ถังจ้าวเหว่ย 3

ในห้วงความคิดชั่วขณะนี้นั้น รัชทายาทหนุ่มกำลังนึกถึงใครบางคน จึงเอ่ยถามเสียงขรึมไปทางอู๋เจี๋ย

“ระหว่างที่ข้าหมดสติ เจ้าได้ไปสืบดูหรือเปล่า ว่านางกำลังวุ่นวายทำสิ่งใด?”

จ้าวเหว่ยแน่ใจว่าคนฉลาดเยี่ยงซานซาน ย่อมดูออกได้ไม่ยาก ว่านั่นคือศพปลอม

และนิสัยไม่ชอบอยู่เฉยของนาง บางทีอาจจะกำลังออกตามหาเขา ถึงขั้นติดประกาศตามหาสามีจนเรื่องราวบานปลาย ต้องเสี่ยงอันตรายเกินรับมือ

ระหว่างครุ่นคิด เสียงอู๋เจี๋ยพลันดังแทรก

“ทูลองค์ชาย กระหม่อมย่อมรู้พระทัย ช่วงที่พระองค์ทรงหลับใหลมิได้สติ กระหม่อมหาได้ใจเย็นไม่ จึงออกไปสืบข่าวของแม่นางชิงหลินโดยตลอด เพื่อรอรายงานพ่ะย่ะค่ะ”

จบคำก็ยิ้มกริ่มภาคภูมิใจยิ่ง ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาคมกริบ คล้ายใบมีดจ่อคอหอย อันบอกเป็นนัยจากนายเหนือหัวว่า จงรีบเล่ามาอย่ามัวพล่ามไร้สาระ

อู๋เจี๋ยจึงกระแอมหนึ่งที แล้วรีบรายงาน

“นับแต่เกิดเรื่องแม่นางชิงหลินก็เสียใจสุดทานทน ร่ายรำทั้งน้ำตา หลังจากนั้นก็เฝ้าหลุมศพไม่ผละจาก ปลูกเพิงอยู่อาศัยริมลำธารไม่ยอมไปไหน มิได้วุ่นวายอันใดด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวเหว่ยรับฟังเงียบเชียบ เม้มปากสนิท สองมือกำแน่น นัยน์ตาคมดำทอประกายลึกล้ำ ได้ยินคนสนิทเอ่ยอีกว่า

“จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง ไม่รู้ว่านางคิดอะไรได้ จ้องมองหลุมศพเนิ่นนาน ก่อนขุดศพด้วยมือเปล่า จับซากเน่าเปื่อยนั้นพลิกไปพลิกมา แล้วก็ฝังกลับที่เดิมพ่ะย่ะค่ะ”

เรียวคิ้วจ้าวเหว่ยขมวดวูบ นางรู้แล้ว...

หัวใจบุรุษกระตุกแทบทะลุอก เอ่ยถามเสียงแหบต่ำว่า

“แล้วอย่างไรต่อ?”

เขาเกรงนางจะเข้าใจผิดคิดโกรธเคือง ที่ถูกสามีตีจากโดยไม่ล่ำลา

อู๋เจี๋ยกล่าวอีก “กระหม่อมคิดว่านางคงรู้แล้วเรื่องศพนั่นเป็นผู้อื่น เพราะเห็นนางลงเขามาด้วยท่าทางครุ่นคิดเคร่งเครียด  และไม่ไปเฝ้าหน้าหลุมศพอีกเลย คล้ายกับนั่งรอใครอยู่ที่เพิง” เขากลอกตาครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนเอ่ยอีกว่า “กระหม่อมคิดว่านางทำคล้ายภรรยารอสามีไปออกรบ รอคอยอย่างสงบ เสร็จศึกสามีย่อมกลับมา”

ครานี้จ้าวเหว่ยอึ้งงันไปทันที

ไม่นาน...ใบหน้าหล่อเหลาเป็นเอก พลันมีรอยยิ้มปรากฏตรงมุมปาก

นางฉลาดกว่าที่เขาคิดเอาไว้

และแน่นอนว่า เขาจำต้องออกรบจริงๆ ขอเพียงจัดการเรื่องราวในราชสำนักให้เรียบร้อย รวบอำนาจเบ็ดเสร็จไว้ในมือ  เรื่องระหว่างเขากับนางคงไม่ยากเย็น

