เข้าหออีกครา 3

เพราะว่าวันนี้ทั้งวันยังมิได้ออกแรงทำอะไรเลย ไม่เหนื่อย ไม่เพลีย ไม่ง่วงนอน และที่สำคัญครั้งก่อนคนที่เข้าหอกับสามี มิใช่นางที่เป็นซานซาน แต่เป็นชิงหลินก่อนตายต่างหาก

“คิดอะไรอยู่?”

เสียงแหบพร่านั้นคล้ายกับดังมาจากสวรรค์ ฟังแล้วให้รู้สึกทุ้มนุ่มน่าฟังอย่างประหลาด

ซานซานจึงตอบกลับอย่างเผลอไผล

“ข้ากำลังคิดว่าอยากเข้าหอกับท่านอีกครั้งจะได้ไหม?”

สิ้นคำถาม พลันได้ยินคล้ายเสียงหัวเราะในลำคอ

“ที่แท้เจ้าก็คิดเช่นนี้”

ซานซานพยักหน้าถี่ๆ ดั่งนกกระสา ฉับพลันก็รู้สึกว่าเอวถูกรัดแน่น เห็นดวงตาของสามีชัดเจนนัก

แม้ว่าใบหน้าเขาจักอัปลักษณ์ ทว่าดวงตากลับเรียวคมทรงพลัง แฝงไปด้วยเสน่ห์มนต์มารอันร้อนแรงที่แสนจะเย้ายวน ยามมองสบสายตายิ่งชวนประหวั่นพรั่นพรึงและหลงใหลได้ในเวลาเดียวกัน

โดยที่ไม่รู้ตัว กลีบปากนางพลันถูกแตะแต้มแผ่วเบา  คล้ายภมรหยอกเย้ากลีบบุปผาอ่อนนุ่ม ซานซานเผลอไผลกระทั่งถูกเรียวปากเขาขบเม้มเนิ่นนานก็ยังไม่รู้ตัว

สายลมราตรีพัดผ่าน ฝากความเย็นเยียบเอาไว้รอบทิศ  ทว่ากายสาวกลับรู้สึกร้อนผะผ่าวยากระงับ

ริมฝีปากที่ขยับแนบชิดยิ่งนานยิ่งดุดันและร้อนกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจรินรดยิ่งร้อนระอุไม่ต่าง

จากหยอกเย้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเผด็จการ ปลายลิ้นร้อนยิ่งเกี่ยวพันลึกซึ้ง อ้อมแขนยิ่งนานยิ่งโอบเกี่ยวกระหวัดรัดรึง

ซานซานรู้สึกสมองมึนงง หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม

ชั่วอึดใจต่อมาเรือนกายก็หมุนเคว้งคล้ายกับลอยตัวได้

ขณะกำลังสับสนประหนึ่งคนละเมอกึ่งหลับกึ่งตื่น แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าเมื่อใดมิอาจทราบ ก็รู้สึกเย็นวาบ นางถูกจัดท่าให้นอนราบบนเตียง เหนือร่างคือคนตัวใหญ่ที่เปล่าเปลือยเช่นกันกำลังทาบทับลงมาตั้งแต่เมื่อใดไม่อาจรู้

“อ๊ะ! เหย่หนิว”

หญิงสาวอุทานเสียงหนึ่ง คืนสติได้ยามที่เรียวขาถูกแยก  รับรู้ถึงสิ่งหนึ่งที่ร้อนระอุประดุจไฟตรงกลางลำตัว กำลังบดเบียดความแข็งแกร่งใหญ่โตเข้าหาความอ่อนนุ่มของนาง เขาดุนดันแทรกตัวตนเข้ามาอย่างเชื่องช้า แล้วฝังกายอยู่เช่นนั้น

สองมือเล็กรีบยกขึ้นปิดบังหน้าอกตนตามสัญชาตญาณ ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆ โดยธรรมชาติ

ซานซานในชาติก่อนเอาแต่ฝึกวิชาเข่นฆ่าล่าสังหาร เรื่องกามารมณ์จึงห่างไกล นับได้ว่าเป็นหญิงสาวพรหมจรรย์ ยังไม่เคยถูกชายใดรุกล้ำทั้งสิ้น

เมื่อวิญญาณเข้าร่างของชิงหลินมา ยังผ่านพ้นช่วงสำคัญไปแล้ว หลงเหลือเพียงความเจ็บหน่วงเท่านั้น

รสสัมผัสระหว่างร่วมรัก ไหนเลยจะประจักษ์ชัด

หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ ตัวเกร็งแข็งทื่อ กลายร่างเป็นเพียงแม่นางน้อยไม่ประสา ไม่เป็นตัวของตัวเองไปเสียแล้ว

“จงลืมคืนแรกของเราไปเสีย คืนนี้ข้าย่อมถนอมเจ้า”

จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเบา พลางโอบกระชับเอวบางแนบแน่น ก้มหน้าลงจุมพิตกลีบปากอุ่นนุ่ม ใช้เรียวปากร้อนผ่าวคลายความตื่นเต้นให้คนใต้ร่างอย่างใจเย็น ไล้เลียปลายลิ้นร้อนพรมจูบไปเรื่อยที่ลำคอขาว สัมผัสแผ่วเบาราวขนนกลงมาที่เนินเนื้อหยุ่นนุ่ม ใช้ความอบอุ่นจากอ้อมแขนตึงแน่นช่วยโอบล้อมผสานการปลอบประโลมให้นางอย่างอ่อนโยน

