ความทุกข์ไม่ยั่งยืน 3

คืนวันหมุนเวียนบรรจบ แสงแดดเจิดจ้า สะท้อนทุกสรรพสิ่งบนผืนดิน

สายลมยังคงไล้ผ่าน ทว่าซานซานกลับไร้การเคลื่อนไหว กระทั่งตะวันคล้อยต่ำบ่งบอกว่าใกล้ค่ำ นางยังนิ่งไม่เปลี่ยนกิริยา

ภายใต้ร่มสีแดงคันเดิม เรือนร่างในอาภรณ์สีขาวยังคงยืนหน้าหลุมศพอย่างสงบเงียบงัน ทั้งวังเวงและเวิ้งว้างสุดจะหยั่ง

แววตาหญิงสาวเหม่อลอย ดวงหน้าซีดขาวราวกระดาษ จ้องนิ่งเพียงจุดเดียว คือเนินดินตรงหน้าหลุมศพของเหย่หนิว

หลายวันแล้วที่ซานซานรับรู้แค่ความเวิ้งว้างไร้จุดสิ้นสุด โดดเดี่ยวสุดแสน ไม่มีพลังแห่งชีวิตหลงเหลือ

นางอยู่เพียงลำพัง ตั้งแต่เช้าจรดเย็น เห็นเพียงความเงียบเหงาวังเวงบนป้ายสุสาน เนิ่นนานก็ยังไม่เห็นสิ่งใด นอกจากความมืดมนในใจ ทั้งอับจนหนทาง

หญิงสาวหลับตาลง ปรับลมหายใจอีกครั้ง ก่อนลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วหมุนกายเดินเอื่อยเฉื่อยลงจากเขา

ริมลำธารยามนี้มีเพิงเล็กๆ แค่อาศัยซุกตัวนอนเท่านั้น ทั้งๆ ที่เรือนไม้ไผ่เหลือแต่ซากเป็นนานแล้ว แต่ซานซานก็ยังเฝ้าวนเวียนอยู่ที่แห่งนี้มิได้ไปไหน นางอยู่กับความหวังอันริบหรี่ว่าบางทีเหย่หนิวอาจกลับมา

ฉับพลันนั้น ซานซานบังเกิดความคิดนี้ขึ้นกะทันหัน

นางกำลังรอเขา กระนั้นหรือ?

เมื่อคิดได้เยี่ยงนั้น แววตาหม่นเศร้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ซานซานหมุนกายวิ่งกลับไปที่สุสานเบื้องหลัง

เมื่อมาถึง นางยืนนิ่งเพ่งมองไปที่แผ่นป้ายเนิ่นนาน ท้ายที่สุดก็กดข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน ใช้สองมือขุดหลุมศพอย่างรุนแรง ไม่ใส่ใจต่อความเจ็บแสบที่บังเกิดกับเรียวนิ้วและอุ้งมือ

เนินดินถูกขุดอย่างบ้าคลั่ง จวบจนโลงไม้เบื้องล่างปรากฏสู่ครรลองสายตา ซานซานปัดเศษดินออกอย่างไม่ไยดี เรี่ยวแรงมากมายมิรู้ได้ว่ามาจากที่ใด นางกระทุ้งแผ่นไม้ด้วยฝ่าเท้าน้อยๆ ทั้งเร็วและแรง

ไม่ช้า...ร่างไร้วิญญาณที่เริ่มเน่าเปื่อยก็ถูกเปิดเผยต่อแสงจันทรา ศพอยู่ในสภาพนอนสงบแน่นิ่ง ไร้การไหวติง

และแน่นอนว่ามิอาจต่อต้านทุกความสงสัยในแววตา

หญิงสาวนั่งพิจารณาซากตรงหน้าโดยละเอียด นัยน์ตาเย็นเยียบลงเรื่อยๆ ปล่อยหยาดเหงื่อไหลรินข้างขมับ หัวใจของนางสงบนิ่งเข้าสู่ภาวะเยือกเย็น สติครบถ้วน สุขุมนุ่มลึก ไม่สนใจสิ่งอื่นใด ดวงตาที่แต่เดิมต้องซ่อนเร้นตัวตนอันร้ายกาจเผยเพียงความกระจ่างใส บัดนี้ทอประกายคมกริบสาดแสงแรงกล้าเผยตัวตนอันเฉียบคมที่แท้จริงออกมา  

เบื้องหน้าของซานซานคือซากศพบุรุษผู้มีโครงหน้าและรูปร่างเหมือนสามีของนางทุกประการ

ชั่วขณะหนึ่งนางพลันนึกถึงวิชาแปลงโฉม…

วิชายุทธ์ที่ครั้งหนึ่งนางไม่เคยแยแสเพราะมองไม่เห็นประโยชน์ของมันในการฝึกฝน

นอกจากไม่สามารถสังหารใคร ยังไม่มีความภูมิใจอันใด เพราะผู้เยี่ยมยุทธ์ย่อมพึงใจในรูปโฉมตน ความเกรียงไกรไยต้องซ่อนเร้นใบหน้า ผู้กล้าย่อมปรากฏกายอย่างสง่าผ่าเผย

