สกุลเดิม

บนเตียงนอนขนาดกลางภายในเรือนหลังหนึ่งของบ้านหาน มีสตรีชุดขาวนอนทอดกายยาวเหยียดหลับใหล

ซานซานถูกเด็กหนุ่มนามชิงหลิวพาตัวกลับมาบ้านเดิม อยู่ภายในเรือนไผ่หยกหลังเดิม อันเป็นสถานที่ที่ชิงหลินเคยอาศัยอยู่ตั้งแต่เกิดจนถึงก่อนแต่งงาน 

ชิงหลิว เป็นน้องชายแท้ๆ ของชิงหลิน

ยามนี้ชิงหลิวอายุสิบสามปีแล้ว ถึงแม้จะเป็นที่รักของบิดาและมารดา แต่กลับมีนิสัยคล้ายพี่สาวอยู่ไม่น้อย

ชิงหลินเป็นสตรีขี้ขลาดอ่อนแอ ชิงหลิวจึงเป็นบุรุษขี้อายพูดน้อย

ภายในห้องนอนของเรือนไผ่หยก ชิงหลิวนั่งเฝ้าพี่สาวอยู่เงียบๆ ที่โต๊ะมุมห้อง สายตามองอีกฝ่ายอย่างห่วงใย ในใจคิดว่าโชคดีเหลือเกินที่เขาชวนมารดาเดินทางไปเยี่ยมพี่สาว จึงได้เห็นนางนอนสลบไสลอยู่ในเพิงไม้ไผ่

การแต่งงานอันรวบรัดของพี่สาวกับกงหนิวท้ายหมู่บ้าน ตัวเขาที่เป็นน้องชายกลับไม่ค่อยรู้เรื่องราวสักเท่าไหร่ หากเอ่ยตามจริงก็รู้พอๆ กับพี่สาวไม่มากไปกว่ากัน แต่กระนั้นเขาก็มิได้นึกสงสัยอันใด เพราะบุรุษที่ล่วงเกินสตรีย่อมต้องรับผิดชอบแต่งเข้าบ้านอยู่แล้ว

กงหนิวผู้นั้นกับพี่สาวของเขาหายไปด้วยกันหนึ่งคืนเชียว

หากมองข้ามเรื่องผลประโยชน์ทางการค้าที่หานอี้ซวนให้ความสำคัญเหนือสิ่งใด คนของหมู่บ้านผิงเหยียนแห่งนี้ กลับมิได้คำนึงถึงฐานะหรือชาติตระกูลที่สมน้ำสมเนื้อเป็นที่ตั้งเหมือนคนของเมืองหลวง มีเพียงความรับผิดชอบระหว่างชายหญิงเท่านั้นที่ควรใส่ใจ  

ต่อให้อัปลักษณ์หรือยากจนไปบ้างก็หาใช่เรื่องใหญ่โตไม่ ขอเพียงหลังจากแต่งงานก็ช่วยกันทำมาหากินไปตามกำลัง ส่งเสริมให้ครองคู่กันไปจนแก่เฒ่า

ทว่าใครจะไปคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นกับสามีภรรยาคู่นี้ ที่แต่งงานกันได้แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ”

เสียงของเจียหรู๋เอ่ยปากขึ้นมาทางหมอชราที่กำลังตรวจจับชีพจรให้บุตรสาวบนเตียงนอน

ในน้ำเสียงนั้น ฟังออกว่าเจียหรู๋นึกห่วงใยชิงหลินไม่น้อย ถึงแม้จะมิได้รักใคร่บุตรสาวมากเท่าสามีและบุตรชาย ทว่าจะอย่างไรเสียก็คือเลือดเนื้อเชื้อไข อีกอย่าง ...ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุสะเทือนขวัญถึงเพียงนั้น

เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธว่าในฐานะภรรยาของสามี  เจียหรู๋ย่อมไม่อาจขัดคำสั่งของอีกฝ่าย สามีคือท้องฟ้าของภรรยา เป็นเจ้าชีวิต เป็นทุกสิ่งของภรรยา

แต่ในฐานะมารดา นางจึงอดเสียใจในอกลึกๆ มิได้

แค่จัดฉากแต่งงานก็นับว่ามากพอแล้วกับความรู้สึกผิด แล้วทำไมต้องให้ชิงหลินเป็นม่ายสามีตายกะทันหันด้วย

ระหว่างสำนึกเสียใจ ได้ยินท่านหมอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนิบช้า ทว่าเจือแววตื่นเต้นมากนัก

“ยินดีกับหานฮูหยิน บุตรสาวของท่านตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วขอรับ”

“หา!”

