สารภาพรัก

    อัสลานเตรียมพามาหยาออกจากรีสอร์ทเพราะเขาไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับนายหัวใหญ่ที่บุกมาถึงถิ่นขนาดนี้ ตอนนี้เขามีเรื่องให้ต้องระวังรอบตัวไปหมด รวมถึงต้องระวังเรื่องมาหยาด้วยดูท่าไอ้แม็กซิมมันคงรู้ระแคะระคายอะไรแน่นอนถึงได้กล้าเยื่อนเขาถึงประเทศไทย

       “มาหยาต่อไปนี้เธอคงต้องเหนื่อยหน่อยนะ เพราะฉันคงต้องคอยให้คนเฝ้าเธอถ้าเวลาที่ฉันไม่อยู่”อัสลานพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด ขณะที่เดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปขึ้นรถ

       “ได้จ้ะ นายหัวอัสลานไม่ต้องเป็นห่วงมาหยานะจ๊ะ”เธอฟังจากน้ำเสียงของอัสลานดูเป็นกังวล

       “ฮืม งั้นเราไปกันเถอะ”อัสลานจูงมือมาหยาออกไปจากรีสอร์ททันที

นายหัวใหญ่ที่เพิ่งจะเอาข้าวของเข้าไปเก็บที่ห้องก็อารมณ์ดีที่ได้เห็นหน้ามาหยา เขาวางแผนว่าก่อนมาหยากลับบ้านจะพาตัวมานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันให้ได้ แต่เขานั้นยังไม่ทันได้รู้ตัวว่า    นายหัวอัสลานได้พามาหยาออกจากรีสอร์ทไปพักใหญ่แล้ว

       “เรามาสนามบินกันทำไมจ๊ะนายหัวอัสลาน”มาหยาที่ดูตื่น นิดหน่อยเพราะเกิดมาไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลย

       “เราจะไปเที่ยวกันไง แต่ที่ไหนไว้ค่อยบอก”อัสลานเหมาลำเครื่องบินพร้อมกับผู้ติดตามอีก 5 คน โดยมีไอ้ดำ ลูกไล่มือทองของไอ้เดชคอยดูแลเขาและมาหยา

       “นายหัวจ๊ะ ทำไมทั้งลำมีแต่เราละ...?”มาหยาที่แอบถามเขาด้วยความสงสัย

       อัสลานไม่ตอบแค่อมยิ้ม พร้อมกับขยี้หัวทุยของมาหยา ด้วยความเอ็นดูในความช่างสงสัยของเธอ หลังจากขึ้นเครื่องก็มีบริการอาหารเครื่องดื่มสุดหรูมาเสิร์ฟมาหยาก็ตื่นตาไม่พักเลย   เขาพามาหยาไปเที่ยวไร่ชา ของคุณแม่เขาที่ซื้อไว้นานมากแล้ว แต่เขาไม่ค่อยได้ขึ้นไปดูจ้างผู้จัดการดูแล และบางครั้งบางคราวก็จะให้เดชเขาไปตรวจความเรียบร้อย ไร่ไม่ใหญ่มากแค่ 150 ร้อยไร่ คนงานอีก 50 คนมีคาเฟ่พร้อมอาหารทานเล่นจุดชมวิวพร้อมจุดเช็คอิน ช่วงนี้เป็นหน้าไฮซีซันของภาคเหนือในเดือนธันวาคม ทำให้เห็นหมอกหนาในตอนเช้า เขาอยากจะพามาหยามาพักผ่อนไปในตัวด้วย

      “อะไรกันผมอยากเจอมาหยา เธอไปไหนครับคุณบริกร”เสียงนายหัวใหญ่โวยวายดังลั่นหน้าเคาเตอร์รับลูกค้าจนเดชต้องรีบลงมาดูด้วยตัวเอง

       “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นครับลูกค้า”เดชรีบพูดด้วยความสุขภาพทันทีเขารู้ว่าต้องเกิดเรื่องแน่น แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

       “กูถามว่ามาหยาไปไหนกูต้องการพบเธอ..!!”เสียงตะหวาดลั่นด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

       “มาหยาเธอออกไปกับนายหัวอัสลานแต่ไม่ได้แจ้งว่าออกไปไหนครับ ต้องขอโทษลูกค้าด้วยครับ”

       “มึงแน่ใจว่ามึงไม่รู้ ..”

