ถังจ้าวเหว่ย 1

ทิศบูรพาห่างไกลจากหมู่บ้านผิงเหยียนหลายพันลี้ คือเมืองหลวงหมิงเวยอันเจริญรุ่งเรืองของแคว้นต้าถัง

เมืองกว้างใหญ่แห่งนี้ อุดมสมบูรณ์พร้อมพรั่ง มีทั้งจวนและคฤหาสน์ตั้งตระหง่านทั่วสารทิศ ชาวประชาร่ำรวยมั่งคั่ง

กลางเมืองคือพระราชวังหรูหราอลังการ ล้อมรอบด้วยกำแพงสีแดงสูงตระหง่าน ด้านหลังกำแพงมีวังรโหฐาน มีตำหนักมากมาย หนึ่งในนั้นคือตำหนักบูรพาที่เคยขาดรัชทายาทผู้เป็นเจ้าของ บัดนี้คนผู้นั้นได้กลับมาแล้ว   

ตำหนักวิจิตรขนาดใหญ่ ได้รับการตกแต่งพิถีพิถันงดงามตระการตา ในห้องประดับประดาสิ่งของมงคล เครื่องเรือนทุกชิ้นล้วนล้ำค่า บนเตียงหรูหราล้อมผ้าม่านโปร่งระย้า มีร่างสูงสง่านอนหลับใหลด้วยอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี ถึงแม้จะนอนนิ่งเพราะเจ็บป่วย แต่กระนั้นกลับสง่างามหาใครเปรียบ

เพราะวิชาแปลงโฉมให้อัปลักษณ์มิให้ใครจำได้ถูกปลดออกแล้วจนสิ้น จึงเผยรูปโฉมแท้จริง เป็นบุรุษหนุ่มหล่อเหลา สันกรามเรียวคม ผิวหน้าเนียนละเอียด เรียวคิ้วดั่งหมึกวาด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสีแดงสด ทุกส่วนสมบูรณ์แบบ

แม้เปลือกตาปิดสนิท แต่เครื่องหน้ากลับงดงามเป็นเอก โดดเด่นปานนั้น ริ้วรอยแผลเป็นล้วนอันตรธานหายไป

จ้าวเหว่ยถูกพาตัวกลับวังโดยนักรบผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งเป็นถึงหัวหน้าองครักษ์ประจำวังหลวง ทั้งยังเป็นอาจารย์ด้านวรยุทธ์แห่งองค์รัชทายาท นามของเขาคือ เจี้ยนจื้อหย่วน

เหตุการณ์เผาเรือนไม้ไผ่ที่หมู่บ้านผิงเหยียนล้วนเป็นฝีมือของจื้อหย่วน ศพปลอมหน้าเหมือนจ้าวเหว่ยล้วนเป็นวิชาแปลงโฉมประจำตัวเขาที่สามารถทำได้เพียงหนึ่งเดียวโดยไม่มีใครรู้

จื้อหย่วนได้รับคำสั่งให้ไปพาตัวองค์รัชทายาทกลับวัง กระทั่งเจอตัวกลับถูกปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว ขัดรับสั่งโอรสสวรรค์อย่างดึงดัน  การต่อสู้จึงเกิดขึ้นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

การประมือกันระหว่างฝ่ายหนึ่งซึ่งมากประสบการณ์ อายุสามสิบกว่าปี มีฐานะเป็นถึงอาจารย์ กับอีกฝ่ายที่มีอายุเพียงสิบแปดปี ถึงแม้ว่าจะมีฐานะเป็นถึงองค์รัชทายาท ทว่าก็เป็นเพียงศิษย์ของอาจารย์ ทั้งก่อนหน้ายังถูกทำลายวรยุทธ์ไปสิ้น กำลังภายในที่ฟื้นฟูยังไม่แข็งแกร่งพอ สู้ได้แค่ไม่กี่กระบวนท่าก็แพ้พ่ายจนถูกจับตัว

จ้าวเหว่ยจึงบาดเจ็บไม่ได้สติ ถูกพากลับต้าถังได้อย่างง่ายดาย

“ท่านหัวหน้าองครักษ์เจี้ยน เหตุใดท่านต้องทำศพปลอมด้วยไม่ทราบขอรับ”

เจ้าของคำถามคืออู๋เจี๋ย เขาอยู่ภายในห้องนอนของตำหนักรัชทายาทกับจื้อหย่วน เพื่อเฝ้าดูอาการของนายเหนือหัวอย่างใกล้ชิด

รอบด้านปราศจากผู้ใด จึงทำใจกล้าถามออกไป

“แค่พาองค์ชายกลับมาไม่ได้หรือไร?”