สัมผัสละมุนละไมที่บังเกิดจากชายเหนือร่าง ทำซานซานค่อยๆ ผ่อนคลายได้ไม่ยาก จากนั้นก็แปรเปลี่ยนความตื่นเต้นเป็นตื้นตันใจ รับรู้ได้ถึงกระแสอารมณ์ชนิดหนึ่ง ซึ่งทำนางร้อนรุ่มยากจะทานทน วาบหวิวเสียวซ่าน เลือดลมพลุ่งพล่านสูบฉีดทั่วร่าง

ความรู้สึกแปลกประหลาดยากระงับทำรอยยิ้มงามปรากฏบนใบหน้า เผยความอ่อนหวานออกมามากล้น ดวงตาที่เดิมทีซุกซนพลันทอประกายหวามไหว นางบอกอย่างจริงใจคล้ายคนละเมอ

“คืนแรกเป็นเช่นไร ข้าจำไม่ได้เลย”

จ้าวเหว่ยหัวเราะในลำคอ “ย่อมดี...”

หญิงสาวยิ้มกริ่มพริ้มตาเอื้อมวงแขนโอบลำคอแกร่ง

แววตาชายหนุ่มทอประกายอ่อนโยนก่อนจะร้อนแรงขึ้นตามลำดับเมื่อขยับกายขับเคลื่อนตามอารมณ์ที่ก่อเกิด โน้มตัวลงมอบความรัญจวนให้แก่นาง

ราตรียืดยาว วสันต์แสนสั้น ไม่นาน...หยาดน้ำค้างก็พร่างพรม แสงอรุณเริ่มมาเยือน

ซานซานยังคงซุกตัวอยู่ในแผงอกอุ่น กำซาบซ่านทรวง ไม่เสื่อมคลาย เมื่อคืนถูกประทับตราเสียหลายหน จดจำได้ขึ้นใจ  ความรู้สึกหวามไหวยามร่วมหอกับสามีอย่างลึกล้ำนำพาความลึกซึ้งในห้วงคำนึงตรึงอารมณ์เพียงใด บัดนี้นางรู้แล้ว

ในเมื่อสามีอุตส่าห์สละหยดเหงื่อหยาดน้ำเพื่อสอนสั่งอย่างเหน็ดเหนื่อย นางย่อมตอบแทน

หญิงสาวผงกหัวขึ้นจากหน้าอกชายหนุ่มคล้ายลูกนกเตรียมออกหากินแล้วเอื้อมมือควานหาเสื้อผ้า ทำท่าจะลุกขึ้น

จ้าวเหว่ยที่ยังหลับตาอยู่พลันดึงแขนนาง ถามเสียงต่ำ

“จะวุ่นวายอะไรอีกไม่ทราบ”

“หือ...”

“นอน!”

ช่างเฉียบขาดเผด็จการ ซานซานจึงล้มตัวลงซบอกต่อ

จ้าวเหว่ยกระชับวงแขนแน่นขึ้น ตรึงนางไว้นิ่ง การกระทำเช่นนี้ หากไม่เรียกว่าหวงแหนก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร

หญิงสาวถึงกับอมยิ้มชอบใจ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยเสียงหวาน

“เหย่หนิว”

“หืม...”

“ท่านชอบให้สตรีประจบเอาใจหรือไม่?”

จ้าวเหว่ยลืมตาเลิกคิ้วมอง ไม่ตอบอะไร

ซานซานถามอีก “ท่านชอบสตรีอ่อนหวานหรือไม่? ชอบให้สตรีมารยาเข้าใส่เพื่อความสุขของท่านหรือเปล่า?”

ครานี้จ้าวเหว่ยขมวดคิ้ว “เจ้าถามทำไม?”

หญิงสาวคลี่ยิ้มซุกซน “ข้าก็แค่อยากประจบเอาใจท่าน ทำตัวอ่อนหวานเป็นสตรีจอมมารยาเพื่อท่านบ้างประไร?”

ภายใต้หนวดเครา มุมปากบุรุษยกยิ้มบางเบา ถึงแม้จะมองไม่เห็น ทว่ากลับส่งถึงดวงตา พาใบหน้าเย็นชาที่ไร้อารมณ์ตลอดเวลาจนแข็งกระด้างปานหินผาทอประกายอ่อนโยนขึ้นมาก เขาลูบผมเรียบลื่นของนางอย่างถนอม เอ่ยเสียงแหบต่ำ

“หากเจ้าทำได้ข้าย่อมชอบแต่ยามนี้ยังไม่จำเป็น”

ซานซานกะพริบตาปริบๆ มองอย่างไม่เข้าใจ ได้ยินเสียงเขาเอ่ยเรียบเรื่อยว่า “อันที่จริง หลายวันมานี้ เจ้าทำแล้วทั้งหมด”

“หืม” หญิงสาวขมวดคิ้ว “ข้าทำมารยาใส่ท่านเมื่อใด?”

ชายหนุ่มหรี่ตาเรียวยาวมองนิ่ง พลางม้วนผมนางเล่น 

“เจ้าคงไม่รู้ตัวหรอกกระมัง”

“ท่านล้อเล่นแล้ว ข้ายังไม่ทันทำอะไรเลยนะ”

“เจ้าทำ”

“ข้ายัง...”

“แน่นอนว่ามารยาของเจ้าไม่เหมือนสตรีใดในใต้หล้า  ช่างเถอะ! หากเจ้ายังมีเรี่ยวแรงอยู่มาก เช่นนั้นเรามาทำต่อ...”  จบคำร่างใหญ่พลันพลิกกายคร่อมร่างเล็ก

“หื้อ!” 

ซานซานได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของสามี จากนั้นไม่นานก็ได้ยินแค่เสียงครางของตนเอง...