน่อยได้ไหม”เสียงแหลมแสบแก้วหูทำให้อัสลานได้สติกลับคืนมาเขากะจะไม่อนุญาตให้เธอไปด้วยเพราะรำคาญแต่เสียงเล็กของ    มาหยาก็เอ่ยขัดขึ้นมาซะก่อน

      “นายหัวจ๊ะ ให้คุณเลขาออยไปด้วยก็ได้จ้ะ

แววตาของเลขาออยที่มองมาทางมาหยาเป็นแววตาที่รังเกรียจ อิจฉาตาร้อนเป็นไฟร้อนลุ่ม ที่ใครก็สัมผัสได้ เพราะตั้งแต่มีมาหยาก็เหมือนมีมารหัวใจ มีก้างขวางคอ ทำให้เลขาออยตกกระป๋องแทบไม่ได้เข้าใกล้นายหัวอัสลานที่เธอรักและบูชายิ่งกว่าอะไร

     “ฮืม..ตามใจเธอซิมาหยา”อัสลานเอ่ยออกไปแบบจำใจเพราะไม่อยากจะขัดใจมาหยา

เลขาพอได้ยินอัสลานอนุญาตก็ทำท่าดี้ด้าจนออกนอกหน้า โดนไม่ได้มองหน้าผู้เป็นเจ้านายเลย ว่าอยากให้เธอติดรถมาด้วยหรือเปล่า พอถึงเวลาขึ้นรถก็อยากจะปีนขึ้นไปนั่งข้าง ๆ เจ้านายอย่างไร้มรรยาทสุด

“เอ๋อ คือคุณออยมานั่งข้างหน้าดีไหมครับ”บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบเอ่ยออกมาด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน

ไม่เป็นไรค่ะพี่บอดี้การ์ดเดี๋ยวมาหยาไปเอง”มาหยาเตรียมลุกเปิดประตูออกจากรถแต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูอัสลานก็ดึงมือเธอพร้อมกับอุ้มเธอลอยละลิ้วขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉย

           “ไปออกรถเลยฉันหิวข้าวแล้ว”

เลขาออยที่กำมือแน่น พยายามเก็บอารมณ์อิจฉาริษยาของตัวเองเอาไว้แต่ปิดเท่าไรก็ปิดไม่มิด สีหน้าแววตาที่เกลียดชังมาหยา อัสลานที่ผ่านร้อนผ่านหนาวจนสี่สิบแล้วไม่ใช่เขาจะมองไม่ออกแค่ยังไม่อยากจะทำอะไรรุนแรงมากนัก

  “คุณจะลงตรงไหนคุณออย ผมจะได้ให้คนขับจอดถูก”

 “เออ คือนายหัวไปทานข้าวร้านไหนก็ขอติดไปด้วยได้ไหมค่ะเพราะกลัวขากลับไม่มีรถกลับเข้าออฟฟิศ”

เลขาออยที่วางแผนที่จะตามติดอัสลานทั้งไปทั้งกลับ ไม่มีอยากจะเสียโอกาศในการใกล้ชิด

           อัสลานได้ยินคำพูดของเลขาสาวก็เลิกหางคิ้วขึ้นทำสีหน้าเรียบเชยเย็นชาถึงขีดสุด สองมือแกร่งก็โอบเอวคอดกิ่วของมาหยาเอาไว้แน่น

           “ผมคงไม่ได้เข้าออฟฟิศต่อ คุณออยจะลงตรงไหนดีละจะได้เข้าออฟฟิศได้ทัน”อัสลานที่แก้เกมส์กลับทันควันเพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่เลขาออยใช้แผนกระจอกแบบนี้ใส่เขา

           “เออ ด้านหน้าร้านที่ปั๊มนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวออยหาอะไรทานรองท้องไปก่อนก็ได้”เลขาออยถึงกับหน้าจ๋อยไปทันทีที่นายหัวอัสลานแก้เกมส์พลิกไปหมด จนทำให้เธออดได้อยู่ใกล้ชิดเขา

