เพราะคิดถึง 2

สถานที่อันเป็นความทรงจำของซานซานกับกงหนิว คือเรือนไม้ไผ่ริมลำธาร ห่างไกลจากตัวหมู่บ้าน

สถานนี้แห่งนี้ร้างผู้คน ไม่มีใครสัญจรมานานแล้ว เนื่องจากเคยมีเรื่องสะเทือนขวัญเกี่ยวกับการตายของกงหนิว กระทั่งเด็กๆ ยังไม่กล้ามาเล่นน้ำใกล้ๆ

ซานซานกับชิงหลิวเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้แทนที่จะไปจวนว่าการ

แม้จะตั้งครรภ์จนท้องกลมโต แต่ซานซานยังคงเดินเหินได้คล่องแคล่วนัก

เนื่องจากยามที่อาศัยอยู่กับสามีที่เรือนไม้ไผ่ริมน้ำ นางได้ฝึกกล้ามเนื้อติดต่อกันทุกวัน กำลังวังชาจึงไม่ด้อย ทว่าเหตุที่ช่วงก่อนหน้าทำเป็นอ่อนแอปวกเปียกยามเดินทางไปบ้านสกุลจาง ก็แค่อยากถ่วงเวลาให้ใครบางคนก็เท่านั้น

และใครบางคนที่ว่าก็กำลังซ่อนตัวอยู่ที่เพิงไม้เก่าคร่ำ

นางคือจี้เหยา

สตรีผู้มีรูปโฉมงดงาม รูปร่างทรงเสน่ห์ยั่วยวน ใบหน้าหวานล้ำหยาดเยิ้มปานเทพธิดา บัดนี้คล้ายตัวประหลาดก็ไม่ปาน

เนื้อตัวที่เคยนวลเนียนอ่อนนุ่ม บัดนี้มีผื่นขึ้นจนแดงเถือก บางจุดยังเป็นตุ่มเป็นหนอง บางตำแหน่งของเนื้อหนังยังเริ่มเน่า ใบหน้าที่เคยขาวนวลผ่องผาด บัดนี้ดำคล้ำ ผิวหลุดลอกออกจนเสียโฉมไปกว่าครึ่ง ต้องใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ตลอดเวลา

ทันทีที่ซานซานกับชิงหลิวเดินมาถึง จี้เหยาก็รีบคุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นดินเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ร่ำไห้พร่างพรูว่า

“ข้าขโมยของมาแล้ว ทั้งตั๋วเงิน โฉนดที่ดิน สัญญาเช่า สัญญาซื้อขาย อะไรที่มีค่าและเอามาได้ ข้าล้วนนำมาให้ทั้งสิ้น ได้โปรด ช่วยข้า ถอนพิษให้ข้า”

ซานซานไม่เอ่ยวาจา เพียนยืนนิ่งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าจี้เหยา ปลายเท้าอยู่ตรงศีรษะของอีกฝ่ายที่กำลังโขกพื้นดิน สายตาของนางเย็นเยียบปานน้ำแข็งพันปี ใบหน้าเย็นชายิ่งกว่าศิลาตกผลึก

ส่วนชิงหลิวได้แต่ยืนอยู่เบื้องหลังพี่สาว สองมือกำแน่น เหงื่อเย็นซึมแผ่นหลัง ไม่เอ่ยปากแม้ครึ่งคำ...

เหตุการณ์ทั้งหลายของบ้านหานล้วนเป็นแผนการของซานซาน 

ทั้งเรื่องขโมยก็เช่นกัน นางสั่งให้ชิงหลิวบอกกล่าวกับหานอี้ซวนเรื่องยกขบวนผู้คนไปบ้านจาง หมายใช้คนมากกดดันคนน้อย แท้จริงก็เพื่อที่จะเหลือเพียงบ่าวรับใช้ที่ไม่อาจตัดสินใจเรื่องในบ้านได้ จากนั้นตัวนางยังขอติดตาม แล้วทำตัวอ่อนแอยืดเวลาเดินทางให้เชื่องช้าทั้งขาไปและขากลับ เพื่อที่จี้เหยาจะได้มีเวลาขโมยสมบัติล้ำค่าและหนีออกมา

