เจรจาไกล่เกลี่ย 4

เมื่อประโยครุนแรงเช่นนี้ดังขึ้น ใบหน้านายท่านจางพลันหม่นคล้ำ จางฮูหยินก็ไม่ต่าง ใบหน้ารูปงามของจางฉวนยิ่งมืดดำ ได้ยินเสียงหานอี้ซวนเอ่ยคำคล้ายตบหน้าอีกว่า

“หากไม่ใช่เพราะร่างกายลี่เอ๋อร์ที่ถูกบุตรชายของเจ้าบังคับให้กินยาห้ามครรภ์จนเกิดผิดปกติขึ้นมา กระทั่งท่านหมอยังตรวจผิด ส่วนข้ายังเข้าใจผิดจนต้องออกหน้าจำยอมให้นางแต่งงานอย่างรวดเร็วเกินไป เช่นนั้นนายท่านจางจงบอกแก่ข้ามา ว่าเมื่อใดจะเกิดงานแต่ง สินสอดเมื่อไหร่จะจ่าย ความเสียหายที่เกิดขึ้นล้วนประเมินค่ามิได้ แทนที่จะส่งตัวบุตรสาวคืนให้ข้า มิสู้มอบโรงน้ำชา ร้านขายผ้า และกิจการทดแทนอีกสักสองแห่ง”

ชั่วจังหวะนั้นพลันมีเสียงท่านป้าคนหนึ่งเอ่ยแทรก “ใช่ๆ ข้าเคยเห็นคุณชายจางพาคุณหนูหานหายไปทางเรือนหลังหนึ่ง”

ท่านน้าอีกคนรีบกล่าว “คุณชายจางล่วงเกินคุณหนูหานถึงเพียงนั้น ย่อมต้องจ่ายค่าตอบแทน”

ท่านลุงอีกคนรีบเอ่ยบ้าง “ถูกต้อง ข้าขอร่วมเป็นพยาน”

ท่านป้าอีกคนรีบช่วยผสาน “ข้ายังเคยไปแอบดู อุ๊บ!” นางปิดปากเกือบไม่ทัน  รีบแก้ต่างว่า “ข้าเห็นว่าควรมอบสินน้ำใจ  มิใช่ส่งคืนเช่นนี้ หยามเกียรติสตรีเกินไปแล้ว”  

นางทำท่าปั่นปึงขึงขังแข็งกร้าว เรียกพวกพ้องให้เออออ

“ใช่ๆ” ชาวบ้านอีกหกคนจึงรีบพยักหน้าประสานเสียง

จางฉวนกับชิงลี่ยามนี้มีใบหน้าแดงก่ำ อับอายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี พวกเขาแน่ใจว่าทุกครั้งที่ลอบมีสัมพันธ์ รอบด้านไม่มีใคร ทุกทิศมีแต่สวนดอกไม้ ห่างออกไปยังร้างผู้คน

แล้วพยานในวันนี้คืออันใด?

“ท่านพ่อ ไม่เป็นความจริงนะขอรับ” จางฉวนรีบแก้ตัว

“อะไรกันพี่ฉวน” ชิงลี่ไม่ยอม “อะไรที่บอกว่าไม่จริง”

จางฉวนหันมาตอบอย่างหงุดหงิด “ก็ทุกครั้งที่เราแอบทำ ไม่มีชาวบ้านเห็นสักคน พยานพวกนี้จะมากดดันอันใด?”

“...!?”

นายท่านจางกับจางฮูหยินพลันสะอึกก้อนลึกลับในลำคอ พวกเขาไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้  

เดิมทีก่อนจัดงานแต่งก็มิใช่ว่าไม่เคยคุยกันในประเด็นนี้ เพียงแต่ยามนั้นทั้งสองดีใจมากที่จะได้อุ้มหลาน ทั้งยังสนทนากันอย่างถนอมน้ำใจ เป็นลักษณะแอบปรึกษาหารือ หาทางลงร่วมกัน เพื่อที่จะได้ไม่เป็นการประจานจนเสียชื่อเสียงทางการค้า  

และเพราะหานอี้ซวนขยับฐานะของชิงลี่จากลูกอนุเป็นลูกภรรยาเอก บ่งบอกว่าให้เกียรติจางฉวนล้นเหลือ เห็นแก่หน้าตาคนบ้านจางไม่น้อย ที่ไม่ต้องแต่งแค่ลูกอนุให้บุตรชาย พวกเขาจึงยินยอมพร้อมใจทันที

แต่พอรู้ว่าลูกสะใภ้หลอกลวงเรื่องตั้งครรภ์ก็อดมิได้ที่จะเดือดดาล นึกเสียดายสินสอดขึ้นมา อีกทั้งชิงลี่ยังพาแม่มาอยู่ด้วย ทำท่าเป็นเจ้านายอีกคนของบ้าน ก็ยิ่งนึกระอา นายท่านจางจึงต้องการส่งคืนสตรีไร้ค่าทั้งสองคนนี้ไปให้ไกลๆ                                                

มิคาดว่าจะถูกหานอี้ซวนที่เป็นฝ่ายยอมถอยให้ตนโดยตลอดจะเกิดฉลาดขึ้นมา ทั้งยังกล้าพาพยานมามากมาย หากไม่ยินยอมเรื่องคงถึงทางการเป็นแน่แท้

โทษทัณฑ์ตามกฎหมายมิใช่ร้ายแรงยิ่งกว่าหรอกหรือ?

“ว่าอย่างไร?” 

หานอี้ซวนถามเสียงเย็น “จะส่งลี่เอ๋อร์คืนแล้วรอมือปราบมาจับกุมไปรับโทษจำคุกสักห้าปี หรือจ่ายค่าตอบแทนเป็นโรงน้ำชา ร้านขายผ้า ร้านค้าอีกสักสองแห่ง ท่านจะเอาอย่างใด?”

แน่นอนว่าคำตอบย่อมต้องเป็นการจ่ายค่าตอบแทนคืน เพียงแต่ต่อรองว่าแค่ยกโรงน้ำชากับร้ายขายผ้าเล็กให้เท่านั้น ส่วนน้ำที่สาดออกจากบ้านแล้วไม่อาจย้อนกลับ

ลูกสะใภ้นางนี้นับว่ามีค่ามากเกินไปแล้ว

ทั้งนี้ทางสกุลจางยังต้องจ่ายค่าปิดปากให้ชาวบ้านที่มาเป็นพยานอีกนับสิบคน เมื่อขอให้ยุติ มิให้เรื่องราวแพร่งพรายอีก

เมื่อการเจรจาเป็นผล หานอี้ซวนยอมรับร้านค้าเล็กๆ สองแห่งนั้นเอาไว้อย่างยินดีล้นเหลือ

เพราะไม่ประสงค์รับตัวชิงลี่กับอนุจูคืนแม้แต่น้อย...

ก่อนออกจากบ้านสกุลจาง 

ซานซานผู้เงียบเชียบรอแค่ชมงิ้วมาโดยตลอด พลันเหลือบไปเห็นอนุจูยืนอยู่มุมหนึ่งข้างเรือนรับรอง สายตาที่จ้องมองบ่งบอกได้ว่าต้องการกลับบ้านหานด้วยกัน

ซานซานเลิกคิ้วงาม ลอบยิ้มเย็น นางควรดับฝันนั่นเสีย...