ความรักที่เบ่งบาน

เช้าที่สดใสพร้อมไอหมอกหนา รายล้อมไปด้วยลมเย็นปกคลุมทั่วไร่ชา มาหยาที่ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อรับไออุ่นแสงแดดจากพระอาทิตย์ดวงโต นานมากแล้วเธอไม่ได้ออกจากบ้านสวนเลย จนเธอแทบจะจำไม่ได้ว่าสถานที่อื่นๆ หน้าตาเป็นอย่างไร

จนกระทั่งนายหัวอัสลานผู้เป็นเจ้าชีวิตและบัดนี้เปลี่ยนสถานะเป็นว่าที่คนรักของเธอ

"มายืนใส่เสื้อตัวบางๆ ในที่อากาศหนาวแบบนี้เดี๋ยวก็ไข้กลับอีกหรอก"อัสลานที่เฝ้ามองมายาอยู่สักพักจึงเดินหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้กับมาหยา

"ขอโทษจากนายหัวอัสลาน ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงมาหยาขนาดนี้"

"ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันรักเธอรักมากๆ"พูดจบนายหัวอัสลานก็เดินไปสวมกอดมาหยาจากทางด้านหลังเพื่อเฝ้าดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันเป็นครั้งแรก

"ดูสิพระอาทิตย์สวยเหมือนเธอเลย....ชื่อเธอแปลว่าอะไรหรอมาหยา"เขาถามด้วยความสงสัย

"พ่อกับแม่บอกว่ามาหยาแปลว่าเจ้าหญิงแห่งท้องทะเลจะมีเกาะอยู่เกาะนึงชื่อเกาะว่ามาหยา มันเป็นความเชื่อของชาวเลโบราณชาวยิปซี หากเจอคลื่นลมก็จะไปหลบที่เกาะมาหยาแห่งนี้ก็จะพ้นจากคลื่นแรงลมต่างๆ"

มาหยาที่อธิบายความหมายของชื่อของเธอเธอดูมีความสุขทุกครั้งที่พูดเกี่ยวกับทะเล และความฝันที่อยากจะล่องเรือเที่ยวรอบโลกเขายังคงจำมันได้ดี

"แล้วชื่อของนายหัวแปลว่าอะไรหรอจ๊ะ"

"ชื่อของฉันอัสลานแปลว่าสิงโต ฉันถึงคอยแต่ขย้ำเธอตลอดเวลา ฮ่า ฮ่า"

"นายหัวก็..!! มาหยาไม่อยากคุยด้วยแล้ว"

"มายาเธอยังอยากล่องเรือรอบโลกตามความฝันของเธออยู่หรือเปล่า"อัสลานถามเธอด้วยความรู้สึกมากมายในหัวใจตอนนี้ตีกันไปหมด

"อยากที่สุดจ้ะ มาหยายังคงรู้สึกว่าทะเลเป็นบ้านของมายาเสมอ"สายตาที่เฝ้ามองพระอาทิตย์พร้อมกับพูดความในใจออกไป

"ฉันจะทำความฝันของเธอให้เป็นจริงอีกไม่นานฉันสัญญา"พูดจบอัสลานประกบจูบมาหยาด้วยความอ่อนโยนและความรักทั้งหมดที่เขามีมอบให้เธอแม้ว่าเธอยังไม่เคยบอกว่ารักเขาก็ตาม

ผ่านไปเป็นระยะเวลาเข้าวันที่ 2 อัสลานกำลังพามาหยาเดินชมไร่ชาของคุณแม่ อัสลานเดินตามมายาไม่ห่างไกลตั้งแต่วันที่มาหยาตกเป็นของเขาความรักที่พอกพูนในใจก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณเกินกว่าที่เขาจะหักห้ามใจให้มาอย่าห่างไกลเขา

"นายหัวอัสลานจ๊ะดูนี่สิ..!! มีหนอนชาเขียวด้วย"

"เธอไม่กลัวหรือไงมาหยาปกติฉันเห็นมีแต่ผู้หญิงกลัวหนอนทั้งนั้น"

"ไม่กลัวเลยจ้ะมันน่ารักมากเลย"

"เธออยากลองกินเมนูชาของทางไร่ไหมเดินขึ้นไปอีกนิดก็เจอคาเฟ่สวยๆแล้วนะเธอลองไปชิมดูสิเผื่ออยากจะเอาไปทำขนมที่ร้าน"

"ได้ด้วยหรอจ๊ะ เราไปกันเลยได้ไหม.!!"

"ได้อยู่แล้วสำหรับเธออะไรที่ฉันให้ไม่ได้บ้างล่ะ"

มาหยาจอมซนรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กขึ้นไปที่คาเฟ่ทันทีส่วนอัสลานก็ได้แต่เดินตามมาหยาไม่ห่างเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดลูกน้องก็ยืนดูผู้เป็นนายด้วยรอยยิ้มเพราะปกติเขาไม่เคยเห็นเจ้านายมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย

"มาหยาอย่าอย่าวิ่งเดี๋ยวหกล้ม.!!"อัสลามตะโกนไล่หลังเด็กดื้อที่แผลงฤทธิ์ด้วยการวิ่งบนทางลาดชันในไร่ชา และเขาก็เหมือนฟ้ามีตาพูดไม่ทันขาดคำ

ว๊าย...!!! ตุบ ..!! "มาหยา...!!!"

