เจรจาไกล่เกลี่ย 5

ก่อนออกจากบ้านสกุลจาง 

ซานซานผู้เงียบเชียบรอแค่ชมงิ้วมาโดยตลอด อาศัยจังหวะที่ขบวนผู้คนบ้านหานพากันเตรียมตัวเดินทางกลับ เดินเข้าไปทักทายใครบางคนอย่างมีน้ำใจ

"แม่รอง"

"คุณหนูใหญ่"

น้ำเสียงแหบแห้งสิ้นดี แต่ซานซานหาได้เห็นใจไม่เพียงคลี่ยิ้มบางพลางเอื้อมมือเข้าไปในแขนเสื้อ ล้วงสิ่งหนึ่งออกมายื่นให้อนุจู 

“นี่คือยาบำรุง ช่วยลดทอนพิษที่ตกค้างจากยาห้ามครรภ์ รับรองว่าลี่เอ๋อร์จะตั้งท้องได้ในไม่ช้า”

“จริงหรือ?” อนุจูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็ยังรับมา

ซานซานเอ่ยเสียงเนิบช้า “ไม่ลองไม่รู้ แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ท้องว่างอยู่เช่นนี้ ลี่เอ๋อร์แต่งออกมาหาใช่ในฐานะลูกอนุไม่ ตำแหน่งในบ้านจางจะอย่างไรก็คือภรรยาเอก มิอาจหย่าร้างโดยง่ายตามใจ แม้ว่าความรักระหว่างพวกเขาจะเปราะบางแตกร้าวไปแล้ว อยู่ร่วมกันลำบากเพราะไม่เหมือนเดิม  หากแต่การคลอดหลานให้นายท่านจางสักคน สามารถยึดตำแหน่งลูกสะใภ้เอาไว้ด้วยทายาท ย่อมดีแน่นอน”

สิ้นคำอันแสนจะหวังดีของซานซาน อนุจูจึงพยักหน้ารับอย่างไร้หนทางอื่น เพราะเท่าที่ฟังดู นี่คือผลดีทั้งสิ้น มองไม่เห็นผลเสียอันใด

สาวใช้กลางคนรอซานซานอยู่ทางฝังหนึ่งเพื่อจับประคอง ทว่าชิงหลิวผู้เป็นน้องชายซึ่งยามนี้ดูแลพี่สาวประหนึ่งเป็นศิษย์เอกของอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ กลับแย่งหน้าที่นั้นไป

หนุ่มน้อยตรงเข้ามาช่วยจับประคองพี่สาวที่หน้าท้องใหญ่โตให้เดินตามหลังบิดามารดา

ส่วนเจียหรู๋เดินเคียงข้างอยู่กับหานอี้ซวนไม่ห่างกาย

ทั้งสี่คนเดินเกาะกลุ่มจากไป เกิดเป็นภาพครอบครัวอบอุ่นจนอนุจูนึกอิจฉา แต่นางไม่อาจทำอันใดได้อีกต่อไปแล้ว นอกจากคิดในใจอย่างเหยียดหยัน

ครั้งหนึ่งนางเคยแทรกกลางระหว่างหานอี้ซวนกับเจียหรู๋ และครอบครองความรักใคร่เอาไว้เนิ่นนาน

บัดนี้นางออกมาแล้วคนหนึ่ง ก็ใช่ว่าพวกมันจะสงบสุขเสียเมื่อไหร่ ถึงอย่างไรก็ยังมีนังอนุจี้เหยาอีกหนึ่งนาง และดูท่าว่านายท่านหานจะถูกครอบงำจนโง่หัวไม่ขึ้น

เฮอะ! ครอบครัวอบอุ่นกระนั้นหรือ? ช่างเพ้อฝันสิ้นดี!

ข้าจะรอสมเพชพวกเจ้าอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน...