เสียงอุทานนั้นเกิดขึ้นจากสตรีบนเตียงนอนที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อใด ส่วนชิงหลิวและเจียหรู๋กำลังนั่งอึ้งเงียบงัน

ซานซานกะพริบตาถี่ๆ เรียกสติของตนให้กลับมาอย่างรวดเร็ว “ข้าตั้งครรภ์จริงๆ หรือท่านหมอ”

หมอชราคลี่ยิ้มอบอุ่น “ไม่ผิดแน่นอน เรื่องมงคลเช่นนี้ ตัวข้าผู้เป็นหมอย่อมไม่กล้าพูดจาส่งเดช”

เรื่องที่สามีตายกะทันหันโดยทิ้งภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ มิใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นกับสตรีบ้านอื่น หมอชราล้วนชาชินและรู้งาน จึงคลี่ยิ้มอบอุ่นแล้วเอ่ยอีกว่า

“เด็กคนนี้นับว่าฟ้าส่งมาจุติโดยแท้ เขาคือเทพเซียนตัวน้อยที่จักช่วยพยุงมารดาให้มีชีวิตได้ต่อไป มีคืนวันที่ดีรออยู่ข้างหน้าไม่สิ้นสุด เสียไปหนึ่งแต่ได้ตอบแทนมาหนึ่ง สวรรค์ล้วนยุติธรรมต่อทุกสรรพสิ่งเสมอ”

ประหนึ่งได้ยินเสียงอาจารย์พร่ำสอนมาจากดินแดนลี้ลับ ซานซานพลันมีน้ำตาเอ่อคลอ คิดได้ทันที

“ขอบคุณท่านหมอ” นางเอ่ยเสียงสั่น

“เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว” หมอชรายังคงยิ้มละมุนละไม ก่อนหันหน้าไปทางเจียหรู๋แล้วสำทับว่า

“ข้าจะเขียนเทียบยาบำรุงให้ หานฮูหยินอย่าได้กังวล ร่างกายของบุตรสาวท่านแข็งแรงดี เด็กในครรภ์ก็แข็งแรงเช่นกัน”

บรรยากาศอึดอัดและเศร้าสลดในช่วงก่อนหน้านับได้ว่าลดหายไปกว่าครึ่ง เมื่อผลการตรวจออกมาเช่นนี้

เจียหรู๋ลุกจากโต๊ะเดินมาทางหมอชรา เอ่ยอย่างยินดี “ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ” พลางหันไปสั่งชิงหลิว “หลิวเอ๋อร์ฝากเจ้าไปส่งท่านหมอ แม่จะอยู่กับพี่สาวเจ้า”

“ขอรับ” ชิงหลิวรับคำแล้วลุกขึ้นยืนก่อนเชื้อเชิญหมอชราให้เดินจากไปพร้อมกัน

ภายในห้องจึงตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง เหลือเพียงสตรีสองคน คือเจียหรู๋และซานซาน

พวกนางพูดอะไรไม่ออกสักคำ ด้วยกำลังตกอยู่ในภวังค์ครุ่นคิดไปคนละอย่าง

เจียหรู๋คิดว่า เวรกรรมแท้ๆ สามีตายทิ้งลูกไว้ในครรภ์ให้เป็นภาระต้องดูแลเพียงลำพัง นี่คือโชคร้ายมหันต์

ในขณะที่ซานซานกลับดีใจแทบคลั่ง นี่คือตัวแทนของสามีโดยแท้ นางในชาตินี้ได้มีโอกาสเป็นแม่คน ช่างโชคดียิ่งนัก

เมื่อหันไปเจอสายตาของผู้เป็นมารดาที่เผยความนัยว่าบุตรสาวตรงหน้ามีชีวิตที่น่าสมเพชเวทนาปานนั้น ซานซานพลันหรี่ตา แผ่ซ่านโทสะสายหนึ่งออกมา

นางกำลังจะมีลูกเป็นของตนเอง มีอันใดอนาถกันรึ?