บุรุษร่างแกร่งสูงใหญ่ ยืนเอามือไพล่หลัง มองบุรุษหนุ่มบนเตียงนอนด้วยดวงตาราบเรียบ ใบหน้าไร้คลื่นอารมณ์

อู๋เจี๋ยเห็นจื้อหย่วนยังคงเฉยชา ปราศจากวาจาแม้สักคำ จึงขวัญเทียมฟ้า ถือวิสาสะคาดการณ์ว่า “เป็นไปได้ว่านี่คือแผนอำพรางนักฆ่า ที่อาจจะล่วงรู้ที่ซ่อนตัวขององค์ชาย” เขาทำสีหน้าเคร่งเครียดถามอีก “แสดงว่าผู้ร้ายยังคงตามล่าสังหารรัชทายาทไม่ลดละ พระราชวังมิใช่จัดการปัญหาเรียบร้อยแล้วหรือ?”

หลังจากปล่อยให้องครักษ์เสมือนขันทีนามอู๋เจี๋ยพล่ามยาวเหยียด ในที่สุดจื้อหย่วนก็เอ่ยเสียงเย็นว่า

“ไม่ผิด! พวกที่เผาค่ายกลล้วนเป็นคนร้ายตัวจริง ข้าจึงซ้อนแผนพวกมันอีกชั้นหนึ่ง ผลลัพธ์ก็อย่างที่เห็น เพียงแต่รับสั่งฝ่าบาทให้ข้าไปรับตัวองค์รัชทายาทกลับมาผู้เดียว  ต้องไม่มีหญิงชั้นต่ำติดตาม แต่องค์ชายทรงดึงดันหนักแน่นว่าต้องการพานางกลับมา ทั้งยังประสงค์จะยกฐานะให้ เห็นได้ชัดว่ากล้าขัดรับสั่งโอรสสวรรค์ ข้าในฐานะอาจารย์ ย่อมไม่อาจปล่อยให้ศิษย์ทำตัวเหลวไหล หมิ่นเบื้องสูง ท้าทายอำนาจฮ่องเต้จนต้องโทษทัณฑ์ และในฐานะขุนนาง ยิ่งไม่อาจยอมให้ว่าที่จักรพรรดิประพฤติในทางมิชอบ ลดเกียรติแห่งตน จนถูกผู้คนประณาม”

อู๋เจี๋ยพยักหน้าเข้าใจ “ตำหนักบูรพาอันสูงส่ง มิใช่จักให้สตรีเช่นนั้นเหยียบย่างเข้ามาได้ กระทั่งอนุชายายังต้องมาจากตระกูลขุนนาง สามารถค้ำชูอำนาจอยู่เบื้องหลัง” ก่อนกระซิบถามเสียงเบา “แต่ว่า...แค่รับเข้ามาเป็นสาวใช้อุ่นเตียงก็ไม่ได้รึ? จะอย่างไรเสีย นางก็เคยปรนนิบัติองค์ชายยามอยู่ที่นั่น ตำแหน่งชายาเอกหรือชายารองย่อมเกินฝัน นางคงเข้าใจได้ไม่ยากหรอก”

ดวงตาคมกล้าของจื้อหย่วนเพียงมองนิ่งที่ร่างสูงบนเตียง เห็นจ้าวเหว่ยยังคงหลับสนิท จึงตอบกลับอู๋เจี๋ยอย่างใจเย็น

“ความรักลึกซึ้งคืออาวุธร้ายแรงแห่งองค์ราชันย์ ฝ่าบาททรงตระหนักในเรื่องนี้ดีกว่าผู้ใด พระองค์ไม่ประสงค์ให้โอรสคนสำคัญต้องเสี่ยง การรับสตรีผู้นั้นมา ไม่ว่าองค์ชายหรือตัวนางเอง ย่อมไม่ปลอดภัย เครื่องมือที่เรียกว่าหัวใจล้วนอันตรายแท้จริง”

"..."