เมื่อคณะเดินทางบ้านหานจากไป อนุจูก็เดินกลับเรือนอย่างไม่รู้สึกสำนึกบุญคุณใดๆ

ทว่าไม่รู้ว่าใครจะรอสมเพชใครกันแน่ เพราะเรื่องราวยังไม่จบเพียงเท่านี้ ถึงแม้ว่ายาที่ซานซานมอบให้ จักเป็นยาแก้พิษยาห้ามครรภ์จริงดั่งวาจา ขอเพียงชิงลี่ตั้งครรภ์และปรับปรุงนิสัย ชีวิตความเป็นอยู่ในสกุลจางย่อมดีขึ้น เรื่องราวในวันนี้ย่อมได้รับการให้อภัยโดยง่าย

ทว่าบุรุษเจ้าสำราญอย่างจางฉวน จะทนได้กระนั้นหรือ ยามที่ไม่อาจได้รับการปรนนิบัติอย่างสุขสมจากภรรยา

ตามฐานะที่มีอันจะกินเข้าขั้นเศรษฐี ไม่นานคงแต่งอนุเข้ามาสักหลายคน เพื่อแบ่งเบาหน้าที่บนเตียงอุ่น แต่เพิ่มภาระหนักอึ้งหลังเรือนให้กับภรรยาเอกอย่างชิงลี่แน่นอน

เคยแย่งเขา แล้วถูกแย่งบ้าง ย่อมน่าสมเพชไม่ต่าง

มารดาย่อมต้องมองเห็นภาพบุตรสาว แล้วมองย้อนกลับเข้าตัวเองได้ไม่ยาก...

รถม้าสกุลหานค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามทาง

เนื่องจากมีสตรีตั้งครรภ์มาด้วย สารถีจึงบังคับม้าให้เดินเหยาะๆ ไม่เร่งรีบทั้งขาไปและขากลับ จึงใช้เวลาเดินทางยาวนานยิ่งนัก ชาวบ้านผิงเหยียนส่วนใหญ่ชอบการเดินเท้า ขบวนผู้คนจึงทอดยาวมาตามไหล่ทาง

พวกเขาเดินตามรถม้าด้วยใบหน้าเบิกบานยิ่งกว่าหมวกไผ่สานใบใหญ่

เพราะดีใจที่ได้เงินค่าจ้างไปเป็นพยานเท็จจากสกุลหาน  ทั้งยังได้เงินค่าปิดปากจากสกุลจาง

รายได้สองทางสบายๆ เยี่ยงนี้ ทำพวกเขาแทบโบยบิน

ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเห็นเรื่องบัดสีของจางฉวนกับชิงลี่ ทว่าความจริงก็คือความจริง ต่อให้เป็นพยานเท็จ สองคนนั้นก็ไม่อาจปฏิเสธได้อยู่แล้ว

ซานซานยังจดจำได้ดี เมื่อครั้งที่เกิดเรื่องระหว่างชิงหลินกับกงหนิว ครานั้นมีพยานชี้เป้าแค่สองคน เห็นได้ชัดว่าจางฉวนตระหนี่ยิ่งนัก ครั้งนี้นางจึงใจกว้างมาก ให้ชิงหลิวจ้างตั้งสิบคน

“แผนการของเจ้าไม่เลวเลยนะ หลิวเอ๋อร์” หานอี้ซวนเอ่ยชื่นชมบุตรชายไม่ขาดปาก สีหน้าภาคภูมิใจมาก

ชิงหลิวยิ้มรับ “เพราะได้ท่านพ่อคอยสอนสั่งขอรับ”

หานอี้ซวนหัวเราะเสียงดังลั่น ตบเข่าฉาดใหญ่

เจียหรู๋ยิ่งยิ้มแย้มแช่มชื่นยิ่งนักที่บุตรชายทำให้บิดาพึงพอใจ

มีเพียงซานซานที่นั่งนิ่งมองทุกคนไม่เอ่ยวาจา แววตาซ่อนประกายเลือดเย็น มือเรียวเล็กลูบท้องกลมโตของตนแผ่วเบา