ความสุข 2

คืนวันของสามีภรรยาผ่านพ้นไปอย่างสงบ มีชีวิตดั่งภาพฝันอันยาวนาน คล้ายไร้จุดสิ้นสุดแห่งความสุข

หลังผ่านความเร่าร้อนมาครึ่งค่อนราตรี ฟ้ายังไม่ทันสว่าง เสียงสตรีก็แหบแห้งเสียแล้ว ทว่าความร้อนแรงแห่งไฟพิศวาสในแววตากลับไม่ลดทอนลงเลย

“อา...เหย่หนิว”

ซานซานแหงนหน้าส่งเสียงหวิวแผ่ว ฝ่ามือเรียวเลื่อนจากเอวสอบขึ้นมาลูบไล้ที่แผ่นหลังกว้าง สัมผัสหยาดเหงื่อพราวพร่างที่กำลังสะท้อนแสงจันทร์ซึ่งลอดผ่านช่องลมเข้ามาในห้องนอน

“หืม...” จ้าวเหว่ยพรมจูบดวงหน้าแดงเรื่ออย่างอ่อนโยน ขบเม้มลงต่ำไปเรื่อยๆ ที่ลำคอระหงและหน้าอกกลมกลึง ฝ่ามือยังกอบกุมที่เอวคอดกิ่วอย่างถนอม ขยับกลางลำตัวอย่างนุ่มนวล มิให้เสียจังหวะรัญจวนเลยแม้นิดเดียว

“ไยท่านถึงมีเรี่ยวแรงเยอะนัก หายดีแล้วหรือไร?”

บุรุษเหนือร่างไม่ตอบ เพียงถอนใบหน้าออกจากซอกคอขาวผ่อง ทอดมองนางด้วยแววตาชวนหวามไหว แล้วก้มลงจุมพิตกลีบปากอุ่นนุ่ม ตวัดปลายลิ้นร้อนชื้นหยุดวาจานาง

สตรีใต้ร่างทำได้เพียงพริ้มตา ตอบรับเพลิงปรารถนาที่สามีเป็นผู้มอบให้

เสียงกดจูบของกลีบปากจึงดังผสานกับเสียงบดเบียดสอดประสานกลางลำตัว...

ซานซานไม่คาดคิดเลยว่า ในชีวิตจะได้มีโอกาสสนิทสนมกับใครได้แนบแน่นถึงเพียงนี้ 

ตลอดทั้งคืนนางไม่ได้พูดอะไรเลย อีกฝ่ายก็เช่นกัน เขาไม่พูดสักคำ เอาแต่แสดงออกด้วยการกระทำที่ดุดันแต่ลึกซึ้งไม่หยุดหย่อน ทั้งยังไม่มีผ่อนปรนต่อร่างนุ่มนิ่มของนางเลยสักหน ตั้งแต่พลบค่ำจนถึงบัดนี้ ความทรงพลังทั้งหมดที่เขามี กำลังส่งมอบให้นางอย่างบ้าคลั่ง เรียกได้ว่าเติมเต็มจนล้นปรี่

หญิงสาวกำลังคิดว่าความร้อนเร่าของเขาที่มอบให้คล้ายคลื่นพายุที่โหมซัดแบบไร้ทิศทาง เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

ความแข็งแกร่งดุดันของเขามากไปด้วยพละกำลังมหาศาล ชนิดที่นางไม่เคยได้พบพาน

ความซาบซ่านยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันทะลุทะลวงถึงกลางใจ

ทั้งๆ ที่นางมิใช่สตรีอ่อนแอ แต่กลับทำได้เพียงปล่อยเนื้อตัวอันนุ่มละมุนให้เขาขย้ำอยู่ใต้ฝ่ามือเยี่ยงสตรีโง่งมที่ไร้เรี่ยวแรงต่อกรกับทุกสรรพสิ่ง

นางทำอันใดมิได้เลย นอกจากร่ำร้องครางครวญอย่างระโหยโรยแรง เรือนร่างอ่อนระทวยแทบหลอมละลาย