หลายเดือนเกือบปีมานี้ แม้จะฝึกพลังลมปราณพื้นฐานได้แล้ว แต่เพราะตั้งครรภ์เสียก่อนจึงยังมิสามารถฝึกกำลังภายในมากนัก แต่กระนั้นวิชาหมื่นพิษกลับแตกฉานได้ในเวลาอันสั้น เนื่องจากเป็นการฝึกซ้ำจากที่เคยบรรลุแจ้งมาแล้วจึงง่ายดายยิ่ง

สภาพน่าเกลียดไม่เหลือเค้าความงามจนต้องร้องขอยาแก้พิษของจี้เหยายามนี้ ล้วนเป็นเพราะถูกยาพิษของซานซานในวันที่นั่งในศาลาเดียวกัน

เป็นวันที่จี้เหยาเย่อหยิ่งจองหองและเหยียดหยันดูแคลนสองพี่น้องบ้านหาน

นับแต่นั้น พิษก็ค่อยๆ แทรกซึม กัดกร่อนผิวหนังทีละน้อยในทุกวันโดยที่ไม่รู้ตัว

เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ยังเข้าใจผิดคิดว่าตนเองเป็นโรคร้ายที่หญิงนางโลมนิยมเป็นกัน ทำให้จี้เหยาไม่กล้าสู้หน้าผู้ใด ต้องแกล้งป่วยนอนซมหลายวัน

แน่นอนว่าคนงามอย่างจี้เหยานั้น รูปโฉมสำคัญที่สุด และความเจ็บปวดชนิดนี้ไม่ว่าผู้ใดล้วนไม่ต้องการ การเจรจาต่อรองและบีบบังคับให้ปฏิบัติตามจึงบังเกิด

หากกล้าปฏิเสธก็แค่ตายคาเรือนอนุไปอย่างช้าๆ

ทรมานร่างกายจนชีพสิ้นสลายไปอย่างง่ายดาย   

จี้เหยาจึงมีแต่ต้องตอบรับเท่านั้น

ส่วนเรื่องที่ว่าของมีค่ามีสิ่งใดบ้าง ทั้งหมดถูกเก็บไว้ที่ใด กุญแจอยู่หนใด ชิงหลิวผู้เป็นบุตรชายคนโปรด เคยได้เข้าห้องหนังสือของหานอี้ซวนบ่อยครั้งย่อมรู้ดี การขโมยครั้งนี้มีคนในซึ่งเป็นถึงว่าที่ผู้สืบทอด ไหนเลยจะยากเย็น

ซานซานปล่อยให้จี้เหยาโขกศีรษะจนเลือดไหลอาบเต็มหน้าผากก็รู้สึกพอใจ จึงโยนขวดยาขนาดเล็กลงบนพื้นดินอย่างไม่ไยดี ให้อีกฝ่ายลนลาน คลานหยิบเอง จากนั้นก็สั่งชิงหลิว

“น้องพี่ มอบตั๋วเงินให้นางสักหน่อย ถือเสียว่าตกรางวัล”

ชิงหลิวจึงเดินเข้าไปในเพิงไม้ไผ่ รื้อห่อผ้าอยู่ชั่วอึดใจก็ดึงตั๋วเงินออกมาจำนวนหนึ่งยื่นให้จี้เหยา

อีกฝ่ายรีบรับเอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทา ดวงตาเผยแววหวาดกลัวสุดหัวใจ

ซานซานเอ่ยเสียงเยือกเย็นฟังดูอำมหิต “จงไปให้ไกล อย่าได้กลับมา หากไม่อยากตาย”

แม้แต่ชิงหลิวยังหนาวสะท้าน จี้เหยายิ่งหนาวเหน็บเจ็บแปลบไปถึงไขกระดูก รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปราวกับมีปีศาจไล่ตาม