ความสุข 1

เดือนห้า หลังหยาดพิรุณร่วงโรย ท้องฟ้าก็สดใส บุปผายิ่งบานสะพรั่ง หยดน้ำบนยอดหญ้าล้วนพร่างพราว ดุจดวงดาวเฉิดฉายยามกลางวัน

ถนนดินที่เคยแห้งแดงแตกระแหง บัดนี้คล้ายสีทองอร่าม โชยกลิ่นอายแห่งชนบทของหมู่บ้านผิงเหยียนเต็มเปี่ยม

เรือนไม้ไผ่โดดเดี่ยวท้ายหมู่บ้าน ที่เคยแห้งกร้านขาดความสดชื่น ยามนี้มีสวนผักอยู่ด้านข้าง เติบโตอวบอ้วน ยิ่งช่วงหลังฝนซาฟ้าโปร่ง ยิ่งเผยความชุ่มฉ่ำคล้ายมีชีวิตชีวา ดึงดูดให้ผู้คนเก็บกิน

อีกฟากหนึ่งเป็นลำธารใสกระจ่าง ผิวน้ำดุจคันฉ่องต้องแสงตะวัน ส่องประกายระยิบระยับทอดยาวไปไกลลิบ หมู่ปลาหลากสีแหวกว่าย ล่อตาล่อใจ คล้ายภาพมายา ให้ผู้คนจ้องมอง

ภายใต้บรรยากาศเรียบง่ายอันใสซื่อ ทันใดนั้น ไม้ไผ่ปลายแหลมพลันพุ่งพรวด รวดเดียวก็ปักทะลุลำตัวปลาได้นับสิบ

ซานซานเดินลงน้ำมาหยิบไม้ท่อนนั้นแล้วยกขึ้นสูงเหนือศีรษะเพื่อโอ้อวดใครบางคนบนริมฝั่งพลางส่งยิ้มเบิกบาน

จ้าวเหว่ยยืนกอดอกมองอยู่ริมตลิ่ง เอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่ถือสา “เจ้าใจร้อนเกินไป”

หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น “ข้าเห็นท่านนั่งตกอยู่เป็นนาน ได้แค่ไม่กี่ตัวนี่” กล่าวพลางขึ้นจากน้ำยื่นไม้ให้อีกฝ่าย

ชายหนุ่มรับไม้จากมือนางมาถือไว้เอง ปากยังเอ่ยว่า  “ข้ามิได้ตกปลาเพื่อคร่าชีวิต เพียงแค่อยากนั่งทำสมาธิก็เท่านั้น”

“อ้อ...” ซานซานพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเห็นด้วย ก่อนนั่งลงบนพื้นหญ้าแล้วเท้าคางมองสามี ดวงตาวาววับ

จ้าวเหว่ยเห็นสายตาทอประกายแวววาวของซานซานจึงนึกขันแต่แสร้งถามเสียงขรึม “มีอะไร?”

หญิงสาวคลี่ยิ้มสดใส ตอบว่า “ครั้งก่อนข้าขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรอยู่ครึ่งวัน กลับบ้านมาก็เจอเตียงอรหันต์ ไม้กั้นสามชั้นวางเอาไว้เรียบร้อย ยังมีรองเท้าปักลายและเสื้อผ้าชุดใหม่ของข้า แต่ไม่มีของท่าน ข้าจึงอยากได้ผ้าพับสักผืน คิดจะตัดเย็บแล้วปักให้ท่าน”

ชายหนุ่มหันหลังเดินเข้าบ้านพร้อมปลาเต็มไม้ด้วยท่าทางเรียบเฉย พลางคิดในใจว่าเสื้อผ้าของเขาใช่จะให้หญิงใดปักโดยง่าย แต่หากได้เห็นใครบางคนนั่งสงบนิ่งเพื่อปักผ้าใต้แสงเทียนคงจะดีไม่น้อย ภาพนั้นย่อมมิได้พบเห็นโดยง่ายเช่นกัน

ขณะคิดยังถามหญิงสาวที่เดินตามมา “ข้าอยากให้เจ้าปักลายมังกรคู่หงส์ ทำได้หรือไม่เล่า?”

ซานซานได้ยินพลันเบิกตาเอ่ยอย่างตกใจ “เกินไปแล้ว แค่งูกับไก่ก็พอกระมัง”

“...”

