กลับเข้าสกุลหาน

เมื่อหันไปเจอสายตาของผู้เป็นมารดาที่เผยความนัยว่าบุตรสาวตรงหน้ามีชีวิตที่น่าสมเพชเวทนา ซานซานพลันหรี่ตา เอ่ยเสียงเย็นว่า

“ท่านแม่ออกไปก่อนเถิด ข้าอยากอยู่คนเดียว”

เจียหรู๋ได้ยินเช่นนั้น คิ้วโก่งก็ขมวดวูบ นึกสงสัยกับน้ำเสียงห่างเหินไม่เหมือนเดิมของบุตรสาว แววตายังแข็งกร้าว ทั้งยังกล้าไล่นางออกจากห้อง

เจียหรู๋ยืนอึ้งครู่หนึ่ง จึงเอ่ยถามตามตรง “เจ้าโกรธแม่เรื่องที่ส่งเสริมให้แต่งงานกับกงหนิวหรือ?”

ซานซานไม่ตอบกลับคำถามนั้นเพียงเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณท่านแม่ที่เป็นห่วง ข้าคิดได้แล้วเจ้าค่ะ”

แม้ยังรู้สึกฉงนกับความเปลี่ยนแปลงนี้ แต่เจียหรู๋ก็ทำได้แค่ถอนหายใจโล่งอก “อืม...เช่นนั้นย่อมดี เจ้าพักผ่อนเถอะ อย่าได้ฟุ้งซ่านจนเกินไป”

นางเอ่ยอย่างจนใจ ก่อนหมุนกายเดินจากไป ในใจคิดว่า บุตรสาวคงเจอเรื่องสะเทือนขวัญจนนิสัยเปลี่ยนไปแล้วกระมัง

เมื่อได้อยู่เพียงลำพัง ซานซานจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ปรับลมหายใจครู่หนึ่งก็ยืนขึ้น แล้วเดินไปที่หน้าต่าง รับสายลมและแสงแดด เรียกสติสัมปชัญญะทั้งหมดกลับคืนให้แก่ตนเอง

ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย แต่เหย่หนิวของนางก็นับได้ว่าจากไปแล้ว

ถึงแม้จะไม่อาจตัดใจแต่ก็ไม่อาจเว้าวอน นางอาทรมามากพอแล้ว บางทีอาจมีความสุขอยู่อย่างหนึ่ง คือการรอคอยในความเงียบงันกระมัง

มีอยู่ประโยคที่ซานซานเริ่มคิดได้หลังจากได้รับโทษทัณฑ์ที่อาจารย์บรรจงมอบให้อย่างสาสมในภพชาตินี้

รักไม่จำเป็นต้องครอบครองและอาจจะตลอดไปที่ต้องรอ

รักที่ไม่ควรร้องขอ เพียงแค่รออย่างไร้เสียงไปเช่นนั้น[1]

หลังจากผ่านช่วงเสียใจที่สุด กระทั่งได้รู้ความจริงบางประการ ว่าสามีของนางกำลังลี้ภัย มีความจำเป็นต้องอันตรธาน เร้นกายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ซานซานในยามนี้ คล้ายกับกลายร่างเป็นเซียนสาว ผู้บรรลุแจ้งแห่งสัจธรรมไปเสียแล้ว

นางยืนอิงขอบหน้าต่าง ยกฝ่ามือขึ้นลูบหน้าท้องแผ่วเบา ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทีละน้อย

เหย่หนิวจะรู้หรือไม่ ว่าเขากำลังจะมีลูก

ซานซานหลับตา สัญญาในใจ

หากเด็กคนนี้เกิดมาลืมตาดูโลก แต่ท่านยังเงียบหายไป ไม่ยอมกลับมาดูแล ก็ไม่แน่ว่าข้าจะรอ...

เมื่อตั้งครรภ์ ซานซานจึงทำตัวเป็นสัตว์จำศีล

นางเก็บตัวสงบเสงี่ยมอยู่แต่ในเรือน ไม่สุงสิงกับใครทั้งสิ้น บำรุงร่างกายตนเองอย่างไม่มีตกหล่น

เดิมทีซานซานไม่มีความคิดที่จะกลับมาอยู่ร่วมชายคากับคนบ้านหาน ทว่าเมื่อมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังอยู่ในท้อง นางจึงต้องคิดการณ์เสียใหม่ อาศัยว่าเป็นชิงหลินผู้น่าสมเพชเวทนาไปเช่นนั้น ทำตัวน่าสงสารที่ถูกชะตากรรมเล่นงาน อันเป็นผลพวงมาจากคนบ้านนี้ได้อย่างแนบเนียน

ยามที่ท่านลุงท่านป้าที่เป็นเพื่อนบ้านมาเยี่ยมเยือนตามอัธยาศัย ซานซานจึงทำตัวอ่อนแอปวกเปียกร่ำไห้กระซิกๆ ตัวสั่น บังเกิดภาพที่เรียกได้ว่าสุดแสนจะรันทดเกินพรรณนา นำพาให้คนบ้านหานมีสีหน้าหม่นคล้ำไม่น่ามองอย่างที่สุด

ซึ่งเดิมที ชิงหลินไม่เคยแสดงออกมากมายถึงเพียงนี้ อย่างมากก็แค่ก้มหน้าหลุบตาไม่กล้าต่อปากต่อคำ แต่ครานี้นางกลับร่ำไห้เสียงดังไม่หยุด ทั้งยังตัดพ้อโชคชะตาเสียหลายประโยค

สตรีนางน้อยผู้หนึ่ง ซึ่งแต่งงานออกเรือนแค่ไม่นาน ท้ายที่สุดกลับเกิดเหตุสุดสลดชนิดฟ้าฟาด ต้องอยู่ลำพังอย่างเดียวดายตรอมตรม ทั้งยังตั้งครรภ์

หากบ้านเดิมไม่คิดช่วยเหลือและดูแลประคบประหงมเอาใจใส่ให้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า เกรงว่าชาวบ้านผิงเหยียนคงรวมตัวกันประณามไม่เว้นวัน

ทั้งนี้ครอบครัวหานยังมีเรือนหลายหลังตามฐานะพ่อค้าที่มีอันจะกิน มีบ่าวไพร่พอประมาณไม่น้อยหน้าคหบดีบ้านอื่น

คนที่มีบ่าวชายประจำตัวคือหานอี้ซวนคนเดียวเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ ในบ้านไม่มีบ่าวประจำตัวก็จริง แต่บ่าวรับใช้จิปาถะในบ้าน เจ้านายล้วนเรียกหาได้ทุกคน

โรงครัวมีแม่ครัวฝีมือดีและลูกมือประจำอยู่ เรือนแต่ละหลังยังมีสาวใช้คอยปัดกวาดเช็ดถูให้

นับว่าสบายไม่น้อย

ซานซานจึงมีชีวิตที่ดีในระดับหนึ่ง แม้ว่ามิได้เลอเลิศอะไร แต่ก็มีอาหารครบ ยาบำรุงต้มให้พร้อม