       เดชที่ไม่อยากจะมีปัญหารีบตัดบทไม่ตอบอะไรมากไปกว่านั้นนายหัวใหญ่ที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้าก็เดินหนีกลับไปที่ห้องพักทันทีเขาไม่คิดว่านายหัวอัสลานคนนี้มันจะกันท่าเขาขนาดนี้

       “อย่าให้ถึงทีกูนะมึง”

เสียงโวยวายเมื่อกี้ทำให้ต่อมอยากเผือกของเลขาออยทำงานทันทีเลยไปยืนฟังและคิดหาวิธีเขาหานายหัวใหญ่เพื่อทำข้อตกลงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมาหยา

       “สวัสดีค่ะ คุณคือนายหัวใหญ่ที่ใคร ๆ ก็พากันพูดถึงใช่ไหมค่ะ พอดีฉันอยากจะช่วยคุณเรื่องของมาหยานะ”เลขาออยส่งสายตายัวยวนอย่างสุดฤทธิ์ จริงเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยฉลาดคนหนึ่งเลยเพียงแต่ใช้ไม่ถูกที่ก็เท่านั้นเอง

       “ทำไมคุณต้องมาช่วยผม”นายหัวใหญ่เอ่ยถามอย่างใจเย็น

       “ก็ฉันชอบนายหัวอัสลาน ส่วนคุณก็ชอบมาหยาถูกไหม”

       “ก็ใช่ ผมชอบมาหยาแล้วยังไง”

       “ฉันจะวางแผนให้มาหยาออกห่างนายหัวอัสลาน ส่วนคุณก็ทำคะแนนเอานะ ฉันช่วยได้ประมาณนี้ตกลงไหมละ”เลขาออยจ้องหน้านายหัวใหญ่ด้วยท่าทางที่พร้อมบวกมาก เธอตัวสูงพอ ๆ กับมาหยาละมั้ง 157 ได้ไหมเนี่ย

  “ก็ได้ตกลง งั้นคุณเลิกงานแล้วมาหาผมที่รีสอร์ทนะ เราจะได้ปิดดิวกัน”อัสลานเองก็เซ็งไหน ๆ มาเที่ยวก็ไม่มีเพื่อนแล้วทำความรู้จักเธอไว้ดีกว่า

  “ก็ได้เดี๋ยวฉันไปหาคุณค่ะ”พูดจบเลขาออยก็เดินสบัดตูดออกไปทันที

       นายหัวใหญ่ที่มองผู้หญิงจอมพยศคนนี้ดูท่าจะเอาเรื่องไม่เบานะเนี่ย ขนาดทำให้เขาเชิญเธอมาห้องได้ เธอก็ดูมีเสน่ห์อยู่พอตัวสะโพกผาย เอวคอด ผมสั้นทรงบ๊อบ เปรี้ยวเข็ดฟันเลยนะแม่คุณเอ๋ยนายหัวใหญ่ที่มองตามร่างบางของเลขาออยพร้อมกับตัดสินคะแนนอยู่ในใจ

       กลับมาที่นายหัวอัสลานที่กำลังสุขสำราญกับรอยยิ้มที่ได้จากมาหยาที่เขารัก ตอนนี้เขามาถึงเชียงรายแล้ว ณ ไร่ชาทีไลออนเป็นไร่ชาของคุณแม่ดอกแก้วที่เขารักนั่นเอง เขาจะพามาหยาไปหาคุณแม่หลังจากนี้

       “สวย สวยจังเลยจ้ะ มาหยาไม่เคยเห็นวิวแบบนี้เลย”ร่างบางที่ดีใจกอดแขนนายหัวอัสลานจนแทบหลุด

       “เธอชอบฉันก็ดีใจ เหนื่อยหรือเปล่าไปบ้านพักของเรากัน”

       “แล้วข้าวของเราละจ๊ะนายหัว”

       “ฉันให้เด็กเก็บไปแล้ว”