มาหยาพลาดลื่นสะดุดหิน ตรงทางขึ้นไปคาเฟ่ล้มก้นจ้ำเบ้าอัสลานก็คว้าเธอไม่ทัน ทำให้มาอย่าได้แผลตรงข้อศอกเลือดซิบ

"โอ๊ย...เจ็บ..!!!"เสียงมาหยาบ่นพึมพำออกมา

"เป็นยังไงฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าวิ่งไหนดู.ซิ!"อัสลานรีบวิ่งตรงเข้าไปดูร่างเล็กที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นด้วยความเป็นห่วง ปากก็ดุมาหยาแต่ก็ห่วงเป็นที่สุด

"อยู่นิ่งๆเอาแขนมาให้ฉันดู นั่นไงเลือดออกเลยเจ็บไหมเนี่ย.? มันน่าตีจริงๆเลยมาหยา เดินไหวหรือเปล่า"

อัสลานที่เอาแต่พร่ำบนมาหยา แต่มาหยากลับรู้สึกอบอุ่นเพียงเพราะคำบ่นที่ปนไปด้วยความเป็นห่วงของอัสลานทำให้หัวใจดวงน้อยๆมีความสุข

"ไม่เจ็บจ้า..มาหยาลุกก็เดินได้แล้ว"

อัสลานไม่อยากฟังที่มาอย่าพูด เขารีบนั่งตัวยอง ๆ ทำท่าทางอยากให้มาอย่าขี่หลังของเขา

"นายหัวทำอะไรจ๊ะ..?"เธอเงยหน้ามองพร้อมทำหน้าฉงน

"ขึ้นมา..!! อัสลานออกคำสั่งให้มาหยาขึ้นมาบนหลังของเขา

"ไม่เอาจ้ะ..มาหยาตัวหนัก ขอมาหยาเดินเองได้ไหมจ้ะ"มาหยารีบปฏิเสธทันทีเพราะเธอไม่อยากให้นายหัวอัสลานจะต้องมาแบกเธอ

"จะขึ้นมาดีๆหรือจะต้องให้ฉันพาเธอไปทำโทษในห้อง ฉันไม่ปล่อยเธอออกมานะ"อัสลานส่งคำขู่เป็นเชิงบังคับให้มาหยาทำตาม

"นายหัวทำไมจะต้องขู่มาหยาด้วย ถ้าอุ้มมาหยาแล้วอย่ามาบ่นว่าปวดหลังทีหลังแล้วกันนะจ๊ะ"

"ฉันไม่บ่นหรอกตัวเท่าเม็ดพริกเนี่ย..!!มันจะหนักแค่ไหนกันเชียวเร็วๆ ฉันนั่งจนเมื่อยแล้ว"

มาหยาใช้สองมือโอบกอดไปที่คอของอัสลาน พร้อมกับสองเท้าเอาเกี่ยวคีบไปที่รอบเอวแกร่งของ อัสลาน

อัสลานค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มมาหย่าไว้ที่หลังราวกับเล่นม้าส่งเมือง ทุกคนในไร่ชาต่างพากันมองเป็นตาเดียวและรู้สึกอิจฉาตาร้อนที่มีหนุ่มรูปหล่ออย่างนายหัวอัสลานกำลังอุ้มหญิงสาวหน้าตาน่ารักขี่หลังเหมือนกับพระเอกในซีรีย์

"นายหัวดูสิคนอื่นมองเราเป็นตาเดียวหมดแล้ว"

"มองก็ช่างเป็นไร..ก็ฉันอุ้มเมียฉันนี่..ฉันไม่ได้อุ้มคนอื่น"

"นายหัววางมายาลงเถอะไม่อยากอายเขา"

"เธออายแต่ฉันไม่อายก็ฉันบอกแล้วว่า ฉันอุ้มเมียฉัน แล้วเมียของฉันขาเจ็บแขนก็เจ็บแถมเลือดซิบอีกฉันคงไม่ให้เดินเองหรอกนะ"

ฮึบ...ฮึบ!!

อัสลานส่งเสียงในลำคอฮึดๆเพื่อขยับมายาให้มากระชับแน่นขึ้นในการเดินไปบนคาเฟ่ เหล่าบรรดาคนงานในไร่ชาต่างพากันยกยิ้มให้กับนายหัวและนายหญิงอย่างมาหยา ดูเป็นคู่รักที่น่ารักและเหมาะสมกันที่สุด

"นั่งลงเลยมาหยา เดี๋ยวฉันให้ไอ้ดำไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลทำแผลให้"

"ขอบคุณนะจ๊ะนายหัวอัสลาน"มาหยาทำหน้าละห้อยเพราะรู้สึกผิดที่ต้องมาเป็นภาระให้อัสลานดูแลเธออีกแล้ว

"ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลยวันหลังอ่ะฉันเตือนอะไรเธอก็ต้องฟังฉันบ้างนะมายาฉันเป็นห่วงเธอ"

ไอ้ดำบอดี้การ์ดลูกไล่ของเจ้าเดชที่ต้องมาอยู่ดูแลนายหัวแทนเจ้าเดชที่ยุ่งอยู่กับงานรีสอร์ทและงานสีดำของเจ้านาย รีบเดินตรงไปเพื่อเอาชุดปฐมพยาบาลทันที

"ชุดปฐมพยาบาลมาแล้วครับนาย"

"ขอบใจมากไอ้ดำ"

ไอ้ดำรีบเดินออกจากตรงนั้นทันทีแถมมันยังแอบเก็บภาพของนายหัวอัสลานตอนที่อุ้มนายหญิงมาหยาส่งไปบัฟลูกพี่เดชของมัน ว่าตอนนี้มีซีรี่ย์รักเกิดขึ้นในไร่ชาซะแล้ว.....