เร่งงานแต่ง 2

ซานซานยังเน้นทีละคำไปทางชิงลี่ 

“อันดับแรก ...เจ้าควรไปขอร้องให้ท่านพ่อยกเจ้าเป็นบุตรสาวของภรรยาเอกเสียก่อน บอกท่านพ่อว่า เมื่อฐานะเพิ่มสินสอดจะได้เพิ่มขึ้นมามากหน่อย”

ชิงลี่ได้ฟังพลันเบิกตา “หา!”

ซานซานคลี่ยิ้มละมุน “เห็นหรือไม่ ว่าข้าย่อมช่วยเจ้า”

ชิงลี่กลายเป็นเบื้อใบ้ ไม่กล่าวสิ่งใดอีก

อนุจูมองดรุณีทั้งสองตาปริบๆ

หลังจากปล่อยให้สตรีตรงหน้าเบื้อใบ้ ครานี้ซานซานหันมาทางอนุจูบ้าง นางกล่าวอย่างมีเหตุผลอันน่าเชื่อถือให้อนุจูฟังว่า

“ท่านแม่รองลองตรองดูเถิด นานวันท่านก็ยิ่งโรยรา หมดเสน่หา ความงามยากย้อนคืน ต่อให้ไม่มีจี้เหยา ก็ต้องมีสตรีอื่น บุรุษนั้นแม้อายุมากขึ้น น้ำพิสุทธิ์ของพวกเขามีตลอดจนตัวตาย  แค่สตรีฝ่ายเดียวที่ไม่อาจคงความเปล่งประกายมีน้ำมีนวลค้ำฟ้า ถึงเวลาก็ต้องแห้งเหี่ยว ในขณะที่อีกฝ่ายมีสตรีเคียงข้างได้ตลอดไปไม่จบไม่สิ้น มิสู้แม่รองหาหนทางยืนหยัดด้วยตัวเอง อาศัยช่วงนี้ที่บ้านหานยังมีเงินทองมากมาย เอ่ยปากขอตามไปดูแลบุตรสาวสุดที่รักออกเรือน ท่านพ่อย่อมต้องมอบทรัพย์สินให้ท่านไปตั้งตัว แต่หากท่านยังรั้งอยู่ไม่ยอมไปไหน ใจเย็นดั่งแม่น้ำไหลเอื่อยเฉื่อย รอจนน้ำแห้งเหือด แม้หิวกระหายก็ไม่มีให้ดื่มกิน ไม่แน่ว่าบ้านหานอาจล่มจมเพราะสตรีนางใดสักคน ถึงยามนั้น เงินเพียงเล็กน้อย ผ้าพับสักผืน ท่านก็อย่าหวัง”  

ประโยคยาวเหยียดที่ได้ฟัง ทำเอาอนุจูพลันกระจ่างแจ้ง

ตัวนางอายุมากแล้วจริงๆ สิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าสามีมาหาสักกี่หัน แต่ตัวนางเองนั้น อารมณ์กระสันก็ลดน้อยถอยลง บางครั้งยามร่วมอภิรมย์ยังฝืดเคืองที่บริเวณนั้น รู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลย

ดวงตาอนุจูเริ่มแปรเปลี่ยน นางคล้อยตามได้ไม่ยากเย็น

ส่วนชิงลี่นั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะยกฐานะนางให้เป็นบุตรสาวภรรยาเอก แต่นางเห็นด้วยตั้งแต่ประโยคที่ว่าจะช่วยให้ได้แต่งงานกับจางฉวนโดยเร็วนั่นแล้ว

เรียกได้ว่าถูกซานซานซื้อใจโดยสมบูรณ์...

