เร่งงานแต่ง 3

จางฉวนยิ้มกริ่มเอ่ยปากขึ้นอีกว่า 

“ให้ข้าเดินเล่นเป็นเพื่อนดีหรือไม่? ข้าพร้อมเดินกับเจ้าตลอดไป”

ชายหนุ่มคิดว่าได้ผล เพราะชิงหลินไร้สามีให้พึ่งพิงแล้ว ควรหันมาซบอกเขาถึงจะถูก

ทว่าผู้ถูกชักชวนกลับเงียบงันไร้ซึ่งวาจา เรือนกายนางคล้ายแผ่ซ่านความเย็นเยียบหนาวยะเยือกออกมา นางปฏิเสธอย่างเย็นชาด้วยกิริยาแสนเรียบนิ่ง

ซานซานยามนี้ปรายหางตามองจางฉวนอย่างเฉยเมย  ไม่มีความคุ้นเคยให้เลยสักนิด สีหน้ายังเผยความหงุดหงิดออกมา ปราศจากความหลงใหลแม้เพียงเสี้ยว สายตายังฉายแววรำคาญมากอีกด้วย

จางฉวนผงะไปเล็กน้อย ดวงตาคมทอประกายสั่นไหว ความมั่นใจในรูปโฉมของตนลดลงไปกึ่งหนึ่ง

เขากระแอมหนึ่งที แก้อาการเก้อกระดากที่กำลังบังเกิด ก่อนเดินเข้าใกล้อีกนิด กระซิบถามเสียงต่ำทรงเสน่ห์ล้ำลึก

“เป็นไรไป ไยทำตัวห่างเหินเหลือเกิน เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นเช่นนี้ มิใช่ว่าเราไม่เคยเดินด้วยกัน ทำอะไรบางอย่างด้วยกัน”

ช่างไม่สำนึกตัวว่าทำชั่วอันใดไว้ หน้าหนาเกินไปแล้ว

ซานซานสบถในใจ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณพี่ฉวนที่เป็นห่วงเป็นใย แต่ข้าอยากอยู่กับลูกเพียงสองต่อสอง”

คำพูดนี้คล้ายสายฟ้าฟาดกลางกระหม่อม เพราะความงามบังตาโดยแท้ จางฉวนจึงลืมเสียสนิทว่าอีกฝ่ายกำลังตั้งครรภ์ลูกของชายอื่นอยู่ในท้อง

เขากระแอมไออีกหนึ่งครา เพื่อลดความหน้าหนาของตนเองลง พลันนั้นก็ได้ยินเสียงแว่วหวานดังจากทางเบื้องหลัง

“พี่ใหญ่อยู่นี่นั่นเอง ข้านำน้ำแกงบำรุงครรภ์มาให้เจ้าค่ะ”

เสียงนี้คือชิงลี่ ผู้แปรเปลี่ยนมาดูแลชิงหลินอย่างดีเยี่ยม นางเดินเข้ามาพร้อมน้ำแกงดังวาจา ยังมีขนมในถาดหนึ่งจาน  เป้าหมายคือให้พี่สาวคลอดลูกปลอดภัย เติบใหญ่แข็งแรง 

นางจะได้ไร้กังวลว่าใครบางคนจะคิดไม่ซื่อ

ซานซานย่อมเข้าใจในเจตนาอันไร้สาระของอีกฝ่าย เพราะหมู่บ้านแห่งนี้ พี่สาวน้องสาวสามารถใช้สามีร่วมกันได้ หรือหากบุรุษจะแต่งสตรีม่ายก็ย่อมได้ ยิ่งถ้าสตรีผู้นั้นเป็นพี่น้องกับภรรยาของตน ก็ยิ่งเสริมให้ฝ่ายบุรุษกลายเป็นสุภาพชนดีงาม มีน้ำใจ เปี่ยมเมตตาคุณธรรม ให้ความสำคัญศีลธรรมอันสูงส่ง น่ายกย่องอย่างที่สุด 