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบอีกครั้ง

“แค่เจ้า...ข้าไว้ใจแค่เจ้า อู๋เจี๋ย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“จับตาดูนางไว้ คอยดูแลลับๆ สืบข่าวนางให้ข้า อีกอย่าง นางชอบเงินอย่างมาก ในสวนดงไผ่ห่างจากต้นสนโบราณสิบก้าว นางฝังหีบเงินเอาไว้ อย่าลืมไปเติมให้นาง”

อู๋เจี๋ยได้ฟังก็กะพริบตาปริบๆ สีหน้าเหลอหลา ได้ยินคำสั่งจากนายเหนือหัวอีกว่า

“เจ้าออกไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าชักช้า”

“หา...อ่อ...พ่ะย่ะค่ะ”

อู่เจี๋ยประสานมือเคารพด้วยท่าทางขึงขังสีหน้าจริงจัง แล้วรีบออกจากห้องทันที ไม่มีรั้งรอ

คล้อยหลังองครักษ์หนุ่ม ภายในห้องจึงตกอยู่ในความเงียบงัน

เงียบเสียจนคนอยู่ในนี้ รู้สึกเหงาขึ้นมา

ภาพของสตรีผู้วิ่งวุ่นไปทั่วเรือนและหุบเขา นางผู้ชวนคุยและหยอกเย้าไม่ขาดสาย หญิงสาวที่หัวเราะอย่างเบิกบานยามเคียงข้างกาย 

บัดนี้ ...ล้วนอันตรธานหายไป

จ้าวเหว่ยค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืน พาร่างสูงเดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง บนนั้นมีกระดาษวางอยู่ เขาเอื้อมมือหยิบพู่กัน ทำท่าจุ่มน้ำหมึก ในใจพลางคิดไปว่า ควรเขียนจดหมายบอกความจริงทั้งหมด หวังเพียงสตรีผู้ซุกซนจักรอเขาอย่างใจเย็น ไม่ใจร้อนวู่วามไปทางใด

ทว่าแค่อึดใจเท่านั้น ฝ่ามือพลันชะงัก ร่างสง่ายืนนิ่ง

ผ่านไปไม่นาน ท้ายที่สุดจ้าวเหว่ยก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าการส่งจดหมายติดต่อกัน ย่อมทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้สืบสาวโดยง่าย อาจนำพาซึ่งอันตรายไปสู่นาง

ชายหนุ่มวางพู่กันกลับที่เดิม ยืนเคว้งอยู่กับที่

ใบหน้าหล่อเหลามีเรียวคิ้วที่ขมวดมุ่น เรือนกายสูงส่งเงียบขรึมไม่ขยับเขยื้อน

บุรุษสูงศักดิ์ผู้เคยสุขุมเยือกเย็น พยายามเหลือเกินกับการข่มกลั้นความกระวนกระวายในใจลง

เนิ่นนานทีเดียวกว่าจะสงบได้

ภายในห้องหรูหรา ม่านโปร่งสีทองพลิ้วไหว บานหน้าต่างหนึ่งเปิดอ้าไม่กว้างเท่าไหร่ ทว่ากลับดึงดูดบุรุษหนุ่มได้ไม่ยาก

จ้าวเหว่ยผินวงหน้าเบนสายตาเงียบงัน ร่างสูงส่งงามสง่ายืนมองนิ่งอยู่เช่นนั้น

เบื้องหน้าจากนี้หลายพันลี้ คือหมู่บ้านผิงเหยียนอันห่างไกล

ซานซานจะรอเขาได้หรือไม่?

คำถามในใจไร้ซึ่งคำตอบ

รัชทายาทหนุ่มไม่อาจล่วงรู้ได้ว่า แท้จริงแล้วสตรีมิใช่ฝ่ายรอเสมอไปและยิ่งเป็นคนอย่างซานซาน 

นางไม่เคยชื่นชอบการรอคอย...