ปล่อยเขาจับพลิกจับหงาย เปลี่ยนลีลาท่าทางแล้วแต่อารมณ์กระสันจะพาไป

สองแขนนางเกาะเกี่ยวบ่ากว้าง สองมือลูบไล้แผ่นหลังชื้นเหงื่อ เรียวขาเนียนยังกอดกระหวัดรัดรึงเอวสอบเสียแนบแน่น  นางแอ่นอกยกเอวตอบรับจังหวะร้อนแรงหนักหน่วงเนิ่นนาน ครวญครางประสานกับเสียงหอบหายใจแหบต่ำอยู่เช่นนั้น

ท่ามกลางสติอันพร่าเลือนคล้ายพร่างพราวด้วยดวงดาว  ซานซานรับรู้ถึงความสุขสมแห่งสรวงสรรค์บนชั้นที่สูงที่สุด

นางกรีดร้องคล้ายร่ำไห้ ทว่าเสียงนั้นไม่อาจดังไปกว่าเสียงหอบหายใจหนักหน่วงของคนเหนือร่างแต่อย่างใด

เพียงไม่นาน ....เสียงหอบครางหวานซ่านช่วงก่อนหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยลมหายใจถี่รัว ก่อนจะค่อยๆ สงบลงในเวลาต่อมา

ยามคลื่นลูกใหญ่ผ่านพ้น คนสองคนเพียงนอนกอดก่ายในท่วงท่าซ้อนหลัง  ซานซานเหน็ดเหนื่อยหมดสิ้นเรี่ยวแรงจนหลับสนิทไปแล้ว แต่กลีบบุปผาอุ่นนุ่มยังคงโอบอุ้มตัวตนร้อนผ่าวของจ้าวเหว่ยไว้เช่นนั้น

อ้อมแขนอบอุ่นของชายหนุ่มยังคงโอบกอดหญิงสาวจากด้านหลัง แผ่ซ่านกลิ่นอายหลังร่วมรักเนิ่นนาน

ฝ่ามือร้อนลวกข้างหนึ่งกอบกุมเคล้นคลึงเนินเนื้อหยุ่นนุ่มไม่คิดปล่อย ฝ่ามืออีกข้างลูบไล้หน้าท้องแบนราบเรียบลื่นของนางอย่างต้องการปลอบประโลม จ้าวเหว่ยจรดริมฝีปากแตะแต้มพวงแก้มเนียนนุ่มอย่างถนอม ค่อยๆ ถอนตัวตนออกจากความร้อนชื้นของเนื้อสาวที่ห่อหุ้ม แนบสนิทชิดใกล้อีกครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นนั่ง ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้ซานซาน ดูแลนางอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่ ใช้ปลายนิ้วปัดปอยผมที่ชื้นเหงื่อให้ ไล้เกลี่ยแก้มขาว เลื่อนลงมาคลึงเล่นที่กลีบปากแดงช้ำ ก่อนจะก้มลงประทับจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากนั้นอีกหนึ่งครั้ง

ท่ามกลางรัตติกาลอันเงียบงันหลังพายุอารมณ์ผ่านพ้น ชายหนุ่มเพ่งพินิจหญิงสาวอย่างใจเย็น ดวงตาเรียวคมสะท้อนภาพดวงหน้านางนิ่งนาน

หลังจากกล่อมภรรยาให้หลับใหลด้วยชั้นเชิงแห่งบุรุษที่ได้ชื่อว่าสามี ในห้วงอารมณ์ที่ก่อนหน้ารุ่มร้อนเพราะเปลวเพลิงปรารถนาคุกรุ่นลุกโชน แนบชิดสนิทสนมถึงเพียงนั้น บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความคะนึงหาสุดพรรณนา ประหนึ่งกำลังจะห่างจากกันไกลแสนไกล

ครู่หนึ่งความโหยหาในแววตาพลันอันตรธานหายไปสิ้น  จ้าวเหว่ยตัดสินใจลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป

 ไม่ช้า...ร่างสูงเพียงปล่อยให้ม่านดำมืดแห่งค่ำคืนกลืนกินจนไม่เห็นแม้เงา