อาจารย์หญิง 5

“อาจารย์ได้โปรดกลับไปกับข้าเถิด เป็นประมุขนารีแดง" 

ซานซานขมวดคิ้วมุ่น ครุ่นคิดเคร่งเครียดก่อนปฏิเสธตามตรง “ข้ายังไม่มีเงิน ยังไม่สามารถเลี้ยงสมุนมากมายปานนั้น กำลังอยู่ในช่วงตั้งตัว เอาไว้ร่ำรวยเมื่อใดค่อยกลับไปแล้วกัน”

เรื่องเงินถือเป็นปัจจัยสำคัญของพวกนักฆ่ารับจ้าง หาใช่ลาภยศชื่อเสียงเยี่ยงคนของวังหลวงไม่

ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบันสำนักในยุทธภพเหล่านี้ทำงานให้ชนชั้นสูงอยู่เงียบๆ รับเงินเป็นกอบเป็นกำเพื่อดำรงชีพ ทำงานลึกลับฝังตัวซ่อนเร้นให้องค์กรใต้ดินมาช้านาน

เมื่อได้รับคำปฏิเสธ หยุนผิงจึงมีสีหน้าเศร้าสลด อดคิดมิได้ว่า ควรเร่งหาเงินให้มาก อาจารย์จะได้กลับสำนัก นางเอ่ยเสียงเครือ 

“อาจารย์...เช่นนั้นข้าจะช่วยท่านเก็บเงินอีกทางหนึ่ง”

“หืม...” ซานซานมองหน้าหยุนผิง พลางถามเสียงเรียบ  “คงมิใช่เร่งสังหารเป้าหมายหรอกกระมัง”

“แล้วจะให้ทำเช่นใดเล่า งานสำเร็จย่อมได้เงินมากโข”

ซานซานหรี่ตาใคร่ครวญลึกซึ้ง ก่อนถามเสียงขรึม

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าถูกผู้มีอำนาจขู่บังคับให้ทำงานสังหารบุคคลสำคัญ ผู้ใดว่าจ้างให้มาสังหารใครรึ? ได้คุ้มเสียหรือไม่?”

หยุนผิงมีสีหน้าลำบากใจยากเอื้อนเอ่ย

ซานซานนิ่งคิดใช้เวลาไตร่ตรองโดยละเอียดเพียงครู่ พบว่าหยุนผิงปลอมตัวมาร่ายรำเพื่อให้ต้องตารัชทายาทโดยมีอ๋องผู้หนึ่งช่วยยัดเยียดให้ เมื่อสรุปได้ในใจจึงเอ่ยเสียงเครียด

“ข้าขอเตือนเจ้าว่าเป้าหมายครานี้ ได้ไม่คุ้มเสียเลยสักนิด เขามีความสำคัญต่อประชาราษฎร์มากเกินไป หากแคว้นต้าถังขาดคนผู้นี้ ชาวบ้านชาวเมืองได้เดือดร้อนทั่วกันแน่”

ดวงตาเรียวสวยของหยุนผิงพลันไหววูบ อดตะลึงมิได้ “ท่านรู้หรือ?” เห็นอีกฝ่ายคิดแวบเดียว ไยรู้แล้ว โอ้! สวรรค์ เก่งล้ำ

ซานซานเหยียดยิ้ม “เดาได้ไม่ยาก”

เห็นหยุนผิงถอนหายใจหนักอก เผยสีหน้าที่ยังคิดไม่ตก  ซานซานจึงตบไหล่ปลอบใจว่า

“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าย่อมไม่ทอดทิ้งพวกเจ้า เอาเป็นว่า งานสังหารวันนี้พลาดไปแล้วก็ปล่อยให้พลาดไป ไม่ต้องทำต่อ ส่วนแบ่งของข้าเจ้าเอาไปได้ เหลือไว้กึ่งหนึ่งก็พอ ส่วนอ๋องผู้นั้น เจ้าอย่าได้กังวลไป ข้าอยู่ในวังย่อมสามารถระวังหลังให้เจ้าได้ หากมีข่าวก็ส่งมาให้ข้าก็พอแล้ว”

สมกับเป็นเจ้าสำนักเมื่อชาติก่อน ซานซานสามารถวิเคราะห์รู้แจ้งด้วยตนเอง ทั้งยังมีคำสั่งครอบคลุมแต่รัดกุมยิ่ง

หยุนผิงถึงกับน้ำตาปริ่มๆ ความรู้สึกอึดอัดที่สั่งสมมานานปีเริ่มคลายออก นางโผกอดซานซานแน่น

ก่อนจากกัน หยุนผิงยังส่งต่อข่าวสารสำคัญมากมายทั้งยังเอ่ยหนึ่งประโยคก่อนล่ำลา 

“ท่านควรระหว่างโซวอ๋องให้มาก ส่วนข้า...หากเลี่ยงมิได้ยังจำต้องสวามิภักดิ์ต่อเขา ใช้แผนตายใจ ยืดเวลาออกไป”

ซานซานรับฟังนิ่งๆ ไม่กล่าวคำใด