แม้ว่าซานซานมิได้ฝึก ทว่าก็มิใช่ว่าไม่รู้จัก

แววตาเฉียบคมเพ่งมองศพในโลงไม้ พินิจโดยละเอียด

หากมิใช่เริ่มเน่า แต่รอยแผลเป็นยังคงอยู่

หากมิใช่ถูกไฟเผา จนโครงกระดูกแทงทะลุเนื้อหนัง

หากมิใช่แนบชิดเพียงเขา การสัมผัสคงไม่รู้สึกแตกต่าง

เรียวคิ้วขมวดวูบ ม่านตาดำพลันหรี่แคบ

ช่วงแรกๆ นางยังจมดิ่งอยู่กับการตายจึงเอาแต่เสียใจ คิดการณ์อันใดไม่ออกทั้งสิ้น หลังจากคนของทางการมาตรวจสอบแล้วไม่พบความผิดปกติอันใด ก่อนสรุปว่าเหตุไฟไหม้เกิดจากการหุงต้มอันประมาทเลินเล่อ นางจึงปล่อยให้ชาวบ้านช่วยกันฝังศพตามพิธี ไม่ต้องการเห็นหรือเฉียดใกล้

ท้ายที่สุดเมื่อนางเริ่มมีสติเพ่งพินิจจึงได้ครุ่นคิดลึกซึ้ง กระทั่งวิเคราะห์โดยละเอียดจนบัดนี้

เดิมทีเหย่หนิวของนางถูกทำลายวรยุทธ์ เห็นได้ชัดว่ากำลังหลบหนีเร้นกาย อีกทั้งการตายของเขายังน่าสงสัย

สามเดือนที่ได้อยู่ร่วมกัน เขาฝึกวิชายืดหดเส้นเอ็นจนกลับมาแข็งแรงดีแล้ว กระทั่งนางในร่างของชิงหลินยังมีกำลังวังชาขึ้นมาก แล้วเขาที่เป็นบุรุษเคยฝึกวรยุทธ์จักถูกสังหารได้ง่ายดายปานนั้นเชียวหรือ? ตายอย่างอนาถคาซากเรือนไม้กระนั้นหรือ? แม้ทะยานกายหลบหนียังทำมิได้หรืออย่างไร?

เมื่อความจริงได้ประจักษ์ ซานซานเพียงหลับตาลงช้าๆ สองมือเปื้อนดินโคลนกำแน่นจนสั่นระริก พยายามสงบจิตใจที่กำลังเดือดระอุให้หยุดฟุ้งซ่าน ก่อนลืมตาขึ้นมาอีกครา แววตาสงบนิ่งลึกล้ำดุจห้วงอเวจี นางค่อยๆ จัดการฝังศพลงหลุมดังเดิม ไม่รู้สึกรู้สาต่อกลิ่นเหม็นเน่าลอยคลุ้ง ในใจตระหนักจนระลึกได้

 ยุทธภพล้วนซับซ้อน คนผู้หนึ่งอาจจำต้องลี้ภัยไปก่อน  การแสร้งตายหมายอำพรางนักฆ่าที่ตามล่ามิใช่ว่าไม่เคยมีใครทำ

ไม่แน่...เขาอาจจะกลับมา

ซานซานสรุปให้ตนเอง ว่านางควรรอเขา

ทว่าการรอคอยมักยาวนานเสมอ ยาวไกลเกินไป

รอแล้วรอเล่า จากเช้าจรดเย็น พลบค่ำยันฟ้าสว่าง กระทั่งร่างของนางเริ่มทนไม่ไหว อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงลงทุกที

รุ่งอรุณในสองเดือนต่อมา พลันปรากฏร่างของหญิงสาวชุดขาวเปื้อนดินนอนสลบไสลมิได้สติอยู่ในเพิงไม้

ราตรีที่พ้นผ่านช่างแสนสั้น

ช่วงเวลาที่ควรยาวนาน สุดท้ายกลับมิใช่

วัฏจักรแห่งชีวิตไหนเลยจักยั่งยืน สุดท้ายโรยราดับสูญ

การพบพานคือความตายที่ได้ถูกลิขิตไว้

แท้จริงช่างห่างไกลคำว่าตลอดกาล

หวังหยัดยืนเคียงข้างท่านจนน้ำแข็งค้างกลายเป็นลำธาร

ท้ายที่สุดกลับเป็นเพียงหลับตาแล้วฝันไป

การพลัดพรากคือหนึ่งบทเรียนแห่งการลงทัณฑ์

ชาตินี้เราไม่จำเป็นต้องเจอกันในยามที่รุ่งเรือง