เพียงแต่ฝ่ายบุรุษนั้น หากจะรับสตรีมานอนกอดสักคน แต่ต้องพ่วงภาระอันเป็นบุตรของชายอื่นมาให้ดูแลตลอดชีวิต เช่นนี้ ...จึงต้องคิดมากสักหน่อย 

จางฉวนนั้น ชั่วขณะนี้กำลังคิดไปถึงขั้นที่ว่าตัวเขาในฐานะพ่อเลี้ยงช่วงแก่เฒ่า อาจถูกลูกเลี้ยงลอบสังหารได้ทุกเมื่อ

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างเงียบงัน

เสียดายก็เสียดาย แต่ความปลอดภัยย่อมมาก่อน

ชิงลี่เห็นจางฉวนยังคงยืนมองชิงหลินอยู่เช่นนั้น ไม่รู้ว่ากำลังคิดอันใด จึงดึงแขนชิงหลินออกห่างจากจางฉวน เก็บซ่อนอาการหึงหวงเอาไว้แนบเนียน มิทำให้บุรุษตื่นตระหนกก่อนแต่ง  แล้วพาพี่สาวไปนั่งในศาลา รักษากิริยาน่ารัก เอ่ยปากเสียงใสว่า

“มาเถิด พี่หลินดื่มเสีย กำลังร้อนๆ หลานข้าจะได้แข็งแรง เติบโตทรงพลัง”

ซานซานรับน้ำแกงมาดื่มอึกหนึ่ง “ขอบใจเจ้ามาก”

ชิงลี่ตอบเสียงหวาน ทำท่าทางน่าเอ็นดู เพื่อให้จางฉวนได้ชื่นชม หาได้จริงใจต่อใครไม่ “ไม่เป็นไรเลย ย่อมเป็นหน้าที่ข้า”  

ซานซานยกยิ้ม ไม่ถือสาว่าอีกฝ่ายเสแสร้งต่อหน้าตน เพื่อเผยเสน่ห์เลอเลิศให้ต้องตาบุรุษ “พูดได้ดี น้องพี่นับเป็นสตรีชั้นยอด หากชายใดได้ไปครอง ถือว่าวาสนาสูงส่งโดยแท้”

ชิงลี่คลี่ยิ้มหยาดเยิ้ม บิดชายผ้าแทบขาด เอียงอายแทบม้วนตัว “พี่หลินชมเกินไปแล้ว”

“ไม่เกินไปแม้แต่น้อย...”

“อ้อ...น้องมีขนมด้วยนะเจ้าคะ”

“ดีจริง น้องพี่กินด้วยกันเถิด” ซานซานกล่าวพลางหยิบขนมให้ชิงลี่อย่างใจดี

“ขอบคุณพี่สาว” ชิงลี่รับขนมอย่างนอบน้อม ดูดีทุกกิริยา

“ไม่เป็นไร”

ทั้งสองพูดคุยกันโดยไม่สนใจบุรุษผู้หล่อเหลา ประหนึ่งเขาคือวิญญาณ จนกระทั่งได้ยินประโยคต่อมา

“น้องลี่ควรแต่งงานเสียที พี่ฉวนคงอยากอุ้มลูกมากแล้วกระมัง”

ประโยคของซานซานทำจางฉวนหางคิ้วกระตุก  

แต่ชิงลี่ยิ่งป้อนน้ำแกงให้พี่สาวถึงปากอย่างเอาอกเอาใจ กินขนมที่พี่สาวยื่นให้อย่างเอร็ดอร่อย จิตใจเบิกบานยิ่ง

เข้าเรื่องแล้ว อย่าหยุดเชียว

นางเร่งรัดพี่สาวในใจ ส่งสายตากดดันเข้มข้น

ซานซานยิ้มเย็นในใจพลางทำท่าครุ่นคิดลึกซึ้ง ครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากอีกครั้ง ด้วยสีหน้าตื่นเต้นอย่างมาก

“ไม่แน่ว่า ในท้องลี่เอ๋อร์ยามนี้ อาจมีเจ้าก้อนแป้งแล้ว”

สิ้นวาจานี้ ประหนึ่งฝนฟ้าคะนอง มีเสียงฟ้าผ่าเปรียะๆ ทำเอาจางฉวนพลันผงะ