อัสลานพามาหยาเดินไปที่บ้านพักตากอากาศขนาดใหญ่ สี่ห้องนอนสี่ห้องน้ำพร้อมกับดาดฟ้าไว้ชมวิวดวงดาว ส่วนห้องของอัสลานยื่นออกไปมีระเบียง พร้อมกับเก้าอี้โยก วิวมองเห็นภูเขาชมวิวหลักล้านที่หาได้ยากเขาอยากให้มาหยาเห็น

       “นี่ห้องของเธอกับฉัน เดี๋ยวแม่บ้านจะเอาอาหารเข้ามาให้นะ เธออยากได้อะไรเพิ่มไหม”อัสลานหันไปถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

       “ขอน้ำส้มเพิ่มได้ไหมจ๊ะ มาหยาหิวน้ำ”

       “ได้ซิ เธอไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวหกโมงครึ่งฉันปลุก”เขาที่เห็นท่าทีเหนื่อยล้าจากใบหน้าเล็ก มาหยาก็เดินขึ้นเตียงเหมือนหุ่นยนต์แบตหมด ทันทีที่หัวทุยสัมผัสหมอนใบโตก็เหมือนโดนปิดสวิสเปลือกตาที่เหนื่อยล้าลงหลับลงทันที

       อัสลานที่เฝ้ามองทุกการกระทำของร่างบางที่หลับตาพริ้มบนเตียงทำให้เขาอดใจไม่ได้ที่จะเข้าไปจูบหน้าผากมนด้วยความรักใคร่ เขาเองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองสีขาวพร้อมกับเดินไปเปิดแอร์เย็น ๆ แล้วมุดร่างกายใหญ่โตไปใต้ผ้านวมหนา กอดร่างบางตรงหน้าแล้วหลับไปพร้อมกันจนถึงเย็น

       มาหยาที่ดิ้นไปมาเพราะรู้สึกหนักตรงเอวคอด ท่อนแขนใหญ่ที่กอดรัดเธอเหมือนกับงูเหลือม แน่นไปหมด นี่ถ้าเป็นอาหารเธอคงโดนกินเข้าไปแล้วหรือไม่ก็คงโดนย่อย

       “นายหัวจ๊ะ นายหัว ตื่นเถอะ”

       “ฮืม ขอนอนอีกแป๊ปได้ไหม ฉันยังไม่อยากตื่นเลย”

       “นอนตอนหกโมงเย็นไม่ได้จ๊ะ เดี๋ยวตะวันแยงตา”

       อัสลานที่ได้ยินคำพูดแบบนี้จากเด็กอายุเท่ามาหยาก็ลืมตาพร้อมกับยิ้มมุมปาก รุ่นนี้ยังมีเชื่อเรื่องตะวันแยงตาอีกหรอ

       “ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว ไปล้างหน้ากัน ป่านนี้แม่บ้านคงรอเอาอาหารขึ้นมาให้ ฉันมีอะไรให้เธอดูด้วยนะ”อัสลานพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น

       “งั้นมาหยาขอไปล้างหน้าก่อนนะจ๊ะ”

       “ไม่ก่อนไปจุ๊บหน่อยซิ”อัสลานที่ออดอ้อนมาหยาจนดูน่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิน

       จุ๊บ !!

       มาหยาจุ๊บอย่างรวดเร็วพร้อมกับวิ่งกระโดดลงเตียงไปด้วยความเขินอาย อัสลานก็มองตามหลังพร้อมกับยิ้มอยู่คนเดียวราวกับคนบ้าวันนี้เขาเตรียมบางอย่างให้มาหยา

       เวลาจวนโพล้เพล้เข้าเวลา 18.30 น. พระอาทิตย์ดวงกลมโตทอแสงอ่อนแรงลงหลังภูเขาลูกใหญ่สีเขียวขจี จนเป็นวัฏจักรที่มนุษย์ทุกคนเห็นตลอดชีพ แตกต่างเพียงสถานที่และเวลาอัสลานสั่งให้ร้านดอกไม้จัดระเบียงหน้าบ้านพร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวแซมชมพู มีดินเนอร์สุดหรู พร้อมกับเสริ์ฟไวท์แดง แสงเทียนรายล้อมหอบอบอวลประดับประดาไปด้วยไฟสีชวนให้ดูน่าหลงไหล

