เจรจาไกล่เกลี่ย 1

ต้นเหมันต์ อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด

ทุกค่ำคืนผู้คนบ้านหานต้องทนหนาว ทว่ามีเพียงสองคนที่ยังคงอบอุ่นลึกซึ้ง

ท่ามกลางลมราตรีโชยแผ่ว ที่ศาลากลางสวนดอกไม้ หานอี้ซวนยืนโอบเอวอ้อนแอ้นของจี้เหยาอย่างถนอม พูดคุยหยอกเย้าอย่างรักใคร่ ครู่หนึ่งจึงพากันเดินหายไปในเรือนนอน เกิดเป็นเงาสะท้อนคลอเคลียแนบชิดก่อนดับเทียน  

ไม่ต้องคาดเดาก็พอรู้ ว่าเตียงนอนจักเร่าร้อนปานใด เสียงครวญครางจักหอบกระเส่าแค่ไหน

ซานซานเลิกคิ้วมองอย่างเย็นชา ข้างกายคือมารดากับน้องชาย

หลังจากกินอาหารเย็นจนอิ่มท้องตามด้วยดื่มยาบำรุง ซานซานจึงออกมาเดินเล่นก่อนกลับเข้านอน เจอชิงหลิวที่ยืนแอบมองเจียหรู๋อยู่ตรงทางระหว่างเรือน จึงเข้ามาสมทบ พบว่าเจียหรู๋กำลังลอบมองหานอี้ซวนกับจี้เหยาอยู่แล้วเป็นนาน

ชิงหลิวเคยแอบเห็นเจียหรู๋ร้องไห้น้ำตาหลั่งริน สีหน้าเผยความเจ็บช้ำปวดใจเหลือเกินกับการกระทำของหานอี้ซวน

หนุ่มน้อยย่อมเห็นใจมารดา แต่ตัวเขาก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้มากไปกว่าการแอบมองอยู่เงียบๆ มาโดยตลอด

จี้เหยาผู้นี้อายุน้อย รูปร่างยั่วยวน งดงามปานเทพธิดา ทำหานอี้ซวนหลงใหลแทบคลั่ง เห็นได้ชัดว่าหลงรักหัวปักหัวปำ

ยามนี้เจียหรู๋จึงมีสีหน้าย่ำแย่มาก  

แต่นางก็ทำอันใดมิได้ นอกจากทำใจจำยอมอย่างอดทนเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อน ยามที่สามีพาอนุจูเข้าบ้านมา

ทว่าหลังจากที่เจียหรู๋ให้กำเนิดบุตรชายคือชิงหลิว นางก็กลับมามีความสำคัญต่อหานอี้ซวนดังเดิม

ครอบครัวสามีหนึ่ง ภรรยาสอง และลูกๆ อีกสามคนจึงอยู่กันอย่างราบรื่น ไร้ระลอกคลื่นริษยาโหมใส่

เพราะเจียหรู๋รักหานอี้ซวนมาก ไม่เคยบ่นไม่เคยว่า ดูแลทั้งสามีและอนุภรรยาอย่างดี ทำทุกวิธีมิให้หานอี้ซวนขัดเคืองใจ

ยามนี้ก็เช่นกัน นางย่อมใส่ใจดูแลมิให้ขาดตกบกพร่อง ทั้งสามีและสตรีคนใหม่ ยอมตรอมตรมเพียงผู้เดียว

ซานซานลอบกลอกตา นึกเอือมระอาไม่เบา

ถึงแม้ว่าเจียหรู๋จะไม่รักชิงหลินสักเท่าใด แต่บุญคุณตั้งครรภ์กับเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ จะอย่างไรก็ไม่อาจละเลย

ซานซานจึงลูบหน้าท้องกลมนูนของตนอย่างเอื้อเอ็นดู พลางกระตุกมุมปากยกยิ้มเยียบเย็น

ยามสายหลังอาหารเช้า

“พี่จะไปเดินเล่นเพื่อออกกำลังสักหน่อย” ซานซานเอ่ยกับชิงหลิว ก่อนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ยื่นแขนให้น้องชายช่วยจับประคอง

ชิงหลิวเป็นหนุ่มน้อยอายุสิบสามปี ความสูงเกือบเท่ากับพี่สาวแล้ว จึงช่วยประคองเดินได้อย่างพอเหมาะ ไม่ลำบากเท่าใด

เมื่อเดินมาถึงกลางสวนดอกไม้ มองไปทางศาลาก็เห็นมีสตรีรูปร่างเย้ายวนทรวดทรงอ้อนแอ้นบอบบางกำลังยืนออดอ้อนหานอี้ซวนอยู่อย่างฉอเลาะเป็นที่สุด

ได้ยินหานอี้ซวนปลอบนางว่า “เด็กดี ข้าเดินทางไปทำการค้าแค่ไม่กี่วันเท่านั้น รออยู่ที่นี่ อย่าดื้อเชียว”

เสียงทุ้มนุ่มนวลเข้าขั้นหวานเลี่ยนจนวิกฤตเลยทีเดียว

ซานซานกับชิงหลิวกำลังยืนอยู่หลังพุ่มไม้ ได้ยินจี้เหยาเอ่ยอย่างกระเง้ากระงอดอีกว่า “นายท่านรีบไปรีบกลับนะเจ้าคะ หาไม่ข้าคงถูกฮูหยินใหญ่รังแกเป็นแน่แท้”

หานอี้ซวนบีบจมูกโด่งรั้นอย่างเอ็นดู กล่าวเสียงต่ำว่า “นางไม่มีทางรังแกเจ้า หากนางกล้า เจ้าแค่บอกข้า อย่าได้กังวล”

จี้เหยาซบแผงอกอีกฝ่าย ใบหน้างดงามคล้ายมีน้ำตาปริ่มๆ “ต่อหน้านายท่าน พี่หญิงอาจกำลังเก็บอาการ แต่ลับหลังก็ไม่แน่นะเจ้าคะ ข้าเห็นนางแอบมองข้าด้วยสายตาริษยาอยู่บ่อยๆ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน”

หานอี้ซวนแค่นเสียงเย็น “หากเจ้าไม่สบายใจ ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ข้าจะสั่งให้นางอยู่แต่ในเรือน ห้ามออกมา ดีหรือไม่?”

จี้เหยาลอบแสยะยิ้มมุมปากอย่างสาสมใจ ก่อนเก็บอาการแนบเนียนแล้วเงยหน้าขึ้นจากแผงอก บรรจงทำสีหน้าไร้เดียงสา ปราศจากพิษสง ปากอิ่มสีแดงตอบรับเสียงน่ารักว่า

“ท่านพี่ดีต่อข้าเหลือเกิน ไม่มีบุรุษใดดีเลิศเท่านี้อีกแล้ว”

สองพี่น้องบ้านหานพากันเลิกคิ้วสูงลอบมองตากันแวบหนึ่ง รับรู้ทันทีว่ามารดาผู้สงบเสงี่ยมแสนดีย่อมถูกบิดาสั่งขังหลายวันอย่างไร้เหตุผลแน่นอน