           อัสลานที่ปล่อยให้เลขาออยลงตรงปั๊มทันที ไม่มองกลับหรือแยแสเธอเลย พร้อมกับกดจมูกโด่ง ๆ ไปหอมที่แก้มนวลของ มาหยาที่นั่งหัวเราะเขาชอบใจที่ได้แกล้งเลขาออยแบบนั้น

           “ฉันรู้หมดนั่นแหละว่าเลขาออยแอบแกล้งเธอ เพียงแต่ฉันแอบเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ถ้ามันไม่เกินขอบเขตมากก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าวันไหนที่ทำน้ำตาเธอไหล ฉันคงไม่เก็บเลขาไว้”อัสลานที่จ้องมองดวงตาสวยด้วยคำพูดที่ดูหนักแน่น เฉียบขาด เวลาที่อัสลานจริงจัง

มาหยาจะสัมผัสได้ทุกครั้ง ปกติเธอลอบสังเกตว่าอัสลานไม่ได้จะพูดใจดีกับทุกคน แต่กับเธออัสลานอ่อนโยนจนคนอื่นมักนินทาเธอประจำว่าเป็นเด็กเส้น

           “นายหัวอัสลานนี่แสบจริง ๆ นะจ๊ะ”มาหยาที่ยิ้มตาหยีพร้อมกับใช้มือเรียวบีบไปที่ปลายจมูกโด่งด้วยความหมั่นไส้

           “โอ๊ย..!!! มาหยา นี่ฉันอุตสาห์แก้แค้นให้เธอเลยนะเธอกล้าทำร้ายฉันเลยฮึ”อัสลานที่แกล้งทำเสียงเข้มใส่มาหยา ทั้งที่ในใจนี่ก็แทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่

           “จริงหรือจ๊ะ เอาเราก็นึกว่ากลัวเลขาออยจะลากเข้าห้อง”

           “ทำคุณบูชาโทษจริง ๆ

           “ขอบคุณนะค่ะ ที่เอ็นดูมาหยาขนาดนี้”สองมือเรียวคล้องคอของนายหัวอัสลานผู้แข็งแกร่งดุจราชสีห์ที่ยิ่งใหญ่ แต่เธอกลับได้รับความเมตตาเอ็นดูเกินความฝันมาก

           “ถ้าฉันไม่เอ็นดู ฉันจะเอ็นดูใคร แล้วเธอละคิดจะทิ้งฉันไปไหนหรือเปล่า”อัสลานทำคิ้วขมวดพร้อมกับยิงคำถามออกไปโดยที่ไม่ได้หวังคำตอบเพราะต่อให้เธออยากจะทิ้งเขา เขาก็คงต้องล่ามโซ่ทองไว้ที่ข้อขาของเธอแน่นอน

           “มาหยาแค่อยากเรียนให้จบแล้วไปออกล่องเรือซักครั้ง   นายหัวอนุญาตมาหยาไหมจ๊ะ”

อัสลานทำหน้าครุ่นคิดกับคำถามที่มาหยาสวนกลับ เพราะเขาเองไม่ได้คิดไว้ถึงวันที่ไม่มีมาหยาอยู่ข้าง ๆ กายไม่ออกนับตั้งแต่วันที่เขาได้พบเธอในรอบห้าปี ตลอดเดือนกว่า ๆ แทบไม่เคยห่างกายกันเลย

           “ไม่รู้ซิ ถ้าถึงวันนั้นฉันจะยอมปล่อยเธอไปได้จริง ๆ หรือเปล่าแต่ตอนนี้เราไปกินข้าวกันก่อน แค่นี้เธอก็ผอมแย่แล้ว”อัสลานไม่ได้ให้คำตอบที่แน่นอนแต่เปลี่ยนหัวข้อในการพูดคุยมากกว่า