       “มาหยาเธอหลับตานะ ฉันมีอะไรจะให้เธอดู”อัสลานเอาผ้าผืนบาง ๆ ปิดตามาหยา แล้วจูงมือเรียวเดินตามเขาไปตามทิศทางทางที่เขาได้กำหนด

       แสงสุดท้ายของวันสาดส่อง เป็นสีทองอร่ามบนไร่ชาเขียวขจีแห่งเชียงราย ณ ระเบียงบ้านพักตากอากาศหรูหราที่ประดับประดาด้วยดอกกุหลาบขาวแซมพู ไฟสีนวลตา และเทียนหอม มาหยาถูกผ้าไหมเนื้อดีปิดตาไว้ เธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นของแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผ้ามากระทบผิวแก้ม

“อะไรหรือจ๊ะ ทำไมต้องเป็นความลับขนาดนี้”เสียงเล็กที่เอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยปนตื่นเต้น

"ที่พิเศษสำหรับเธอคนเดียว มาหยา" เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนจะประคองร่างบางให้เดินตามไป

มาหยาสัมผัสได้ถึงพื้นไม้ที่คุ้นเคย กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบขาวแซมพู และกลิ่นเทียนหอมโชยมาตามลมชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย เธอหยุดเดินเมื่อสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดมากระทบใบหน้า

"ถึงแล้วครับ" เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะค่อยๆ แกะผ้าปิดตาออก

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้มาหยาลืมหายใจ ระเบียงกว้างถูกประดับประดาด้วยดอกกุหลาบขาวแซมพู ไฟสีนวลตา และเทียนหอมนับร้อย ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายสาดส่องลงมากระทบกับแก้วไวน์แดงในมือของนายหัวอัสลาน

บนโต๊ะอาหารหรูหรามีอาหารค่ำเลิศรสวางเรียงราย มาหยากวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างสูงสง่าของนายหัวอัสลานที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"นี่มัน..." มาหยาเอ่ยเสียงแผ่ว

"ฉันอยากจะบอกเธอว่า..." นายหัวอัสลานเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้ามาหย

"ฉันรักเธอนะมาหยา ถึงมันจะดูเร็วไปแต่ก็รักเธอจริง ๆ "

มาหยาน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูแข็งกระด้างอย่างนายหัวอัสลานจะพูดคำว่ารักออกมาได้

"เออ...คือ" มาหยาเอ่ยไม่ออก เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอ

"ไม่ต้องพูดอะไร" นายหัวอัสลานเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้มาหยา "แค่รับรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหนก็พอ"

มาหยาพยักหน้า ก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงใหญ่ตรงหน้า นายหัวอัสลานกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

"ฉันรู้ว่าเราอายุห่างกันมาก ส่วนเธอยังเด็กและมีอนาคตอีกยาวไกล แต่ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ฉันอยากขอหมั้นคเธอไว้ก่อนได้ไหม รอจนกว่าเธอจะพร้อม เราค่อยแต่งงานกัน" นายหัวอัสลานเอ่ยเสียงจริงจังพร้อมกับรอฟังคำตอบจากปากของมาหยาด้วยหัวใจที่จดจ่อ

มาหยาเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา เธอเห็นความจริงใจและความรักในแววตาคู่นั้น "จ้ะนายหัว มาหยาตกลง" มาหยาตอบกลับเสียงแผ่วเบาเพราะความเขินอายบวกกับความดีใจจนล้นปรี่

นายหัวอัสลานยิ้มกว้าง ก่อนจะสวมแหวนเพชรเม็ดงามบนนิ้วนางข้างซ้ายของมาหยา

"ฉันสัญญาว่าจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด" นายหัวอัสลานกระซิบข้างหู

ค่ำคืนนั้น ทั้งสองดื่มด่ำกับบรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ท่ามกลางแสงจันทร์และหมู่ดาวที่ส่องประกายระยิบระยับ ไร่ชาที่เงียบสงบกลับอบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่น