หลังเที่ยงวันของฤดูใบไม้ผลิอันงดงามจับตา ต้นไม้ร่มรื่น บุปผาบานสะพรั่ง

ซานซานกินอาหารมื้อกลางวันจนอิ่มหนำก็ออกมาเดินเล่นรับลมอยู่ในสวนดอกไม้ซึ่งเป็นส่วนกลางของคนทั้งบ้าน ให้ได้ชื่นชมธรรมชาติอันงามตาอย่างทั่วถึง

ขณะกำลังเยื้องกรายแช่มช้าเพราะไม่ต้องการให้กระทบกระเทือนต่อลูกน้อยในครรภ์ พลันได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทักทายอย่างสนิทสนม

“ที่แท้หลินเอ๋อร์ก็ออกจากห้องได้แล้ว”

เจ้าของเสียงคือบุรุษชุดฟ้าผู้มีเรือนร่างเพรียวลมสง่างาม วงหน้าหล่อเหลาราวบัณฑิตเจ้าสำราญ

“ข้าคิดว่าเจ้าจะอยู่ในห้องไม่ออกมาเสียอีก คงหายเศร้าแล้วกระมัง” เขาเอ่ยพลางเดินเข้ามาทางด้านซ้าย ห่างไปไม่กี่ก้าว

กลิ่นอายบุรุษผู้หล่อเหลายามได้ชิดใกล้ ย่อมทำสตรีสะเทิ้นอายยากต่อกร จางฉวนไม่เคยไม่มั่นใจในเสน่ห์ของตนเอง ถึงแม้จะทำผิดต่อนางอย่างมหันต์ไปแล้วก็ตาม

ท่าทางเจ้าชู้กรุ่มกริ่มเช่นนี้ จางฉวนเคยกระทำต่อชิงหลินนับครั้งไม่ถ้วน ยามที่ยังเป็นคู่หมั้นกัน กระทั่งถูกอีกฝ่ายปฏิเสธไม่ยอมพลีกายก่อนแต่ง ตนจึงหันมาสนใจชิงลี่ผู้ง่ายดายแทน

จางฉวนยอมรับว่าติดใจชิงลี่มากนักจึงเย็นชากับชิงหลินทันที จากนั้นยังร่วมมือปัดกวาดชิงหลินออกจากฐานะคู่หมั้นเสียสะอาดหมดจด

กระทั่งได้เจอนางอีกครั้งระหว่างทางของหมู่บ้านจึงได้เห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

นางงดงามขึ้นมาก ทั้งยังเก่งกาจขึ้นด้วย

จางฉวนมองอดีตคู่หมั้นอย่างเหม่อลอย 

ชิงหลินกาลก่อนงดงามอยู่แล้ว เพียงแต่ขาดเสน่ห์ที่ควรมี  ทว่าชิงหลินในยามนี้ที่มีซานซานสวมร่างอยู่กลับต่างออกไป

ซานซานหรี่ตามองจางฉวนนิ่ง ใบหน้าไม่สะท้อนห้วงอารมณ์ใด

เรือนร่างบอบบางที่เคยงอไหล่ก้มหน้าไม่เคยมีความมั่นใจ บัดนี้เชิดหน้าไหล่ชันหลังตรง แผ่ซ่านกลิ่นอายเยือกเย็นแต่กลับมองเห็นเป็นความเร่าร้อนพร้อมแผดเผาผู้คนให้มอดไหม้

และเนื่องจากอายุครรภ์ยังน้อย  หน้าท้องของซานซานยังคงไม่กลมนูนออกมาสักเท่าใด ทว่าเนื้อเนียนกลับอิ่มเอิบมีน้ำมีนวลเปล่งปลั่งไปทั้งตัว ผิวพรรณอมชมพูระเรื่อน่าหลงใหล

ยิ่งสวมชุดขาวกรุยกรายยืนสงบนิ่งต้องแสงตะวันสว่างจ้า ยิ่งเจิดจรัสเลิศล้ำหนักหนา กอปรกับท่วงท่ากิริยาที่เปลี่ยนไปจากเดิมมากโข สีหน้าไม่หยาดยิ้มไม่เย็นชา แต่กลับสุขุมนุ่มลึกเป็นเอกลักษณ์ แลดูงดงามไปอีกแบบ สง่างามเหนือสตรีทั่วไปหลายระดับ ดวงตาเป็นประกายระยับ ทั้งนิ่งสงบและดูลึกลับน่าค้นหา

จางฉวนเหม่อมองไม่วางตา นึกอยากได้นางคืนมาใจจะขาด