ยามบ่ายหลังอาหารมื้อกลางวันจบลง

จ้าวเหว่ยบังคับซานซานให้อยู่นิ่งๆ โดยการนั่งเล่นด้วยกันอยู่ริมลำธาร ร่างสูงของเขานั่งอิงต้นไม้ ตรงหน้าตักถูกภรรยาหนุนนอนอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

สองแขนของซานซานกอดท่อนขาสามีเอาไว้แน่น หลับตาพริ้มซุกศีรษะกับตักอุ่น เหยียดกายไปกับพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม รู้สึกสบายตัวเหลือเกิน

“ข้าชอบแบบนี้” นางเอ่ยเสียงใส

จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเย็น “ชอบก็ดี จะได้อยู่อย่างสงบบ้าง”

หญิงสาวอมยิ้มอารมณ์ดี ใบหน้าฝังตรงท้องน้อยตึงแน่นกลิ้งขลุกขลักอย่างต้องการกลั่นแกล้งสามี จนอีกฝ่ายรู้สึกเสียวซ่านแล่นปราด เกรงว่าบางสิ่งจะตื่นผงาดจึงรีบเอื้อมมือขึ้นมาจับตรึงขมับนาง พลางเอ่ยเสียงเครียด “เจ้า...ทำอะไร?”

ซานซานยิ้มกริ่มทั้งที่ยังหลับตา “หามุมสบาย”

จ้าวเหว่ยเลิกคิ้วสูง “ขนาดนี้ยังไม่สบายอีกหรือ?”

“ยัง...”

หญิงสาวตอบพลางเอื้อมมือขึ้นล้วงเข้าไปในสาบเสื้อของชายหนุ่มแล้วลูบแผงอกไล้ปลายนิ้วหยอกเย้า

กล้ามเนื้อของจ้าวเหว่ยพลันกระตุก ใบหูแดงก่ำ บางสิ่งใต้ขอบกางเกงผ้าเริ่มแข็งขึงขึ้นมา

“ยังไม่สบายใช่หรือไม่?”

“หือ...”

ซานซานยังไม่ทันลืมตาก็รู้สึกว่าเรือนร่างลอยหวือก่อนถูกอุ้มเข้าเรือนรวดเร็ว

“อ๊ะ! ช้าก่อน ฟ้ายังไม่มืดเลยนะ”

จ้าวเหว่ยทาบทับลงมาไม่ปล่อยโอกาสให้นางโต้แย้ง

สุ้มเสียงชนิดหนึ่งจึงดังเล็ดลอดออกมาจากเรือนไม้ไผ่อย่างไม่มีออมแรง ไม่สนใจสักนิดว่าแสงแดดจักเสียดแทงปานใด

พลบค่ำสายลมเย็นฉ่ำกว่ายามกลางวัน

ซานซานจึงบังคับจ้าวเหว่ยให้นั่งดื่มด่ำกับชาที่นางชงอย่างบรรจงตรงโต๊ะมุมห้อง

“นี่คือชาดอกไม้ป่า ผสมน้ำผึ้งลงไป แรกเริ่มที่ดื่มจะรู้สึกขมฝาดสักนิด แต่ยามกลืน รสชาติจะหวานติดลิ้น กลิ่นยังติดจมูกเนิ่นนานค่อนราตรี”

ยามอธิบายยังกรีดเรียวนิ้วชงชาอย่างมีจริต หลุบตาลงก้มหน้าพองาม ท่วงท่าแช่มช้อยเชื่องช้า แลดูสง่างามใช่ย่อย

ท่ามกลางแสงเทียนสีทอง จ้าวเหว่ยนั่งอยู่อีกฝั่งมองนางอยู่เงียบๆ ได้ยินเสียงกังวานใสบรรยายเรียบเรื่อย

“น้ำชากานี้ข้าทำเพื่อท่าน สรรพคุณของมันจะช่วยรักษาลำคอที่บาดเจ็บให้ค่อยๆ กลับมาหายดี”

มุมปากบุรุษยกโค้งเกิดรอยยิ้มอบอุ่นมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่มีหนวดบดบังจึงมองไม่เห็น ทว่าดวงตากลับสื่อความนัยลึกล้ำ 

“มีภรรยารู้ใจเช่นเจ้าเห็นทีคืนนี้คงต้อง ‘ปรนนิบัติอย่างดี’ เป็นการตอบแทน”

วาจาของสามีทำสตรีที่ไม่เคยเขินอายพลันหน้าแดงซ่าน  ซานซานให้รู้สึกเลือดลมสูบฉีดพลุ่งพล่าน ขยับกลีบปากสีชมพูอ่อนนุ่มอย่างเดือดดาล 

“พูดอะไรของท่าน?”

จ้าวเหว่ยแค่นเสียงหยอกเอิน “ทำเป็นไม่ชิน”

“ดื่มชาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ในลำคอพลางยกชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง

“เหย่หนิวของข้า ท่านควรดื่มด่ำกับกลิ่นกรุ่นก่อนประไร  ไยรีบดื่มนักเล่า”

“ก็เจ้าบอกให้ข้าดื่ม”

“ท่านแกล้งข้าแล้ว”

เสียงหัวเราะแหบต่ำของบุรุษกับเสียงโวยวายของสตรีดังอยู่เช่นนั้นจนค่อนราตรี จากนั้นไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงหอบครางดังผสานของสองชายหญิง